Ἀνέκδοτον: Τσίπρας κατά Μολυβιάτη

ΕΝΤΑΞΕΙ. Ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ὁ Πρόεδρος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Ἀλέξης Τσίπρας…

… ἀναζητᾶ εὐκαιρίες γιά νά ἐμφανίζεται στήν κοινή γνώμη ὡς κύριος ἐκφραστής τῆς Κεντροαριστερᾶς. Γνωρίζουμε ὅτι ἡ προϋπόθεση πού τοῦ τίθεται ἀπό τό βαθύ παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ γιά συνεργασία (στό ὁποῖο δίδει τακτικῶς ἐξετάσεις) εἶναι νά ἐπιτίθεται στήν Δεξιά παράταξη καί σέ πρόσωπα πού θήτευσαν σέ κορυφαῖες θέσεις τήν περίοδο 2004-2009. Ἔχει τόν οἶκτο μας καί τήν κατανόησή μας λοιπόν ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης ὅταν τό ἐπιχειρεῖ διεκδικώντας μάλιστα –ἀπό τόν καιρό τῆς διακυβέρνησής του– τό λάβαρο τοῦ Βενιζελισμοῦ. Συμπάσχουμε.

Χθές ὅμως ὁ κύριος Τσίπρας πέρασε τήν γραμμή καί διέπραξε ἕνα μεῖζον ἀτόπημα. Ἀξιοποιώντας κάποιες ἀόριστες ἀναφορές τοῦ Πρωθυπουργοῦ περί «ἀκινησίας» ἔσπευσε νά ἐπιτεθεῖ στόν πρώην Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν Πέτρο Μολυβιάτη. Ὁ ὁποῖος θαλερός σήμερα, σέ ἡλικία 92 ἐτῶν, δέν παύει νά παρακολουθεῖ τά τεκταινόμενα ἐκ τοῦ σύνεγγυς καί νά διατυπώνει τούς φόβους του γιά τό ἐνδεχόμενο «μεγάλο τραπέζι» τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ διαλόγου. Θά ἀναγνωρίσουμε στόν κύριο Τσίπρα ὅτι δέν ἤρξατο χειρῶν ἀδίκων. Βρῆκε καί τά ἔκανε. Ὁ Πρωθυπουργός ἐπανέλαβε σέ μιά ἀποστροφή τῆς ὁμιλίας του –χωρίς πάντως νά κατονομάσει κάποιον– ὅσα εἶπε ὁ καθηγητής Ἡρακλείδης κατά τοῦ πρώην Ὑπουργοῦ σέ μιά σύσκεψη πού ἔγινε στό Μαξίμου τόν περασμένο Ἰανουάριο. Εἶπε λοιπόν ὁ κύριος Μητσοτάκης γενικῶς καί ἀφηρημένως: «Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κατά περιόδους ἡ ἐξωτερική πολιτική τῆς χώρας ἔμοιαζε νά ἔχει μόνο ἀμυντικά χαρακτηριστικά καί ρυθμούς μᾶλλον ἀργούς πού μετέθεταν τις ὅποιες ἐξελίξεις στό μέλλον. Ἡ ἀκινησία ὅμως περιθωριοποιεῖ ὅταν οἱ συσχετισμοί ἀλλάζουν γύρω μας ἀδιάκοπα. Ἡ ἀδράνεια συχνά περιορίζει τίς ἐθνικές στοχεύσεις. Καί ὅμως ἡ ἀναβλητικότητα δέν ἀπέχει ἀπό τήν παθητικότητα. Συχνά οἱ σημερινοί συμβιβασμοί κινδυνεύουν νά γίνουν οἱ αὐριανοί ἐνδοιασμοί».

Ὁ Τσίπρας πού δέν σκέφτηκε ὅτι τό τσιτάτο Μητσοτάκη μπορεῖ νά ἀφοροῦσε καί τόν ἴδιο –ὁ ὁποῖος στά ἑλληνοτουρκικά φοβόταν τίς ἀποφάσεις καί ἔμεινε ἀκίνητος–ἑρμήνευσε τήν ἀποστροφή αὐτή ὅπως ἤθελε. Ἀναγνώρισε τό «δόγμα τῆς ἀκινησίας» Μολυβιάτη καί ζήτησε ἀπό τόν κύριο Μητσοτάκη τόν λόγο ἐπειδή δέν ἀναγνώρισε ὅτι ὑποχώρησε ἀπό αὐτό! Ἄν δέν ἦταν ἀνιστόρητος ὁ κύριος Τσίπρας πέραν τῆς μακρᾶς ἐπιτυχημένης διαδρομῆς τοῦ γκουρού τῆς ἑλληνικῆς διπλωματίας (ἀπελάθηκε ἀπό τήν Μόσχα τῶν Σοβιέτ ἐπειδή στήριζε τούς Ποντίους Ὁμογενεῖς), θά γνώριζε τρία βασικά πράγματα γιά τόν ἄνθρωπο.

Τό πρῶτο, βιογραφικό, εἶναι ὅτι ὁ Μολυβιάτης γνωρίζει ἄριστα τούς Τούρκους ἀπό τήν κούνια του. Ἄς ἀναζητήσει τό «Χρονικό τῶν Δέκα Ἡμερῶν» πού ἔγραψε ἡ μητέρα του Ἀγάπη Μολυβιάτη-Βενέζη (οἰκεία τοῦ Ἠλία Βενέζη) γιά τίς συνθῆκες τοῦ διωγμοῦ της ἀπό τό Αϊβαλί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας γιά νά μάθει «ποιόν» ἔπιασε στό στόμα του.

Τό δεύτερο εἶναι ὅτι τόν ὅρο «δόγμα τῆς ἀκινησίας» τόν υἱοθέτησαν οἱ Σημιτικοί γιά νά τόν πλήξουν ἐπειδή ἐνεταφίασε τό Ἑλσίνκι. Αὐτός εἰσηγήθηκε στόν Κώστα Καραμανλῆ τό πάγωμα τῆς διαδικασίας ἐπειδή γνώριζε ἐκ πείρας –ὁ ἴδιος ἔγραψε σέ μία χαρτοπετσέτα τήν συμφωνία Καραμανλῆ-Ντεμιρέλ στήν Γενεύη τό 1975– ὅτι ἄν πηγαίναμε στήν Χάγη τό 2004 θά κερδίζαμε τήν ὑφαλοκρηπῖδα καί τά Ἴμια ἀλλά θά χάναμε ἐνδεχομένως τό ζήτημα τῆς ἀποστρατιωτικοποίησης τῶν νήσων.

Θέση πού ἰσχύει ἀπολύτως καί σήμερα μετά τήν ἀποκάλυψη τηλεγραφημάτων τοῦ Μπέρνς ἀπό τά ὁποῖα ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Σημίτης συζητοῦσε τήν ἀπόσυρση τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἀπό τά νησιά τοῦ Αἰγαίου!!

Κανείς Πρωθυπουργός δέν μπορεῖ νά τό «σηκώσει» αὐτό χωρίς νά θεωρηθεῖ προδότης.

Δέν ἦταν λοιπόν δόγμα ἀκινησίας ἀλλά δόγμα προάσπισης τῆς ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητος. Καί ἐπειδή ὁ ἀρχηγός τῆς ἀντιπολίτευσης ἐμφανίστηκε χθές εὐαίσθητος γιά τό «Οἴκαδε» τοῦ Γεωργίου Βλάχου, ἄς ἀναλογιστεῖ πῶς θά ὀνομαζόταν ἡ ἐγκατάλειψη τῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου στό ἔλεος τῶν Τούρκων. Οἴκαδε εἰς τήν νιοστή.

Τό τρίτο πρᾶγμα πού πρέπει νά ξέρει ὁ κύριος Τσίπρας εἶναι ὅτι ἡ πολιτική Καραμανλη-Μολυβιάτη μόνο ἀπό ἀκινησία δέν χαρακτηριζόταν. Ὄχι μόνο γιατί Ἕλλην Πρωθυπουργός καί Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν ἐπισκέφθηκαν τήν Ἄγκυρα γιά πρώτη φορά μετά 50 χρόνια τό 2005.

Οἱ «ἀκίνητοι» Μολυβιάτης καί Καραμανλῆς τό ἔκαναν. Ὄχι μόνο γιατί υἱοθέτησαν μία ἀνεξάρτητη ἐξωτερική πολιτική τήν ὁποία καί πλήρωσαν ἐπειδή παραῆταν… ὑπερκινητικοί. Ἀλλά κυρίως διότι ἄν κάνει τόν μάγκα σήμερα ὁ κύριος Τσίπρας καί ἄλλοι πρωθυπουργοί μέ τίς τριμερεῖς συνεργασίας σέ θέματα ἐνέργειας στήν Μεσόγειο, αὐτό στόν Μολυβιάτη καί βεβαίως στόν Καραμανλῆ τό ὀφείλουν.

Ἄν δέν εἶχαν βοηθήσει τόν Τάσσο νά ἀπορρίψει τό Σχέδιο Ἀννάν θά εἶχε ἀνακηρύξει ποτέ ΑΟΖ ἡ Κύπρος; Θά ἔκανε ἔρευνες πού ἐνοχλοῦν τούς Τούρκους; Θά ἀξιοποιοῦσε μόνη χωρίς Τοῦρκο συνέταιρο τούς πόρους της;

Στήν πραγματικότητα λοιπόν ἡ ἀκινησία τοῦ Μολυβιάτη σέ ἑλληνοτουρκικά καί Κυπριακό ἄλλαξε τό ρολόι τῆς ἱστορίας: Ἀπό ἐκεῖ πού κυνηγούσαμε τούς Τούρκους ἐμεῖς νά τά βροῦμε, μετέπειτα μᾶς κυνηγοῦσαν αὐτοί. Ἀλλά ὅταν ἐρχόταν ἡ ὥρα τῆς ἀλήθειας ὁ Ἐρντογάν ἔκανε πάντα πίσω γιατί δέν πατοῦσε καλά στά πόδια του.

Καί κάτι τελευταῖο γιά τόν ἀρχηγό τῆς Ἀντιπολίτευσης καί ὅποιον ἄλλο ἤθελε νά λάβει τό μήνυμα. Ὅταν ὁ πρέσβυς τῶν ΗΠΑ Μίλλερ πῆγε νά τόν πιέσει γιά τό σχέδιο Ἀννάν ὁ Μολυβιάτης τόν ρώτησε ἄν τοῦ μιλᾶ μέ τήν ἐπίσημη ἰδιότητά του ἤ «ὡς ὁ Τόμ πρός τόν Πέτρο».

Καί ὅταν ὁ Μίλλερ τοῦ ἀπάντησε τό δεύτερο, ἄκουσε τόν Μολυβιάτη νά τοῦ λέει: «Καί ἐγώ ὡς Πέτρος πρός τόν Τόμ σοῦ λέω λοιπόν, μήν διανοηθεῖς ποτέ ξανά στό μέλλον νά ὑπαγορεύσεις στήν χώρα μου τήν πολιτική πού θά ἀκολουθήσει στίς σχέσεις της μέ ἄλλο κράτος!» Ἀλέξη, καί λοιποί καμπαλλέρος: Οὔτε στό μικρό του τό νυχάκι δέ φθάνετε. Ἄλλη πάστα.