Τά Ἔθνη ἔχουν ἀξιοπρέπεια

(ἤ πῶς κερδίζεις τήν εἰρήνη)

ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΠΟΛΥ νά γράψουμε ὅτι μείναμε ἀπολύτως ἱκανοποιημένοι ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ Πρωθυπουργοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη ἐνώπιον τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν. Ἀπό τό μετριοπαθές ὕφος της, ἀπό τό πλῆθος τῶν ἐπιχειρημάτων πού παρουσίασε γιά τά ἐθνικά μας θέματα, ἀκόμη καί ἀπό τίς παραπομπές του στόν «Ἐπιτάφιο» τοῦ Περικλῆ. Θά τό θέλαμε πολύ, γιατί ἡ ἐμφάνιση τοῦ κυρίου Μητσοτάκη σέ τηλεοπτικούς σταθμούς καί ἀκαδημαϊκά ἀκροατήρια ἦταν ἐξαιρετική. Ἐπαγγελματική. Ἀλλά αὐτή εἰδικά ἡ ὁμιλία τοῦ Πρωθυπουργοῦ στόν ΟΗΕ δέν μπορεῖ νά σχολιαστεῖ αὐτοτελῶς. Συγκρίνεται. Συγκρίνεται μέ ὅ,τι προηγήθηκε στό ἴδιο βῆμα δύο μέρες πρίν ἀνέλθει σέ αὐτό ὁ κύριος Μητσοτάκης ὅταν ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος Ἐρντογάν ἐξαπέλυσε μία ἄνευ προηγουμένου ἐπίθεση κατά τῆς πατρίδας μας. Μία ἐπίθεση πού εἶχε τρεῖς ἄξονες: ὁ πρῶτος ἦταν ὅτι ἐπιτέθηκε στήν Ἑλλάδα ὡς χριστιανικό κράτος. Ἐμφάνισε τήν πατρίδα μας νά πνίγει καί νά δολοφονεῖ μικρά μουσουλμανάκια καί νά διαπράττει ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητας! Βαρύ, πολύ βαρύ γιά νά μείνει ἀναπάντητο.

Τήν ἐμφάνισε ἐπίσης νά καταπιέζει τήν «μουσουλμανική/τουρκική μειονότητα» τῆς Θράκης. Σπανίως οἱ Τοῦρκοι προσδιορίζουν τήν μειονότητα ὅπως τήν περιγράφει ἡ συνθήκη τῆς Λωζάννης. Ὡς μουσουλμανική. Τό κάνουν μόνον ὅταν τούς συμφέρει. Ὁ Ἐρντογάν τό ἔκανε ἀπό τό βῆμα τῆς γενικῆς συνέλευσης γιά νά δείξει στούς 154 ἐκπροσώπους μουσουλμανικῶν κρατῶν ὅτι ἡ χριστιανική Ἑλλάδα τάχα καταπιέζει μουσουλμάνους. Ὁ δεύτερος ἄξονας τῆς ἐπίθεσής του ἦταν ἡ Θράκη. Ἐκτός ἀπό θρησκευτική χαρακτήρισε καί ἐθνική τουρκική τήν μειονότητα. Γεγονός ἐξαιρετικά ἐπικίνδυνο, ὅπως προκύπτει καί ἀπό τά δημοψηφίσματα πού πραγματοποιεῖ στίς λεγόμενες ρωσσόφωνες περιοχές τῆς Οὐκρανίας ἡ Μόσχα. Ἐπιτέθηκε ταυτόχρονα στόν Πρωθυπουργό καί τόν ὑπουργό Ἐξωτερικῶν, ὅτι ζοῦν στόν κόσμο τους ὅταν θίγουν τό ζήτημα ἑλληνικῆς μειονότητας στήν Κωνσταντινούπολη. Καί ὑποστήριξε ὑποκριτικά ὅτι ἐκεῖνος καλεῖ τούς ἀπογόνους τῆς ἐξοντωθείσας ἀπό τό 1955 ἑλληνικῆς μειονότητας ἀνά τόν κόσμο νά γυρίσουν καί νά ἐγκατασταθοῦν στήν Τουρκία. Ἐνῶ θυμᾶται καλά πώς ὅταν τοῦ εἶχε θέσει τό ζήτημα τῆς ἀριθμητικῆς ἐξόντωσης τῆς μειονότητας στήν Κωνσταντινούπολη ὁ τέως ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Νῖκος Κοτζιᾶς, εἶχε παραδεχτεῖ ἐνοχικά πώς «δέν τά κάναμε ἐμεῖς οἱ ἰσλαμιστές αὐτά.»

Ὁ τρίτος ἄξονας τῆς ὁμιλίας Ἐρντογάν ἦταν ἡ γενικώτερη ἐπίθεσή του κατά τῆς πατρίδας μας. Ὅταν λοιπόν δύο μέρες μετά ἀπό αὐτήν τήν πρωτάκουστη ἐπίθεση ἀνεβαίνει στό ἴδιο βῆμα ὁ Ἕλληνας Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, τό ὀλιγώτερο πού θά περίμενε κανείς εἶναι νά ἀπαντήσει σημεῖο πρός σημεῖο στίς κατηγορίες αὐτές καί νά τίς συντρίψει. Χωρίς ἀπαραιτήτως νά ἀκολουθήσει τό στύλ τοῦ Τούρκου Προέδρου ὁ ὁποῖος φωνάζει … λές καί πουλάει σαλέπι. Ἀλλά νά ἀπαντήσει γιά αὐτά, ἔπρεπε ὁ κύριος Μητσοτάκης.

Τά ἔθνη ἔχουν ἀξιοπρέπεια. Οἱ Ἕλληνες δέν εἶναι δολοφόνοι. Ὁ χριστιανισμός δέν κηρύσσει τό μῖσος ἀλλά τήν ἀγάπη. Ἡ Θράκη εἶναι ἑλληνική. Ἡ μειονότητα εἶναι θρησκευτική. Γιά τίς ἀστικές ὑποθέσεις ἔχει τό δικαίωμα νά ἐπιλέξει μεταξύ τοῦ ἑλληνικοῦ νόμου καί τοῦ ἱεροῦ νόμου τοῦ Κορανίου, τήν σαρία. Διατρέξαμε μέ προσοχή τήν ὁμιλία τοῦ κυρίου Μητσοτάκη, καί ὄχι ἁπλῶς δέ βρήκαμε ἀπαντήσεις σέ αὐτήν ἀλλά διακρίναμε μία ἀνεξήγητη κατ’ ἀρχάς μείωση τῶν τόνων. Ἕως καί ἐπαίνους γιά τό πόσο σημαντική χώρα εἶναι ἡ Τουρκία καί τί σπουδαῖο ρόλο ἔπαιξε γιά τά σιτηρά.

Ὁ Πρωθυπουργός ἔθεσε ὅλα τά ἐθνικά ζητήματα ἀλλά κατά τρόπο ὑπηρεσιακό. Μέ συνέπεια ὁ μέσος ἀκροατής του νά μήν ἀντιλαμβάνεται ἴσως τήν δραματικότητα τῶν στιγμῶν πού ζοῦμε κάθε μέρα. Ἀκόμα καί ἡ παρατήρησή του γιά τίς ἀπειλές Ἐρντογάν, ὅτι «θά ἔρθουμε ξαφνικά ἕνα βράδυ», ἔγινε χαμηλόφωνα. Sotto voce.

Ἀσφαλῶς καί δέν μηδενίζουμε Ἀσφαλῶς καί μᾶς ἱκανοποίησε ἡ ἀναφορά του στό Κυπριακό. Ἀσφαλῶς καί μᾶς ἱκανοποίησε ἡ ἀναφορά του στόν ἀποσταθεροποιητικό ρόλο τῆς Τουρκίας καί στό παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο (ἐξαιρετικό τό ἐπιχείρημα μέ τό Μαρόκο.) Και βεβαίως ἀσφαλῶς μᾶς ἱκανοποίησε ἡ ἀναφορά του, ὅτι ἡ κόκκινη γραμμή τοῦ λαοῦ μας εἶναι τά ζητήματα κυριαρχίας.

Μέ μία διαφορά ὅμως: ἡ ὁμιλία αὐτή θά μποροῦσε νά εἶχε ἐκφωνηθεῖ μέ τό ἴδιο ἀκριβῶς περιεχόμενο ἀκόμη κι ἄν δέν εἶχε μιλήσει ὁ Πρόεδρος Ἐρντογάν.

Ἀλλά οἱ ὁμιλίες τῶν Πρωθυπουργῶν πρέπει νά εἶναι ἐντός τόπου καί ἐντός χρόνου. Διότι τό περιεχόμενό τους δέν τό ἀκοῦνε μόνον οἱ Ἀμερικανοί. Δέν τό ἀκοῦμε μόνον ἐμεῖς. Τό ἀκοῦνε καί οἱ ἀπέναντι καί μᾶς μετρᾶνε. Οἱ ὁποῖοι πρίν φτάσουμε στήν γενική συνέλευση τοῦ ΟΗΕ, εἶχαν βομβαρδίσει μέ ἐπιστολές τά ἁρμόδια ὄργανά του μέ τίς ὁποῖες ζητοῦσαν τήν διεξαγωγή διαλόγου γιά ὅλες τίς «ἀλληλένδετες διαφορές» μεταξύ Ἑλλάδος καί Τουρκίας.

Καί τί ἄκουσαν οἱ Τοῦρκοι ὡς ἀπάντηση τῆς ἑλληνικῆς Δημοκρατίας στίς ὕβρεις πού ἐξαπέλυσαν ἐναντίον τοῦ ἔθνους μας: ὅτι ὑπάρχει κι ἄλλος δρόμος. Καί ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀκόμη καί ὡς ἡττημένη τό 1930 ὑπέγραψε ἑλληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας.

Ὅταν λοιπόν κατηγορεῖς κάποιον καί ἐκεῖνος ὁ κάποιος ὡς ἀπάντηση δέν σοῦ ἐπιστρέφει τήν κατηγορία ἀλλά σοῦ λέει ὅτι δέν εἴμαστε ἐχθροί καί ὅτι μποροῦμε νά τά βροῦμε μέ ἀπ’ εὐθείας συνεννόηση ὅπως ὁ Βενιζέλος μέ τόν Κεμάλ, σέ τί συμπέρασμα καταλήγεις ἄραγε; Ὅτι μπορεῖς νά ἀποθρασυνθεῖς. Ὅτι τά ἡρωικά «ὄχι» πού ἔλεγε ὁ κύριος Μητσοτάκης στήν διεθνῆ ἔκθεση Θεσσαλονίκης, εἶναι τελικά «ναι». Ἔτσι μία μέρα μετά τήν ὁμιλία τοῦ κυρίου Πρωθυπουργοῦ στήν Νέα Ὑόρκη οἱ παραβιάσεις στόν ἐναέριο χῶρο μας συνεχίστηκαν, οἱ ἐπιθέσεις γιά τήν ἀμυντική θωράκιση τῶν νησιῶν μας συνεχίστηκαν μέ ἔνταση, ἐνῶ ὁ Τοῦρκος ὑπουργός Ἄμυνας μᾶς εἰρωνεύτηκε καί πάλι …νά μάθουμε κολύμπι. Ἀλλά ἐμεῖς πιαστήκαμε ἀπό μία φράση τοῦ «καλοῦ μπάτσου» τῆς ὑποθέσεως Ἰμπραήμ Καλίν καί πιστεύουμε ὅτι μέ τό νά δεχτεῖ ἡ Ἑλλάδα τήν Τουρκία στήν εὐρωπαϊκή σύνοδο τῆς Πράγας καί νά γίνει μία ἀκόμα συνάντηση Μητσοτάκη ‒ Ἐρντογάν, βγαίνουμε κερδισμένοι.

Δυστυχῶς, σέ βάθος χρόνου, δέν βγαίνουμε κερδισμένοι. Κερδίζουμε χρόνο, διασκεδάζονται οἱ ἀνησυχίες τῶν Ἑλλήνων πού δέν θέλουν πόλεμο, συζητᾶμε ἀενάως, καί θεωροῦμε ὅτι αὐτό θά μᾶς βγάλει κάπου. Ὁ χρόνος ὅμως λειτουργεῖ ἐναντίον μας. Ἡ Δύση προκειμένου νά ἀπενεργοποιήσει μία ὡρολογιακή βόμβα στήν νότιο ἀνατολική πτέρυγα τοῦ ΝΑΤΟ, θά μᾶς ὑποχρεώσει ἀκόμα καί πρίν ἀπό τίς ἐκλογές νά ὑπογράψουμε μυστικά τό δεσμευτικό συνυποσχετικό τῆς παραπομπῆς ὅλων τῶν διαφορῶν μας στό Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης. Ὄχι τυχαία ἀναφορά στό συνυποσχετικό ἔκανε ὁ Πρωθυπουργός στήν Νέα Ὑόρκη. Ἐκτός αὐτῶν ὅμως ὑπάρχει καί ἡ κατάσταση ἐπί τοῦ πεδίου. Ἡ κόκκινη γραμμή. Κόκκινη γραμμή εἶναι βεβαίως ἡ κυριαρχία ἐπί τῶν νησιῶν μας. Τά ὁποῖα ὅμως πρέπει νά εἶναι ἐξοπλισμένα καί ὄχι ἀφοπλισμένα. Τά ὁποῖα ἐπίσης θά πρέπει νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τίς χιλιάδες μετανάστες, μερικοί ἐκ τῶν ὁποίων λειτουργοῦν ὡς πέμπτη φάλαγγα μέσα στίς γραμμές μας. Τά ὁποῖα ἐπίσης ἀντιμετωπίζουν σημαντικούς κινδύνους. Ἡ πυρκαγιά στήν παραλία Βατερά στήν Λέσβο τό καλοκαίρι ἀποψίλωσε ὅλο τό βουνό ἀπό τά δέντρα καί μελλοντικά θά μποροῦσε νά διευκολύνει ἀπόβαση. (Ἡ διχοτόμηση τῆς Λέσβου εἶναι παγίως στρατηγικός στόχος τῆς Τουρκίας ἀπό τό 1974 σύμφωνα μέ ἀμερικανικά ἔγγραφα πού δημοσιεύονται στό βιβλίο Τό σκοτεινό δωμάτιο.) Κόκκινη γραμμή ὅμως εἶναι καί ἡ κυριαρχία μας στήν ἠπειρωτική Ἑλλάδα. Καί δέν εἶμαι σίγουρος ὅτι ἡ Ἀθήνα καταλαβαίνει ἀπολύτως τί συμβαίνει στήν Θράκη. Ὅπου ὁ πρόεδρος τῆς τουρκικῆς ἐθνοσυνέλευσης, τοῦ σώματος πού μᾶς κήρυξε τό casus belli, πῆγε τήν περασμένη Παρασκευή καί ἐγκατέστησε ὡς «δημόσια ἀρχή» τόν παρα-μουφτῆ.

Ἄν ἡ Ἀθήνα καταλάβαινε, θά ἀντιλαμβανόταν ὅτι ἡ Τουρκία προσπαθεῖ νά δημιουργήσει καιρό τώρα ἕνα παράλληλο κράτος μέ θρησκευτικές δομές, ἐκπαιδευτικές δομές, τραπεζικές δομές, καί θά τό διέλυε. Ἄν καταλάβαινε θά συνειδητοποιοῦσε πόσο ἐθνικά σημαντική ἦταν ἡ ἔλευση τῆς εἰκόνας τοῦ «ἄξιον ἐστί» στήν Κομοτηνή καί ἡ πάνδημη ὑποδοχή της στήν χριστιανική πλειονότητα.

Ἡ ἀπάντηση λοιπόν στό βασικό ἐρώτημα γιά τό πῶς θά κερδίσεις τήν εἰρήνη, εἶναι ἁπλή. Ἡ εἰρήνη δέν κερδίζεται μέ τρόπο εἰρηνικό. Ἡ εἰρήνη κερδίζεται κατά τρόπο ἀποφασιστικό. Νά μήν ἀφήνεις νά πέσει τίποτα κάτω!