Ἔχουμε αἴσθηση συλλογικῆς μοίρας;

– Γράψτο καί θά ἐπιβεβαιωθεῖς! Ἄν ἡ Τουρκία δέν πάρει τό μερτικό της ἀπό τά πετρέλαια τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου θά καταλάβει καί, σύντομα μάλιστα, τό Καστελλόριζο! Θά δεῖς!

Μήν ἀκοῦς αὐτούς πού λένε ὅτι ἡ τουρκική οἰκονομία καταρρέει. Ἔχει διεισδύσει στήν Πόλη τό Ἰσραηλινό λόμπυ, ἐλέγχει βασικούς τομεῖς καί σέ ἄμεση ἐπικοινωνία μέ τό λόμπυ τοῦ Τέλ Ἀβίβ τήν κρατᾶ ὄρθια! Μά καλά, δέν καταλαβαίνουμε ὅτι οἱ ὑποτιμήσεις τῶν νομισμάτων ὅπως τῆς λίρας εἶναι ἐπιθετικές καί ὄχι ἀμυντικές κινήσεις τῶν κρατῶν; Γράψτο, σοῦ λέω, μήπως καί ξυπνήσουν ἐδῶ, γιατί ἐμεῖς εἴμαστε μαθημένοι νά βγάζουμε τά σωθικά μας! Γράψτο!

Τήν τρίτη φορά πού προσέφυγε σέ προστακτική γιά νά μοῦ ζητήσει «γράψτο» ὁ κορυφαῖος ἐπιχειρηματίας ἀπό τήν Κύπρο, κτύπησε καί τό χέρι στό τραπέζι. Ὄχι γιά νά μέ …διατάξει ἀλλά γιά νά δώσει ἔμφαση σέ αὐτό πού μοῦ ἔλεγε. Ὁ ἄνθρωπος εἶχε καί ἔχει μεγάλη ἀγωνία.

– Μά δέν καταλαβαίνουν οἱ πολιτικοί ἐδῶ στήν πατρίδα πώς ἡ Ἑλλάδα δέν θά εἶχε τήν ἴδια γεωπολιτική ἀξία ἄν δέν εἶχε καί τήν Κύπρο μαζί της; Κοίτα τόν χάρτη καί θά καταλάβεις …μέ προέτρεψε.

Δέ χρειάζεται νά κοιτάξω τόν χάρτη. Ξέρω. Μέ τήν Κύπρο μαζί ἔχουμε στρατηγικό βάθος στή Μεσόγειο καί εἰδικό γεωπολιτικό βάρος στήν Εὐρώπη. Ὄχι μία, δύο εἶναι οἱ ψῆφοι τοῦ Ἑλληνισμοῦ στίς Συνόδους Κορυφῆς. Ἔφυγα ἀπό τήν «Βιβλιοθήκη» τῆς πλατείας Κολωνακίου ὅπου ἤπιαμε τόν καφέ μας ἐκείνη τήν ἡμέρα προβληματισμένος ἀλλά καί μελαγχολικός. Προβληματισμένος γιά τό ἄν ἔπρεπε νά γράψω τόν διάλογό μας. Τήν προηγούμενη φορά πού τόλμησα νά προειδοποιήσω διαμαρτυρήθηκαν φίλοι ἀπό τό Καστελλόριζο. Ἤμουν ὅμως βέβαιος πώς ἡ βοή τῶν πλησιαζόντων γεγονότων θά μέ ἀναγκάσει νά γράψω γι’ αὐτό. Πράγματι ἡ Τουρκία αὐξάνει σήμερα τήν ἔνταση μέ στόχο νά μᾶς καθίσει στό τραπέζι γιά νά μοιραστοῦμε τόν ἐνεργειακό πλοῦτο. Ἔφυγα ὅμως ἀπό τήν συνάντησή μας καί μελαγχολικός. Σάν καμπάνα κτύπησε στ’ αὐτιά μου ἡ φράση τοῦ ἀδελφοῦ μας ἀπό τήν Κύπρο γιά τόν διχασμό μας. Γιά τά σωθικά πού βγάζουμε μεταξύ μας. Δέν ξέρω! Ἄν καί δέν μέ πῆραν τά χρόνια, ὅσο μεγαλώνω παραξενεύω καί ζητῶ μεγαλύτερη ὑπευθυνότητα ἀπό τούς πολιτικούς μας. Θήτευσα καί ἐγώ στά νιάτα μου στήν μεγάλη σχολή τοῦ φανατισμοῦ, μά τώρα στά πενῆντα μου βλέπω ὅτι σέ καιρούς σάν κι αὐτούς πού ζοῦμε ἡ πολιτική θά κερδίσει ξανά τόν σεβασμό ὅταν ἀρχίσει νά μιλᾶ μέ ἐπιχειρήματα χαμηλόφωνα. Sotto voce. Καί βεβαίως ὅταν πάψει τά κόλπα.

Ἀπό τήν ἡμέρα –πάει μήνας– πού εἶδα τόν φίλο μου ἀπό τήν Κύπρο συνέβησαν πράγματα καί θαύματα. Μέ τελευταῖο θαῦμα τό εἶδος τῆς διένεξης πού ξέσπασε γιά τά μυστικά κονδύλια τῶν Ὑπουργείων μέ ἀφορμή τήν παραίτηση τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν. Ἀκόμη καί ἐγώ πού εἶμαι –ἔτσι λένε– γενικῶς ψύχραιμος, νιώθω ἐξοργισμένος μέ ὅλους τούς πρωταγωνιστές. Πρῶτα νιώθω λύπη γιά ἕναν ἄνθρωπο πού ἐκτιμῶ παρά τά λάθη του: τόν Νῖκο Κοτζιᾶ. Ἀπέλασε τρεῖς Ρώσσους διπλωμάτες μέ τήν κατηγορία ὅτι ἡ Μόσχα παρενέβη καί ἐπηρέασε Μητροπολῖτες, Ὀργανώσεις, ἁπλό κόσμο γιά νά πᾶνε στά συλλαλητήρια στόν Βορρᾶ καί νά ὑπονομεύσουν τήν ἀγαπημένη του Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν. Καί σήμερα ὁ ἴδιος ἄνθρωπος βρίσκεται «κατηγορούμενος» ἀπό ὑπουργό τῆς Κυβέρνησης πού συμμετεῖχε ὅτι μοίραζε καί ἐκεῖνος κονδύλια σέ ΜΜΕ τῶν Σκοπίων καί τῆς Ἀλβανίας γιά νά ἐπηρεάσει μέ δημοσιεύματα τό φρόνημα τῶν ἐκεῖ ψηφοφόρων.

Δέ θέλω νά πιστέψω ὅτι συνέβη. Ἀλλά ἄν συνέβη, εἶναι ἐξίσου ἀνεύθυνο! Οἱ ἀντιφάσεις καί οἱ ἀνακολουθίες εἶναι προφανεῖς! Δέ γίνεται νά καταγγέλλεις μεθόδους πού υἱοθετεῖς! Ἀκόμη μεγαλύτερη ὀργή ἔχω γιά ἐκείνους πού ἄνοιξαν στό Ὑπουργικό Συμβούλιο τό θέμα –τόν ὑπουργό Ἄμυνας– μά καί ἐκείνους πού τό συνέχισαν: ΜΜΕ καί κόμματα τῆς ἀντιπολίτευσης. Εἶναι δυνατόν νά δίδονται στήν δημοσιότητα ἀπό ἄμυαλους, ἀνεύθυνους καί ἀδίστακτους στοιχεῖα γιά τά μυστικά κονδύλια πού δίδει παγίως ἡ Ἑλληνική Πολιτεία σέ Ἐκκλησίες καί Πατριαρχεῖα τῆς Εὐρώπης; Πόσο ἀνεγκέφαλος μπορεῖ νά γίνει κανείς γιά μιά δημοσιογραφική «ἐπιτυχία»;

Θά πῶ καί κάτι ἀκόμη: Πόσο ὑπεύθυνος μπορεῖ νά εἶναι ἕνας πρωθυπουργός πού δέν καλεῖ τόν ὑπουργό του νά τοῦ πεῖ «ἀντρίκια» ὅτι τελειώσαμε, ἀλλά χρησιμοποιεῖ ξένους πρέσβεις καί συναδέλφους του ὑπουργούς γιά νά τόν πετάξει ἔξω; Φοβᾶμαι, μετά ταῦτα, πώς λίγοι, πολύ λίγοι, ἐλάχιστοι, ἔχουν πλέον αἴσθηση συλλογικῆς μοίρας σέ αὐτόν τόν τόπο!