Ἡ ἐσωτερική ἀπειλή

ΣΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΑ ὅσοι μέ ξέρετε δέν χρειάζεται νά καταλάβετε τό γιατί ἡ ἀκριτική μας πόλη εἶναι ὁ δεύτερος σταθμός μου.

Ἐδῶ δέν εἶναι μόνον ὁ ἀέρας!

Εἶναι κάτι παραπάνω: Νοιώθω τήν Μακεδονία σπίτι μου!

Καί ὅλους ἐσᾶς οἰκογένειά μου!

Στήν Κομοτηνή, ὅπου σπούδασα, λένε πώς ἐδῶ στήν Θράκη ἔρχεσαι κλαίγοντας καί ἀπό ἐδῶ φεύγεις κλαίγοντας. Μοῦ συνέβη. Καί πῆγα κλαίγοντας καί ἔφυγα κλαίγοντας, καί ὅποτε γυρίζω, πάλι κλαίγοντας γυρίζω.

Αὐτό πού δέν εἶχα φανταστεῖ ποτέ ἦταν ὅτι θά γνώριζα αὐτό τό μοναδικό συναίσθημα καί ἐδῶ, στόν νομό σας. Κλαίγοντας ἀπό συγκίνηση νά ἔρχομαι, κλαίγοντας ἀπό χαρά νά φεύγω!

Ὁ Πρόεδρος μᾶς καλωσόρισε πρίν λίγο στήν «παγωμένη Φλώρινα», ὅπως εἶπε.

Μέ συγχωρεῖτε, κ. Ραπτόπουλε, ἀλλά κάθε φορά πού ἔρχομαι ἐδῶ, προσωπικά, βρίσκω μιά μεγάλη ἀγκαλιά καί μεγάλη ζεστασιά. Δέν κρυώνω στήν Φλώρινα! Ζεσταίνομαι.

Ζεσταίνεται ἡ ψυχή μου. Μετά τήν πρώτη ἐκδήλωση πού κάναμε τό 2018 μέ τά παιδιά τοῦ Ἀριστοτέλη, τόν Κωνσταντῖνο, τόν Δημήτρη, τόν Βασίλη, τόν Πέτρο, δεθήκαμε καί διατηρήσαμε σταθερή τήν ἐπικοινωνία μας.

Νά σᾶς πῶ λοιπόν τό μυστικό:

Ἡ σημερινή παρουσίαση τοῦ βιβλίου μου γίνεται λοιπόν ἐδῶ γιά νά τιμήσω τήν ἐθνική προσφορά τοῦ Συλλόγου «Ἀριστοτέλης» στήν διατήρηση τῆς ἑλληνικότητας τῆς Μακεδονίας μας.

Γιά νά τιμήσω τήν συνεισφορά του στόν πολιτισμό, στά γράμματα, στήν παράδοση, στήν γλῶσσα.

Γιά νά φωνάξω παντοῦ ὅτι κάθε Ἕλληνας πού ζεῖ ἐδῶ στά σύνορα καί ἐπιβεβαιώνει μέ τήν ὕπαρξή του τήν κυριαρχία μας, κάνει γιά τρεῖς!

Προετοιμάζοντας τήν ὁμιλία μου γιά τήν σημερινή ἐκδήλωση, διάβασα ξανά τί εἶχα πεῖ σέ αὐτήν ἐδῶ τήν αἴθουσα πρίν πέντε ὁλόκληρα χρόνια.

Θά μποροῦσα νά τήν ἐκφωνήσω ὁλόκληρη, τόση ἀντοχή ἐπέδειξε στόν χρόνο, ἀλλά ἐπιλέγω ἕνα ἀπόσπασμα. Θά καταλάβετε ἀμέσως πῶς αὐτό συνδέεται μέ τό νέο μου βιβλίο. Ἔλεγα λοιπόν τότε, ἦταν ἡ περίοδος ὑπογραφῆς τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν: «Αὐτοί πού μέ φοβίζουν, ἀγαπητοί φίλοι, εἶναι οἱ ἀρρωστημένες ψυχές τοῦ Ἔθνους. Ἡ ἰδεολογία καί οἱ ὀπαδοί τοῦ Μικροελλαδισμοῦ. Οἱ τάχα ἀντικειμενικοί Ἕλληνες. Αὐτοί πού λένε “τόσοι εἴμαστε, αὐτά μᾶς ἀνήκουν, τί νά κάνουμε;”.

Ἔλεγα ὅτι «μέ φοβίζει πού ὁ ἀντίπαλος εἶναι ἐντός τῶν τειχῶν. Βαθιά ριζωμένος καί ἐγκατεστημένος στήν καρδιά τῆς Ἑλλάδος. Στά κόμματα, στά Πανεπιστήμια, στόν Τύπο, στά κόμματα, στήν ἀγορά, παντοῦ.»

Ἔλεγα ἐπίσης πώς «ὅταν τά αὐτονόητα τίθενται ὑπό διαπραγμάτευση καί χάνεται ἡ χώρα σου μπροστά στά μάτια σου, ποιόν ἐχθρό πρέπει νά ἔχεις στό νοῦ σου;

Αὐτόν πού εἶναι ἔξω ἤ αὐτόν πού κυκλοφορεῖ μέσα;»

Καί κατέληγα: «Ἡ μάχη εἶναι λοιπόν νά νικήσουμε τούς χαλασμένους.

Ἡ μεταπολιτευτική μόρφωση πού ἔδωσε στούς Ἕλληνες τό Κράτος μας εἶναι ἀπειλή γιά τήν Δημοκρατία καί τήν Ἐθνική μας ταυτότητα. Πρώτη φορά βρισκόμαστε σέ κατάσταση ὑποδούλωσης καί δέν ἔχουμε τά πνευματικά ἐφόδια πού θά μᾶς ὁδηγήσουν στήν ἐπανάσταση καί στήν ἀπελευθέρωση. Μέ τήν παιδεία πού μᾶς δόθηκε, ἔχει ἀποκλειστεῖ ἡ ἐπανάσταση».

Δέν χρειάζεται τέλος νά σᾶς ὑπενθυμίσω ὅτι τότε προειδοποίησα ὅτι θά ἔρθει σύντομα ἡ μέρα πού θά δώσουμε στά ἐφετεῖα καί στά πρωτοδικεῖα τήν μάχη κατά τῆς ἀναγνώρισης τῆς μακεδονικῆς γλώσσας. Ἦρθε αὐτός ὁ καιρός.

Κάνοντας ἀνασκόπηση σέ ἐκείνη τήν ὁμιλία, ἀγαπητοί φίλοι, συνειδητοποίησα ὅτι χωρίς νά τό ξέρω, περιέγραφα, πρίν κἄν ἔχω στήν διάθεσή μου τήν δικογραφία τῆς Πυθίας, τό νέο μου βιβλίο Οἱ Ἀπόρρητοι φάκελοι Καραμανλῆ. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι:

Ὁ πατριωτισμός καί ὁ ρομαντικός ἐθνικισμός ἐναντίον τοῦ ἐνδοτισμοῦ καί τοῦ Μικροελλαδισμοῦ.

Ἡ ἀνεξαρτησία ἀπέναντι στήν ὑποτέλεια.

Ἡ μάχη τῆς δημοκρατίας καί τῶν ἐκλεγμένων ἡγετῶν της νά βελτιώσουν τήν ζωή τῶν πολιτῶν τους ἀπέναντι στήν σκοτεινή ἀπολυταρχία καί στούς ἀόρατους συνωμότες.

Τό βιβλίο αὐτό τυπικά ἀφορᾶ τόν Κώστα Καραμανλῆ καί τήν ἐξωτερική πολιτική του στό Μακεδονικό, στό Κυπριακό καί στό ἐνεργειακό. Οὐσιαστικά ὅμως ἀφορᾶ τόν καθένα μας, ὁ ὁποῖος βλέπει τόν ἑαυτό του μέσα ἀπό τόν Καραμανλῆ, στήν δική του μικρότερη κλίμακα.

Ἀφορᾶ τό πῶς δικαιώνουμε τό πέρασμά μας ἀπό τόν δημόσιο βίο.

Σκύβουμε τό κεφάλι ἤ ἀντιστεκόμαστε; Κάνουμε ρήξεις ἤ συμβιβαζόμαστε; Φοβόμαστε ἤ τολμᾶμε;

Εἴμαστε ἕτοιμοι νά πληρώσουμε τό κόστος γιά τίς ἐπιλογές μας ἤ ἐκβιαζόμαστε;

Εἴμαστε ὑπερήφανοι πού ὡς Ἕλληνες εἴμαστε τιτλοῦχοι ἤ ξιπαζόμαστε ὡς Εὐρωπαῖοι;

Πουλᾶμε τούς φίλους μας ἤ μένουμε πιστοί σέ αὐτούς;

Μποροῦμε καί μέ τά λίγα ἤ ἀναζητοῦμε τήν μεγάλη ζωή; Ποιόν βάζουμε πάνω ἀπό ὅλα;

Τήν πατρίδα ἤ τίς πρεσβεῖες;

Τόν λαό ἤ τούς νταβατζῆδες;

Τήν καρέκλα μας ἤ τήν ἀξιοπρέπειά μας;

Ἔχω τήν φιλοδοξία λοιπόν αὐτό τό βιβλίο πού κρατᾶτε στά χέρια σας νά ὑπηρετήσει ἕνα διπλό στόχο:

– Νά τρυπώσει στό μέλλον στήν σχολική τσάντα ἑνός μαθητῆ γιά νά μάθει τί συνέβη στήν πατρίδα μας ὅταν κάποτε ἕνας πρωθυπουργός ἐπιχείρησε μιά ἄσκηση ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας, ἡ ὁποία θά βελτίωνε τήν θέση τῆς Ἑλλάδος ἀπέναντι στήν Τουρκία στόν χάρτη.

– Νά μάθει πῶς χάνουμε στήν πατρίδα μας τίς μεγάλες εὐκαιρίες. Πῶς ἡ διαίρεση, ὁ διχασμός καί ἡ διαβολή ἀκυρώνουν τό ἐθνικό ὅραμα καί τό φιλόδοξο σχέδιο.

– Νά μάθει πῶς συνασπίστηκαν ἐναντίον τοῦ πρωθυπουργοῦ ἑτερόκλητες δυνάμεις μέσα καί ἔξω ἀπό τήν χώρα γιά νά τόν ἀνατρέψουν.
Αὐτό γράφουν τά τηλεγραφήματα τοῦ Σταίητ Ντηπάρτμεντ: Νά τόν ἀνατρέψουν. Τόν ἀπείλησαν δύο φορές. Τήν πρώτη, ὅταν ἔβαζε τό βέτο γιά τήν Μακεδονία μας στό Βουκουρέστι, τότε, πού ξένος ἡγέτης προειδοποίησε ὅτι καί ἄλλη κυβέρνηση στήν Ἑλλάδα ἔπεσε ἐξ αἰτίας τοῦ Σκοπιανοῦ.

Τήν δεύτερη, ὅταν ὁ παριστάμενος ὑπουργός Ἐνέργειας τότε Χρῆστος Φώλιας κατέθεσε στήν Βουλή πρός κύρωση τήν συμφωνία γιά τόν νότιο ἀγωγό φυσικοῦ ἀερίου. Τόν Αὔγουστο τοῦ 2008. Πάλι τό ρῆμα «ἀνατρέπω» περιεῖχαν τά τηλεγραφήματα πού ἀποκαλύπτω.

Καί τό δυσάρεστο, ἀγαπητοί φίλοι, ὅπως θά διαπιστώσετε, ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου, εἶναι πώς στήν κατ’ οὐσίαν ἀνατροπή τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ, συνέπραξαν καί πρόθυμοι Ἕλληνες.

Ἕλληνες, Ἑλληνότατοι καί προθυμότατοι!

Πολιτικοί ἀρχηγοί, βουλευτές, μηντιάρχες, ἐκδότες, δικαστικοί λειτουργοί, διανοούμενοι, ἄλλοι. Οἱ ὀπαδοί τοῦ Μικροελλαδισμοῦ. Αὐτοί πού παπαγαλίζουν διαρκῶς τό δόγμα «τόσοι εἴμαστε, αὐτά δικαιούμαστε, τί ζητᾶτε, ἄς μείνουμε φρόνιμοι, δέν εἴμαστε γιά παραπάνω.»

Ὁ δεύτερος στόχος τοῦ βιβλίου εἶναι νά ξυπνήσει συνειδήσεις γιά τούς κινδύνους πού ἀντιμετωπίζει ἡ Δημοκρατία μας σήμερα. Στό βιβλίο θά διαβάσετε τό βούλευμα 3269/17 τῆς ἑλληνικῆς δικαιοσύνης πού περιγράφει μέ συγκεκριμένες ἀποδείξεις καί νομικούς ὅρους τήν συνωμοσία ἐναντίον τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος τό 2009.

Μέ τίς ὑποκλοπές, μέ τίς ἐνέδρες, μέ τά στημένα δημοσιεύματα, μέ τόν Δεκέμβριο, μέ τό Βατοπέδι, μέ τίς φωτιές, μέ ὅλα. Μπορεῖ νά ἀκουστεῖ βαρύ, ἀλλά ἰσχύει ἀπολύτως: Ἐβιάσθη ἡ Δημοκρατία στήν πατρίδα μας, γιά νά βγεῖ ὁ Καραμανλῆς ἀπό τήν μέση. Ἐβιάσθη ἀπό ξένες δυνάμεις, μέ τήν «εὐγενική» συνεισφορά καί ἡμετέρων ἑλληνικῶν δυνάμεων.

Καί ἐπειδή μιλᾶμε γιά Δημοκρατία, ἔχει νόημα νά θυμίσουμε ὅτι ὁ Καραμανλῆς ἀπέρριψε εἰσηγήσεις νά κατεβάσει τόν στρατό στά πεζοδρόμια γιά νά προστατέψει τήν Δημοκρατία τό 2008. Ἀρνήθηκε τήν αἱματοχυσία. Ὁ Καραμανλῆς ἀπέφυγε νά ἐργαλειοποιήσει τίς ὑποκλοπές εἰς βάρος του γιά νά παραστήσει τόν ἐθνικό ἥρωα. Ὁ Καραμανλῆς ἀπέφυγε νά ρίξει λάδι στήν φωτιά εἰς βάρος τῆς δημοκρατικῆς ὁμαλότητας ὅταν ἔμαθε πώς κάποιοι ἀπεργάζονταν τήν παραπομπή του στό Εἰδικό Δικαστήριο.

Τό θέμα εἶναι μεῖζον, γιατί στίς μέρες μας ἡ Δημοκρατία ἀντιμετωπίζει αὐτόν τόν καιρό ἀνάλογες προκλήσεις. Μέ τήν διαφορά, ὅτι ἀπειλεῖται πλέον μόνον ἀπό τόν ἐσωτερικό ἀντίπαλο. Ἀπό τά κέντρα καί τά παράκεντρα πού θέλουν νά ἐλέγχουν καί νά ἀστυνομεύουν ἀτιμώρητα τίς ζωές μας.

Αὐτή εἶναι πλέον ἡ μείζων ἀπειλή ἀσφαλείας καί ἡ μείζων πρόκληση δημοκρατίας. Ἡ ἐσωτερική ἀπειλή! Εἶναι πιό δύσκολη ἀπό τήν ἐξωτερική, τῶν ξένων. Τούς δεύτερους τούς ξέρεις, τούς πρώτους ὄχι. Εἶναι ἀόρατοι. Δροῦν μόνο στό σκοτάδι.

Ἐάν ἔχει ἕνα νόημα λοιπόν ἡ σημερινή μας συνάντηση μέ ἀφορμή τήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου μου, ὅπως τό ἴδιο εἶχε καί στήν Λάρισα, εἶναι νά βρισκόμαστε νά ἐπικοινωνοῦμε καί νά συντονιζόμαστε ἄνθρωποι πού πιστεύουμε τά ἴδια πράγματα!

Γιά τήν πατρίδα καί τήν Δημοκρατία. Γιά τήν ἱστορία καί γιά τήν θρησκεία. Γιά τήν οἰκογένεια καί γιά τήν κληρονομιά μας, γιά τήν παράδοση, τά ἔθιμά μας, τόν ἑλληνικό τρόπο ζωῆς.

Κλείνω: Τό καλοκαίρι, φίλες καί φίλοι, προσκύνησα στήν καρδιά τοῦ Αἰγαίου μας, στήν Ἀντίπαρο, τόν τάφο τοῦ Σπύρου Τζαβέλλα. Στό σημεῖο πού ἐκτελέστηκε ἀπό τούς κατακτητές ὑπάρχει μιά ἐπιτύμβιος πλάκα μέ τίς τελευταῖες σκέψεις πρός τήν γυναῖκά του. Λέει:
«Ἀννίτσα μου, Τά ψέμματα τελείωσαν. Σέ λίγο μᾶς παίρνουν γιά νά μᾶς ἐκτελέσουν. Ἐπιθυμῶ τά παιδιά μας νά τά ἀναθρέψεις ἑλληνοπρεπῶς».
Ἐάν ἔχει ἕνα νόημα ἡ ἀποψινή συνάντησή μας, ἄς εἶναι αὐτό, ἀγαπητοί.

Νά σώσουμε τήν Ἑλλάδα πού χάνεται κάθε μέρα κάτω ἀπό τά πόδια μας. Νά ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμα τοῦ ἡγέτη, πού ἔβαλε τήν πατρίδα πάνω ἀπό τήν βολή του, καί ἄς δώσουμε τίς ἑπόμενες μάχες ἔτσι. Ἑλληνοπρεπῶς.

*Ὁμιλία τοῦ Διευθυντοῦ τῆς «Ἑστίας» στήν Φλώρινα.