Τό πένθος ταιριάζει στήν ΝΔ

Τετραήμερη ἐργαλειοποίηση τῆς ἀπώλειας τοῦ Κώστα Σημίτη καί ἡ θλίψη τοῦ Πρωθυπουργοῦ γιά τήν ἀπώλεια τοῦ ἰδεολογικοῦ του μέντορος

H ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ μᾶς ἐπιβάλλει τόν σεβασμό ἀπέναντι στό πρόσωπο τοῦ νεκροῦ. Στήν συγκεκριμένη περίπτωση στό πρόσωπο τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ Κώστα Σημίτη, ὁ ὁποῖος διαχειρίστηκε τίς τύχες τῆς χώρας ἐπί ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια. Ἐκφράζουμε τά εἰλικρινῆ συλλυπητήριά μας στήν σύζυγό του Δάφνη καί τά παιδιά του, καί διατυπώνουμε τήν ἱκανοποίησή μας, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος κατήργησε τό θρήσκευμα ἀπό τίς ταυτότητες καί ὑπῆρξε πολέμιος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, μᾶς ἀποχαιρετᾶ, ἄν εἶναι ἀκριβής ἡ πληροφορία μας, μέ θρησκευτική καί ὄχι πολιτική κηδεία στό πρῶτο νεκροταφεῖο Ἀθηνῶν τήν προσεχῆ Πέμπτη. «Ὁ γάρ ἀποθανών δεδικαίωται ἀπό τῆς ἁμαρτίας» λένε τά κείμενα τῆς ἐκκλησίας μας. Εἰδικώτερα, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή. Τό δόγμα μας εἰσηγεῖται τήν ἀποφυγή ἀρνητικῶν σχολίων ὅσο ἕνας συμπολίτης μας παραμένει ἀκόμη ἄταφος.

• Tοῦ Μανώλη Κοττάκη

Τό πένθος εἶναι μία ἰδιαίτερη στιγμή γιά κάθε οἰκογένεια, πολύ δέ περισσότερο ἑνός πολιτικοῦ, ἡ ὁποία ὅμως κατά τήν διάρκεια τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας ἀποχαιρετᾶ τό πρόσωπο, δευτερευόντως τόν πολιτικό. Ἔχει νά θυμᾶται ἰδιωτικές στιγμές ἀπό μία ὁλόκληρη ζωή μαζί του καί ὄχι μόνο τήν ἔνταξη στήν ΟΝΕ, τό Κυπριακό καί τά μεγάλα ἔργα ὑποδομῶν. Καί μεγάλο μέρος ἀπό τόν ἰδιωτικό Σημίτη μπορεῖ κανείς νά ἀνακαλύψει στό βιβλίο του Οἱ δρόμοι τῆς ζωῆς. Ἡ σιωπή καί ὁ σεβασμός ἀπέναντι στήν μνήμη τοῦ νεκροῦ ὅμως πρέπει νά εἶναι ἀμφίδρομα. Ὅσο ἐνοχλητικό εἶναι νά διαβάζει κανείς ἐπιθετικά σχόλια γιά ἕναν συμπολίτη μας πού ἔφυγε ἀπό τήν ζωή καί δέν ἔχει ἀκόμη ταφεῖ, ἄλλο τόσο ἐνοχλητικό εἶναι νά διαπιστώνεται ὅτι ἡ ἀποχώρησή του ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο ἐργαλειοποιεῖται γιά προφανεῖς πολιτικούς σκοπούς. Εἴμαστε ἐναντίον καί τῆς ἀσέβειας στό πένθος ἀλλά καί τῆς ἐργαλειοποίησης τοῦ πένθους.

Μέ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἡγεσία τῆς Νέας Δημοκρατίας, αὐτή πού δέν κήρυξε πένθος γιά τόν ἀρχηγό τοῦ κράτους Βασιλέα Κωνσταντῖνο ὅταν ἔφυγε καί ὑποχρέωσε τήν οἰκογένειά του νά τελέσει τήν κηδεία μέ ἰδιωτική δαπάνη, ἀξιοποιεῖ τώρα τήν ἀπώλεια τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ καί πρώην Προέδρου τοῦ ΠΑΣΟΚ γιά νά ἐπικυρώσει πάνω ἀπό τό μνῆμα του τήν ὁριστική μετάλλαξή της ἀπό πατριωτική παράταξη τῆς ἑλληνικῆς συντήρησης, παράδοσης καί κεντροδεξιᾶς σέ αὐτό πού ὁ Χρῆστος Λαμπράκης ὀνόμαζε «σοσιαλφιλελεύθεροι».

Εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ἡ εὐγενική ἀποτίμηση τῆς πορείας τῆς θητείας ἑνός πολιτικοῦ, ἀντιπάλου πρώην Πρωθυπουργοῦ, καί ἡ ἐπισήμανση τῶν ὅποιων θετικῶν της, καί ἄλλο ὁ ποταμός δακρύων τοῦ Πρωθυπουργοῦ καί τῶν μελῶν τοῦ ὑπουργικοῦ συμβουλίου πού ἔχασαν τόν ἀόρατο καθοδηγητή τους. Πόσῳ μᾶλλον ὅταν αὐτός ὁ καθοδηγητής ἦταν σκληρός ἀντίπαλος τῆς πραγματικῆς Νέας Δημοκρατίας.

Δέν χρειαζόταν νά φύγει ἀπό τήν ζωή ὁ Κώστας Σημίτης γιά νά μᾶς ἀποδείξει ὁ Πρωθυπουργός πόσο σημιτικός εἶναι. Τό γνωρίζαμε καί τό ἐπισημάναμε μᾶλλον προφητικά στό ἄρθρο τῆς περασμένης Κυριακῆς. Ὁ πολιτικός θαυμασμός τοῦ Πρωθυπουργοῦ καί τῶν ὑπουργῶν του ἦταν ὑπερχειλίζων, πολύ πέρα ἀπό τήν ἔκφραση τῆς λύπης γιά τό ἀνθρώπινο πένθος.

Ἡ ἀπώλειά τους ἀπελευθέρωσε νά ποῦν αὐτά πού ἔλεγαν ἰδιωτικῶς ἐδῶ καί πάρα πολλά χρόνια. Ὁ Πρωθυπουργός χρησιμοποίησε λέξεις καί φράσεις ὅπως «ἄξιος», «μετριοπαθής», «καταλύτης», «παρακαταθήκη», «ἡγετικό στέλεχος», «θά μείνει στήν ἱστορία», «συνεπής ἀγωνιστής» κ.ἄ. Ὁ ὑφυπουργός του Θανάσης Κοντογιώργης, ἄλλοτε στενός συνεργάτης τοῦ κυρίου Σημίτη, χρησιμοποίησε τίς φράσεις «ἡγέτης τῆς πατρίδας μας», «ὁραματιστής», «ἰδεολόγος», «ὑπεύθυνος», «ρεαλιστής», «ἔντιμος», «ἄξιος» κ.λπ. Οὔτε ὁ Ἀνδρουλάκης δέν χρησιμοποίησε κατά πλεονασμόν τόσα ἐπίθετα.

Ἐπειδή ὁ Κώστας Σημίτης ἔφυγε, ὅπως ἀποκάλυψε ὁ Χρῆστος Ροζάκης στό χθεσινό KReport, πικραμένος ἀπό τήν ζωή ἐπειδή τό ΠΑΣΟΚ δέν τόν τίμησε ἐν ζωῇ μέ τήν προσφορά του στόν δημόσιο βίο –θά εἶχε τούς λόγους του– τό ἔργο αὐτό ἀνέλαβε τό Μέγαρο Μαξίμου, μετά θάνατον, ὡς τεθλιμμένος συγγενής τοῦ ἐκλιπόντος. Ἐξισώνοντας τόν Σημίτη μέ τόν …Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ καί διαγράφοντας τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου.

Εἶναι τέτοια ἡ θλίψη τῶν κορυφαίων στελεχῶν τῆς Νέας Δημοκρατίας, ὥστε ἐκτός ἀπό τήν σύζυγό του Δάφνη αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά διαβιβάσουμε τά θερμά μας συλλυπητήρια καί στήν ἡγεσία τῆς Νέας Δημοκρατίας καί στόν Πρωθυπουργό, γιά τήν ἀπώλεια τοῦ πολιτικοῦ καί ἰδεολογικοῦ μέντορά τους.

Ἐμεῖς ὅ,τι εἴχαμε νά καταλογίσουμε στόν Κώστα Σημίτη καί ὅ,τι εἴχαμε νά τοῦ ποῦμε (τόν συνάντησα δύο φορές στό πολιτικό του γραφεῖο ἐπί τῆς ὁδοῦ Ἀκαδημίας, τοὐλάχιστον δύο φορές, ἀπό τό 2007 ἕως τό 2009), τοῦ τό γράψαμε καί τοῦ τό εἴπαμε ὅταν ἦταν ὄρθιος. Ἔστω κι ἄν διαφωνήσαμε, ἔστω κι ἄν τόν στεναχωρήσαμε. Καί ὀφείλουμε νά ποῦμε ὅτι ὅσες φορές τόν εἴδαμε ἀπό κοντά τά τελευταῖα χρόνια, εἴτε στήν βόλτα του στό Ζάππειο, εἴτε στήν «Βιβλιοθήκη» ὅπου ἔπινε τόν καφέ του μέ τήν σύζυγό του, εἴτε σέ δεῖπνο πού συμπέσαμε στό «Βlue Pine», ἐκεῖνος δέν μᾶς κράτησε κακία καί μᾶς χαιρέτησε.

«Καλημέρα παρά τά ὅλα ὅσα…» μᾶς εἶπε ἕνα πρωί στήν «Βιβλιοθήκη» τῆς κυρίας Ἰωαννίδου στό Κολωνάκι, «δέ μέ προσέχεις!» μοῦ εἶπε μέ κάποιο παράπονο κτυπῶντάς με δυνατά στό μπράτσο ὑπό τό αὐστηρό βλέμμα τῆς Δάφνης Σημίτη παρουσίᾳ τοῦ Θανάση Μαρτίνου πού ἦταν στό τραπέζι του, τοῦ Γιώργου καί τῆς Ἑλένης Δαλακούρα, μέ τούς ὁποίους ἤμασταν μαζί στό Blue Pine. Τόν χαιρέτησα μάλιστα μετά ἀπό παρότρυνση τῆς ἀγαπητῆς μου Ἑλένης. «Δέν θά τόν χαιρετήσεις;» μέ ρώτησε μέ ἀπορία. «Πῶς νά τόν χαιρετήσω ὅταν τόν περνῶ γενεές δεκατέσσερεις κυρία Ἑλένη;» ἀπάντησα. Ἀλλά μέ ἔπεισε.

Θά περιοριστῶ μόνο σήμερα νά θυμίσω ὅτι:

1. Ὅπως γράφει ὁ Γιάννος Παπαντωνίου στά βιβλία του, ἤ ἔνταξη στήν ΟΝΕ ἦταν πολιτικό σχέδιο τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου πού παρέλαβε ὁ Κώστας Σημίτης, ὁ ὁποῖος σημειωτέον τό 1978 ἀρθρογραφοῦσε κατά τῆς ἐντάξεως τῆς Ἑλλάδος στήν ΕΟΚ.

2. Ἡ ἔνταξη τῆς Κύπρου στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἦταν ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἰδέα καί ἔργο τῶν Θεόδωρου Πάγκαλου καί Γιάννου Κρανιδιώτη (ὁ Σημίτης ἀνέλαβε τήν δέσμευση νά ἐνταχθεῖ ἡ Κύπρος ὡς ἑνιαῖο κράτος πακέτο μέ τό σχέδιο Ἀννάν τό ὁποῖο ὑπερασπίστηκε ἐνῷ ἐπέβαλε στόν Κληρίδη τήν ἀπόσυρση τῶν πυραύλων S-300 ἀπό τό νησί.)

3. Σύμφωνα μέ τίς δηλώσεις Γιοῦνκερ, ἡ Ἑλλάδα μπῆκε στήν ΟΝΕ μέ πλαστά στοιχεῖα.

4. Τά τηλεγραφήματα Μπέρνς, ὅτι ὁ Σημίτης διαπραγματευόταν τήν παραπομπή στήν Χάγη τῶν γκρίζων ζωνῶν καί τήν ἀποστρατιωτικοποίηση τό νησιῶν. (Βιβλίο Ἰγνατίου-Ἔλις, Ἐκδόσεις «Λιβάνη».)

5. Τήν μαρτυρία δημοσιογράφων τοῦ ΔΟΛ στό βιβλίο τῆς Ἐλευθερίας Κόλλια γιά τόν Χρῆστο Λαμπράκη (Ἐκδόσεις «Πατάκη»), ὅτι o ἐκδότης ἔλεγε γιά τόν Σημίτη «ἐμεῖς τόν φτιάξαμε ὡς ἐξουσία.»

6. Τήν κατάθεση 2 ἑκατομμυρίων γερμανικῶν μάρκων ἀπό τήν SIEMENS στά ταμεῖα τοῦ ΠΑΣΟΚ.

7. Τήν καταδίκη τῶν ὑπουργῶν Ἄμυνας καί Μεταφορῶν τοῦ Κώστα Σημίτη γιά ὑποθέσεις χρηματισμοῦ καί διαφθορᾶς.

8. Τήν ἔμμεση παραδοχή τοῦ Θόδωρου Τσουκάτου ὅτι στήν πραγματικότητα ἔγινε νοθεία στίς ἐκλογές τοῦ 2000, μέ τήν μεταφορά χιλιάδων ψηφοφόρων ἀπό τίς τέως σοβιετικές δημοκρατίες μέ κονδύλια ἀπό τά μαῦρα ταμεῖα.

9. Τήν δημόσια ὀργή τοῦ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στό βιβλίο Παπαχελᾶ (Ἐκδόσεις «Παπαδόπουλος») ὅταν ἔμαθε ὅτι οἱ Ἀμερικανοί ἔγραψαν μέ τά χέρια τους τήν συμφωνία τῆς Μαδρίτης καί ἀναγνώρισαν μέ αὐτήν θεμιτά συμφέροντα τῆς Τουρκίας στό Αἰγαῖο.

10. Τήν μαρτυρία τοῦ Λάμπη Τσιριγωτάκη στό βιβλίο του «Ἀναμνήσεις» (Ἐκδόσεις «Λιβάνη»), ὅτι ὁ Σημίτης ἀρνήθηκε νά ἀνταλλάξει τήν ἐπιστροφή τῶν Γλυπτῶν τοῦ Παρθενῶνα στήν Ἀθήνα μέ τήν ἀγορά ἐξοπλισμῶν ἀπό τήν Ἀγγλία, γιατί προτιμοῦσε νά ἀγοράσει γερμανικά ὅπλα.

11. Τήν τεράστια ἀναδιανομή πλούτου στό Χρηματιστήριο Ἀθηνῶν τό 1999.

12. Τό Ἑλσίνκι, τίς ἄγνωστες πτυχές τοῦ ὁποίου θά φωτίσουμε προσεχῶς, καί βεβαίως τά Ἴμια. Ἐλπίζω τοὐλάχιστον ὅτι ὁ ἀδερφός τοῦ ἀείμνηστου ἀξιωματικοῦ τοῦ ΠΝ, Παναγιώτη Βλαχάκου, βουλευτής τῆς Νέας Δημοκρατίας Νῖκος Βλαχάκος, δέν θά συμμετάσχει στό πένθος γιά τόν Κώστα Σημίτη, τοῦ «εὐχαριστῶ τίς ΗΠΑ».

Καταληκτικά: Ἔχουμε ὅλο τόν καιρό νά μιλήσουμε καί νά κάνουμε μία διαφορετική ἀπό τήν κρατοῦσα στό σύστημα ἀποτίμηση τῆς συνεισφορᾶς τοῦ Κώστα Σημίτη στόν δημόσιο βίο. Ἐν ἐκτάσει. Ἀλλά ὄχι σήμερα. Σήμερα ἐπιβάλλεται σεβασμός πρός τό πρόσωπό του. Ὁ σεβασμός πού δέν ἔδειξε ὁ ἴδιος ἀπέναντι στόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ, ὅταν ὁ Πέτρος Μολυβιάτης τόν ἐπισκέφτηκε στό Μέγαρο Μαξίμου τό 2003 γιά νά τοῦ ἐπιδώσει πρόσκληση νά παραστεῖ στό μνημόσυνο τοῦ ἐθνάρχη μέ ἀφορμή τήν συμπλήρωση πέντε ἐτῶν ἀπό τόν θάνατό του. Ὁ Σημίτης κοίταξε μέ παγερό ὕφος τόν Πέτρο Μολυβιάτη καί τοῦ ἀπάντησε: «Δέν θά παραστῶ, κύριε Μολυβιάτη». Ὁ θρῦλος λέει ὅτι ξεστόμισε κάτι ἀπρεπές γιά τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ, γιά νά αἰτιολογήσει τήν ἀπόφασή του, ἀλλά δέν εἶναι τῆς ἡμέρας.

Αἰωνία του ἡ μνήμη. Τό ποιά μνήμη ὅμως θά τό δοῦμε τήν Κυριακή, μέ ἀναλυτικά στοιχεῖα καί ντοκουμέντα, πού θά δοῦν τό φῶς τῆς δημοσιότητας γιά πρώτη φορά!