Ὁ τελευταῖος μπολσεβῖκος

Ο ΘΥΜΟΣΟΦΟΣ γέρων, Νέστωρ τοῦ πολιτικοῦ μας συστήματος…

… ὁ «Τσόμσκι» ὅπως μοῦ ἀρέσει νά τόν ἀποκαλῶ, ἦταν βυθισμένος στήν πολυθρόνα του καί διάβαζε ἐφημερίδα. Ἀκριβέστερα ἦταν κρυμμένος πίσω ἀπό τίς σελίδες τῆς ἐφημερίδας μας! Ὅταν τίς ἔκλεισε καί ἀποκαλύφθηκε τό πρόσωπό του, εἶδα συννεφιά στό βλέμμα του. Χαμηλό βαρομετρικό. Συνήθως ρωτᾶ σκωπτικά «Τί νέα μᾶς φέρνεις, νεαρέ», συνήθως τοῦ ἀπαντῶ «Νεαρέ; Μεγαλώνουμε, κύριε Πρόεδρε!» καί μετά ἀρχίζουμε τό κολύμπι στά βαθιά τῆς ἐπικαιρότητας. Καμιά φορά καί τῆς ἱστορίας, τῆς ὁποίας ὁ Νέστωρ μας ἀποτελεῖ ζωντανό θρῦλο.

Αὐτή τή φορά δέν εἶχε κέφι οὔτε γιά τό ἕνα οὔτε γιά τό ἄλλο! Ἤθελε ἰδεολογική συζήτηση. «Δέν μοῦ λές νεαρέ, ποιοί εἶναι οἱ βασικοί πυλῶνες τῆς ἰδεολογίας τῆς παράταξής μας; Ποιά ἡ ἀντίληψή μας γιά τόν κόσμο, τήν Ἑλλάδα, τούς οἰκείους μας;» ρώτησε. Δέν καταλάβαινα ποῦ τό πήγαινε ἀλλά ἀποφάσισα νά «παίξω». Καί ἄρχισα. «Ὑπουργέ μου, γιά τόν κόσμο τά ξέρετε! Ἐμεῖς μεγαλώσαμε ἀγαπῶντας τήν Δύση, πού ἄλλωστε γεννήθηκε στήν πατρίδα μας καί τίς ἀξίες της. Μεγαλώσαμε ἀγαπῶντας τήν Ἀμερική τῆς ἀτομικῆς ἐπιβράβευσης καί τῆς ἀξιοκρατίας, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, χρώματος, θρησκείας, καί πολεμῶντας τά Σοβιέτ τοῦ ἰσοπεδωτισμοῦ καί τῆς ἰσότητας στήν φτώχεια. Μεγαλώσαμε στήν Εὐρώπη τῆς κοινωνικῆς οἰκονομίας τῆς ἀγορᾶς καί τοῦ κράτους πρόνοιας. Μεγαλώσαμε στηρίζοντας μέ πάθος τίς συμμαχίες μας στό ΝΑΤΟ, παρά τά κουσούρια του, καί μέ τό εὐρωπαϊκό ὄνειρο τῆς ἕνωσης τῶν ἐθνῶν, πού μᾶς ἐμφύσησε ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς. Ἄν φθάσαμε ἕως ἐδῶ μετά ἀπό διακόσια χρόνια ἐλευθερίας, σέ αὐτό τό ὀφείλουμε ἄλλωστε. Ἔχουμε 2020 καί ἡ ἔνταξή μας στήν ΕΟΚ ἔγινε τό 1980. Σπρωξιά σαράντα ἐτῶν μᾶς ἔδωσε ὁ Μακεδών». Σταμάτησα γιά λίγο. «Γιά συνέχισε» μέ παρότρυνε. «Νομίζω, ἐπίσης, ὅτι οἱ ἐπιλογές αὐτές ὅρισαν καί τήν παράταξή μας, ἡ ὁποία ἐπέζησε μετά τό 1922, ὅταν ὁ Βενιζέλος προσπάθησε νά τῆς φορτώσει τήν μικρασιατική καταστροφή, περιπέτεια στήν ὁποία ἔβαλε ὁ ἴδιος τόν τόπο, παροτρυνόμενος ἀπό τίς μεγάλες δυνάμεις τῆς ἐποχῆς. Ἡ παράταξή μας ἀπό τό 1958 ὁρίστηκε ἀπό τήν αὐτονομία της ἀπό τούς συμμάχους καί ἀπό τήν ἀνεξαρτησία της ἔναντι τῆς ἑκάστοτε διαπλοκῆς. Μέ σκοτεινά διαλείμματα βεβαίως, ἀλλά πάντως πατῶντας σταθερά στίς γραμμές πού χάραξαν ὁ Γούναρης τό 1922, ὁ Τσαλδάρης μέ τό Λαϊκό Κόμμα τό 1949 καί ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς τό 1958 καί τό 1974. Σκέφτομαι, μάλιστα, καμμία φορά ὅτι ἡ ἑλληνική Δεξιά εἶναι ἰδιόρρυθμος. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ὑποτάσσεται στό κεφάλαιο καί στούς κατά καιρούς πάτρωνές της, οἱ ἡγεσίες της, μέχρι καί οἱ πλέον πρόσφατες, ἦταν… ἀνυπάκουες. Ἀπειθάρχητες. Καί ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς (ἔξοδος ἀπό τό ΝΑΤΟ) καί ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης (στάση στόν πόλεμο Γιουγκοσλαβίας) καί ὁ Κώστας Καραμανλῆς (ἐνεργειακή πολιτική ἀγωγῶν). Ἀκόμη καί ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς σέ ἐπί μέρους, ὅπως ἡ ἄκαμπτη στάση του στό Σκοπιανό».

Διέκρινα μιά χαραμάδα φωτός στό συννεφιασμένο πρόσωπο τοῦ συνομιλητῆ μου. «Ὁλοκλήρωσε!» μέ διέταξε. «Ὅσον ἀφοῦ, τέλος, γιά τήν κοσμοθεωρία μας γνωστό: τό λοιδωρηθέν λόγω δικτατορίας πατρίδα – θρησκεία – οἰκογένεια μᾶς ἔφερε ὥς ἐδῶ! Ἡ οἰκογένεια παρά τά πλήγματα πού δέχεται, ἐξακολουθεῖ καί ἀποτελεῖ παράγοντα κοινωνικῆς συνοχῆς. Ἡ ἐκκλησία ἐξακολουθεῖ παροῦσα, παρά τήν ἐσωτερική κρίση. Στά μνημόνια ἔβαλε πλάτη».

Ὅταν ὁλοκλήρωσα τό λογύδριον, ὁ Νέστωρ ἔκανε τήν κρίσιμη ἐρώτηση: «Ἀπό ὅσα πορευτήκαμε, πόσα ἀντέχουν σήμερα;». Ἡ ἀπάντηση δέν ἦταν δύσκολη. «Ἡ ρωμαλέα Δύση δέν ὑπάρχει πλέον. ΝΑΤΟ καί ΕΕ τελοῦν ὑπό διάλυση ἤ βαθιά παρακμή! Αὐτό εἶναι τό τέλος τῆς ἱστορίας! Οἱ σύμμαχοί μας εἶναι ἐχθροί μας. Ἡ παράταξή μας δέν εἶναι ἡ ἴδια πλέον. Ἐνῶ στά λοιπά, οἰκογένεια καί θρησκεία τελοῦν ὑπό ἰδεολογικό διωγμό ἀπό τούς νεωτεριστές τῶν κοινωνικῶν κινημάτων. Τρομάρα τους».
Ἦρθε ἡ ὥρα νά πεῖ καμμιά κουβέντα καί ὁ Νέστωρ. Ἤπια μιά γουλιά καφέ καί ἀπόλαυσα τό «ὑποβρύχιο» πού μέ κέρασε. «Ἐάν οἱ σύμμαχοι ἔγιναν ἐχθροί, ἡ παράταξη δέν μάχεται γιά τά ἐθνικά, ἑτοιμαζόμενη, ὅπως νομίζω, γιά μεγάλους ἐθνικούς συμβιβασμούς, καί οἰκογένεια καί θρησκεία διώκονται, τί δουλειά ἔχω, παιδί μου, στόν μάταιο τοῦτο κόσμο; Ξέρεις πῶς νιώθω; Σάν τόν τελευταῖο μπολσεβῖκο! Πού μετεῖχε τό 1917 στήν Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση καί εἶδε τόν Γκορμπατσώφ τό 1989 νά τά γκρεμίζει ὅλα. Καταρρέουν ὅλα, ἀγαπητέ μου! Ἡ Δύση, ἡ παράταξη ὅπως τήν ξέρουμε, οἱ ἀξίες μας».

Γιά τήν παράταξη διαφωνήσαμε, ἀλλά δέν εἶναι τῆς στιγμῆς. Ὁ παραλληλισμός του γιά τόν τελευταῖο μπολσεβῖκο μέ συγκλόνισε! Λίγο χάθηκε ξανά μέσα στίς σελίδες τῆς ἐφημερίδας μας! Ἔκρυψε τό πρόσωπό του. Ἔχω τήν ἐντύπωση πώς πίσω ἀπό τό χαρτί ἄρχισαν νά βγαίνουν… καπνοί. Ἰδέα μου ἦταν. Ὁ Τσόμσκι μελετοῦσε τήν τελευταία δημοσκόπηση!