Ἔρημος χώρα

Συντριπτικό κτύπημα τοῦ «Ντάνιελ» στήν ἑλληνική ὕπαιθρο – Ξερριζώνονται οἱ ἀγρότες ἀπό τά χωριά τους στόν Κάμπο – Τεράστια ζημία γιά τήν ἐθνική οἰκονομία – Μετά τόν Ἕβρο ἰσοπεδώθηκε καί ἡ Θεσσαλία– Βαμβάκια, δενδροκαλλιέργειες, πτηνοτροφεῖα κατεστράφησαν – Ἐπλήγη βαριά ἡ πεδιάδα τοῦ Κιλελέρ καί τῶν Φαρσάλων

ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΦΥΓΕΙ ἀπό τά ὅρια τῆς «βιβλικῆς καταστροφῆς». Ἡ καταστροφή εἶναι ὁλοκληρωτική. Εἶναι συντριπτική. Ποτέ ἡ χώρα δέν εἶχε ὑποστεῖ τέτοια πλήγματα σέ καιρό εἰρήνης. Πρῶτα ἡ Ρόδος, ὅπου ὑπέστη πλῆγμα ὁ τουρισμός τόν ὁποῖο ὁρισμένοι εἶχαν ἀναγάγει σέ βαρειά βιομηχανία. Ἠκολούθησε ὁ Ἕβρος, ὁ ὁποῖος ἐπλήγη ἀπό τίς καταστροφικές πυρκαϊές οἱ ὁποῖες ἔκαιγαν ἐπί δύο περίπου ἑβδομάδες, δάση καί καλλιέργειες, φθάνοντας στίς παρυφές τῶν πόλεων τοῦ ἀκριτικοῦ νομοῦ. Καί τώρα ἡ σειρά τῆς Κεντρικῆς Ἑλλάδος, τῆς Θεσσαλίας τοῦ Κάμπου, τῆς βάσεως τῆς γεωργικῆς παραγωγῆς τῆς χώρας. Τεράστιες οἱ ἄμεσες συνέπειες στήν ἐθνική οἰκονομία.

Τό 0,9% τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου παράγει κάθε χρόνο ὁ νομός Ἕβρου, τό 5,2% ἡ Θεσσαλία. Μεῖον 6,1% ἐξ αἰτίας τῶν θεομηνιῶν τό ἀκαθάριστο ἐθνικό προϊόν μέχρι στιγμῆς. Καί αὐτές εἶναι μόνον οἱ βραχυπρόθεσμες ἐπιπτώσεις. Τό ἀποτέλεσμα τοῦ ξερριζώματος καλλιεργειῶν, τῆς καταστροφῆς κτηνοτροφικῶν καί πτηνοτροφικῶν μονάδων, τῆς διαλύσεως ὑποδομῶν καί οἰκισμῶν. Ὅλες αὐτές εἶναι ζημίες σέ πρωτογενῆ παραγωγή. Σέ αὐτό πού ἔχει ἀνάγκη περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο ἡ χώρα καί ἡ ἐθνική οἰκονομία. Δέν μποροῦμε νά στηριζόμεθα μόνον στήν παροχή ὑπηρεσιῶν.

Ἀλλά τό χειρότερο πού ἕπεται εἶναι ὁ ξερριζωμός τῶν ἀνθρώπων. Πού μακροπροθέσμως σημαίνει καταδίκη τῆς γῆς σέ ὁριστική ἐρήμωση. Πόσοι ἀπό τούς ἀγρότες τῆς Θεσσαλίας θά γυρίσουν στόν τόπο τους μετά τήν καταστροφή πού ἔχουν ὑποστεῖ; Πόσοι θά ἔχουν τό κουράγιο νά ξαναστήσουν ἐκεῖ τίς ζωές τους καί τίς ἐργασίες τους, νά ἀναδημιουργήσουν προοπτικές καί νά κρατήσουν ζωντανά τά χωριά τους; Ὁ κίνδυνος εἶναι ἄμεσος. Καί δέν ἀντιμετωπίζεται μέ ἡμίμετρα καί μέ (ἐλλιπεῖς συνήθως) κρατικές ἀποζημιώσεις. Χρειάζεται ὁλοκληρωμένο ἀναπτυξιακό σχέδιο, πού ὅμοιό του δέν ἔχει γίνει στήν μεταπολιτευτική Ἑλλάδα. Διαφορετικά, ἡ χώρα ἐρημώνει. Οἱ κάτοικοι πού ἀπό τήν μία στιγμή στήν ἄλλη, εὑρέθησαν ἀπό τήν οἰκογενειακή θαλπωρή μέσα στά βουρκόνερα τῆς πλημμύρας ἤ «ξυλάρμενοι» νά προσπαθοῦν νά βροῦν σωτηρία μέ αὐτοσχέδια μέσα, μπορεῖ νά μήν ἔχουν ἀποθέματα ἠθικοῦ σθένους γιά νά ἐπιστρέψουν.

Ὅμως τώρα, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί στίς ἐκκλησίες βρῆκαν καταφύγιο. Τά οἰκήματα τῶν ἱερῶν ναῶν ἔγιναν τόποι συγκεντρώσεως καί προστασίας. Ὅπως πάντα ἐγένετο αὐτό πού οἱ περιστάσεις ἀπαιτοῦν. Ἀκόμη καί σχολεῖα. Οἱ ἐκκλησίες ὅμως εἶναι πρωταρχικά «λιμένες ψυχῆς». Καί τό ἐρώτημα εἶναι, στήν πεζή ἐποχή τήν ὁποία διανύουμε, σέ ποιό βαθμό οἱ κατατρεγμένοι ἄνθρωποι θά μπορέσουν νά βροῦν ἐκεῖ τήν γαλήνη καί τήν δύναμη νά ξαναρχίσουν τόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς τους;

Εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού δέχονται καθημερινῶς τόν βομβαρδισμό τῶν μηνυμάτων ἀπαξιώσεως τῶν θρησκευτικῶν καί πνευματικῶν ἀξιῶν. Δέν θά στηριχθοῦν μόνον μέ χρήματα καί κρατικές ἐνισχύσεις οἱ ἄνθρωποι αὐτοί. Χρειάζονται ἡγεσία πού θά τούς ἐμπνεύσει γιά τό μέλλον. Καί αὐτό στήν σημερινή Ἑλλάδα, τό πολιτικό μας σύστημα, τό ἔχει ἀπεμπολήσει. Σέ ἕνα πρᾶγμα μποροῦμε νά ἐλπίζουμε. Στόν ἀρχαῖο δεσμό τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν γῆ του. Σέ αὐτό ἀπό τό ὁποῖο ἔχει ἀποξενωθεῖ ὁ ἄνθρωπος τῆς σύγχρονης μεγαλουπόλεως. Ἀλλά ἐκεῖ, στόν κάμπο τοῦ Κιλελέρ καί τῶν Φαρσάλων, μπορεῖ οἱ ἄνθρωποι νά τό νοιώθουν ἀκόμη. Καί ἴσως αὐτό τούς κρατήσει. Καί ἴσως ἡ χώρα δέν ἐρημώσει τελείως…