Ὅπλα παντοῦ σέ μιά κοινωνία ζούγκλα!

Ἀπό τό πιστόλι κατά Στάνκογλου καί τήν χειροβομβίδα τοῦ ληστοῦ συνταγματάρχου, ἕως τίς καραμπίνες, τίς σφαῖρες τῆς ΕΛ.ΑΣ. κατά τῶν Ρομά, καί τά μαχαίρια τῶν μαθητῶν στήν Βουλή

Τοῦ Μανώλη Κοττάκη

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ μέ μιά εἰκόνα ἡ ὁποία τούς ἄφησε μέ τό στόμα ἀνοικτό ἔμειναν τό προηγούμενο Σάββατο οἱ περαστικοί στήν ὁδό Σταδίου: ἕνα αὐτοκίνητο κάμπριο, μέ ὁδηγό ἕναν τράπερ, ἀνέβαινε σιγά-σιγά σέ ρυθμούς σημειωτόν στήν πολυσύχναστη ὁδική ἀρτηρία τῆς πόλεως, ἐνῶ ἕνα συνεργεῖο πού προπορευόταν αὐτοῦ βιντεοσκοποῦσε τόν νεανία νά ἑρμηνεύει “play back” κάποια του ἐπιτυχία. Ἐπικράτησε πανδαιμόνιο. Ὁ δρόμος μέ τήν ἀγορά ἀνοικτή καί τήν πόλη γεμάτη ἀπό ἐπισκέπτες εἶχε φρακάρει. Ὡστόσο αὐτές πλέον εἶναι εἰκόνες συνήθεις γιά τό κέντρο τῆς πρωτευούσης. Οἱ κάτοικοί του ἔχουν συμβιβαστεῖ μέ τήν μοῖρά τους. Οἱ δρόμοι κλείνουν ἀπροειδοποίητα ἀπό τήν μία στιγμή στήν ἄλλη χωρίς κανείς νά ζητᾶ τήν ἄδεια κανενός. Αὐτό πού κυριολεκτικά ἄφησε ἄφωνους τούς διαβάτες, ἦταν ἡ καραμπίνα πού εἶχε ὁ τράπερ δίπλα του στό κάθισμα σέ θέση ὄρθια γιά νά διακρίνεται ἀπό τούς πάντες!

Ἡ μονόκανη κυνηγητική καραμπίνα! Ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖτο ὡς «τρόπαιο» καί ὡς «φόντο» χάριν ἐπιδείξεως. Ἄμαθος ὁ κόσμος ἀπό τέτοιες εἰκόνες σταυροκοπιόταν, ὅσοι πιστεύουν τέλος πάντων, καί μονολογοῦσε «τί ἄλλο θά δοῦμε;». Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἤδη βλέπουμε πολλά. Ἁπλῶς ἔπρεπε νά συμβεῖ τό ἀποτρόπαιο συμβάν μέ τόν πυροβολισμό τοῦ Ρομά ἀπό ἀστυνομικό στήν Θεσσαλονίκη γιά νά συνειδητοποιήσουμε (μόνον ὅταν ἡ κρατική βία ξεφεύγει ἀπό τά ὅρια ξυπνᾶμε καί τό συνειδητοποιοῦμε δυστυχῶς) ὅτι ὑπάρχουν πλέον παράνομα ὅπλα παντοῦ στήν πατρίδα μας. Χιλιάδες ὅπλα. Καί ὅτι ἡ χρήση τῶν ὅπλων ἔχει ἤδη λάβει χαρακτῆρα ρουτίνας στήν καθημερινότητά μας. Ἡ χρήση τῶν ὅπλων! Ναί! Γίνεται γιά ψύλλου πήδημα. Εἴτε ὡς μέσου «ἐπιβολῆς» τοῦ νόμου (Θεσσαλονίκη) εἴτε ὡς μέσου «ἐπίλυσης» ἰδιωτικῶν διαφορῶν. Τό Κράτος χάνει σιγά-σιγά τήν ἀξιοπιστία του ὡς ἐγγυητοῦ τῆς κοινωνικῆς ὁμαλότητος, καί ἡ ζωή χάνει τήν ἀξία της ὡς ἔννομο ἀγαθό. Αὐτό πού ἀπευχόταν ἡ δικτατορία, γιά τήν ἀκρίβεια τό ἔτρεμε ὡς ὁ διάβολος τό λιβάνι γιατί φοβόταν τήν ἀνατροπή της, τόν μαζικό ὁπλισμό τῶν Ἑλλήνων δηλαδή, τό ζοῦμε ἐπί Δημοκρατίας! Προφανῶς καί ὑπάρχει ἰδιαίτερη εὐαισθησία ὅταν αὐτοί πού ἔχουν «δικαίωμα» στήν «νόμιμη βία» (τό ὁποῖο τούς παραχωρεῖται ὑπό αὐστηρότατους ὅρους) κάνουν κατάχρηση αὐτοῦ στρεφόμενοι κατά πολιτῶν ὑπερβαίνοντας τά ὅρια τῆς νομίμου ἄμυνας. Ὅπως συνέβη στήν Θεσσαλονίκη μέ τόν ἄνδρα τῆς ὁμάδας «Δίας».

Ἀλλά δυστυχῶς ὅπλα πάσης φύσεως καί μορφῆς λές καί ἡ Ἑλλάδα ἔχει καταστεῖ ἐμπόλεμος ζώνη πού χωρίζεται σέ ζῶνες ἐπιρροῆς τίς ὁποῖες λυμαίνονται σπεῖρες καί μαφίες, κυκλοφοροῦν παντοῦ. Κυκλοφοροῦν κατ’ ἀρχάς στούς δρόμους, καί μάλιστα στό κέντρο τῆς πόλεως, ὄχι μόνο στό Ζεφύρι. Ξεχάσαμε γρήγορα ὅτι ὁδηγός ταξί ἀπείλησε μέ ὅπλο τόν δημοφιλῆ ἠθοποιό Γιάννη Στάνκογλου, ἐπειδή τοῦ ἔκανε παρατήρηση γιά τούς ἐπικίνδυνους ἑλιγμούς του ἐπί τῆς ὁδοῦ Πανεπιστημίου. Ξεχάσαμε γρήγορα ὅτι τέσσερα ἀφεντικά τῆς μαύρης νύχτας δολοφονήθηκαν «παραδειγματικά» ἐν μέσῃ ὁδῷ μέ τελειωτική βολή μάλιστα σέ κεντρικούς δρόμους δήμων τῶν Ἀθηνῶν. Ξεχάσαμε γρήγορα ὅτι ὅπλα πού χρησιμοποιοῦνται γιά καταστροφές δημόσιας καί ἰδιωτικῆς περιουσίας σέ διαδηλώσεις εὑρέθησαν νά φυλάσσονται σέ γνωστές καταλήψεις τῶν Ἀθηνῶν.

Ἔπειτα ὅπλα κυκλοφοροῦν καί στά σχολεῖα. Δύο φορές μέσα σέ ἕνα μῆνα μαθητές, ἀγόρια καί κορίτσια, ἐπιχείρησαν νά εἰσέλθουν στόν ναό τῆς Δημοκρατίας στήν Βουλή μέ στιλέτα, μαχαίρια καί ναρκωτικά στίς τσέπες τους! Ἡ εἴδηση ἔγινε γνωστή μέν, ἀλλά δέν συγκίνησε ἰδιαιτέρως κανέναν. Οὔτε βεβαίως συγκινεῖ κανέναν ἡ πληροφορία, ὅτι τό πλέον «σίκ» δῶρο πού κάνει ἡ ἐξτρίμ νεολαία μεταξύ της στίς ἑορτές –τό διαδίκτυο σαρώνεται ἀπό διαφημίσεις– εἶναι ἕνα «μοντέρνο» στιλέτο! Ὅπλα κυκλοφοροῦν ἐπίσης στά γήπεδα. Πῶς δολοφονήθηκε ὁ ἄτυχος ὀπαδός τοῦ Ἄρεως; Μέ τίς αὐτοσχέδιες σιδηρογροθιές τῶν συνδέσμων.

Ὅπλα κυκλοφοροῦν γενικῶς παντοῦ. Στήν φαντασία καί στήν πραγματικότητα. Στούς στίχους τῶν τραγουδιῶν τράπερ, σέ ὅλα τά «καθώς πρέπει» σήριαλ πού «σεβόμενα» τόν ἑαυτό τους ὁπλίζουν μέ δολοφονικά κουμπούρια τούς πρωταγωνιστές τους, στήν κανονική ζωή. Ὅπως τό ὅπλο πού εἶχε προχθές ὁ 23χρονος γενειοφόρος νεαρός μέ τά tattoo πού δολοφόνησε τήν 19χρονη κοπέλλα του στόν Πειραιᾶ ἐπειδή αὐτή τόλμησε νά κοιτάξει τό κινητό του. Τό μίγμα πού ἐπικρατεῖ στήν κοινωνία ζούγκλα εἶναι ἐκρηκτικό: στίς εἰκόνες καί τίς λέξεις τραγουδιῶν τράπερ κυκλοφοροῦν βία, ναρκωτικά, μαῦρο χρῆμα, βίζιτες, ἀντριλίκι, καί πολλές φορές συστηματική ὑποτίμηση καί ἀπαξίωση τῆς γυναίκας. Ἀκόμη καί σέ λαϊκά τραγούδια ἐντοπίζεται ἡ τάση («κυρία μου, κάνε μας τήν χάρη», «ἄκουσα πώς ὅταν πίνεις ἀναφέρεις τό ὄνομά μου» κ.λπ.). Καί ὅταν τά πράγματα στήν ζωή ξεφεύγουν, αὐτό πού κυριαρχεῖ στό ὑποσυνείδητο μετατρέπεται σέ ἀδικοπραξία. Μία σπίθα ἀρκεῖ. Ὅλο τό συναίσθημα διαμαρτυρίας καί συγκέντρωσης ἀτομικῶν προβλημάτων καί ἀδιεξόδων πού συμπιέστηκε μέσα στήν πανδημία ἐκρήγνυται στήν «καλοκαιρία» τῆς οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως, μέ πᾶσα ἀφορμή.

Τό στοίχημα γιά κάθε πολίτη κάθε μέρα εἶναι νά μήν βρίσκεται στό λάθος μέρος τήν λάθος στιγμή. Δυστυχῶς ἡ πατρίδα μας ἀρχίζει σιγά-σιγά νά ἀποκτᾶ καί αὐτή εὐρύτερο πρόβλημα ὁπλοκατοχῆς. Ὁ νόμος ἀτονεῖ στήν συνείδηση τῶν λαϊκῶν ἀνθρώπων, εἰδικῶς ἑνός συγκεκριμένου μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν θυμωμένοι «λύσεις» στήν βία. Ὑποτίθεται ὅτι γι’ αὐτό ἔφταιγαν τά ἄκρα τά ὁποῖα ἐξουδετερώθηκαν μέ τόν ἐγκλεισμό τους στήν φυλακή, ἀλλά ἡ ἴδια ἡ ζωή μᾶς δείχνει ὅτι ὁ συστηματικός ἀτομικός ἐξοπλισμός ξεπερνᾶ τά στενά ἰδεολογικά ὅρια ἑνός ἐθνικιστικοῦ κόμματος. Εἶναι ζήτημα δημοκρατίας ὅσο καί οἱ ὑποκλοπές. Τμῆμα τῆς κοινωνίας αὐτονομεῖται, καί δέν διστάζει νά χρησιμοποιήσει παράνομα μέσα γιά τήν ἐπίτευξη τῶν σκοπῶν του, καθιστάμενο «οἱονεί» ἐγκληματική ὀργάνωση! Προκρίνονται ἡ ἰσχύς καί ἡ αὐτοδικία ἔναντι τοῦ δικαίου. Ἡ ἀφαίρεση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἀντί τοῦ δεκασμοῦ!

Ἡ ὑγρασία στό πολίτευμα δυστυχῶς ἐπεκτείνεται παντοῦ, καί αὐτό εἶναι ἐξόχως ἀνησυχητικό. Ἡ Ἑλλάς ζεῖ μιά μεγάλη κοινωνική μεταβολή ἐπί τά χείρω, καί τό πολιτικό μας σύστημα ἀδυνατεῖ νά τήν συλλάβει. Πόσῳ μᾶλλον νά τήν λύσει. Τήν προσεγγίζει ὡς καθημερινή ρουτίνα τοῦ ἀστυνομικοῦ δελτίου.

Ἄς τό καταλάβουμε γιατί συνυπάρχουμε μέ συμπολῖτες πού δέν καταλαβαίνουμε: Ἡ φωτιά πού σιγοκαίει σέ μιά κοινωνία πού ἀφέθηκε νά ἐξαχρειωθεῖ εἶναι πολύ μεγαλύτερης ἔκτασης ἀπό τήν φωτιά πού ἔβαλαν χθές οἱ Ρομά στούς κάδους τοῦ Νομισματοκοπείου. Ἡ σταθερότητα πού ψάχνουμε μέ τίς ἕδρες καί αὐτοδυναμίες εἶναι δῶρον ἄδωρον ἄν ὑπάρχει ἀστάθεια καί ἀμφισβήτηση στήν βάση τῆς κοινωνίας. Σταθερή διακυβέρνηση μέ διαλυμένη κοινωνία δέν νοεῖται!