Ἡ στρατηγική τῆς ὑποτροπῆς

ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ μέ τό παρελθόν ἡ στήλη μας ἀπέφυγε νά τοποθετηθεῖ ἀμέσως μετά τίς πρόσφατες δηλώσεις του

Ἤθελε προηγουμένως νά παρατηρήσει τήν χορογραφία τῶν γεγονότων καί ἀναλόγως νά ἐπισημάνει καλόπιστα, χωρίς διάθεση προσωπικῆς ἀντιπαράθεσης, ὁρισμένα πράγματα. Ἀναφέρομαι βεβαίως στόν ἀναπληρωτή σύμβουλο Ἐθνικῆς Ἀσφαλείας Θάνο Ντόκο, ὁ ὁποῖος μέ ὅσα ἔσπευσε νά δηλώσει περί συνεκμετάλλευσης καί ποσοστῶν μέ τούς Τούρκους στό Αἰγαῖο ἅμα τῆ ἀναχωρήσει τοῦ «Ὀρούτς Ρέις» ἀπό τό τριεθνές τῆς ἑλληνικῆς ὑφαλοκρηπίδας, στήν πραγματικότητα:

Πρῶτον, ὑποκατέστησε γιά μία ἀκόμη φορά τόν ὑπουργό Ἐξωτερικῶν τῆς χώρας καί τόν ἐξαιρετικά συγκροτημένο προϊστάμενό του –τυπικῶς τουλάχιστον– ναύαρχο Διακόπουλο (οἱ ὁποῖοι βεβαίως δέν θά ἔλεγαν ποτέ δημοσίως, ἀμφιβάλλω καί ἰδιωτικῶς, τέτοια πράγματα.)

Δεύτερον, ἔστειλε πάλι στήν Ἄγκυρα ἕνα ἀπεγνωσμένο σῆμα ἀδυναμίας:

«Θερμή παράκληση. Μποροῦμε νά τά βροῦμε καί χωρίς ἐπεισόδιο».

Δυστυχῶς γιά τόν ἴδιο, ἀκόμη καί ἄν ἤθελε νά παραιτηθεῖ ἀπό τό ἀμερικανικῆς ἐμπνεύσεως ἀξίωμά του πού δέν ἀπαντᾶτο μέχρι πρό τινος στό ἑλληνικό διοικητικό σύστημα, δέν μπορεῖ πλέον. Χρησιμοποιεῖται ἀπό τήν Κυβέρνηση. Εἶναι ἀναλώσιμος. Λέει δημοσίως πράγματα πού δέν μποροῦν νά ποῦν ἄλλοι. Τό ἄν θά θυσιαστεῖ σέ κάποια στροφή τῆς ἱστορίας πρός τέρψιν τοῦ φιλοθεάμονος κοινοῦ, αὐτό δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἴδιο πλέον ἀλλά ἀπό ποικίλες κορυφές. Ἄν κάνουμε μιά σύντομη ἀναδρομή στίς τοποθετήσεις τοῦ κ. Ντόκου τόσο ὅσον ἀφορᾶ τήν συγκυρία πού πραγματοποποιοῦνται ὅσο καί ὅσον ἀφορᾶ τήν οὐσία τους, τί καταλαβαίνουμε; Πώς ἡ Ἑλλάς διολισθαίνει ἀπελπισμένη γιά νά ἀποφύγει δυσάρεστες γι’ αὐτήν καταστάσεις καί πώς μέ τήν μέθοδο πού ἔχει ἐπιλέξει νά τοποθετεῖται, κατ’ οὐσίαν ἐπιτυγχάνει τό ἀκριβῶς ἀντίθετο: Προκαλεῖ τόν Ἐρντογάν νά πραγματοποιήσει τό θερμό ἐπεισόδιο μέ τρόπο πού νά μᾶς τό χρεώσει. Φάνηκε καί ἀπό τίς χθεσινές ὕπουλες δηλώσεις του. Ὄχι γιατί ἀπαραιτήτως ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος θέλει κάτι ἀπό ἐμᾶς ἐδαφικῶς, ἀλλά γιατί ἐλπίζει καί νομίζει πώς μετά ἀπό αὐτό θά μπορεῖ νά κερδίσει τά μέγιστα ἀπό ἐμᾶς ἀκόμη καί κυριαρχία στά νησιά στό τραπέζι τῶν ὑποτιθέμενων διαπραγματεύσεων. Τί νομίζουμε ὅτι σκέφτεται ὅταν μᾶς θωρεῖ; Ἐάν πρίν καθίσουμε στό τραπέζι τῶν διαπραγματεύσεων σπεύδουμε νά θέσουμε ἐκ τῶν προτέρων στήν ἀτζέντα αὐτό πού θά ἔθετε ἐκεῖνος γιά λογαριασμό τῆς χώρας του, γιατί νά βιαστεῖ ὁ ἄνθρωπος;

Τίς τελευταῖες ἑβδομάδες καί μετά τόν διάπλου τοῦ «Ὀρούτς Ρέις» ἀπό τήν ἑλληνική ὑφαλοκρηπῖδα ἐμεῖς μιλᾶμε πολύ. Μιλᾶμε πολύ καί δημοσίως. Μιλᾶ ὁ ὑπουργός Ἄμυνας, μιλᾶ ὁ ἀναπληρωτής σύμβουλος ἀσφαλείας, μιλᾶνε ὅλοι. Ἐνῶ περιέργως σέ αὐτήν τήν φάση δέν λένε πολλά οἱ Τοῦρκοι. Δέν μιλᾶνε πολύ οὔτε ὁ Ἐρντογάν, οὔτε ὁ Τσαβούσογλου, οὔτε ὁ Κιλτσινάρογλου, οὔτε ὁ Μπαχτσελῆ, οὔτε κἄν ὁ Ἀκάρ. Καί ὅταν μιλοῦν παριστάνουν τίς ἀθῶες περιστερές: «Νά συμφωνήσουμε ποιά νησιά εἶναι γκρίζα γιά νά μήν πηγαίνουν ἐκεῖ οὔτε τουρκικές δυνάμεις, οὔτε ἑλληνικές!». Ἐνῶ ἐμεῖς …Ρεσιτάλ. «Ἐλᾶτε νά τελειώνουμε!». Μέ Χάγη; Μέ διαιτησία ὅπως προβλέπει τό ἄρθρο 33 τοῦ καταστατικοῦ χάρτη τοῦ ΟΗΕ πού παραπέμπει στήν ἐπιστολή του στόν Πρωθυπουργό ὁ Πομπέο; Μέ τόν θεσμό τῆς συνδιαλλαγῆς πού προτείνουν πλέον ἀνοικτά μέ ἀρθρογραφία τους σέ ἐφημερίδες τοῦ ἑλληνικοῦ κατεστημένου καθηγητές τῆς Νομικῆς μας –τακτική πού ἀπορρίπτει ἡ ἑλληνική ἐξωτερική πολιτική ἀπό τό 1975; Τό μήνυμά μας εἶναι αὐτό πάντως: «Ἐλᾶτε!» Τί ἀκόμη καταλαβαίνουμε κάθε φορά πού τοποθετεῖται μέ τόλμη ὁ ἀναπληρωτής σύμβουλος Ἐθνικῆς Ἀσφαλείας; Πώς κάτι κακό ἔρχεται γιά τήν ἑλληνική ἐξωτερική πολιτική καί πώς καθυστερημένα προσπαθοῦμε νά τό προλάβουμε-ἀποτρέψουμε. Μόνο πού αὐτή δέν εἶναι στρατηγική ἀποτροπῆς τῶν ἄλλων, ἀλλά στρατηγική ὑποτροπῆς ἡμῶν.

Ἡ προηγούμενη δημόσια τοποθέτηση Ντόκου πού προκάλεσε θόρυβο ἦταν στίς 23 Νοεμβρίου 2019, πρίν τήν ἑλληνοτουρκική συνάντηση κορυφῆς τοῦ Λονδίνου καί βεβαίως πρίν γίνει γνωστό ὅτι Τουρκία – Λιβύη ὁριοθετοῦν μέ μνημόνιο τίς θαλάσσιες ζῶνες στήν Μεσόγειο εἰς βάρος τῶν συμφερόντων μας στήν Μεσόγειο. Τί πρότεινε στήν συνέντευξή του-μήνυμα στήν Ἄγκυρα στό Ἀθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορεῖο Εἰδήσεων ὁ κ. Ντόκος πρίν καταστοῦν ἐπίσημη ἐξωτερική πολιτική τῆς χώρας; Τρία πράγματα: Πρότεινε προσφυγή στήν Χάγη, θεωροῦσε «ἐχθρική πράξη» τυχόν συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης (ἄρα ξέραμε ὅτι εἶναι στά σκαριά) καί ἀνέπτυσσε τίς ἑλληνικές θέσεις σέ μία σειρά θέματα, ἀπό τήν Θράκη καί τήν ἐκεῖ μειονότητα ἕως τό ὅρια τοῦ ἐναερίου χώρου μας. Γιά τό τελευταῖο πρότεινε μάλιστα νά δοθοῦν «τεχνικές λύσεις μέσω τοῦ ΝΑΤΟ!» Ἀπέτρεψε μήπως ἡ ἐφ’ ὅλης τῆς ὕλης παρέμβασή του τήν ὑπογραφή τοῦ τουρκολιβυκοῦ μνημονίου; Ὄχι. Περιορίστηκαν οἱ Τοῦρκοι στίς διεκδικήσεις τους; Οὔτε. Τά νησιά τοῦ Αἰγαίου ζήτησαν, στήν πρώτη συνεδρίαση τῶν διερευνητικῶν συζητήσεων στήν Ἄγκυρα μέ παρόντα τόν Γενικό Γραμματέα τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν κ. Δεμίρη.

Τί ἄλλο ἀπό φόβο καί ἀδυναμία, ἄρα ὑποτροπή στό λάθος, πρέπει νά ὑποθέσουν λοιπόν οἱ Τοῦρκοι ὅτι κρύβεται μετά καί τήν νέα παρέμβαση τοῦ ἀναπληρωτῆ συμβούλου ἀσφαλείας, ὁ ὁποῖος πρέπει νά εἶναι πολύ ἀφελής ἄν νομίζει –καί δέν εἶναι βεβαίως– ὅτι μιλῶντας ἐκφράζει τόν ἑαυτό του. Τά ἀποτελέσματα τῆς δήλωσής του τά γευτήκαμε χθές: Πονηρή δήλωση παγίδα Ἐρντογάν μέ τήν ὁποία ἀμφισβητεῖ ἑλληνική κυριαρχία στά νησιά τοῦ Αἰγαίου! Στό ὄνομα τῆς εἰρήνης! Ἔξοχα! Θέλω μέ τήν εὐκαιρία ὅμως νά ἐπισημάνω τό ἑξῆς: Θεωρῶ κατ’ ἀρχάς ἄδικο νά γίνει ὁ Θάνος Ντόκος σάκκος τοῦ μπόξ. Ἔχω καταγράψει τουλάχιστον ἕξι ἑπτά ἐνέργειες καί δηλώσεις Ἑλλήνων ἀξιωματούχων ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2019 πού διέπραξαν τό ἴδιο λάθος, εἴτε νά στέλνουν σῆμα ἀδυναμίας στήν Ἄγκυρα εἴτε νά φανερώνουν προώρως τά ὅρια τῆς πολιτικῆς ἀντίδρασης σέ τυχόν προκλητικές ἐνέργειες τῶν Τούρκων. Δέν χρειάζονται τόν πρώην διευθυντή τοῦ ΕΛΙΑΜΕΠ οἱ γείτονες γιά νά μᾶς διαβάσουν στήν κορυφή –στήν βάση ἀδυνατοῦν– ἔχουν καί ἄλλους τρόπους. Ἐπίσης: Ἐάν ἀποφασίζουμε ὅτι ἡ διαπραγμάτευση εἶναι ἡ σωτηρία μας, τό ζήτημα δέν εἶναι μόνο νά λέμε λίγα δημοσίως. Αὐτό ἐξυπακούεται. Τό ζήτημα εἶναι ἡ στρατηγική μας. Δέν γίνεται νά διαπραγματευόμαστε δυτικά μέ κάποιον πού σκέφτεται ἀνατολικά. Οἱ Τοῦρκοι σέβονται πολύ τούς λαούς καί τίς ἡγεσίες πού ἐντός πολλῶν πολλῶν εἰσαγωγικῶν «πουλᾶνε ἀκριβά τό τομάρι τους». Κανείς ἔμπορος στό «Καπαλή Τσαρσή» τῆς Κωνσταντινούπολης δέν χαίρεται ἄν ὁ πελάτης του ἀγοράσει τό δερμάτινο στήν πρώτη τιμή πού θά τοῦ προτείνει χωρίς διαπραγμάτευση καί χωρίς νά τόν κεράσει ἕνα τσάι. Ἐάν θέλει ὁ Κυριάκος νά ἀκούσει μία ἱστορία γιά τό πῶς διαπραγματεύονται οἱ Τοῦρκοι καί πῶς μπορεῖς νά τούς ἐξευτελίσεις, καλό εἶναι νά ρωτήσει τόν Ἰσίδωρο Κούβελο. Θά τοῦ πεῖ τί σκάρωσε σέ ἕναν Τοῦρκο ἔμπορο πού ἔκανε τόν πονηρό καί ἤθελε νά τοῦ πουλήσει πανάκριβα ἕνα σκεῦος. Δέν θά ἀποκαλύψω τήν ἱστορία πού μοῦ διηγήθηκε εἰς ἀνύποπτον στιγμήν ἡ Ντόρα, εἶναι βέβαιον πάντως πώς ὁ μπουνταλᾶς Τοῦρκος δέν τοῦ ἐπεβλήθη. Εἶναι ὅμως μιά ἱστορία γιά τό πῶς νά τούς φερόμαστε, ἀπό ὅποια θέση καί ἄν βρισκόμαστε. Εἴτε δύναμης, εἴτε ἀδυναμίας. Ἀρκεῖ νά ἔχουμε αὐτό πού οἱ Ἀγγλοσάξονες ὀνομάζουν guts.