Ὅποιος βιάζεται, σκοντάφτει!

Ἡ ὑπομονή εἶναι ἀρετή, ἡ ταχύτης ἀπειρία

ΤΟΥΣ ὑποδέχθηκαν ὡς τούς σωτῆρες καί τούς ἀνανεωτές τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς. Σάν τούς «ἡγέτες» πού μέ τήν ὁρμή τους θά «σαρώσουν» τόν Κυριάκο Μητσοτάκη καί θά φέρουν ξανά στό προσκήνιο τήν Κεντροαριστερά. Ὡς τούς φορεῖς τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» καί τῆς «ἀλλαγῆς». Σήμερα, ἕναν χρόνο μετά, κινδυνεύουν νά πέσουν στά «ἀζήτητα» τῆς ἱστορίας ὡς περιστασιακά τέκνα τῆς συγκυρίας.

Ὁ λόγος γιά τούς κυρίους Στέφανο Κασσελάκη καί Χάρη Δούκα. Τόν πολιτικό, πού στά 35 του εἶναι «τέως» πρόεδρος κόμματος, τόν Δήμαρχο, πού στά 44 του εἶναι ἀποτυχών ὑποψήφιος ἀρχηγός κόμματος. Ὁ πρῶτος ἀποκλείστηκε ἀπό τίς ἐσωκομματικές ἐκλογές γιά τήν ἀνάδειξη νέου ἀρχηγοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀφοῦ προηγουμένως κατάφερε νά ἐκπέσει τοῦ ἀξιώματος πρίν συμπληρώσει χρόνο σέ αὐτό. Μέ τούς χθεσινούς συμμάχους του, σημερινούς ἐχθρούς του. Κατόρθωμα.

Ὁ δεύτερος ἔχασε πανηγυρικά τήν Προεδρία τοῦ ΠΑΣΟΚ ἀπό τόν εὐεργέτη του Νῖκο Ἀνδρουλάκη, κατατροπωθείς καί ἐξευτελισθείς μέσα στά διοικητικά ὅρια τοῦ Δήμου Ἀθηναίων, στόν ὁποῖο ἔχει ἐκλεγεῖ μόλις προσφάτως Δήμαρχος μέ τήν βοήθεια τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη (ἄν ἡ Πολιτεία εἶχε ἀπαγορεύσει τήν κάθοδο Κασιδιάρη στίς δημοτικές ὅπως στίς ἐθνικές θά εἶχε ἐκλεγεῖ ὁ Κώστας Μπακογιάννης ἀπό τόν πρῶτο γῦρο.)

Κοιτῶντας πίσω σήμερα διαπιστώνουμε ὅτι ὁ χρόνος καί ὁ χῶρος πού δόθηκαν σέ αὐτούς τούς δύο στήν δημόσια σφαῖρα ἀπεδείχθη ἐντελῶς ἀναντίστοιχος συγκρινόμενος μέ τήν πολιτική ἀνεπάρκειά τους. Δέν φταῖνε βεβαίως αὐτοί ἤ τοὐλάχιστον μόνον αὐτοί! Ἡ μηντιακή ἐποχή διψασμένη γιά νέα πρόσωπα δείχνει δυστυχῶς διατεθειμένη νά συγχωρεῖ πολλά ἁμαρτήματα σέ κάθε νέο παίκτη μέσα στήν ἀγωνία της νά τόν στερεώσει καί νά τόν ἐπιβάλλει. Τό ἀποτέλεσμα; Ἀποφάσεις πού ἀπαιτεῖται χρόνος γιά νά ὡριμάσουν στά μυαλά τῶν πρωταγωνιστῶν νά λαμβάνονται μέ ἰλιγγιώδη ταχύτητα. Χωρίς «ζυγοστάθμιση». Ἐπιπόλαια!

Παρασύρει πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση καί τό κενό ἡγεσίας πού ὑπάρχει στήν χώρα. Εἶναι τόσο ἀπελπισμένο τό σύστημα καί ὁ κόσμος ἀπό τό κενό, ὥστε δοκιμάζει ὁτιδήποτε καί ὁποιονδήποτε ἀκόμη καί ἀπό τό «πολιτικό πανέρι», χωρίς νά τό ψάξει πολύ. «Δέν ὑπάρχουν ἔνοχες ἡγεσίες καί ἀθῶοι λαοί», πού θά ἔλεγε καί ὁ Θόδωρος Πάγκαλος. Μεγάλο μέρος τῆς εὐθύνης ὅμως βαρύνει καί τούς ἴδιους τούς πρωταγωνιστές. Δέν φταίει μόνον ὁ λαός. Ἄν ὁ Κασσελάκης ἦταν δέκα χρόνια πιό ὥριμος στό μυαλό, δέν θά διεκδικοῦσε τήν πιθανότητα νά ἡγηθεῖ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης τοῦ τόπου τώρα. Ἄγουρος, «ἀνιστόρητος», χωρίς παραστάσεις καί ἐμπειρίες ἀπό ὅλα ὅσα συγκλονιστικά συνέβησαν στήν Ἑλλάδα τά τελευταῖα δεκαπέντε χρόνια (παρηκολούθησε τήν χρεοκοπία μέσα ἀπό τά γυάλινα κτήρια τῆς Goldman Sachs) ἦταν μοιραῖο νά κάνει τά λάθη πού ἔκανε. Τό κόμμα του ἦταν ναρκοπέδιο καί ἐκεῖνος πρόθυμος νά πατήσει ὅλες τίς νάρκες, ἡ δέ χώρα ἐντελῶς ἄγνωστη σέ αὐτόν.

Ἡ ἰδιωτική του ζωή προεβλήθη κατά κόρον εἰς βάρος τῆς ὅποιας δημόσιας παρουσίας του. Τοῦ συγχωρήθηκαν πολλά ἀπό τούς «συντρόφους» του, στό τέλος εἶχε καί τήν ἀπαίτηση νά τοῦ συγχωρεθεῖ ἀπό τό κόμμα του ὅτι εἶναι ἕνας πολυεκατομμυριοῦχος μέ «πόθεν ἔσχες» 6 ἑκατομμυρίων εὐρώ πού ἰσχυρίζεται ὅτι θά ἐκπροσωπήσει τήν ἐργατική τάξη. Καί ὁ ὁποῖος ἔλεγε γιά καιρό ψέματα γιά τήν οἰκονομική του κατάσταση. Τί περίμενε ἆρά γε; Νά τοῦ πετάξουν καί γαρύφαλλα;

Ἐάν ὁ Χάρης Δούκας ἦταν ἐπίσης δέκα χρόνια πιό ὥριμος στό μυαλό καί εἶχε ὑγιῆ φιλοδοξία (τό βλέμμα του κρύβει τήν παιδική μελαγχολία κάποιου πού ἀναζητεῖ ἀποδοχή) δέν θά ἐγκατέλειπε γιά ἕνα ὁλόκληρο τρίμηνο τό ἀξίωμά του στό ὁποῖο μόλις ἐξελέγη γιά νά τρέχει ἀπό χωρίου σέ χωρίον, γιά νά διεκδικήσει τό ἀξίωμα τοῦ προέδρου τοῦ ΠΑΣΟΚ καί νά ἐπιτύχει μέσα σέ ἕναν χρόνο πολιτικό τζάκ πότ.

Θά χαμήλωνε τό κεφάλι, θά ἔκανε ἔργο στήν Ἀθήνα καί θά περίμενε. Εἶναι μεγάλη ἀρετή στήν πολιτική ἡ ὑπομονή. Ἀλλά ἐκεῖνος βιαζόταν νά ἐκτεθεῖ. Ἔτσι ὁ «ἐπιδραστικότερος καθηγητής τοῦ Πολυτεχνείου», σύμφωνα μέ διεθνεῖς μελέτες πού ἐπικαλοῦντο οἱ συνεργάτες του, βρέθηκε νά ἀγνοεῖ σέ δημόσια θέα στό ντημπαίητ βασικά πράγματα γιά τήν ἐξωτερική μας πολιτική καί στήν ἐπισήμανση τῆς ἄγνοιάς του νά κοκκινίζει ἀπό ντροπή σάν μικρό ἀθῶο παιδάκι.

Ἡ βιασύνη καί τῶν δύο εἶχε ὅμως καί ἄλλες συνέπειες: Ὅταν διεκδικεῖς ἤ ἀναλαμβάνεις τέτοια ὑψηλά δημόσια ἀξιώματα (πού ἔχουν ὡς δυνητική κατάληξη τήν πρωθυπουργία), ἀπαράσκευος, ἀπροετοίμαστος, ἀνενημέρωτος τόσο γιά τούς πολιτικούς ὅσο καί γιά τούς κοινωνικούς συσχετισμούς καί δέν δίνεις στόν ἑαυτό σου τόν χρόνο γιά νά ὡριμάσει καί νά ἐνημερωθεῖ, τότε φλερτάρεις ἀνά πᾶσα στιγμή μέ τήν κωμωδία. Καί σέ μερικές στιγμές γίνεσαι καί κωμικός.

Εἶναι ἁμαρτία, ἀλλά συνέβη: Σέ ὁρισμένες στιγμές ὁ Κασσελάκης καί ὁ Δούκας προεκάλεσαν τόσο αὐθόρμητο γέλιο, ὥστε θά συναγωνίζονταν ἄνετα στό «Δελφινάριο» τόν Μάρκο Σεφερλῆ. Ἀλλά ἕκαστος εἰς τό εἶδος του. Ὁ Σεφερλῆς, ἀρέσει δέν ἀρέσει, εἶναι ἕνας καί ἐκτός συναγωνισμοῦ.

Δέν χρειάζεται ὁ δημόσιος βίος πολιτικούς «Σεφερλῆδες». Καί τοῦτο γιά ἕναν ἀκόμη λόγο: Δέν προκαλοῦν ζημιά μόνο στούς ἑαυτούς τους οἱ συγκεκριμένοι. Σκορποῦν καί ἀπογοήτευση γιά τήν πολιτική στό κοινωνικό σῶμα. Εἶμαι συντηρητικός καί δέν τό κρύβω. Ἡ φύση δέν πρέπει νά παραβιάζεται οὔτε οἱ ἐπετηρίδες τῆς ἀξιοκρατίας. Κάθε πρᾶγμα στόν καιρό του.

Στήν διεκδίκηση γιά τήν ἡγεσία πάσης φύσεως εἶμαι ὑπέρ τῆς φυσιολογικῆς ἐξελίξεως τῶν πραγμάτων, ὄχι ὑπέρ τῶν βεβιασμένων ἀποφάσεων. Ἡ ταχύτης εἶναι ἀδελφή τῆς ἀπειρίας. Ἡ ὑπομονή συνώνυμη τῆς ὡριμότητας καί τῆς συνέσεως (ἀκόμη καί οἱ μαφιόζοι ὑποστηρίζουν ὅτι «ὁ κόσμος ἀνήκει στούς ὑπομονετικούς»!).

Καί τέλος: Ὁ φανατισμός εἶναι ὁ πατέρας τῆς μετριοπάθειας. Δέν μπορεῖς νά εἶσαι μετριοπαθής καί ἄρα ὥριμος ἡγέτης ἄν δέν ἔχεις ὑπάρξει στά νιάτα σου ἀνεύθυνος φανατικός. Τά ἀδιέξοδα τοῦ φανατισμοῦ σέ ὡριμάζουν καί σέ βοηθοῦν νά ἀποφασίζεις χωρίς περιττές φορτίσεις! Στίς νεώτερες ἡλικίες τό αἷμα βράζει καί τό μυαλό θολώνει. Μέ ἐξαίρεση κάποιες ἱστορικές προσωπικότητες, οἱ περισσότεροι νέοι ἡγέτες «καίγονται». Δείτε τί ἔπαθε καί στήν Αὐστρία ὁ ἄπειρος Καγκελλάριος Κούρτς. Ἐξέπεσε.

Λαμβανομένου ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι μιά χώρα γεμάτη ἀπό «τελειωμένους πού δέν τελείωσαν», κανείς δέν μπορεῖ νά εἶναι κατηγορηματικός ὅτι οἱ Κασσελάκης καί Δούκας δέν θά ἐπανακάμψουν ποτέ. Μπορεῖ νά τούς ξαναδοῦμε σέ ρόλους στό μέλλον.

Ὑπό μία προυπόθεση ὅμως: ὅτι θά ἔχουν γίνει ἄλλοι. Ὅτι ἔλαβαν τό μάθημα πού συμπυκνώνει ἡ λαϊκή μας παροιμία μέ τήν φράση «ὅποιος βιάζεται, σκοντάφτει». Ἐάν μποροῦν νά σηκωθοῦν, ἀπό ἐκείνους ἐξαρτᾶται. Ἐφ’ ὅσον πραγματικά ἀξίζουν, στήν Ἑλλάδα κανείς δέν μπορεῖ νά ἐμποδίσει τόν δρόμο κανενός. Μόνον νά τόν καθυστερήσει μπορεῖ.