ΕΤΟΣ ΑΡΧΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ 1876
Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2025

Ἡ «βουβή» ἑβδομάδα καί οἱ ἄφωνοι πολῖτες

Ἔχει ἀλλάξει πολύ ἡ ζωή μας. Ἐμεῖς τήν ἔχουμε ἀλλάξει, δέν ἀλλάζει ἡ ζωή ἀπό μόνη της. Εἶναι Παρασκευή τῆς «βουβῆς» ἑβδομάδας. Ἔτσι ὀνομάζεται ἡ ἑβδομάδα πρό τοῦ Πάσχα.

«Βουβή» ἑβδομάδα, γιά σιωπή καί περισυλλογή. Γιά νά αἰσθανθεῖς ὅτι αὐτή ἡ ἑβδομάδα ἔχει τήν δική της σημασία, καθώς προηγεῖται τῆς Μεγάλης, ἡ ὁποία φέρνει νηστεία καί Μετάληψη τήν Μεγάλη Πέμπτη, μέχρι νά φθάσει ἡ ἔκρηξη τῆς Ἀναστάσεως.

Μπορεῖ νά μήν ἀπολαμβάναμε τίς σημερινές ἀνέσεις, νά μήν εἴχαμε τήν δυνατότητα νά κάνουμε Ἀνάσταση …ἀπό τήν τηλεόραση, νά μήν ἀνταλλάσσαμε φιλί τῆς ἀγάπης μέ βάιμπερ ἤ μέ «γουάτς ἄπ», ἀλλά ὑπῆρχε παντοῦ, στόν ἀέρα, ἡ αἴσθηση ὅτι «κάτι διαφορετικό συμβαίνει.»

Καί, πράγματι, συνέβαινε. Δέν ἀνήκουμε στήν κατηγορία τῶν ἀθεράπευτων νοσταλγῶν τοῦ παρελθόντος. Ἀλλά, μοιραῖα, κάνεις κάποιες συγκρίσεις. Γιατί ἄν δέν εἶναι «κάτι διαφορετικό» ἡ προ-αναστάσιμη περίοδος καί ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, τότε πῶς θά ἀντιληφθεῖς τήν σημασία τῶν ἡμερῶν;

Ὅλα ἔχουν τήν σημασία τους. Θυμᾶμαι τόν ἀγῶνα πού κάναμε –ὅταν εἴχαμε τήν εὐθύνη τοῦ δημοτικοῦ ραδιοφώνου τοῦ Δήμου Πειραιῶς– προκειμένου νά ἀκολουθηθεῖ μία αὐστηρή γραμμή στό πρόγραμμα τῶν ἡμερῶν.

Τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα χαμήλωναν ἀμέσως οἱ τόνοι τῆς μουσικῆς, οἱ ρυθμοί ἔπεφταν σιγά-σιγά, μέχρι νά φθάσουμε στήν μετάδοση μόνο σοβαρῆς μουσικῆς, ἀπό τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης μέχρι τίς πρῶτες πρωινές ὧρες τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Εἶχα τήν πεποίθηση –καί μᾶλλον δέν ἔπεφτα ἔξω– ὅτι τό ραδιόφωνο εἶχε τήν δυνατότητα –καί τήν ὑποχρέωση– νά εἰσαγάγει τούς ἀκροατές στό κλῖμα τῶν ἡμερῶν.

Στήν δισκοθήκη μου ὑπῆρχαν (καί ὑπάρχουν) πλήν τῶν ἑκατοντάδων δίσκων σοβαρῆς (τήν λένε καί κλασσική) μουσικῆς, οἱ ψαλμοί τῆς Μ. Ἑβδομάδος μέ τήν Φαϊρούζ, τήν Γλυκερία, τήν Ἑλένη Βιτάλη, τό «Ὦ, γλυκύ μου ἔαρ», μέ τήν Εἰρήνη Παπᾶ, στήν ἐπική του ἔκδοση σέ προσαρμογή τοῦ Βαγγέλη Παπαθανασίου, τά Ἐγκώμια, παιγμένα μέ τόν σπαρακτικό εὐθύαυλο τοῦ Βασίλη Σαλέα, ὁ δίσκος τῆς «Λύρα», τοῦ Ἀλέκου Πατσιφᾶ, μέ τήν Ἕλλη Λαμπέτη νά διαβάζει τό Εὐαγγέλιο. Ἤθελες-δέν ἤθελες, ἄνοιγες τήν πύλη τῶν ἡμερῶν καί εἰσερχόσουν σέ ἕναν διαφορετικό χῶρο. Καί σέ προδιέθετε διαφορετικά. Σταματοῦσαν οἱ «πολιτικές» ἐκπομπές, ἀποφεύγαμε τίς συνεντεύξεις καί ἐπιδιώκαμε νά μιλᾶμε μέ πρόσωπα πού μποροῦσαν νά μεταδώσουν τόν λόγο πού ἀπαιτοῦσαν ἐκεῖνες οἱ ἡμέρες… Δηλαδή, σέ μικρογραφία, προσπαθούσαμε νά κρατήσουμε ἐκεῖνα πού εἴχαμε μάθει κι ἐμεῖς, πρωτύτερα, ἀλλά μέ ἕναν ἄλλον, πιό σύγχρονο τρόπο. Μιά ἀνάλυση τοῦ Εὐαγγελίου ἀπό νεωτεριστές Θεολόγους, μιά συζήτηση μέ ἐμπνευσμένους ἱερωμένους ἤ καλλιτέχνες, τῶν ὁποίων ὁ λόγος εἶναι πάντα διαφορετικός καί ἑλκυστικότερος. Ποιός, ἀλήθεια, τολμᾶ σήμερα νά ἀλλάξει τό πρόγραμμα στά ραδιόφωνα καί στά κανάλια; Πῶς μπορεῖς νά ἐπιβάλεις τήν ἀτμόσφαιρα πού ἀπαιτεῖ ἡ προσήλωση στήν ὀρθόδοξη φόρμα στόν δρόμο γιά τόν ἑορτασμό τῆς Ἀναστάσεως; Κινδυνεύεις πλέον νά χαρακτηριστεῖς ρατσιστής καί ὅ,τι ἄλλο βάλει ὁ νοῦς σας!

Καθ’ ὅτι, δυστυχῶς, ἡ κοινωνία μας ρέπει πρός ἕναν ἄναρχο «πολυ-πολιτισμό», μέ χαρακτηριστικά ἐντελῶς διαφορετικά ἀπό τά δικά μας. Μέ δύο λόγια, ὑπάρχει πάντα ἐπάνω ἀπό κεφάλι μας ἕνα μεγάφωνο ἀπό τό ὁποῖο ἀκούγεται μία καί μόνη φράση: «Ἐκεῖνα πού ξέρατε, νά τά ξεχάσετε!». Θά ὑπακούσουμε;

Απόψεις

Διεύρυνσις τῶν διεκδικήσεων τῆς Ἀγκύρας καί πέρα ἀπό τό τουρκο-λιβυκό μνημόνιο

Εφημερίς Εστία
Ἐγείρονται ἀξιώσεις καί στήν καρδιά τοῦ Αἰγαίου – Ἀφοῦ ἐξησφάλισαν τήν ἀποχώρησή μας ἀπό τήν Κάσο, τώρα μᾶς πιέζουν καί δυτικώτερα γιά περιορισμό στά 6 μίλια – Ὑπῆρξε ἐπικοινωνία τοῦ Ἰταλικοῦ

Περί ἐπανακρατικοποιήσεως τοῦ ΟΣΕ

Μανώλης Κοττάκης
ΚΑΤΑ τήν διάρκεια τῶν μνημονίων οἱ δανειστές μας ἔκαναν ἕναν ἀκόμη ἐκβιασμό: ἄν θέλετε νά διαγραφοῦν τά δυσθεώρητα χρέη τοῦ Ὀργανισμοῦ Σιδηροδρόμων Ἑλλάδος, τότε ἰδιωτικοποιῆστε τους γιά ἕνα κομμάτι ψωμί. Εἶναι προαπαιτούμενο γιά τήν ἑπόμενη δόση.

Ἀνέβηκε στό 3,1% ὁ πληθωρισμός στήν Ἑλλάδα

Εφημερίς Εστία
ΣΕ ΑΝΟΔΙΚΗ πορεία ἐκινήθη ὁ πληθωρισμός τόσο στήν Ἑλλάδα ὅσο καί στό σύνολο τῆς Εὐρωζώνης τόν Ἰανουάριο, βάσει τῆς ἐκτιμήσεως τῆς Eurostat γιά τόν Ἐναρμονισμένο Δείκτη Τιμῶν Καταναλωτοῦ.

Ὁ Ἥφαιστος μᾶς ἐπαναφέρει στήν πραγματικότητα

Δημήτρης Καπράνος
Χορεύει ἡ γῆ στήν Σαντορίνη. Ὁ Ἥφαιστος ξυπνᾶ καί δείχνει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη παρουσία δέν εἶναι πάντα ἱκανή νά ἀντιμετωπίσει τά στοιχεῖα τῆς φύεως. Κι ἐμεῖς, πού μικροί ἔχουμε διαβάσει τό «Ταξίδι στό κέντρο τῆς Γῆς», θυμόμαστε ὅτι ἕνα κῦμα ἅρπαξε τήν σχεδία μέ τούς ἐξερευνητές, τήν στροβίλισε σάν τρελλή καί τήν ἔβγαλε ἀπό μιά τρῦπα σέ μιά πλαγιά. Κι ὕστερα, ἔνας περαστικός, πληροφόρησε τούς ἔκπληκτους φυσιοδῖφες, πού εἶχαν δεῖ τόν Χάρο μέ τά μάτια τους, ὅτι βρίσκονταν στό ἡφαιστειῶδες ἰταλικό νησάκι Στρόμπολι, πού δέν ξεπερνᾶ σέ ἔκταση τά 12 τετραγωνικά χιλιόμετρα καί τοῦ ὁποίου οἱ μόνιμοι κάτοικοι, τόν χειμῶνα, εἶναι μόλις 497! Τούς εἶχε βγάλει, δηλαδή, χιλιάδες χιλιόμετρα μακρύτερα ἀπό τό σημεῖο, ἀπό τό ὁποῖο εἶχαν ξεκινήσει γιά νά ἐξερευνήσουν τό κέντρο τοῦ πλανήτη μας. Τότε, ὅλα μᾶς φαίνονταν πιθανά, ἀπό τόν Ναυτίλο τοῦ πλοιάρχου Νέμο μέχρι τόν Πόλεμο τῶν δύο κόσμων τοῦ Χέρμπερτ Τζώρτζ Οὐέλς. Καί νά, πού σήμερα, ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ προφῆτες, ἔρχονται πάλι στό μυαλό μας, καθώς ἡ Σαντορίνη, τό νησί μέ τό κοιμισμένο γιά χρόνια ἡφαίστειο, ἄρχισε νά φωνάζει ὅτι ὅλα ὅσα ἐμεῖς θεωροῦμε «κλιματική ἀλλαγή» καί προσπαθοῦμε νά τά ἀντιμετωπίσουμε μέ «πράσινες» μεθόδους, δηλαδή μία ἀκόμη εὐκαιρία γιά νά πλουτίσουν ὁρισμένα μεγάλα συμφέροντα, ἔχουν […]

Πέμπτη, 4 Φεβρουαρίου 1965

Πρό 60 ἐτῶν
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΘΗΜΑ ΥΠΟΥΡΓΩΝ