Θυμήσου τό πάθημα τοῦ Μουσσολίνι στό Ἰόνιο, κύριε Ἐρντογάν

Προεκάλεσε τό 1923 θερμό ἐπεισόδιο μέ προβοκάτσια γιά νά δικαιολογήσει τήν εἰσβολή του στήν Κέρκυρα – Ἡ παγκόσμια κατακραυγή τόν ἠνάγκασε νά διατάξει τήν ἀποχώρηση τῶν ἰταλικῶν στρατευμάτων μετά 25 ἡμέρες

Τοῦ Τίτου Ἰω. Ἀθανασιάδη*

ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΩΣ τόν τελευταῖο καιρό ὁ ἀλαζών Πρόεδρος τῆς γείτονος χώρας Ταγίπ Ἐρντογάν, στό παραληρηματικό ἀμόκ πού τόν ἔχει καταλάβει, ἔχει καλέσει τήν Ἑλλάδα νά διδαχθεῖ ἀπό τήν Ἱστορία, ἐπιδιώκοντας μέ τόν τρόπο αὐτό νά μᾶς τρομοκρατήσει μέ τό φάσμα ὑποτίθεται μιᾶς ἥττας, ὅπως αὐτῆς τοῦ 1922.

Ἀγνοεῖ βέβαια ὁ ἐν λόγῳ νεοσουλτάνος ὅτι τῆς ἥττας μας, ἡ ὁποία δέν ὀφείλετο τόσο στίς τουρκικές δυνάμεις ὅσο στήν προδοσία μας ἀπό τίς σύμμαχες κυβερνήσεις τῆς «Ἀντάντ» καί τῆς βοηθείας τῶν σοβιετικῶν πρός τόν Κεμάλ, εἶχε προηγηθεῖ ἕνας ἄνευ προηγουμένου στρατιωτικός θρίαμβος τοῦ ἑλληνικοῦ Στρατοῦ σέ βάρος τοῦ τουρκικοῦ, τόν ὁποῖο εἶχε κατανικήσει στήν Ἀνατολική Θράκη (ὅπου οἱ σύμμαχοι τόν ἐμπόδισαν νά εἰσέλθει στήν Κωνσταντινούπολη) καί εἶχε ἀπωθήσει μέχρι τά προάστια τῆς Ἀγκύρας, στήν Μικρά Ἀσία.

Σέ 100 χρόνια ἀπό τήν Ἐθνεγερσία τοῦ 1821 ἡ Ἑλλάδα ἐπανακτοῦσε ἐδάφη πού εἶχε χάσει πρό 500 καί 700 χρόνων ἀπό τήν αὐτοκρατορία τῶν Σελτζούκων ἀρχικά καί τῶν Ὀθωμανῶν Τούρκων στή συνέχεια. Καί τά ἐπανακτοῦσε μέ μία θυελλώδη ἐκστρατεία πού θά τήν ζήλευε καί αὐτός ὁ Ναπολέων, ὁ ὁποῖος ἀντιμετώπισε κατά τήν πρός Μόσχα πορεία του μόνο τίς χιονοσκεπεῖς ρωσσικές ἐκτάσεις, ὅπως καί οἱ Ἕλληνες στήν Μικρά Ἀσία, οἱ ὁποῖοι τό καλοκαίρι ὑπέφεραν ἐπί πλέον, περισσότερο, ἀπό τήν ἄνυδρη καί ξηρή Ἁλμυρά Ἔρημο, κάτι πού δέν γνώρισαν οἱ Γάλλοι στρατιῶτες. Συνεπῶς ἀπό τήν Ἱστορία πρέπει μᾶλλον ἐκεῖνος (ὁ Ἐρντογάν) νά διδαχθεῖ καί ὄχι οἱ Ἕλληνες. Ἡ παρατήρησή μας αὐτή στοχεύει καί στήν ἐπισήμανση ἑνός ἀκόμη λάθους πού διαπράττει ὁ ἐπί εἰκοσαετία σχεδόν ἡγέτης τῆς γείτονος (χρόνος πού ὑποδεικνύει ὄχι τήν αὐταρχική ἀλλά ὁλοκληρωτική ὑφή τοῦ καθεστῶτος τῆς Τουρκίας.)

Συνίσταται τό λάθος αὐτό στήν ἐκ μέρους του ἀπειλή εἰσβολῆς ἐπί ἐδάφους τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, προφανῶς νησιωτικοῦ, ὄχι διότι ἡ Ἑλλάς ἀπειλεῖ τήν Τουρκία ἀπό τά μικρά νησιά της, ἀλλά ἐπειδή ὁ νεοσουλτάνος, βυθιζόμενος πολιτικά ἐν ὄψει ἐκλογῶν, διακινδυνεύει τό διεθνές κῦρος τῆς χώρας του μέ πολεμικό ἐπεισόδιο ἀπό τό ὁποῖο ἐλπίζει νά κερδίσει ἐκλογικά ὀφέλη. Ἀπατᾶται ὅμως ἐάν ποντάρει σέ κάτι τέτοιο. Κάποιος ἀπό τήν Αὐλή του θά πρέπει νά τοῦ θυμίσει τό παράδειγμα τοῦ Μουσσολίνι. Ἄν οὐδείς τολμᾶ νά τό κάνει, ἄς κάνει τόν κόπο ἡ μεταφραστική ὑπηρεσία του νά τοῦ μεταφράσει τό παρόν ἄρθρο τῆς «Ἑστίας». Τόν Αὔγουστο τοῦ 1923 ὁ Ἰταλός δικτάτορας (διατηροῦσε ἀκόμη ἐν ζωῇ τό ἰταλικό κοινοβούλιο), ὁραματίστηκε τήν κατάκτηση τῆς Κερκύρας μέ ἀπόβαση στό νησί ναυτικῶν δυνάμεών του. Τοῦ χρειαζόταν ὅμως ἕνα ἐπεισόδιο γιά νά τό χρησιμοποιήσει ὡς πρόσχημα. Καί ὁ ἄθλιος ὀργάνωσε τή δολοφονία τῶν τεσσάρων μελῶν τῆς ἰταλικῆς ἀντιπροσωπίας (ἐπί κεφαλῆς της ὁ στρατηγός Τελλίνι) πού μετεῖχε στή χάραξη τῶν ἑλληνοαλβανικῶν συνόρων.

Ἡ δολοφονία τῶν τεσσάρων Ἰταλῶν ἀξιωματικῶν, καί τοῦ ἀρμενικῆς καταγωγῆς διερμηνέως της, διεπράχθη στόν δρόμο Ἰωαννίνων-Κακαβιᾶς, ἐντός ἑλληνικοῦ ἐδάφους, τήν 27 Αὐγούστου 1923.

Ἄν ἦταν δυνατόν, ἡ Ἑλλάδα μέ αἱμάσσουσες τίς πληγές της ἀπό τήν Μικρασιατική καταστροφή, τό 1,5 ἑκατομμύριο τῶν προσφύγων ἀπό τήν ὁποία ἀγωνιζόταν νά ἀποκαταστήσει, νά προέβη σέ τόσο βλακώδη ἐγκληματική ἐνέργεια γιά νά ἐνοχοποιήσει τόν ἑαυτό της!.. Ἡ ἑλληνική κυβέρνηση παρέσχε κάθε διαβεβαίωση, ὅτι οἱ δολοφόνοι, ἐάν βρίσκονταν στήν ἑλληνική ἐπικράτεια, θά συλλαμβάνονταν καί θά δικάζονταν.

Ὁ Μουσσολίνι ὅμως δέν ἱκανοποιεῖτο ἀπό τέτοιου εἴδους διαβεβαιώσεις καί αἰσθανόμενος «ριγμένος» σέ ἐδαφικά κέρδη ἀπό τή Συνθήκη τῆς Λωζάννης, πού εἶχε ὑπογραφεῖ μόλις πρό μηνός, ἔδωσε τό σύνθημα βομβαρδισμοῦ καί κατάληψης τῆς Κερκύρας τήν 31 Αὐγούστου 1923.

Τό ὅτι τρία θωρηκτά, δύο βαρέα καί δύο ἐλαφρά καταδρομικά, ἕξι ἀντιτορπιλλικά, τρία μεγάλα μεταγωγικά καί ἄγνωστος ἀριθμός ὑποβρυχίων καί τορπιλλοβόλων τοῦ ἰταλικοῦ στόλου ἀνεχώρησαν ἀπό τό λιμάνι τοῦ Τάραντα μέ κατεύθυνση τήν Κέρκυρα, οὔτε κἄν τρία εἰκοσιτετράωρα μετά τήν ἄγρια δολοφονία τοῦ Τελλίνι καί τῆς συνοδείας του, ἀποδεικνύει ὅτι ἡ τελευταία ἀποτελοῦσε μέρος τοῦ σχεδίου εἰσβολῆς στήν ἑλληνική νῆσο. Ἄρα ἡ δολοφονία ὑπῆρξε προβοκάτσια, πού διατάχθηκε ἀπό τόν Μουσσολίνι. Ἐδῶ πρέπει νά ὑπομνησθεῖ ὅτι ἀκόμη καί γιά τήν ἐπίθεσή του κατά τῆς Ἑλλάδος, τό 1940, ὁ Ἰταλός δικτάτορας εἶχε ζητήσει «γιά τά προσχήματα, νά ὑπάρξει ἕνα ἐπεισόδιο στά ἑλληνοαλβανικά σύνορα», ὅπως προκύπτει ἀπό τά πρακτικά τοῦ Πολεμικοῦ Συμβουλίου, στή Ρώμη, τήν 15η Ὀκτωβρίου 1940. Ἀκόμη καί πρίν ἀπό τήν βύθιση τῆς «Ἕλλης», ἡ Ἰταλία εἶχε ὀργανώσει ἐπεισόδιο (τήν δολοφονία τοῦ Νταούτ Χότζα, Ἀλβανοῦ λήσταρχου.)

Γιατί ὅμως ὁ Μουσσολίνι ἐπέλεξε γιά ἀπόβαση τήν Κέρκυρα καί ὄχι ἄλλο νησί τῆς Ἑπτανήσου; Γιατί ὄχι τήν Κεφαλλονιά ἤ τήν Ζάκυνθο;

Ἁπλούστατα διότι ἡ Κέρκυρα ἦταν ἀποστρατιωτικοποιημένο νησί (ὅπως καί οἱ Παξοί), ἐνῶ τά ἄλλα νησιά τοῦ Ἰονίου ἦταν στρατιωτικοποιημένα, βάσει τοῦ πρωτοκόλλου τῆς 25 Ἰανουαρίου τοῦ 1864 πού ἀναφερόταν στήν ὀχύρωση ἤ μή καί τήν παρουσία ἤ μή στρατιωτικῶν μονάδων στά Ἑπτάνησα.

Στήν Κέρκυρα ὑπῆρχαν μόνο 100 Ἕλληνες στρατιῶτες, ὅσοι ὑποτίθεται ὅτι χρειάζονταν γιά τήν τήρηση τῆς τάξεως.

Τό ἀπόγευμα τῆς 31ης Αὐγούστου ἄρχισε ὁ βομβαρδισμός τῆς Κερκύρας πού εἶχε ὡς συνέπεια τόν θάνατο 15 πολιτῶν καί τόν τραυματισμό 37. Ἀκολούθησαν ἡ ἀπόβαση καί ἡ κατάληψη τοῦ ἀνοχύρωτου νησιοῦ.

Ἡ ἰταλική εἰσβολή στήν Κέρκυρα προκάλεσε παγκόσμιο σάλο κατά τῆς κυβέρνησης τῆς Ρώμης καί τοῦ ἰδίου τοῦ Μουσσολίνι, ὁ ὁποῖος ἀναγκάστηκε μετά τήν διεθνῆ κατακραυγή καί τήν ἐναντίον του τοποθέτηση τῆς Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν, νά διατάξει τήν ἀποχώρηση τῶν δυνάμεων τῆς εἰσβολῆς ἀπό τήν ὡραία καί εἰρηνική νῆσο τοῦ Ἰονίου (27 Σεπτεμβρίου 1923).

Βέβαια, ὁ Μουσσολίνι, παρά τήν πολιτική ἧττα του στό ζήτημα τῆς Κερκύρας, δέν ἔπαυσε νά ἐποφθαλμιᾶ τά νησιά τοῦ Ἰονίου πού φρόντισε νά καταλάβει ἀμέσως μετά τήν εἰσβολή τῶν Γερμανῶν στήν Ἑλλάδα, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941.

Τό «στραπάτσο» πού ὑπέστη ὁ Μουσσολίνι στήν Κέρκυρα τό 1923 μείωσε τό γόητρό του ὄχι μόνο διεθνῶς ἀλλά καί στό ἐσωτερικό τῆς χώρας του, μέ συνέπεια νά θέσει τόν ἰταλικό λαό ὑπό τήν δικτατορική μπότα του, νά καταργήσει τά κόμματα καί νά δημιουργήσει ἕνα νέο φασιστικό συλλογικό ὄργανο μέ τόν ψευδεπίγραφο τίτλο τοῦ «Κοινοβουλίου», τό 1927.

Τό ἐπεισόδιο τῆς Κερκύρας τοῦ 1923 ὑπῆρξε διδακτικό γιά τήν Ἑλλάδα: νησιά ἀνοχύρωτα καί ἀποστρατικοποιημένα εἶναι ἐκτεθειμένα σέ ἁρπακτικές διαθέσεις γειτόνων.

Δεύτερο παράδειγμα ἔκθεσης νησιῶν, ἀκόμη καί ὀχυρωμένων, στή βουλιμία ἐπιθετικῶν γειτόνων, ἡ Ἑλλάδα εἶχε τήν Κύπρο, τό 1974. Ἐάν ἡ δικτατορική κυβέρνηση τοῦ 1967 δέν εἶχε ὑποχωρήσει στήν ἀπαίτηση τῆς Ἄγκυρας νά ἀποσύρει τήν ἑλληνική μεραρχία ἀπό τήν Κύπρο, εἶναι βέβαιον ὅτι ὁ Ἐτσεβίτ καί οἱ περί αὐτόν δέν θά ἀποφάσιζαν τήν εἰσβολή κατά τῆς μεγαλονήσου, τό 1974.

Ἡ εἰσβολή αὐτή συνδυάστηκε μέ ταυτόχρονες ἀπειλές γιά πόλεμο στό Αἰγαῖο καί κατάληψη κάποιου ἤ κάποιων νησιῶν του, τά ὁποῖα τότε ἦταν ἐν μέρει ἀνοχύρωτα καί ἀποστρατιωτικοποιημένα. Οἱ ἀπειλές ὅμως αὐτές –ὅπως καί οἱ τῆς ἐποχῆς μας– εἶναι ἀρκετές γιά νά ἐξηγήσουν τήν ἀνάγκη ἀμυντικῆς ἐνίσχυσης τῶν νησιῶν, βάσει σχετικοῦ ἄρθρου τοῦ Καταστατικοῦ τοῦ ΟΗΕ, ἀναφερομένου στήν ἀπειλή πολέμου κατά μίας χώρας ἀπό ἄλλη.

Ἐκεῖνο ὡστόσο πού ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ πρέπει νά τονιστεῖ εἶναι ὅτι ὁ Ἐρντογάν βαδίζει στά χνάρια τοῦ Μουσσολίνι, τόσο ὡς πρός τήν ἐξωτερική πολιτική, ἀναζητῶντας θαλάσσιο ζωτικό χῶρο, μέ τό σύνθημα τῶν «γαλάζιων πατρίδων» (ὁ Ἰταλός δικτάτορας ἔκανε λόγο γιά «mare nostrum», θεωρῶντας δική του τήν Ἀνατολική Μεσόγειο), ὅσο καί ὡς πρός τήν ἐσωτερική πολιτική μέ τήν ἐπιβολή προσωπικῆς δικτατορίας.

Τοὐλάχιστον ὁ Μουσσολίνι δέν προέβαλλε ἑαυτόν ὡς «δημοκράτη», ὅπως ὁ Ἐρντογάν. Οὔτε κορόιδευε τόν ἰταλικό λαό, ὅπως ὁ Ἐρντογάν τόν τουρκικό, ξηλώνοντας καί ράβοντας, ὅπως ὁ τελευταῖος, τό πολίτευμα τῆς χώρας του στά μέτρα του, ὥστε εἴτε ὡς πρωθυπουργός εἴτε ὡς πρόεδρος νά συγκεντρώνει τίς περισσότερες ἐξουσίες καί νά κυβερνᾶ –πρακτική πού ἐφαρμόζει καί ὁ Πούτιν στήν Ρωσσία.

Τοὐλάχιστον ὁ τελευταῖος ἐναλλάσσεται μέ τόν Μεντβέντεφ … Ὁ Ἐρντογάν, μέ κανένα, παρά μόνο μέ τόν ἑαυτό του.

Ἀλήθεια, πῶς ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἀνέχεται τέτοια κοροϊδία καί συζητᾶ μαζί του πιθανή προσχώρηση σ’ αὐτήν, τῆς Τουρκίας; Καί πῶς ἐπίσης τό ΝΑΤΟ, δημοκρατικός καί αὐτός ὀργανισμός, μέ δημοκρατικές χῶρες μέλη του, δέχεται τέτοιου τύπου (ὁλοκληρωτικοῦ), πολιτικές πρακτικές; Πῶς εἶναι δυνατόν μιά δημοκρατική ἀμυντική συμμαχία νά περιλαμβάνει στά μέλη της ἕνα ἐπιθετικό ὁλοκληρωτικό κράτος;