Γιά ποιούς εἶναι πρόβλημα ὁ κ. Δένδιας

ΓΝΩΡΙΣΑ τόν Κυριάκο Μητσοτάκη καί τόν Νῖκο Δένδια τό 2004

Τότε ἐξελέγησαν καί οἱ δύο, πρώτη φορά, στήν Βουλή. «Ἐγώ δέν πρόκειται νά κάνω διορισμούς στό δημόσιο! Ὅποιος μοῦ ζητᾶ βοήθεια, θά τοῦ βρίσκω ἄν μπορῶ ἐργασία στόν ἰδιωτικό τομέα. Εἶμαι φιλελεύθερος!» μοῦ εἶπε θυμᾶμαι ὁ Κυριάκος καθώς μέ ἀποχαιρετοῦσε κατά τήν πρώτη μας συνάντηση στό πρῶτο γραφεῖο του στήν ὁδό Λυκείου. Μοῦ ἄρεσε αὐτό πού ἄκουσα. Μέταλλο! Τόν Δένδια τόν γνώρισα στήν Βουλή, ἀλλά αὐτό πού μοῦ ἔκανε ἐξαιρετική ἐντύπωση ἦταν ἡ ἀντίδρασή του, νέος Ὑπουργός Δικαιοσύνης ὤν τόν Μάιο τοῦ 2009, ὅταν τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν μέ τήν ἡγεσία ἐκείνη τῆς περιόδου ἐπιχείρησε νά τοῦ φορτώσει εὐθύνες γιά τήν ἀπόδραση τῶν Χριστοφοράκου-Καραβέλλα (κάτι πού στοίχισε τήν πρωτιά στήν ΝΔ στίς εὐρωεκλογές τοῦ 2009.) Ἄν καί Βουλευτής Περιφερείας ὁ Δένδιας δέν «μάσησε». Μοῦ ἔδωσε τότε μιά συνέντευξη στόν «Ἐλεύθερο Τύπο» στόν ὁποῖο ἤμουν ἀρχισυντάκτης πολιτικοῦ καί «ἄδειασε» μεγαλοπρεπῶς καί τό ΥΠΕΞ καί τήν ἡγεσία του. Ἐντυπωσιάστηκα. Μέταλλο καί ἐδῶ. Συγκράτησα τήν ἀντίδρασή του.

Θυμίζω εἰσαγωγικά αὐτές τίς δύο μικρές ἱστορίες ἀπό τό παρελθόν γιά νά σᾶς εἰσαγάγω στό σημερινό θέμα. Θεώρησαν πολλοί μετά τήν ἐντυπωσιακή ἐμφάνιση Δένδια στήν Ἄγκυρα ὅτι μπορεῖ νά ἐπαναληφθεῖ στίς μέρες μας ὡς déjà vu ἡ ρήξη Μητσοτάκη – Σαμαρᾶ τοῦ 1990-1993. Καί ὅτι ἐδῶ ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἕναν λαϊκιστή Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν πού κάνει ἐξωτερική πολιτική γιά ἐσωτερική κατανάλωση. Θά σᾶς πῶ στό τέλος αὐτοῦ τοῦ σημειώματος τί ἔχουμε, ἀλλά προηγουμένως πρέπει νά σᾶς περιγράψω τί ἀκριβῶς συμβαίνει κατά τήν γνώμη μου. Μητσοτάκης καί Δένδιας δέν εἶναι φίλοι. Σπανίως ὑπάρχει ἄλλως τε φιλία στήν πολιτική πού νά ἀντέχει στόν χρόνο. Εἶναι ὅμως δύο πολιτικοί πού διακρίνονται γιά τήν μεθοδικότητα καί τόν ἐπαγγελματισμό τους. Καί ἄν χρειαστεῖ νά δειπνήσουν μετά συζύγων γιά νά λύσουν παρεξηγήσεις τύπου Σουρανῆ – Τελανιάν ὁ Κυριάκος καλεῖ. Ἄν ἀναζητήσει κανείς ὅλες τίς δημόσιες παρεμβάσεις Δένδια στό ἐξωτερικό –τελευταία στήν Βοσνία Ἐρζεγοβίνη– θά διαπιστώσει ὅτι ἐπικαλεῖται συνεχῶς ὄχι ἁπλῶς τόν Πρωθυπουργό ἀλλά τήν «ἐντολή του». Ὁ δέ Μητσοτάκης ἀφήνει ἐσχάτως στόν Ὑπουργό του ζωτικό χῶρο γιά πρωτοβουλίες διότι γνωρίζει ὅτι εἶναι πρός τό συμφέρον τῆς κυβέρνησής του. Ἰδεολογικά ὁ Κυριάκος ἐπιθυμεῖ σαφῶς νά εἶναι περισσότερο κεντρῶος καί φιλελεύθερος ἀπό τό κόμμα του (ἀκόμη καί στά ἐξωτερικά) δεχόμενος εἰσηγήσεις ἀπό ἕνα περιβάλλον ξένο πρός τή ΝΔ. Κάθε φορά πού πρέπει ὅμως νά λάβει ἀποφάσεις καί νά κάνει push backs γιά τό προσφυγικό προκειμένου νά ἀνακόψει τά push in τοῦ Ἐρντογάν, κάθε φορά πού πρέπει νά ἀκούσει τόν Παναγιωτόπουλο, τόν Φλῶρο καί τόν Πετράκη, ὄχι τόν Ροζάκη καί τόν Ἀποστολίδη γιά τό τί θά κάνει στό Αἰγαῖο, κάθε φορά πού πρέπει νά σταθμίσει πῶς θά φερθεῖ στήν Ἐκκλησία σέ μιά κρίσιμη στροφή τῆς πανδημίας, στό τέλος πράττει «συντηρητικά» καί «κεντροδεξιά». Γι’ αὐτό παρά τήν φιλοδοξία του νά κάνει τήν ΝΔ κεντρώα οἱ δημοσκοπήσεις (GPO) τήν θεωροῦν παρά τόν τόσο φιλελευθερισμό κατά 50% δεξιά καί κατά 35% κεντροδεξιά. Κεντρώα, μόλις 8%.

Τό πρόβλημα τοῦ Πρωθυπουργοῦ εἶναι ὅτι ἐνῶ συνήθως κάνει τό σωστό κόντρα στίς πεποιθήσεις τοῦ περιβάλλοντός του, αὐτό δέν «περνᾶ» μέ ἔνταση στόν πολιτικό λόγο του. Γι’ αὐτό καί ἡ ΝΔ εἶχε πρόβλημα στά δεξιά της. Ὁ Νῖκος Δένδιας εἶναι μία περίπτωση διαφορετική. Κατάγεται ἀπό οἰκογένεια ἱερέων, ἡ ρίζα του εἶναι ἀπό τούς Παξούς ἀλλά καί ἀπό τήν Χειμάρρα τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ πατέρας του ἦταν στόν ΕΔΕΣ μέ τόν Ναπολέοντα Ζέρβα, ὁ ἴδιος ἦταν μέλος τῆς ΟΝΝΕΔ στά νιάτα του, οἱ χάντρες στό κομπολόι του εἶναι μικρές ἑλληνικές σημαῖες, γενικῶς οἱ ροπές εἶναι δεξιές. Παρά ταῦτα ὅμως δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς μνῆμες οὔτε καί προσφέρεται γιά λάβαρο τῆς ἑλληνικῆς ἀκροδεξιᾶς ὅπως ἔδειξε ἡ στάση του ἀπέναντι στήν Χρυσή Αὐγή. Στό γραφεῖο του ἔχει τά πορτραῖτα τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου καί τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ. Ὁ λόγος πού ἐξεφώνησε ἐνώπιον τοῦ ἐμβρόντητου Τσαβούσογλου ἦταν ἐθνικός καί πατριωτικός, χωρίς μῖσος. Μόνο γεγονότα. Ὁ Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν εἶναι ἕνας διεθνής συστημικός πολιτικός. Δέν ζητᾶ, τόν ζητοῦν. Ζήτησε νά τόν δεῖ ὁ νέος Ὑπουργός τῶν Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ Μπλίνκεν. Ζήτησε νά τόν δεῖ ὁ Πρόεδρος τῆς Ἀλβανίας Ἔντι Ράμα. Ζήτησε νά τόν δεῖ ὁ Πρόεδρος Ἐρντογάν. Ἔχει ἄριστη σχέση μέ τόν Σόιμπλε, τούς ἐπερχόμενους «Πρασίνους» καί τό διεθνές ἐπιχειρηματικό κεφάλαιο πού δραστηριοποιεῖται στήν χώρα μας. Δέν πρόκειται νά γίνει ἀποσταθεροποιητικός παίκτης οὔτε γιά τόν Πρωθυπουργό του οὔτε γιά τήν συμμαχία. Τό πρόβλημα γιά τόν Πρωθυπουργό πού ἔχει ἐξ ἴσου σημαντικά διεθνῆ ἐρείσματα δέν εἶναι ὁ Δένδιας, ὁ ὁποῖος μέ τήν πεῖρα του ἀπό τά Ὑπουργεῖα Δικαιοσύνης, Δημόσιας Τάξης, Ἀνάπτυξης εἶναι πλήρης καί προσθέτει ὑπεραξία. Τό πρόβλημα εἶναι τό σημιτικό περιβάλλον τοῦ κυρίου Μητσοτάκη, τό ὁποῖο ὅσο ἀνεβαίνει ἡ μετοχή τοῦ ὑπομονετικοῦ Δένδια τόσο αἰσθάνεται τήν προοπτική ὅτι ἀκυρώνεται ὁ ρόλος του. Οἱ καλές του ὑπηρεσίες. Μέχρι τελικῆς ἐξουδετερώσεώς του, καθώς πλέον γίνεται συνείδηση τῆς κοινωνίας ποιά εἶναι ἡ σωστή ἐθνική γραμμή.

Ἡ ἐπίθεση Δένδια στήν Ἄγκυρα εἶχε ἕνα συγκεκριμένο ἀποτέλεσμα. Ὁ Τσαβούσογλου ἀποκήρυξε τήν Χάγη, τό ἰδεολόγημα τοῦ κυρίου Ροζάκη, τοῦ κυρίου Ἀποστολίδη, τοῦ κυρίου Ἡρακλείδη, τοῦ κυρίου Ντόκου καί ἐν τέλει τοῦ ἐνορχηστρωτῆ τοῦ παρασκηνίου κυρίου Σημίτη. Ἡ ἐξέλιξη αὐτή εἶναι περισσότερο φρικτή γι’ αὐτό τό σύστημα ὅταν ὑποψιάζεται ὅτι ὁ Δένδιας δέν αὐτοσχεδίασε ἀλλά ἦταν σέ ἀπόλυτο συντονισμό γι’ αὐτή του τήν πρωτοβουλία πλήν τοῦ Πρωθυπουργοῦ καί μέ τόν συμμαχικό παράγοντα. Ἡ Ἑλλάς παίζει σέ αὐτήν τήν στροφή τό χαρτί τοῦ ἀφοσιωμένου συμμάχου πού ζητᾶ ἀνταλλάγματα ἔναντι τῆς ἀνεμοδούρας Τουρκίας. Ἡ ἐποχή πού ἡ Ἑλλάς ὑπέγραφε κάθε χαρτί πού τῆς πήγαινε ὁ Πάυατ –ἐπί ΣΥΡΙΖΑ– πάει, τέλειωσε. Ἡ συνειδητοποίηση τοῦ σημιτικοῦ μπλόκ, ὅτι μπορεῖ νά χάσει τήν ἐπιρροή πού μέ τόσο κόπο κατοχύρωσε στό σύστημα Κυριάκου, τό ἔκανε νά λειτουργήσει σπασπωδικά τό σαββατοκύριακο. Οἱ νενέκοι βγῆκαν στόν ἀφρό σέ ἔτος ἑορτασμοῦ ἀνεξαρτησίας. Οἱ μισοί ἔδιναν δίκιο στόν Τσαβούσογλου καί ἄδικο στόν Δένδια (!), ἄλλοι ταύτιζαν τόν Καραμανλῆ μέ τόν Δένδια γιά νά ἀνακαλύψουν σχέδια ὑπονόμευσης τοῦ Κυριάκου (μακράν ἀπό τήν ἀλήθεια), ἄλλοι συνέδεαν Καραμανλῆ-Τσίπρα-Δένδια ἐπειδή ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἐπήνεσε τόν Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν, γενικῶς ὅ,τι τοῦ φανεῖ τοῦ λωλοστεφανῆ. Δύο ἀπό τά συγκροτήματα πού πρωταγωνίστησαν σέ αὐτές τίς ἀθλιότητες νά δίνουν δίκιο στόν Τσαβούσογλου σημειωτέον ἔχουν οἰκονομικά νταραβέρια μέ τήν Τουρκία. Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα λοιπόν! Ὁ Δένδιας ἀκύρωσε τόν σημιτισμό –μέ τόν Μητσοτάκη τά πᾶνε ἐξαιρετικά. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι Πρωθυπουργός καί ΥΠΕΞ ἀλληλοσυμπληρώνονται σέ αὐτήν τήν φάση, καί ἡ Ἑλλάς παίζει ἐξαιρετικά ὅλα τά χαρτιά της στήν Ἀμερική, στήν Εὐρώπη, στήν Μέση Ἀνατολή. Μέ στόχο νά βγεῖ κερδισμένη στό παιχνίδι ἀναδιανομῆς τῆς Μεσογείου. Τώρα, ἄν αὐτό δυσαρεστεῖ τούς ἐπαγγελματίες τοῦ συμβιβασμοῦ, περαστικά τους. Διεκδίκησαν νά ἁλώσουν μιά παράταξη, τούς κώδικες τῆς ὁποίας δέν γνωρίζουν. Δύο χαστούκια στήν σειρά, ἕνα ἀπό τόν Καραμανλῆ καί ἕνα ἀπό τούς Δένδια –Μητσοτάκη, εἶναι πολλά σέ σύντομο χρονικό διάστημα γιά μία τόσο μεγάλη …ἐπένδυση.