Μήνυμα Παυλόπουλου σέ Σαμαρᾶ καί Μητσοτάκη γιά τά ἐθνικά, ἀπό τήν Πύλο

ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ μέ τούς ὁποίους πρέπει οἱ ἑλληνικές Κυβερνήσεις νά ἀντιμετωπίσουν τά ἐθνικά θέματα καί τόν ρόλο τῆς ὁμογενείας ὡς πρός αὐτά ἀνέλυσε ὁ τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος στήν ὁμιλία του στό 15ο Τακτικό Συνέδριο καί τήν γενική συνέλευση τῆς Μεσσηνιακῆς Ἀμφικτυονίας.

Ἀφοῦ ὑπενθύμισε ὅτι ἡ μία καί μόνη διαφορά πού ὑφίσταται μέ τήν Τουρκία εἶναι ἡ ὁριοθέτησις τῆς νησιωτικῆς ὑφαλοκρηπῖδος καί τῆς ἀντίστοιχης ΑΟΖ στό Αἰγαῖο καί στήν Ἀνατολική Μεσόγειο, τόνισε ὅτι ἡ διαφορά μπορεῖ νά ἐπιλυθεῖ μόνον ἐνώπιον τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης, βάσει τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου τῆς Θαλάσσης.

Ἐπίσης μίλησε ἐκτενῶς καί μέ ἀποδείξεις ὅτι ἡ χώρα μας ἔχει τό ἀναφαίρετο δικαίωμα ἀμυντικῆς θωρακίσεως ὅλων, ἀνεξαιρέτως, τῶν νησιῶν, ὅτι ἐφαρμόζει στό ἀκέραιο τήν Συνθήκη τῆς Λωζάννης, ὅτι ἡ μειονότης τῆς Θράκης εἶναι θρησκευτική ἐν ἀντιθέσει μέ ἐκείνη τῆς Κωνσταντινουπόλεως πού εἶναι ἐθνική, ἐνῷ δέν παρέλειψε νά σχολιάσει τήν στάση Ἑλλάδος καί Γερμανίας ἔναντι τοῦ κατοχικοῦ δανείου. Φυσικά δέν παρέλειψε νά ἀναφερθεῖ ἐκτενῶς καί στό Κυπριακό, πού εἶναι εὐρωπαϊκό καί διεθνές πρόβλημα, καί στήν ἀνάγκη νά ἀποχωρήσουν κατοχικά στρατεύματα καί ἔποικοι. Ὁ κ. Παυλόπουλος εἶπε μέ νόημα ὅτι «δέν ὑπάρχει ἑλληνική Κυβέρνηση πού θά μποροῦσε νά ὑποχωρήσει ἤ νά ὑπαναχωρήσει στίς θέσεις μας αὐτές γιά τά ἐθνικά μας θέματα.»

Ξεκάθαρα ὁ τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας δήλωσε ὅτι «ἡ Ἑλλάδα ὀφείλει, προκειμένου ν’ ἀκυρώσει ἀπό τήν πλευρά της καί νά καταστήσει ἀνενεργό στήν πράξη τό “τουρκολιβυκό μνημόνιο”, νά ἐπεκτείνει ἀμέσως στά 12 ν.μ. τήν Αἰγιαλίτιδα Ζώνη της στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, ὡς ἔχει μάλιστα ἀναφαίρετο δικαίωμα σύμφωνα μέ τήν Σύμβαση τοῦ Montego Bay τοῦ 1982 γιά τό Δίκαιο τῆς Θάλασσας.» Διόρθωσε ἐκείνους πού μιλοῦν αὐθαίρετα περί μίας καί μόνης διαφορᾶς μέ τήν Τουρκία, τήν ὁριοθέτηση τῆς ΑΟΖ, λέγοντας ὅτι πρέπει νά διαπραγματευθοῦμε μόνο τήν νησιωτική καί καμμία ἄλλη ὑφαλοκρηπῖδα καί τήν ἀντίστοιχη ΑΟΖ στό Αἰγαῖο καί τήν Ἀνατολική Μεσόγειο. Καί παρά τό γεγονός ὅτι ἡ Τουρκία δέν ἔχει ὑπογράψει τό Δίκαιο τῆς Θαλάσσης, αὐτό τήν δεσμεύει, «δεδομένου ὅτι, κατά τήν πάγια νομολογία τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης, παράγει πλέον γενικῶς παραδεδεγμένους κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου πού ἰσχύουν erga omnes. Συνεπῶς, ὁ εὐκρινής προσδιορισμός τῆς ὡς ἄνω διαφορᾶς συνεπάγεται ὅτι οἱαδήποτε ἄλλη πτυχή τοῦ καθ’ ὁλοκληρίαν αὐθαίρετου τουρκικοῦ ἀναθεωρητισμοῦ εἶναι καί θά εἶναι, a priori καί χωρίς ὑποχωρήσεις καί ὑπαναχωρήσεις, αὐτοδικαίως ἀπορριπτέα ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδας.» Ὑπενθύμισε ὅτι μέ δήλωση τοῦ ἑλληνικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τόν Ἰανουάριο τοῦ 2015 ἡ χώρα μας ἐξήρεσε, κατ’ ἀρχήν, ἀπό τήν δικαιοδοσία τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου τῆς Χάγης ὅλα τά ζητήματα τά ὁποῖα σχετίζονται μέ τόν «σκληρό πυρῆνα» τῆς Ἐθνικῆς Κυριαρχίας μας, ὅπως εἶναι, ἐκτός τῶν ἄλλων, π.χ. καί τά δικαιώματα σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν Αἰγιαλίτιδα Ζώνη μας καθώς καί σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν Ἐθνική μας Ἄμυνα γενικῶς. Ἐξ ἴσου σημαντική ἦταν ἡ ἀναφορά τοῦ κ. Παυλόπουλου ὅτι τό Δίκαιο τῆς Θαλάσσης «ἀναγνωρίζει καί ὑφαλοκρηπῖδα καί ΑΟΖ στά νησιά μας πού μποροῦν νά συντηρήσουν αὐτοδυνάμως εἴτε ἀνθρώπινη ζωή εἴτε καί ἁπλή οἰκονομική δραστηριότητα, μέ πιό ἁπτό παράδειγμα αὐτό τοῦ Καστελλόριζου»!

Ἐν συνεχείᾳ μίλησε γιά τό δικαίωμα τῆς χώρας νά θωρακίσει ἀμυντικῶς ὅλα, ἀνεξαιρέτως, τά νησιά στό Αἰγαῖο, ἀνεξαρτήτους ἐάν κατοικοῦνται ἤ ὄχι. «Τό δικαίωμα αὐτό στηρίζεται κυρίως στίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 51 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τοῦ ΟΗΕ, οἱ ὁποῖες κατοχυρώνουν τό δικαίωμα Κράτους-Μέλους τοῦ ΟΗΕ περί “νόμιμης ἄμυνας” ὄχι μόνο σέ περίπτωση ἔνοπλης ἐπίθεσης ἐναντίον του, ἀλλά καί σέ περίπτωση “ἀπειλῆς χρήσης βίας” ἤ ἀκόμη καί “ἐπικείμενης ἀπειλῆς”, ὅπως προκύπτει ἀπό τήν πρακτική αὐτοῦ τούτου τοῦ ΟΗΕ, καί ὄχι μόνο» σημείωσε ὁ τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας. Καί δέν εἶναι μόνο ἡ εἰσβολή στήν Κύπρο τό 1974, ὁ σχηματισμός τῆς «Στρατιᾶς τοῦ Αἰγαίου» καί τό «casus belli» ὡς πρός τήν ἐπέκταση τῆς αἰγιαλίτιδας ζώνης στά 12 ν.μ. Ἀλλά καί τό πρόσφατο δῆθεν «τουρκολυβικό μνημόνιο» πού ἐπιτάσσουν τήν θωράκιση τῶν νησιῶν. Καί ἐξήγησε ὅτι ἡ Τουρκία «οὐδόλως καί καθ’ οἱονδήποτε τρόπο μπορεῖ νά ἐπικαλεῖται γιά νά διεκδικήσει μιά τέτοια ἀποστρατικοποίηση στήν Σύμβαση Εἰρήνης τῶν Παρισίων τοῦ 1947, διά τῆς ὁποίας παραχωρήθηκαν τά Δωδεκάνησα στήν Ἑλλάδα. Καί αὐτό ἐπειδή ἡ Τουρκία δέν ὑπῆρξε, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, συμβαλλόμενο μέρος στήν ὡς ἄνω Συνθήκη, ἡ ὁποία ἔχει συναφθεῖ μεταξύ τῶν Συμμάχων νικητῶν τοῦ Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου καί τῆς Ἰταλίας, ἄρα συνιστᾶ γιά τήν Τουρκία “res inter alias acta”». Τό ἴδιο δικαίωμα, ἄρα καί τήν ἴδια ὑποχρέωση, ἀντλεῖ ἡ Ἑλλάδα καί κατά τό Εὐρωπαϊκό Δίκαιο καί τό ἀντίστοιχο Εὐρωπαϊκό Κεκτημένο –πού καταδεικνύουν, μέ ἀμάχητα τεκμήρια, ὅτι δέν ὑπάρχουν «γκρίζες ζῶνες» στό Αἰγαῖο, μέ πρόσθετη πλήν καθοριστική κανονιστικῶς βάση τό Πρόγραμμα «Natura» τοῦ 2000.

Ἔχοντας κλείσει ἕναν αἰῶνα ἀπό τήν ὑπογραφή τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης, ἡ Τουρκία, ὑπεγράμμισε ὁ κ. Παυλόπουλος, «κάνει, δυστυχῶς ἀδιαλείπτως, πραγματική “ἐπίδειξη” τῆς περιφρόνησής της πρός τό Διεθνές καί τό Εὐρωπαϊκό Δίκαιο –καί μάλιστα ὅταν, ὅπως δηλώνει κατά τό δοκοῦν, “φιλοδοξεῖ” νά γίνει μέλος τῆς ΕΕ –διαστρέφοντας προκλητικῶς τήν ἀλήθεια καί ἐγείροντας, συνεχῶς, νέα ζητήματα θεσμικῶς καί πολιτικῶς παντελῶς αὐθαίρετων διεκδικήσεων.»

Μία τέτοια διεκδίκησις εἶναι τό θέμα τῆς «τουρκικῆς μειονότητος» στήν Θράκη, παρά τό γεγονός ὅτι ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάννης προσδιορίζει σαφῶς τήν μειονότητα στήν Θράκη ὡς «Ἑλληνική Μουσουλμανική Μειονότητα», ἤτοι ὡς θρησκευτική μειονότητα, τήν δέ μειονότητα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς «Ἑλληνική Μειονότητα», ἤτοι ὡς ἀμιγῶς ἐθνική μειονότητα. Ὡς πρός τήν στάση ὁρισμένων μειονοτικῶν εἶπε ὅτι ὑπάρχουν κάποια μέλη τῆς μειονότητος πού προβαίνουν στήν ἄσκηση τοῦ δικαιώματος τοῦ «αὐτοπροσδιορισμοῦ» «μᾶλλον γιά νά προσφέρουν τίς “καλές ὑπηρεσίες” τους στήν Τουρκία, ἐπιχειρῶντας ἔτσι, ταυτοχρόνως, ἀλλοίωση τοῦ ἀμιγῶς θρησκευτικοῦ χαρακτῆρα τῆς μειονότητας κατ’ ἐξόφθαλμη καταστρατήγηση τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης.»

Ἀντιθέτως ἡ Τουρκία καταστρατηγεῖ, προκλητικῶς καί συστηματικῶς, τό ρυθμιστικό πλαίσιο τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης, μέ τά πογκρόμ τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1955 καί τῆς περιόδου 1963-1964, σέ συνδυασμό μέ τήν ἀπροκάλυπτη παραβίαση ἰδίως τῶν κάθε εἴδους περιουσιακῶν δικαιωμάτων τῆς ἑλληνικῆς μειονότητος. Φυσικά δέν παρέλειψε νά σχολιάσει ὅτι ἡ Τουρκία «βυθίζεται» στόν σουνιτικό ἰσλαμικό «φονταμενταλισμό» καί ἀπεδείχθη μέ τήν αὐθαίρετη μετατροπή τῆς Ἁγίας Σοφίας καί τῆς Μονῆς τῆς Χώρας σέ τζαμιά.

Τέλος, ἀνεφέρθη καί στό ζήτημα τοῦ κατοχικοῦ δανείου καί τῶν ἐπανορθώσεων τῆς γερμανικῆς κατοχῆς, ὑπενθυμίζοντας ὅτι τό δάνειο «συνήφθη ὑποχρεωτικῶς –ὀρθότερα μέ καταναγκαστικό καί ἐκβιαστικό τρόπο– μεταξύ τῆς κατοχικῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης καί τῆς Γερμανίας, πρός “συντήρηση” τῶν στρατευμάτων κατοχῆς. Ἐδῶ πρόκειται, λοιπόν, ἀπό νομική σκοπιά γιά ἐνοχή ἐκ συμβάσεως.» Καί σημείωσε ὅτι μέ τήν Συμφωνία τοῦ Λονδίνου τοῦ 1953, δέν «χαρίσθηκαν» στήν Γερμανία οἱ ὀφειλές της λόγῳ πολεμικῶν ἀποζημιώσεων, ὅπως ἡ γερμανική πλευρά «τεχνηέντως» φαίνεται νά διατείνεται.