Σήμερα, κάποια ὥρα, θά πᾶμε μέ τήν ἐγγονή μας, νά ἀποτίσουμε τόν φόρο τιμῆς στήν σορό τοῦ Μίκη Θεοδωράκη
Θά εἶναι κάτι πού ἡ μικρή θά τό θυμᾶται γιά ὅλη της τήν ζωή. Καί δέν ἔχουμε, νομίζω, πολλές τέτοιες εὐκαιρίες σήμερα, γιά τά μικρά παιδιά.
Θά σᾶς τό συνιστοῦσα, ἐπειδή –νομίζω τό γνωρίζετε ἤδη– στά παιδιά κάποιες στιγμές ἀποτυπώνονται ἔντονα. Μπορεῖ νά μήν τό ἀντιλαμβάνονται στήν πλήρη ἔκτασή του, ἀλλά ὅταν, ἀργότερα, τό θυμοῦνται, τοῦ ἀποδίδουν τήν δέουσα σημασία.
Νά σᾶς μιλήσω γιά τίς προσωπικές μου ἐμπειρίες. Τό πρῶτο πού θυμᾶμαι εἶναι ἡ ὑποδοχή τῆς Βασίλισσας Φρειδερίκης στόν Δῆμο μας. Εἶχε ἔλθει γιά τήν ἀπονομή βιβλιαρίων στίς «ἄπορες κορασίδες». Θυμᾶμαι τήν Φρειδερίκη νά προσέρχεται στήν «Ποντιακή Στέγη» πεζῆ καί νά χαιρετᾶ διά χειραψίας τόν κόσμο πού τήν ὑποδεχόταν.
Ἔπειτα, θυμᾶμαι τήν ἀπονομή τῶν βραβείων στήν νικήτρια ὁμάδα βόλλεϊ στούς Πανελληνίους Σχολικούς Ἀγῶνες (ὁμάδα Γυμνασίου τοῦ Πειραιῶς, στήν ὁποία ἀγωνιζόταν ὁ ἐξάδελφός μου) στόν Βασιλικό Ναυτικό Ὅμιλο Ἑλλάδος, ὅπου ὁ Βασιλεύς Παῦλος ἀπένειμε τά ἔπαθλα καί μοῦ χάιδεψε τό κεφάλι, ὅπως ἔκανε μέ ὅλα τά παιδιά πού παρευρίσκοντο.
Θυμᾶμαι τήν ὑποδοχή τοῦ στρατηγοῦ Ντέ Γκώλ, ὅπου μᾶς πῆγαν μέ τό σχολεῖο. Θυμᾶμαι ἐπίσης τίς διαδηλώσεις γιά τό Κυπριακό, στίς ὁποῖες μέ ἔπαιρνε μαζί ὁ πατέρας μου. Ἀκόμη θυμᾶμαι –ἄν καί δέν πήγαινα μέ μεγάλη προθυμία– τίς παραστάσεις τοῦ Ἡρωδείου. Τόν «Πλοῦτο» μέ Παντελῆ Ζερβό καί Χριστόφορο Νέζερ, τούς «Ὄρνιθες» ἀπό τό Θέατρο Τέχνης, μέ Κούν, Χατζιδάκι καί Τσαρούχη, τήν «Μήδεια» μέ τήν Κάλλας στήν Ἐπίδαυρο, τό 1961. Ἐκεῖ, μάλιστα, εἶχα νά λέω στούς φίλους μου ὅτι «εἶδα τόν Καραμανλῆ!»… Παραστάσεις στίς ὁποῖες μᾶς ἔπαιρνε μαζί ὁ πατέρας, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Θά εἶναι κάτι πού θά θυμᾶστε σέ ὅλη σας τήν ζωή». Καί, πράγματι, σέ κάθε εὐκαιρία, μνημονεύω καί εὐγνωμονῶ τόν πατέρα μας, ὁ ὁποῖος σχεδόν μᾶς ἐπέβαλλε κάποια πράγματα, γιά τά ὁποῖα, σήμερα, μποροῦμε νά καμαρώνουμε… Νομίζω, λοιπόν, ὅτι καλά θά κάνατε νά πάρετε τά παιδιά ἤ τά ἐγγόνια σας καί νά μετάσχετε στό «λαϊκό προσκύνημα» γιά τόν Μίκη Θεοδωράκη. Καί νά τούς μιλήσετε γι’ αὐτόν. Νά τά μυήσετε στήν μουσική του, μέσα ἀπό τήν ὁποία θά ἀνταμωθοῦν μέ ἐκείνη τοῦ Χατζιδάκι, τοῦ Ξαρχάκου, τοῦ Μαρκόπουλου, τοῦ Λεοντῆ, τοῦ Λοΐζου, τοῦ Κηλαηδόνη, τοῦ Σαββόπουλου. Εἶναι μία καλή εὐκαιρία νά μάθουν τά παιδιά ὅτι πέρα ἀπό τήν καθημερινή μας τροφοδοσία μέ «σκουπίδια» ἀπό τήν «ξανθιά» ἑλληνική τηλεόραση (ἐξαιρεῖται ἐν μέρει ἡ κρατική), πέρα ἀπό τούς «τράπερ», οἱ ὁποῖοι ὑμνοῦν τούς τεχνητούς παραδείσους, τήν παραβατικότητα καί τά πανάκριβα καί γρήγορα τροχοφόρα, ὑπάρχει καί ἡ ἄλλη τέχνη, ἡ ἑλληνική, ἡ τέχνη τήν ὁποία ἀσπάζεται ὅλος ὁ κόσμος καί τήν τιμᾶ σέ κάθε εὐκαιρία.
Ἡ σορός τοῦ Μίκη, πού ἐκτίθεται στήν Μητρόπολη τῶν Ἀθηνῶν, μᾶς καλεῖ γιά προσκύνημα καί περισυλλογή. Γιά νά τιμήσουμε τήν «ἄλλη Ἑλλάδα», τήν ὁποία τόσοι πολλοί, μέ τόση μανία, προσπαθοῦν νά μᾶς κάνουν νά ξεχάσουμε!