Ὁ Θεός περνᾶ κάθε μέρα μπροστά ἀπό τά μάτια μας

ΠΑΡΑΤΗΡΩ αὐτές τίς μέρες ὅλους αὐτούς πού προσπαθοῦν νά καταλάβουν γιατί κέρδισε ὁ Τράμπ.

Γιατί ὁ κόσμος δέν ἐξελίχθηκε σύμφωνα μέ τίς ἐπιθυμίες τους καί μέ τούς σχεδιασμούς τους. Γιατί ὁ «ἀνορθολογισμός» κέρδισε τόν «ὀρθολογισμό». Δέν πρόκειται νά καταλάβουν. Διότι δέν θέλουν νά καταλάβουν. Ἐκπροσωπῶντας ἕναν κόσμο ὅπου ἀποτυγχάνει, ἀρνοῦνται νά ἀναλάβουν καί νά ἀναγνωρίσουν τό βάρος τῆς εὐθύνης τους. Κάθε ἀπόπειρα κατανοήσεώς του εἶναι μάταιη.

Θά σταθῶ σέ ἕνα θέμα πού τέμνει ὁριζόντια τήν μεγάλη ἐπιστροφή τοῦ συντηρητισμοῦ σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Τήν θρησκεία. Τίς ἀξίες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Στήν πατρίδα μας ὑπάρχουν κάποιοι γραφικοί πού προσπαθοῦν νά πάρουν ἀξία ἐπιτιθέμενοι προκλητικότατα στόν Χριστιανισμό, στούς Ὀρθοδόξους καί στό φρόνημά τους. Τό χριστιανικό ἦθος ὅμως πιά τούς προσπερνᾶ. Δέν τούς δίνει ἀξία καί σημασία, ὅπως κάποτε. Δέν σοκάρεται ἀπό τίς προσβολές τους. Στήν θέα τους στρέφει τήν κεφαλή του ἀλλοῦ. Τούς στέλνει σιωπηρά στά ἀζήτητα τῆς ἱστορίας.

Προσέξτε μερικά διαδοχικά γεγονότα στήν Ἑλλάδα καί στόν κόσμο αὐτό τό διάστημα.

Λονδῖνο, Γήπεδο Wembley. 10 Ὀκτωβρίου. Ἡ ἐθνική ὁμάδα ποδοσφαίρου τῆς Ἑλλάδος ἀντιμετωπίζει τήν ἐθνική ὁμάδα τῆς Ἀγγλίας. Μετά τό 70ό λεπτό μπαίνουν ἀλλαγές στόν ἀγῶνα ὁ Μάνταλος, ὁ Κωνσταντέλλιας καί ὁ Πέλκας. Ὅλοι κάνουν τόν σταυρό τους τρέχοντας τά πρῶτα μέτρα στόν ἀγωνιστικό χῶρο τοῦ ἱστορικοῦ γηπέδου. Στό τέλος τοῦ ἀγῶνα ὁ σκόρερ τοῦ νικητήριου τέρματος γιά τήν Ἑλλάδα Παυλίδης κάνει ἐπίσης τόν σταυρό του.

Σήριαλ «Φαμαγκούστα», 2 Νοεμβρίου. Δύο Κύπριοι πού σέ ἡλικία 12 ἐτῶν συνελήφθησαν τόν Ἰούλιο τοῦ 1974 ἀπό στρατιῶτες τοῦ «Ἀττίλα» στά Κατεχόμενα καί θάφτηκαν ζωντανοί σέ τάφους πού τούς διέταξαν νά ἀνοίξουν μέ τά ἴδια τους τά χέρια (μόνο τό κεφάλι τους ἐξεῖχε), διηγοῦνται στήν κάμερα πῶς διασώθηκαν.

Ἄρχισαν καί οἱ δύο νά κάνουν δυνατά τήν προσευχή τους κοιτῶντας πρός τόν οὐρανό καί νά ψάλλουν μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς τους τό «Πάτερ ἡμῶν». Λίγο ἀργότερα τούς ἐντόπισε μία περίπολος ἀνδρῶν τοῦ ΟΗΕ. Τό θεώρησαν, καί ἦταν θαῦμα. Γιατί στό σημεῖο πού τούς ἔθαψαν οἱ βασανιστές τους δέν περνοῦσαν συνήθως περίπολα. Ἦταν στήν μέση τοῦ πουθενά. Ἕνας ἀπό τούς δύο ἄνδρες ἡλικίας 70 ἐτῶν σήμερα μέ τά μαλλιά δεμένα κοτσίδα, ὅπως ὁ Τσίπρας στά νιάτα του, εἶπε στήν κάμερα συγκινημένος: «Μή χάνουμε ποτέ τήν πίστη μας στό Θεό, αὐτή τήν ὑπέρτατη δύναμη τῆς καλοσύνης. Ὅσα χρόνια κι ἄν περάσουν». Καί ἄφησε ἕνα δάκρυ νά κυλήσει ἀπό τά μάτια του.

Ἀμερικανικές προεδρικές ἐκλογές, 20 Ὀκτωβρίου. Ἡ ὑποψήφια πρόεδρος τῶν Δημοκρατικῶν καί τοῦ ρεύματος τοῦ ὀρθολογισμοῦ Κάμαλα Χάρρις βλέποντας τίς δημοσκοπήσεις ἀποφασίζει καί ἑορτάζει τά ἑξηκοστά γενέθλιά της σέ δύο ἐκκλησίες Μεθοδιστῶν καί Εὐαγγελικῶν στήν Τζώρτζια, οἱ χορωδίες τῶν ὁποίων τῆς ψάλλουν τό Happy Birthday.

Θεσσαλονίκη 26 Ὀκτωβρίου, ἑορτή Ἁγίου Δημητρίου. Στόν περίλαμπρο ναό ἐκτίθενται τά λείψανα τοῦ Ἁγίου, τά ὁποῖα ἐπέστρεψαν στήν Θεσσαλονίκη τό 1978.

Ὅποιος θέλει νά προσκυνήσει στόν Ἅγιο γνωρίζει ὅτι θά πρέπει νά περιμένει στήν οὐρά ὑπομονετικά τοὐλάχιστον 1 ὥρα. Οἰκογένειες σαραντάρηδων μέ τά παιδιά τους, νεαροί φοιτητές, ὑπερήλικες κυρίες, τό μωσαϊκό τῶν γενεῶν, στέκονται καί περιμένουν γιά νά προσκυνήσουν τόν Ἅγιο. Δέν ἀκοῦς φωνές. Δέν βλέπεις σπρωξίματα. Δέν παρατηρεῖς θυμωμένα πρόσωπα. Μόνο γαλήνη. Καθένας ξέρει καλά γιατί βρίσκεται ἐκεῖ.

Βραδιά ἀμερικανικῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν, 4 πρός 5 Νοεμβρίου. Ὁ ἐκλεγείς πλέον Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ ἀπευθύνεται τήν βραδιά τῆς νίκης του στούς ὀπαδούς του καί κλείνει τήν ὁμιλία του μέ τήN φράση: «Ὁ Θεός νά σᾶς ἔχει καλά. Ὁ Θεός νά σᾶς εὐλογεῖ».

Αἴγινα, παραλία, ἑορτή Ἁγίου Νεκταρίου. Σάββατο 9 Νοεμβρίου. Χιλιάδες κόσμου, κυριολεκτικά χιλιάδες, ἀνάμεσά τους δεκάδες Ρουμᾶνοι, εἶναι παρατεταγμένοι στίς δύο ἄκρες τοῦ δρόμου λιμανιοῦ καί περιμένουν τήν λιτανεία κατά τήν διάρκεια τῆς ὁποίας κατεβαίνει στήν πόλη ἡ Κάρα τοῦ Ἁγίου. Τοῦ Οἰκουμενικοῦ αὐτοῦ Ἁγίου, πού στό πέρασμά του ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια, ἀπό τήν Ριζάρειο Σχολή, ἀπό τήν Εὔβοια, ἀπό τήν Σκόπελο, ἀπό τήν Αἴγινα, βοηθοῦσε ἀδιακρίτως πολῖτες, ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος μέ τήν ἀπέραντη καλοσύνη του.

Ἡ πομπή στήν κεφαλή τῆς ὁποίας εἶναι ἡ πεντηκοντούτις ἡγουμένη Τιμοθέη (προγραμματίστρια πού ἐπεσκέπτετο κάποτε τό μοναστήρι ἐπιβαίνοντας σέ μηχανή Χάρλεϋ, φορῶντας μπόττες) σταματᾶ ἔξω ἀπό τό παλαιό δημαρχεῖο. Καί ἀνάμεσα σέ αὐτούς πού ψάλλουν ἀκούγεται καί ἡ φωνή ἑνός ἱεράρχου ἀπό τήν Ρουμανία νά ἀναπέμπει ὕμνους στήν γλῶσσά του. Γιατί; Γιατί ὁ Ἅγιος φανερώθηκε στούς κατοίκους αὐτῆς τῆς περιοχῆς σέ δύσκολα χρόνια γιά νά τούς βοηθήσει, καί ἀπό τότε χιλιάδες Ρουμᾶνοι κάνουν κάθε χρόνο 1.200 km καί πλέον γιά νά ἔρθουν στήν Αἴγινα γιά νά προσκυνήσουν τήν χάρη του. Αὐτό κάποιοι τό βαφτίζουν «ἀνορθολογισμό».

Δέν ξέρω τί γίνεται στήν Ἀμερική. Ἀλλά οἱ δυνάμεις τοῦ ὀρθολογισμοῦ ὅλους αὐτούς πού παίρνουν δύναμη ἀπό τίς ἰδέες τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐδῶ στήν πατρίδα μας τούς λοιδοροῦν ὡς καθυστερημένους καί ὡς ψεκασμένους. Λοιδοροῦν ὅσους κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Λοιδοροῦν ὅσους νηστεύουν. Λοιδοροῦν ὅσους πιστεύουν στά θαύματα. Παίζουν, διακωμωδοῦν τήν πίστη τους…

Τήν παραμονή τῆς πανηγύρεως τοῦ Ἁγίου ὁ Μητροπολίτης Ὕδρας Σπετσῶν καί Αἰγίνης Ἐφραίμ περιστοιχιζόμενος ἀπό τόν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Φιλόθεο καί τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δράμας Δωρόθεο λέει στούς συγκεντρωμένους στό δεῖπνο πού ἀκολούθησε μετά τόν Μέγα Ἑσπερινό: «Νηστεία σημαίνει ἀγαπῶ τό Χριστό. Ἄν κάνεις νηστεία καί δέν ἀγαπᾶς τό Χριστό, στήν πραγματικότητα βασανίζεις τόν ἑαυτό σου. Τόν καταπιέζεις νά φέρει σέ πέρας κάτι πού δέν τοῦ ἀρέσει. Ἀλλά ἡ νηστεία εἶναι μία πράξη ἐλευθερίας. Ὄχι καταπίεσης. Ὄχι στέρησης».

Στήν πραγματικότητα, λοιπόν, ὁ χριστιανισμός δρῶντας μέσα στόν ἀποτυχημένο κόσμο τοῦ ὀρθολογισμοῦ, πού μᾶς ἔφερε ὥς ἐδῶ, εἶναι μία νέα ἰδέα. Μία ἰδέα πού ὅσοι τήν ἀσπάζονται παίρνουν δύναμη. Τούς χαρίζεται δύναμη. Καί αὐτή ἡ νέα ἰδέα «ποτίζεται» μέ τήν woke ἀτζέντα. Διότι ὅποιος ἀμφισβητεῖ τά θεμέλια τοῦ κόσμου, στήν πραγματικότητα εἶναι ὁ καλύτερος χορηγός τῆς νέας αὐτῆς ἰδέας. Ποτέ τό ἀφύσικο δέν θά νικήσει τό φυσικό. Γιά ἐκείνους πού θεωροῦν ὅτι ξυπνήσαμε μιά ὡραία πρωία στό ἔτος μηδέν καί τά φτιάξαμε ὅλα μόνοι μας, οἱ ἄνθρωποι, χωρίς τήν παραμικρή βοήθεια ἀπό πουθενά, ἤ ὅτι τά βρήκαμε ὅλα ἕτοιμα ὡς διά μαγείας, αὐτά εἶναι θέματα ἀκατανόητα. Ἀδιανόητα. Ἀπίστευτα. Ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου γιά ἐκείνους εἶναι μόνο ἔργο τῶν ἀνθρώπων.

Καί γι’ αὐτό ὄχι ἁπλῶς δέν θά καταλάβουν, ἀλλά θά συνεχίζουν νά τά μάχονται καί νά τά λοιδοροῦν. Ἀλλά ἐκεῖ βρίσκεται καί τό μυστικό τῆς μεγάλης ἐπιστροφῆς τοῦ νεοσυντηρητισμοῦ. Στήν ὑποτίμηση. Στήν βαθειά ὑποτίμηση τῶν πεποιθήσεων τοῦ ἄλλου. Καί γιά αὐτό ἡ μάχη αὐτή ἀνεξαρτήτως τοῦ χρόνου πού θά πάρει μέχρι νά ζήσουμε τήν τελική ἔκβασή της, δέν μπορεῖ νά εἶναι τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό νικηφόρα. Οἱ νέες ἀξίες δοκιμάστηκαν καί φέρνουν τήν καταστροφή. Ὅλο καί περισσότεροι ἄνθρωποι νοιώθουν τήν ἀνάγκη νά ἐπιστρέψουν στίς παραδοσιακές ἀξίες. Στίς κοινότητες καί στόν ἄνθρωπο, ἐγκαταλείποντας τήν ἀπληστία καί τό ἄτομο.

Ὁ Θεός περνᾶ κάθε μέρα μπροστά ἀπό τά μάτια μας. Στό πρόσωπο ἑνός ποδοσφαιριστῆ πού κάνει τόν σταυρό του, ἑνός ἀγνοούμενου πού σώθηκε λέγοντας τό «Πάτερ ἡμῶν», ἑνός πολιτικοῦ πού τόν εὐχαριστεῖ, ἑνός νέου ζευγαριοῦ, πού μέ φοῦτερ καί σακίδιο περιμένει στίς 12 ἡ ὥρα τήν νύχτα στά σκαλιά τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου νά ἀνέβει γιά νά προσκυνήσει τήν Χάρι του, καί νά ἀκούσει τόν πατέρα Δαμασκηνό, γέροντα πρωτοψάλτη Καλυβίων, νέας Σκήτης Ἁγίων Ἀναργύρων.

Ἄλλοι Τόν βλέπουμε. Ἄλλοι δέν Τόν βλέπουμε.