Δέν ὑπάρχει χώρα πλέον

ΖΟΥΜΕ σέ συγκλονιστικούς καιρούς. Ἀλλά φοβοῦμαι ὅτι δέν τό ἔχουμε καταλάβει. Ἄν τό εἴχαμε καταλάβει, ἄλλη θά ἦταν καί ἡ συμπεριφορά μας.

Θά τό καταλάβει καί θά τό ἀνακαλύψει ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος, ὅταν οἱ πηγές γιά κάθε διένεξη πού ξέσπασε στήν Εὐρώπη στίς ἀρχές τοῦ νέου αἰῶνα θά τόν ὁδηγήσουν ὑποχρεωτικά στήν Ἑλλάδα: Ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ ὑπερδύναμη πάτησε πόδι στήν Εὐρώπη καί ἤλεγξε τήν νομισματική πολιτική της μέσω Ἑλλάδος, μέχρι τοῦ ὅ,τι τό πρῶτο «κούρεμα» χρέους εἰς βάρος ἰδιωτῶν ἐφαρμόστηκε στήν Ἑλλάδα. Μέχρι τοῦ ὅ,τι τό μοντέλο δέσμευσης τῆς δημόσιας περιουσίας πρός ἀσφάλιση τοῦ χρέους μετά τήν Ἀνατολική Γερμανία, πρώτη φορά ἐφαρμόστηκε στήν Ἑλλάδα. Ἀπό τό γεγονός, ἐπίσης, ὅτι ἡ Κίνα γιά δικούς της λόγους, πλανητικούς, συνέδραμε ἀποφασιστικά στήν παραμονή τῆς χώρας μας στό εὐρώ τό 2012 καί τό 2015, ἕως καί ὅτι ἀκόμη καί αὐτή ἡ Ρωσσία ἀξιοποίησε τήν ἀφέλεια τοῦ ΣΥΡΙΖΑ τό πρῶτο ὀκτάμηνο τοῦ 2015 γιά νά ἀποσταθεροποιήσει τήν μισητή ΕΕ καί τό ΝΑΤΟ.

Ἡ Ἑλλάς κατέστη καί παραμένει τό κέντρο τοῦ θεάτρου ἐπιχειρήσεων τοῦ 21ου αἰῶνα στήν πιό κρίσιμη γεωπολιτική περιφέρεια τοῦ κόσμου. Σέ κάποιες περιπτώσεις ὑπῆρξε καί ἐργαστήρι εἰσαγωγῆς πολιτικῶν δίκην πειράματος. Οἱ Πρέσπες εἶναι τό τελευταῖο ἐπεισόδιο τῆς γεωπολιτικῆς μάχης πού διεξάγεται ἐρήμην μας, ἐπρόκειτο γιά μία μάχη Ἀμερικῆς – Ρωσσίας, ἡ ὁποία ἔληξε πανηγυρικά ὑπέρ τῆς ὑπερδύναμης. Ὡστόσο, ἄς μήν πλανώμεθα. Ὁ Ἑλληνισμός, Ἑλλαδικός καί Κυπριακός (καί ἡ Κύπρος κατέστη πείραμα μέσω τοῦ «κουρέματος» καταθέσεων), ἔχει μπροστά του τά προσεχῆ χρόνια δύο μείζονες προκλήσεις πού συνδέονται ἡ μία μέ τήν ἄλλη:

Ἡ πρώτη ἀφορᾶ στόν ἔλεγχο τῶν λιμανιῶν τῆς πατρίδας μας. 10 περιφερειακά λιμάνια θά ἰδιωτικοποιηθοῦν μέ καθαρή πώληση μετοχῶν καί ὄχι μέ συμβάσεις παραχώρησης μετά τίς ἐκλογές, ὅπως προβλέπει τό πρόγραμμα τοῦ ΤΑΙΠΕΔ. Γιά τά τρία τέσσερα ἐξ αὐτῶν θά δοθεῖ μεγάλη μάχη μεταξύ τῶν δυνάμεων καί ὑπερδυνάμεων, γεγονός πού ἀποδεικνύει πόσο προικισμένη ἀπό τήν γεωγραφία εἶναι ἡ πατρίδα μας –πόσο δίκιο ἔχεις Ρόμπερτ Κάπλαν! Γιά τήν Ἀλεξανδρούπολη θά δώσουν μάχη Ἀμερικανοί, Ρῶσσοι καί Κινέζοι. Προνομιακός ὁ ἀκριτικός λιμένας, ὅποιος τόν κατέχει θά ἐλέγχει τήν κίνηση –ἐμπορική καί στρατιωτική– στά Στενά τῶν Δαρδανελλίων. Γιά τό λιμάνι τῆς Καβάλας ἐνδιαφέρονται Ἀμερικανοί καί Κινέζοι. Γιά τά ναυπηγεῖα τοῦ Νεωρίου στήν Σῦρο πάλι οἱ Ἀμερικανοί, μποροῦν νά ἀποτελέσουν ἰδανικό ἀγκυροβόλιο γιά τόν ἕκτο στόλο. Γιά τό λιμάνι στό Καστέλι, ἐπίσης, οἱ ΗΠΑ γιά λόγους πού εἶναι κατανοητοί. Ἀπομακρυνόμενη ἡ Τουρκία ἀπό τήν Δύση καθιστᾶ τήν Ἑλλάδα στρατηγική χώρα στήν περιοχή! Καί ὅσα συμβαίνουν ἄλλωστε στά λιμάνια τοῦ Πειραιᾶ καί τῆς Θεσσαλονίκης αὐτόν τόν καιρό τήν ἄλλη ὄψη τοῦ ἴδιου νομίσματος ἀποτελοῦν. Οἱ καθυστερήσεις πού ἐπιχειρεῖ ὁ ΣΥΡΙΖΑ στίς ἐπενδύσεις τῶν Κινέζων διά τοῦ πρόθυμου Κεντρικοῦ Ἀρχαιολογικοῦ Συμβουλίου (ἀκυρώνει τίς ἐπενδύσεις τοῦ master plan τῆς Cosco κηρύσσοντας ὅλο τόν Πειραιᾶ ἀρχαιολογικό χῶρο) ἔχουν χαρακτῆρα φιλολαϊκό καί τοπικιστικό, ἀλλά στήν πραγματικότητα ἐξυπηρετοῦν ἀντικειμενικά τά συμφέροντα τρίτων δυνάμεων τῆς περιοχῆς. Δυνάμεων πού δέν ἐπιθυμοῦν τήν γιγάντωση τῶν Κινέζων στό στρατηγικῆς σημασίας λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ. Ἄν μάλιστα εἶναι κάποιος λίγο ὑποψιασμένος, μπορεῖ νά καταλάβει εὔκολα ποιός παίζει μέ ποιόν. Ἄκουσα μέ τά αὐτιά μου βουλευτή τῆς ἐλάσσονος Ἀντιπολίτευσης, σέ πρόσφατη συζήτηση στήν Ναυτιλιακή Λέσχη Πειραιᾶ, νά τάσσεται «ἐναντίον τῆς δεσπόζουσας θέσης τῶν Κινέζων στό λιμάνι» –θέση πού θά ἦταν ἀπολύτως σωστή ἄν μᾶς ἔλεγε ποιός ἄλλος θά ἔρθει νά ἐπενδύσει σέ αὐτό. Ἄκουσα ἐπίσης βουλευτή τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης νά κρούει σωστά τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιά τήν περίπτωση πού οἱ Κινέζοι ἀπαυδισμένοι ἀπό τήν σκόπιμη κωλυσιεργία τῆς κυβέρνησης τοῦ ΣΥΡΙΖΑ εἰς βάρος τους ὀργανώσουν διεθνῆ συνέντευξη Τύπου γιά νά καταγγείλουν τήν Ἑλλάδα ὡς χώρα μή φιλική πρός τίς ἐπενδύσεις.

Τά αὐτά ἰσχύουν καί γιά τόν Βορρᾶ. Τό ποιός ἤ ποιοί θά ἐλέγχουν τά ἑλληνικά λιμάνια στό μέλλον λοιπόν –ἐρχόμαστε στήν δεύτερη πρόκληση πού ἀντιμετωπίζει ὁ Ἑλληνισμός τά ἑπόμενα χρόνια– συνδέεται ἀπολύτως μέ τό ποιός ἤ ποιοί θά ἐλέγχουν τούς δρόμους τῆς ἐνέργειας καί τοῦ ἐμπορίου πρός τήν Δυτική Εὐρώπη στό μέλλον. Ἐάν εἴχαμε καταλάβει τήν ὑπεραξία τοῦ οἰκοπέδου ἐγκαίρως, ἄν εἴμασταν ἑνωμένοι, ἄν δέν εἴχαμε στό μυαλό μας ποιά δημόσια θέση θά διατυπώσουμε γιά νά ἱκανοποιήσουμε εἴτε τούς Ἀμερικανούς, εἴτε τούς Ρώσσους, εἴτε τούς Κινέζους, ἄν δέν εἴμασταν γενικῶς δεδομένοι, τότε μήν ἔχετε καμμία ἀμφιβολία: Ἄλλη τύχη θά εἶχε αὐτός ὁ τόπος. Κανείς δέν θά εἶχε τολμήσει νά τόν βάλει σέ μνημόνιο.

Ἀλλά μέ τήν δημόσια περιουσία δεσμευμένη, τίς τράπεζες ἐλεγχόμενες ἀπό διοικητικά συμβούλια μέ πλειοψηφία ἀλλοδαπῶν, τά περιφερειακά ἀεροδρόμια ἐλεγχόμενα, τά λιμάνια ἐλεγχόμενα, τίς ἀσφαλιστικές ἑταιρεῖες ὑπό ἔλεγχο, τίς μεγάλες ξενοδοχειακές ἐπιχειρήσεις ὑπό ξένο ἔλεγχο στήν πλειονότητά τους, τήν ἀκτοπλοΐα μας νά ἐξαγοράζεται ἀπό τούς Ἰταλούς, τίς δημόσιες δαπάνες πλήρως ἐλεγχόμενες, τί μᾶς μένει γιά νά ἑορτάσουμε τήν Ἀνεξαρτησία τό 2021; Μόνο ἡ ναυτιλία μας καί ὁρισμένοι μοναχικοί καβαλάρηδες στόν τουριστικό τομέα καί στίς ἀερομεταφορές, οἱ ὁποῖοι εἶδαν ἔγκαιρα τήν μεταβολή καί προσαρμόστηκαν. Στήν δέ πολιτική μας τάξη, δεδομένων ὅλων αὐτῶν, μένει νά τσακώνεται ὁ πολιτικός κόσμος γιά μερικά ἐπιδόματα καί γιά τήν μείωση τῶν πλεονασμάτων, ὥστε νά διευκολυνθεῖ ἡ μείωση τῶν φορολογικῶν συντελεστῶν. Μένει ἐπίσης ἡ ἄχαρη μάχη τῆς ὑπεράσπισης τῶν σπιτιῶν τῶν Ἑλλήνων ἀπό τά ξένα funds. Αὐτά μένουν!

Ποῦ θέλω νά καταλήξω; Μά ὅτι ἡ γεωπολιτική βοήθησε τήν Ἑλλάδα νά μείνει στό εὐρώ καί νά διατηρηθοῦν βασικές κατακτήσεις τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου ἔστω καί μέ μεγάλες ἀπώλειες, ἡ γεωπολιτική «ἀσφάλισε» ἀμυντικά τήν Ἑλλάδα, ἀλλά ταυτόχρονα ἡ γεωπολιτική καθήλωσε τήν Ἑλλάδα. Δεχθήκαμε ἕνα σωρό ἐπώδυνους συμβιβασμούς καί ἀντί νά ἔχουμε τά ἀντίστοιχα ὀφέλη φθάσαμε νά ἐκλιπαροῦμε ἕως καί τό 1 δισ. εὐρώ πού εἶχαν κέρδη τά ὁμόλογα τῆς ΕΚΤ ἀπό τήν ἑλληνική κρίση. Θέλω νά καταλήξω ὅτι… γιά σάκος τοῦ μπόξ πληρωθήκαμε πολύ λίγα. Θέλω νά καταλήξω ὅτι μᾶς λείπει ἡ σύνταξη καί ἡ παράταξη. Ἄν συνειδητοποιούσαμε τί σημαίνει ἡ τακτική τοῦ «διαίρει καί βασίλευε» δέν θά ἐπιτρέπαμε ποτέ στούς ξένους νά ἁρπάζουν τά φιλέτα καί τίς ὑποδομές μας. Θά τά ἀξιοποιούσαμε μόνοι, μέ στρατηγικές συμμαχίες ἔστω, στίς ὁποῖες θά εἴχαμε τό πάνω χέρι. Τώρα στήν ἀνάγκη μας θά δώσουμε κοψοχρονιά καί τά λιμάνια μας. Καί τό μελαγχολικό ξέρετε ποιό εἶναι; Πώς ὅπως καί μέ ἀεροδρόμια –τό «Μακεδονία» ἤδη λειτουργεῖ ρολόι– οἱ ξένοι θά τά δουλέψουν καλύτερα ἀπό ὅ,τι θά τά λειτουργούσαμε ἐμεῖς μόνοι. Τόσο ἀξίζουμε. Ἀλλά αὐτό δέν ἀναιρεῖ τήν βασική διαπίστωση: οἱ βασικές ὑποδομές μας εἶναι στά χέρια τρίτων καί ἐμεῖς ἀπό κέρδος, ἐλάχιστο. Ἐλπίς καμμία. Δέν ὑπάρχει χώρα.