Δέν τά βλέπω καλά τά πράγματα, ἀγαπητοί. Πολύ ἀνακατεύεται ἡ τράπουλα τῆς πολιτικῆς. Κι ἀπ’ ὅ,τι εἶδα, μπαίνουν στήν κονίστρα τά «μεγάλα μαχαίρια».
Ἀναλαμβάνουν δράση οἱ «μαίτρ» τῆς ἴντριγκας, πού τήν διδάχθηκαν στήν μεγάλη σχολή τῆς κομμουνιστικῆς ἀριστερᾶς, μελετῶντας ἐμβριθῶς τίς κινήσεις τοῦ «πατερούλη» Στάλιν ἀλλά καί τῶν γύρω ἀπό ἐκεῖνον (πρίν τούς ἀποκαθηλώσει ἀκόμη καί ἀπό τίς φωτογραφίες) οἱ ὁποῖοι ὅταν ἄρχιζαν τά «ὑπόσκαφα», δέν ἔμενε τίποτε ὄρθιο. Τοὐλάχιστον ὁ ἄρχων τοῦ Ταύρου τά «ἔχωνε» μέ τρόπο ἄγαρμπο καί προλάβαινες νά προφυλαχθεῖς. Στήν ἄλλη «σχολή», ἄρχιζε σιγά-σιγά νά ἐξυφαίνεται ὁ ἱστός, τοῦ ὁποίου τό χρῶμα ἐξηρτᾶτο πάντοτε ἀπό ἐκεῖνο τοῦ ἑκάστοτε ἐργοδότη.
Καί, φυσικά, δέν εἶναι ὅλοι Μᾶνος Χατζιδάκις, πού δέν εἶχε τίποτε νά φοβηθεῖ, καί, ὅπως ἔχει πεῖ ὁ μέγας Ἄκης Πάνου, «τούς ἔγραφε ὅλους στά παλιά του τά παπούτσια.» Σήμερα, οὐδείς ἐκ τῶν «Ρηγάδων» τῆς πολιτικῆς τράπουλας δέν ἔχει παλιά παπούτσια καί σχεδόν ὅλων τά ἐρμάρια κρύβουν σκελετούς καί ἀποκαΐδια. Κι ὅποιος βρεθεῖ στόν δρόμο τῶν «κατσαπλιάδων» καί δέν πάρει χαμπάρι τί τοῦ γίνεται, βρίσκεται μετέωρος στό «ἄψε-σβῆσε».
Βεβαίως, ὑπάρχει μία διαφορά, κι αὐτό χάρις στήν ἀναδίπλωση τῶν χρηματοπιστωτικῶν ἱδρυμάτων καί δέν εἶναι πιά τόσο εὔκολο νά ξαναρχίσουν τά «δρομολόγια τῆς μαύρης σακούλας», ὅπως γινόταν παλαιότερα κατ’ ἐξακολούθηση. Εἶναι, ὅμως, σχεδόν ἴδια ἡ ἀτμόσφαιρα μέ ἐκείνη τῆς ἐποχῆς τῶν προγόνων, τότε πού οἱ φίλοι μετατρέπονταν σέ πολέμιους ἐν μιᾷ νυκτί καί «δέν ἤξερες ἀπό ποῦ θά σοῦ ’ρθει», ὅπως ἔλεγαν οἱ παθόντες. Οὔτε (ὅλα) τά πρόσωπα εἶναι τά ἴδια. Τό σκηνικό, ὅμως, δέν φαίνεται νά ἔχει ἀλλάξει πολύ. Καί οἱ πρωταγωνιστές ἔχουν ἤδη λάβει θέσεις στούς βατῆρες. Μόνο τό «μπάμ» τοῦ ἀφέτη (ἤ τῶν πολλῶν …ἀφε[ν]τάδων) δέν ἔχει ἀκόμη ἀκουστεῖ γιά νά ἀρχίσουν νά τρέχουν τά γεγονότα μέ ἐκείνους τούς καταιγιστικούς ρυθμούς πού ἀκολουθοῦν κάθε τέτοια «ἐπέλαση».
Οὐδείς πρέπει νά ἀμφιβάλει ὅτι ὁ τροχός πού ἀκονίζει τά μαχαίρια τῶν ἐκδορέων ἔχει μπεῖ σέ τροχιά. Καί ἡ συνέχεια ἀναμένεται μέ ἐνδιαφέρον, καθώς στό ὑπό διαμόρφωση σκηνικό ἐπικρατεῖ ἀτμόσφαιρα «θρίλλερ». Φυσικά, οἱ γνωρίζοντες ἔχουν γνώση τῆς δυνάμεως τοῦ –ἑκάστοτε– «γκουβέρνου» ἐνῷ ἔχει προστεθεῖ καί ὁ παράγων «μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης», ὁ ὁποῖος κατά πολύ ὑπερβαίνει σέ ἀποτελεσματικότητα κάθε ἄλλη ὑπονομευτική μέθοδο.
Τά πολυβόλα εἶναι γεμᾶτα, τό πυροβολικό ἐν ἀναμονῇ καί ὅλα δείχνουν ὅτι πᾶμε γιά μάχη σῶμα μέ σῶμα (μπορεῖ καί …κόμμα μέ κόμμα).
Ὅπως, πάντως καί νά ἔχουν τά πράγματα, μέχρι τά Χριστούγεννα θά ἔχει διαμορφωθεῖ τό νέο σκηνικό καί θά ἔχει φανεῖ ἄν οἱ ἀναταράξεις θά μετατραποῦν σέ σεισμική δόνηση.
Οἱ παλαιότεροι, πού ἔχουν ζήσει ἐκ τῶν ἔσω παρόμοιες καταστάσεις (κάποιοι, μάλιστα ὑπῆρξαν …παράπλευρες ἀπώλειες), διακρίνουν πολλές ὁμοιότητες μέ ἄλλες, παρόμοιες καταστάσεις. Καί δέν ἀναφερόμεθα, φυσικά, στό 1958 ἤ στό 1965. Δέν χρειάζεται νά πάει κανείς τόσο πίσω. Μόνο πού λείπουν ἐκεῖνα τά «ἐμβληματικά» πρόσωπα. Πού πρωταγωνίστησαν ἐκεῖνες τίς ἐποχές. Ὄχι ὅλα, διά νά εἴμεθα πιό ἀκριβεῖς…