Ἡ Δημοκρατία τῆς Κλεπτοκρατίας

Οἱ ἀτομικές ἐλευθερίες δοκιμάζονται σήμερα ἀπό τήν δράση μιᾶς ἰδιωτικῆς δικτατορίας

Τοῦ Μανώλη Κοττάκη

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ –πρωταγωνιστεῖ αὐτήν τήν ἐποχή στήν παράσταση ἀναμνήσεων γιά τόν Ἑλληνισμό τῆς Πόλης «Κάποτε στό Βόσπορο»– εἶναι ἕνας ἠθοποιός πού ἄφησε ἀποτύπωμα στόν χῶρο του. Καί στό θέατρο καί στόν κινηματογράφο καί στήν τηλεόραση. Οἱ ἑρμηνεῖες του στό «Μινόρε τῆς αὐγῆς» καί στόν «Ἀκάλυπτο» ὅπου ὑποδύθηκε μέσα στήν πλαστή εὐημερία τοῦ 2000 ἕνα συμπαθές λαμόγιο (καί κατά τοῦτο μᾶς προετοίμασε ψυχολογικά γιά τήν ἐθνική χρεωκοπία), ἦταν ἐξαιρετικές. Τύχῃ ἀγαθῇ ἀπόγευμα Σαββάτου ἀναζητῶντας τηλεοπτικό πρόγραμμα πρός τέρψιν στήν ἀναλογική τηλεόραση «ἔπεσα» πάνω του. Σέ ἕνα εἶδος ἐκπομπῆς πού ἀγγλιστί καλεῖται life style καί παρουσιάζουν ἡ κυρία Νάντια Μπουλέ καί ὁ κύριος Μίνως Θεοχάρης. Ὁμολογῶ ὅτι λόγῳ τῆς φύσεώς της καί τῆς ὥρας μετάδοσής της, τό τελευταῖο πού θά περίμενα νά ἀκούσω ἦταν πολιτική ἀνάλυση σέ βάθος. Ἀλλά ὁ Καφετζόπουλος ἦταν σέ φόρμα. Ἔτσι ὅταν οἱ παρουσιαστές τόν ρώτησαν γιά τήν δημοφιλῆ ἀνάρτησή του στό Facebook ὑπό τόν τίτλο «τά ἔκανε μούσκεμα ἡ γενιά μας» –ἄλλο ρῆμα χρησιμοποίησε, μά ἐν πάσῃ περιπτώσει– ὁ Ἀντώνης ἐξήγησε μέσα σέ ἕνα λεπτό τό πρόβλημα τῆς χώρας. «Ἡ δημοκρατία μεταπολιτευτικῶς κλείστηκε μέσα στήν τετραετία! Οἱ παλαιοί πολιτικοί σκέπτονταν πέραν τῆς δικῆς τους ἀκμῆς. Ἄφησαν ἀποτύπωμα. Ζάππεια, Μουσεῖα, Θέατρα… Οἱ νεώτεροι δέν κατάφεραν νά ὑπερβοῦν τήν τετραετία» σχολίασε μέ ἀπογοήτευση. Δέν βρίσκω καλύτερη διατύπωση γιά τόν «ἑορτασμό» τοῦ Πολυτεχνείου! Ἐξαιρετική. Ἀλλά θεωρῶ ὅτι θέλει συμπλήρωση. Γιατί σήμερα δέν διανύουμε μιά ὁμαλή περίοδο γιά νά ἀρκεῖ νά ποῦμε τί δέν κάναμε! Πρέπει νά ἀποτυπώσουμε καί τίς συνέπειες τῆς ἀμεριμνησίας μας. Δέν ζοῦμε, ἀγαπητέ Ἀντώνη, σέ μιά Δημοκρατία χωρίς ἀποτύπωμα. Ζοῦμε σέ μιά ἄρρωστη δημοκρατία πού ἐκ τῶν πραγμάτων πλέον, ἐκ τῆς δομῆς της, δέν μπορεῖ νά ἀφήσει ἀποτύπωμα.

Ὁ Μίμης Ἀνδρουλάκης ἀφιερώνει τό τελευταῖο του βιβλίο μέ ἀφορμή τό κάψιμο τοῦ Μινιόν στόν ἀφελληνισμό τῶν ἑλληνικῶν ἐπιχειρήσεων καί στήν κλεπτοκρατία. Ὅρο πού διάβασα πρώτη φορά στό ὁμότιτλο βιβλίο τοῦ Γάλλου δημοσιογράφου Πατρίκ Μενό τό 1987, ὅταν ἀποκάλυψε τήν διαφθορά στήν ΕΣΣΔ (ἐκδόσεις «Ροές»). Ὁ Μίμης, τέκνο τῆς γενιᾶς τοῦ Πολυτεχνείου, ἀφοῦ φωτογράφισε σέ προηγούμενα βιβλία του ποιοί κάβουρες σύντροφοί του στό ΚΚΕ ἔγιναν πράκτορες ξένων δυνάμεων, ἀφοῦ ἀποκάλυψε πῶς προδόθηκε τό κίνημα τοῦ Ναυτικοῦ, ἀφοῦ φώτισε ποιά διαπλοκή στήριζε τόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο, ἀφοῦ προειδοποίησε γιά τό χάσμα τῶν γενεῶν καί τό ἀσφαλιστικό, ἔρχεται τώρα νά ἐπικεντρωθεῖ διά τῆς πλαγίας στό πρόβλημα τῆς νεώτερης ἑλληνικῆς δημοκρατίας: τήν κλεπτοκρατία. Γι’ αὐτό καί ἡ συνέντευξή του σέ κυριακάτικη ἐφημερίδα δέν φιλοξενήθηκε στό ἔμπροσθεν τμῆμα αὐτῆς ὅπου διαφημίζονται οἱ ἐπενδύσεις τῆς ψευτο-ἐλίτ, ἀλλά ἐτάφη στίς πίσω σελίδες. Ὁ πλήρης ὁρισμός τοῦ θεωρήματος Καφετζόπουλου λοιπόν εἶναι ὅτι οἱ δυνάμεις τῆς κλεπτοκρατίας δέν ἐπιτρέπουν στήν δημοκρατία νά ἀφήσει ἀποτύπωμα. Στόχος τους εἶναι νά λυμαίνονται τό δημόσιο χρῆμα ἤ νά μονοπωλοῦν τίς ἀγορές μέσα σέ καθεστώς ἀσφυκτικοῦ ἐλέγχου τῆς πληροφόρησης. Ἄρα ἄγνοιας τῶν πολλῶν γιά τά ἐγκλήματά τους. Αὐτό εἶναι τό μεῖζον θέμα πλέον. Ἡ δημοκρατία δέν δύναται κἄν νά κλειστεῖ στήν τετραετία γιατί ἡ δημοκρατία φθίνει. Ἡ ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου ἔγινε εἰς ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιά τόν περιορισμό τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά οἱ ἀτομικές ἐλευθερίες δοκιμάζονται καί σήμερα. Ἀπό μιά ἰδιωτική χούντα. Ἡ ὁποία μέ ὅπλο της τό χρῆμα, τόν ἔλεγχο τῶν θεσμῶν, τήν δυνατότητά της νά «ἀκούει» ἀτιμώρητα τί λένε οἱ πολῖτες στά τηλέφωνά τους, τόν ἐκφοβισμό τῶν δικαστικῶν ἀρχῶν, τόν μονοπωλιακό ἔλεγχο τῆς ἀγορᾶς τῶν ΜΜΕ, ἐπιβάλλει τήν ἄποψή της στήν ἐξουδετερωμένη πολιτεία. Παραδείγματα πού νά τεκμηριώνουν τήν ἄποψή μας, ἄπειρα.

Ἡ πολιτική ἔχει καταστεῖ σχεδόν οὐραγός καί δραστηριοποιεῖται μόνον ἐκεῖ πού τά συμφέροντα τῆς ἰδιωτικῆς δικτατορίας δέν συγκρούονται μέ τό δημόσιο συμφέρον. Βεβαίως ἡ δημοκρατία δέν ὑποχωρεῖ μόνο στήν Ἑλλάδα. Ὑποχωρεῖ παντοῦ. Ἀλλά δέν ὑποχωρεῖ πουθενά τόσο πολύ ὅσο στήν Ἑλλάδα. Γιά νά κλειστεῖ λοιπόν ἡ δημοκρατία μέσα στίς τετραετίες –ἔστω– πρέπει ἡ δημοκρατία νά ἀνακτήσει τήν ἐξουσία της. Ἄν αὐτό δέν συμβεῖ, ἀργά ἤ γρήγορα θά κυλήσει στήν ἀνοργάνωτη ἀναρχία. Καί στό χάος. Μεμονωμένα περιστατικά ὅπως νά τυπώνονται ἐφημερίδες καί νά μήν κυκλοφοροῦν, νά κυκλοφοροῦν ἐφημερίδες μέ ἐκδότες οἱ ὁποῖοι ἔχουν πρόσφατη θητεία στίς φυλακές, ὑπόδικοι πολιτικοί νά διεκδικοῦν δημόσια ἀξιώματα, κυρίες συνοδοί πολυτελείας νά γίνονται δημόσια σύμβολα, δικαστές νά βλέπουν καρφωμένα καδρόνια στά αὐτοκίνητά τους, ἀνακρίτριες σοβαρῶν ὑποθέσεων διαφθορᾶς νά μεταναστεύουν σέ ἄλλη χώρα, δημοσιογράφοι νά στοχοποιοῦνται ἀπό ἐχθρούς τῆς πατρίδας χωρίς νά ἀνοίγει μύτη, συγκλονιστικές εἰδήσεις νά πετῶνται στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων, σύντομα θά γίνουν ὁ κανών. Τό πρόβλημα τῆς χώρας δέν εἶναι ἡ πανδημία, λοιπόν, ἀλλά ἡ περιφρόνηση τοῦ Δήμου. Πρέπει κάποτε νά τό λύσουμε!