Kηδεύθηκε μέ τήν ταυτότητα τοῦ Χριστιανοῦ Ὀρθοδόξου!

Θρησκευτική καί ὄχι πολιτική κηδεία ἤ καύση ἐπέλεξε ἡ οἰκογένεια τοῦ ἐκλιπόντος φιλελεύθερου Κώστα Σημίτη ὡς ἔμπρακτη αὐτοκριτική γιά τήν στάση του ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία – «Διεγράφη» ἀπό τόν ἀπολογισμό τοῦ ἔργου του ἡ ἀπόφασίς του νά ἀφαιρέσει τό θρήσκευμα ἀπό τά δημόσια ἔγγραφα

«Αἱ χεῖρες σου ἐποίησάν με καί ἔπλασάν με· συνέτισόν με καί μαθήσομαι τάς ἐντολάς σου. Ἐλέησόν με Κύριε» (Στάσις Β΄, Ἦχος πλ. α΄).

«Ἐπλανήθην ὡς πρόβατον ἀπολωλός, ζήτησον τόν δοῦλόν σου, ὅτι τάς ἐντολάς σου οὐκ ἐπελαθόμην» (Στάσις Γ΄ Ἦχος πλαγ. δ΄).

«Τῶν Ἁγίων ὁ χορός, εὗρε πηγήν τῆς ζωῆς καί θύραν παραδείσου, εὕρω κἀγώ, τήν ὁδόν διά τῆς μετανοίας, τό ἀπολωλός πρόβατον ἐγώ εἰμι· ἀνακάλεσαί με, Σωτήρ, καί σῶσόν με» (Νεκρώσιμα Εὐλογητάρια, Ἦχος πλαγ. Α΄).

• Tοῦ Μανώλη Κοττάκη

Τά ἀνωτέρω ἀποσπάσματα τῆς Ἐξοδίου Ἀκολουθίας ἐψάλλησαν χθές στήν Μητρόπολη Ἀθηνῶν, κατά τήν διάρκεια τῆς θρησκευτικῆς κηδείας πού ἐπέλεξε γιά νά ἀποχαιρετίσει τόν ἄνθρωπό της ἡ οἰκογένεια τοῦ Κώστα Σημίτη. Γνωρίζοντας τήν μεθοδικότητα τοῦ ἀνδρός ἔχουμε τήν βεβαιότητα ὅτι τίποτε δέν συνέβη χωρίς τήν ἔγκρισή του. Προφανῶς καί ἐκεῖνος ἐπέλεξε τήν θρησκευτική κηδεία, προφανῶς ἐπέλεξε νά μήν ἐκτεθεῖ ἡ σορός του σέ λαϊκό προσκύνημα (γιατί θά τό θεωροῦσε …λαϊκισμό), προφανῶς δέν ἤθελε κιλλίβαντα καί πυροβολισμούς, ἦταν ξένο πρός τήν ἰδιοσυγκρασία του. Σέ κάθε περίπτωση τό γεγονός εἶναι ἐντυπωσιακό καί ἀξιοσημείωτο. Ὁ ἄνθρωπος πού δίχασε τόν ἑλληνικό λαό γιά νά διαγράψει τό θρήσκευμα ἀπό τίς ἀστυνομικές ταυτότητες καί συγκρούστηκε σφόδρα μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχοντας ὡς συνέπεια τήν δραματική μείωση τῆς δημοτικότητάς του, ἐπέλεξε ὡς ὕστατο χαῖρε νά κηδευτεῖ μέ τήν ταυτότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ. Οὔτε πολιτική κηδεία οὔτε πολύ περισσότερο καύση τῆς σοροῦ του ἦταν ἡ ἐπιλογή του, ἄν καί μέ τό φιλελεύθερο προφίλ πού καλλιεργοῦσε σέ κανέναν δέν θά προκαλοῦσε ἐντύπωση μία τέτοια ἀπόφαση. Στά μάτια μας αὐτό ὁμοιάζει μέ ἔμπρακτη αὐτοκριτική γιά ὅλα ὅσα συνέβησαν τό 2001. Καί σέ μεγάλο βαθμό ἡ ἐπιλογή αὐτή στέλνει στόν ἑλληνικό λαό τό μήνυμα, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Ἐκκλησία, ἡ παράδοσή μας στό τέλος ἐπικρατοῦν, καί ἄς ἔχουν προηγουμένως κατασυκοφαντηθεῖ.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος μοῦ εἶχε πεῖ ὅταν τόν ἐπισκέφθηκα τό καλοκαίρι τοῦ 2007 στό Ἀρεταίειο μαζί μέ τόν Γιῶργο Παπαθανασόπουλο ὅτι «στό τέλος ἡ Ἐκκλησία θριαμβεύει, παιδί μου.» Ἀναφερόταν στήν ἐξομολογητική συνάντηση πού εἶχε μέ τόν τότε Πρόεδρο τοῦ Συνασπισμοῦ Ἀλέκο Ἀλαβᾶνο, ὁ ὁποῖος συνοδευόμενος ἀπό τόν βουλευτή του Θανάση Λεβέντη, τόν ἐπισκέφθηκε κατ’ οὐσίαν γιά νά τόν ἀποχαιρετίσει. Δέν γνωρίζουμε ποιά ἦταν τά συναισθήματα τῶν πρώην ὑπουργῶν τοῦ ΠΑΣΟΚ πού βρέθηκαν χθές στήν Μητρόπολη στήν θέα τῆς σοροῦ τοῦ Πρωθυπουργοῦ ἐνώπιον τῶν Ἱεραρχῶν καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, καί οἱ ὁποῖοι, πλήν τοῦ Εὐαγγέλου Βενιζέλου, ἐπετίθεντο τότε λάβροι στό «παπαδαριό», στήν «Δεξιά τοῦ Κυρίου» καί στόν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.

Τό πιθανώτερο… ἀμηχανία. Ὁ τρόπος πού ἀποχαιρετοῦμε ὅμως τούς νεκρούς μας, σύμφωνα μέ τήν θρησκευτική μας παράδοση, εἶναι ἱερός καί τελικῶς δύσκολα παρακάμπτεται. Τό νά ἐπιλέξει κανείς νά ταφεῖ ἄψαλτος, μέ πολιτική κηδεία νά ριφθεῖ στήν πυρά ἤ νά σκορπισθεῖ ἡ στάχτη του στά κύματα, καί οἱ φίλοι του νά πιοῦν πικρό καφέ ἤ κονιάκ στήν μνήμη του γύρω ἀπό μία φωτογραφία του, αὐτό δέν εἶναι ἀποχαιρετισμός. Ὁ ἀποχαιρετισμός χωρίς προσευχή, χωρίς μία λέξη γιά ἀντίο, χωρίς προορισμό, χωρίς σημεῖο «συνάντησης», δέν εἶναι ἀποχαιρετισμός. Θά ἐπαναλάβουμε αὐτά πού γράφαμε ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν θέση τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2023 καί χαιρόμαστε πού ὁ ἐκλιπών καί ἡ οἰκογένειά του ἀποφάσισαν νά ἀναθεωρήσουν.

«Αὐτός εἶναι ὁ νέος ἀποχαιρετισμός! Κάπου, στό πουθενά. Στό ὄνομα τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας καθενός καί τοῦ κατά πῶς θέλει νά διατίθεται τό σῶμα του, καταργοῦμε παραδόσεις καί ἔθιμα πού μᾶς ἔρχονται κατ’ εὐθεῖαν ἀπό τήν ἀρχαιότητα, καί συνεχίστηκαν μέ ἄλλο τελετουργικό ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. Ἡ Μεγάλη Κοινωνία ὑποχωρεῖ στήν ἀτομική ἐλευθερία. Δέν ζοῦμε μεταξύ ἄλλων. Ἀποφασίζουμε νά φύγουμε σά νά ζήσαμε ὅλη μας τήν ζωή μόνοι. Ἐάν κοιτάξουμε τήν ἱστορία μας καί τήν συγκρίνουμε μέ αὐτό πού ζοῦμε τώρα, θά διαπιστώσουμε ὅτι ἀντέξαμε, δέν ἀλλοιωθήκαμε καί δέν μεταλλαχθήκαμε ἐπί ὑποτέλειας, Κατοχῆς καί Τουρκοκρατίας, ἐπειδή ἤμασταν χάρις στήν πίστη μας καί τήν γλῶσσα μας ἕνα γένος ὁμοιογενές. Καί πότε διαλυόμαστε; Τώρα! Αὐτό πού καταφέραμε μέ συγκολλητική οὐσία τήν γλῶσσα, τήν θρησκεία καί τήν κοινή καταγωγή ἐπί δουλοπαροικίας, τό χάνουμε σήμερα ἐπί… ἐλευθερίας. Δέν εἶναι φοβερό;

Νά σώζεις τήν ταυτότητά σου ὡς δοῦλος καί νά τήν χάνεις ὡς ἐλεύθερος; Καί ὅμως, ἰσχύει. Τό τέλος τῶν θρησκευτικῶν γάμων καί ἡ ἀντικατάστασή τους ἀπό κάτι νομικά παλιόχαρτα πού ἔχουν ἐλάχιστη πνευματικότητα ὅπως τό σύμφωνο συμβίωσης, τό τέλος τῶν βαπτίσεων, τό “λάδι” τῶν ὁποίων ἀντικαταστάθηκε ἀπό τήν ἄνοστη “ὀνοματοδοσία” καί τήν ἐγγραφή στά ληξιαρχεῖα, ἡ κατάργηση τῆς ὀρθόδοξης κηδείας μέ τό τελετουργικό της καί ἡ ἀντικατάστασή της ἀπό τήν ὑψικάμινο, ἡ κατάργηση τῆς ἐπιλογῆς νά ἀναγράφεται τό θρήσκευμα στήν ταυτότητα, ἡ ἀντικατάσταση τοῦ θρησκευτικοῦ ἀπό τόν πολιτικό ὅρκο πού ἀπαλείφει κάθε ἀναφορά στήν Ἁγία Τριάδα, ἡ προώθηση τῆς οὐδετεροθρησκείας μέσα στά σχολεῖα καί τά πανεπιστήμια μέ τήν ἐκδίωξη κάθε τί χριστιανικοῦ, ἡ νέα μόδα νά μήν δίνεται φῦλο στούς γονεῖς γιά νά μήν θίγονται οἱ ὁμοφυλόφιλοι (γονέας Α καί γονέας Β), ἡ ἀλλοίωση παραδοσιακῶν ἐννοιῶν (τό καλάθι τοῦ “νοικοκυριοῦ”), ὁ “μοντέρνος” νόμος γιά τήν συνεπιμέλεια πού ἀμφισβητεῖ τήν πρωτοκαθεδρία τῆς μητρός στήν ἀνατροφή τοῦ τέκνου, ὅλα αὐτά τά ὡραῖα, συντείνουν στό ἑξῆς: στό νά μετατραποῦμε σέ ἕνα ἄχρωμο Ἔθνος. Ἔθνος πού δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν ἱστορία μέ τά δικά του ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ἔθνος πού δέν μπορεῖς νά τό ξεχωρίσεις ἀπό τά γειτονικά του. Δυστυχῶς, δύο εἶναι τά “Ἔθνη” τῆς νέας ἐποχῆς: ἔθνος εἶναι τό ἄτομο καί οἱ ἐπιθυμίες του χωρίς τήν παραμικρή ἔγνοια γιά τήν συλλογική μοῖρα. Ἔθνος εἶναι ἡ ὁμάδα. Ἄν ἀνήκεις στήν ὁμάδα τῶν ἀποτεφρωτῶν, τῶν δικαιωματιστῶν, τῶν ἀνθρώπων πού διακηρύσσουν ὡς ταυτότητά τους τόν διαφορετικό σεξουαλικό τους προσανατολισμό, τότε νομίζεις ὅτι ἀνήκεις σέ ἕνα Ἔθνος μέ “συνιστῶσες” μέσα σέ κάθε κράτος. Ὁριζόντιο “πολύ-Ἔθνος”.

Δέν ἔχω πρόβλημα μέ τίς διαφορετικές ταυτότητες. Ζῶ μαζί τους. Πλοῦτος εἶναι. Μέ τούς μοναχικούς δρόμους μέσα στίς ὀργανωμένες κοινωνίες ἔχω πρόβλημα. Μέ τό νά μήν κοιτᾶμε ὅλοι μαζί πρός μία κοινῶς ἀποδεκτή κατεύθυνση, παρά τίς διαφορές μας. Ἄν οἱ διαφορετικές ταυτότητες ἐντάσσονται ἁρμονικά μέσα στήν Μεγάλη Κοινωνία καί δέν θέλουν νά τήν καταργήσουν, ζήτω. Ἀλλά ἐμεῖς ἐδῶ τείνουμε νά γίνουμε Ἔθνος χωρίς σπονδυλική στήλη. Ἀμφίθυμον. Ξέπνοον. Χωρίς διάθεση νά ὑπερασπιστοῦμε τήν ἐπικράτεια».

Καταληκτικῶς: Ἐάν ὁ ἄθεος Σημίτης ἔγινε στά στερνά του ἔνθεος, ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν τελευταία ἐπιθυμία του.