Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΜΙΑΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΕΩΣ

Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 7 Ἰουλίου 1924

Ἡ «ἀνακοινωθεῖσα» δηλητηρίασις τοῦ κ. Γκότση καί αἱ μή ἀνακοινωθεῖσαι δηλητηριάσεις ἄλλων συμπολιτῶν ἀπό ἀλλοιωμένα τρόφιμα-δηλητηριάσεις κανονικαί τῆς θερμῆς αὐτῆς ἐποχῆς τῶν ἀποσυνθέσεων, τῆς μύιγας καί τῶν ἀστυιατρικῶν διαλείψεων– μοῦ ενθυμίζει μιάν ὁμαδικήν δηλητηρίασιν, τῆς ὁποίας ὑπῆρξα κάποτε μάρτυς καί θῦμα.

Εἶχα κάποιους καλεσμένους εἰς τό σπίτι μου. Καί, διά νά πλουτίσω τό φιλικόν τραπέζι μέ τά ἀπαραίτητα προδόρπια –ὅπως θά ἔλεγεν ὁ φίλος πληρεξούσιος κ. Καβαλλιερᾶτος– ἐπρομηθεύθην, μεταξύ ἄλλων, καί ὀλίγην χοιρινήν πηκτήν.

Οἱ συνδαιτημόνες τήν εὕρηκαν θαυμασίαν καί τό γεῦμα ἐπροχώρησε καί ἐτελείωσεν, ὑπό τάς καλλιτέρας δυνατάς συνθήκας. Κατά τήν ὥραν τοῦ καφέ ὅμως, κάποιος ἀπό τούς φίλους ὠχρίασεν αἰφνιδίως.

-Τί σοῦ συμβαίνει, ἀγαπητέ;

-Δέν αἰσθάνομαι τόσον καλά…

-Θέλεις νά πάρῃς τίποτε;

Ὁ δυστυχής δέν ἤθελε νά πάρῃ τίποτε. Μᾶλλον ἤθελε νά δώσῃ. Ἐπετάχθη, ὡς ἀλλόφρων ἔξω ἀπό τό δωμάτιον, ἀνατρέπων ὅ,τι εὑρίσκετο ἐμπρός του καί σέ λιγάκι ἠκούσθη ἀπό τό μέρος τοῦ κήπου ὁ γνωστός ρυθμικός ἦχος, ποῦ ἀκούεται καί εἰς τά καταστρώματα τῶν πλοίων, ὅταν ἕνας ἐπιβάτης τρέχει ν’ ἀκουμπήσῃ, κλυδωνιζόμενος, εἰς τήν κουπαστήν.

-Θά παράφαγε ὁ ἄθλιος! εἶπε κάποιος. Ἀφοῦ δέν ἔχει δυνατό στομάχι ὁ εὐλογημένος, δέ φυλάγεται. Πέφτει μέ τά μοῦτρα…

Δέν εἶχε τελειώσει τήν κριτικήν του ὁ αὐστηρός ὁμοτράπεζος καί ἔγινε καί αὐτός ὠχρός ὡς σουδάριον.

-Λίγο κονιάκ… ἐτραύλισεν.

Ἀλλά πρίν τοῦ φέρουν τό κονιάκ, ἐτινάχθη ἀπό τήν θέσιν του καί ἠκολούθησε τόν πρῶτον.

-Διάβολε! Κάτι συμβαίνει ἐδῶ…

Πρίν ἐξακριβωθῇ τί συνέβαινε, τρίτος ἠκολούθησε τόν δεύτερον. Δύο κυρίαι, προσβληθεῖσαι ταυτοχρόνως, ἐξηφανίσθησαν μέ τήν σειράν των ἀπό τό δωμάτιον. Δύο νέοι ἔτρεξαν ἀπό πίσω των νά τούς προσφέρουν τάς βοήθειάς των. Ἀλλά καί αὐτοί ἠκούσθησαν σέ λιγάκι ζητοῦντες βοήθειαν.

Ἐάν δέν εἶχα τρέξει ἀμέσως νά περιποιηθῶ τούς καλεσμένους μου, ὅπως εἶχα καθῆκον, ἦτο διότι μιά μαύρη ὁμίχλη εἶχεν ἀρχίσει νά ἁπλώνεται ὁλόγυρά μου καί ψυχραί νοτίδες νά καλύπτουν τό μέτωπόν μου.

Ἐπί τέλους, ἀπεφάσισα νά κάμω τό καθῆκόν μου. Ἀλλά πρίν φθάσω εἰς τό τελευταῖο σκαλοπάτι τῆς μικρῆς σκάλας, ποῦ ἔφερνε πρός τόν κῆπον, τό μοιραῖον ἐπῆλθεν. Εἰς τήν γωνίαν τῆς σκάλας ἡ γαττούλα τοῦ σπιτιοῦ κατεγίνετο καί αὐτή, μέ μίαν μοναδικήν καρτερίαν νά βγάζῃ τά σηκότια της.

Ἡ συναυλία ἦτο πλέον πλήρης εἰς τό μοναδικόν αὐτό γκάρντεν-πάρτυ. Καί ὁ κῆπος, ποῦ εἶχε καλυφθῇ ἔξαφνα ἀπό μίαν φρικτήν, ἐξωτικήν ἄνθησιν, ἔδιδε τήν ἐντύπωσιν πλοίου κλυδωνιζομένου, μέ πηγαινοερχομένους τούς καμαρότους τῆς πρώτης θέσεως.

Ὅταν συνήλθαμεν –κανείς, εὐτυχῶς, δέν ἀπέθανε, μήδε τῆς γαττούλας ἐξαιρουμένης– ἐξηκριβώθη πλέον, ὅτι κάποια μυῖγα εἶχεν ἐπισκεφθῇ τήν χοιρινήν πηκτήν, ποῦ εἶχε προκαλέσει τήν ὁμαδικήν αὐτήν δηλητηρίασιν. Καλόν ὅμως εἶνε ὅ,τι καλά τελειώνει. Διότι, νά ὁμολογήσω, ὅτι ἡ τραγωδία κατέληξεν εἰς κωμωδίαν.

Τό πνεῦμα δέν ἔλειψεν, ἀφοῦ ἔγιναν καί καλαμπούρια εἰς βάρος τοῦ μακαρίτου ἐδωδιμοπώλου Βοργιᾶ, ἀπό τό κατάστημα τοῦ ὁποίου –τί ἔφταιγε κι αὐτός;– εἶχεν ἀγορασθῇ ἡ πηκτή.

-Αὐτός δέν εἶνε Βοργιᾶς! εἶπεν ἕνας ἀδιόρθωτος καλαμπουριστής. Αὐτός εἶνε Βοργίας!

Καί ὁ ποιητής τῆς παρέας μοῦ ἔστειλε τήν ἄλλην ἡμέραν τό ἐπισκεπτήριόν του –ἀντί ἐπισκέψεως ντέ ντιζεστιόν– μέ τό ἑπόμενον κακόηθες ἐπίγραμμα:

Ὅταν εἰς γεῦμα μέ καλεῖς, ὦ φίλε Ἀμφιτρύων, τρέχω νά μάθω τῆς νυκτός εὐθύς τό φαρμακεῖον.

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ