Τά μυστήρια τῆς Βισαλτίας

Η ΒΙΣΑΛΤΙΑ ἦταν βασίλειο τῆς Ἀρχαίας Μακεδονίας. Σύμφωνα μέ τόν Ἡρόδοτο ὁ βασιλιᾶς της ἀρνήθηκε νά ὑποταγεῖ στόν Ξέρξη καί κατέφυγε στήν Ροδόπη.

Ἀπαγόρευσε δέ στούς ἕξι υἱούς του νά ἐκστρατεύσουν στό πλευρό τοῦ Ξέρξη κατά τῆς Ἑλλάδος. Μέ τέτοιο ἱστορικό καί ὄνομα βαρύ ὡς ἱστορία –σᾶς δίνω μόνο μιά γεύση– εἶναι ἀπολύτως εὔλογο νά ἀντιδροῦν οἱ κάτοικοι τοῦ σύγχρονου Δήμου Βισαλτίας Σερρῶν στήν παραχώρηση τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, καί βεβαίως στήν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν. Καί δοθέντος ὅτι τό κλῖμα εἶναι βαρύ σέ ὅλο τόν Βορρᾶ δύναμαι νά ἑρμηνεύσω σέ μεγάλο βαθμό τί τούς ὤθησε στό πρωτοφανές: νά ἀπαγορεύσουν τήν ἐπίσκεψη τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας στόν ἱστορικό Δῆμο τους. Δέν τούς ἀδικῶ. Ἤμουν στήν Μακεδονία τήν περασμένη ἑβδομάδα καί ἔζησα ἀπό πρῶτο χέρι τίς ἀντιδράσεις τῶν κατοίκων. Τούς φταῖνε ὅλοι. Τήν ὥρα τοῦ θυμοῦ ἔτσι ἔχουν τά πράγματα. Δέν τούς ἀδικῶ, διότι στήν ζωή ἀποφασίζεις μέ τά δεδομένα πού ἔχεις. Δέν τούς ἀδικῶ, ἀλλά θεωρῶ ὅτι οἱ ἴδιοι ἀδικοῦν τούς ἑαυτούς τους. Ἄν ἔμπαιναν στόν κόπο νά ρωτήσουν γιά νά μάθουν ἔστω ἀπό ἀκριτομυθίες, θά ἀντιλαμβάνονταν ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού ἀποπῆραν ἔδωσε μιά συγκλονιστική μάχη στό παρασκήνιο, στά ὅρια τῶν ἁρμοδιοτήτων κάποιες φορές καί πέρα ἀπό αὐτές, γιά νά προστατεύσει τόν τόπο τους.

Ὅσοι παρακολουθοῦμε ἀπό κοντά ὡς οἱ ληξίαρχοι τοῦ ἔθνους τήν πορεία τῶν ἐθνικῶν μας ὑποθέσεων, ξέρουμε ὅμως. Συνήθως μᾶς δεσμεύει τό off the record, ἀλλά καμμιά φορά πρέπει νά τό «σπᾶμε». Ἄν οἱ κάτοικοι τοῦ Δήμου Βισαλτίας γνώριζαν τήν ὀξύτητα τῆς σύγκρουσης πού εἶχε στό παρασκήνιο μέ τόν ὑπουργό Ἐξωτερικῶν Νῖκο Κοτζιᾶ ὁ Πρόεδρος, δέν θά διανοοῦντο νά διαπράξουν αὐτήν τήν ἀπρέπεια στό πρόσωπό του. Ἔ, λοιπόν, ἄς γίνει γνωστό. Ἄν δέν παρενέβαινε ὁ Πρόεδρος πρῶτα στό παρασκήνιο καί μετά δημοσίως, μέ μιά ὁμιλία του στήν Λάρισα ἀπαιτώντας νά ἀναθεωρηθεῖ τό Σύνταγμα τῶν Σκοπίων καί νά ἀλλάξουν συγκεκριμένα ἄρθρα γιά τίς μειονότητες, τόν ἀλυτρωτισμό, τήν ἀπάλειψη τῆς συνταγματικῆς τους ὀνομασίας, σέ 129 σημεῖα αὐτοῦ, εἰς τρόπον ὥστε νά κατοχυρωθεῖ ὅσο ἀσφαλέστερα γίνεται τό erga omnes, σήμερα θά μιλούσαμε γιά διπλή ὀνομασία!

Ἡ Κυβέρνηση τήν ἐποχή ἐκείνη δέν ἤθελε νά ζητήσει ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος τῶν Σκοπίων. Ἦταν ἀπρόθυμη. Ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν ἀρκεῖτο στήν ἄποψη Βενιζέλου, ὅτι τό Διεθνές Δίκαιο –ἄρα ὅσα περιέχονται στήν Συνθήκη– κατισχύει τοῦ ἐσωτερικοῦ δικαίου (τοῦ Συντάγματος).

Στόν Παυλόπουλο ὅμως ὄχι. Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἐπέμεινε καί ἐπέβαλε τήν γραμμή του στήν Κυβέρνηση, χωρίς νά διεκδικεῖ δημόσιες δάφνες. Ἡ πρωτοβουλία του αὐτή ἐκνεύρισε τόσο τόν Νῖκο Κοτζιᾶ, ὥστε σέ μιά ἔκρηξή του πρός τόν ἀνώτατο ἄρχοντα τοῦ εἶπε τό περίφημο «Τώρα, τί παριστάνεις ἐσύ; Τόν ὑπουργό Ἐξωτερικῶν;». Ἀσφαλῶς καί δέν τό γνωρίζουν αὐτό οἱ κάτοικοι τῆς Βισαλτίας. Ὅπως δέν γνωρίζουν καί τό παρασκήνιο πού προηγήθηκε τῆς ρηματικῆς διακοίνωσης τῶν Σκοπίων. Ὁ Πρόεδρος δέν ἱκανοποιήθηκε ἀπό τήν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος τῆς πΓΔΜ, ζητοῦσε πρόσθετες διασφαλίσεις. Δημοσίως, μάλιστα, διακήρυξε ἐνοχλώντας ὑπουργούς τῆς Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ὅτι δέν ὑπάρχει μακεδονικό ἔθνος. Μάλιστα –δεύτερη ἀποκάλυψη– ὁ Πρόεδρος ἦταν σέ ἀνοικτή γραμμή μέ τόν Πρόεδρο Γιοῦνκερ καί τήν Ἐπίτροπο Ἐξωτερικῶν Μονγκερίνι, ἀπαιτώντας διευκρινίσεις γιά τό ἔθνος στήν ρηματική διακοίνωση ἀπό τούς Σκοπιανούς.

Ἡ Μονγκερίνι ἦταν αὐτή πού πίεσε τόν Ζάεφ νά διευκρινίσει τό θέμα τῆς «ἰθαγένειας-ὑπηκοότητας» πού μᾶς ἐνδιέφερε τόσο πολύ. Καί ὁ Γιοῦνκερ ἦταν ἐκεῖνος πού τηλεφώνησε στόν Πρόεδρο, παραμονή τῆς ἀποστολῆς τῆς ρηματικῆς διακοίνωσης, γιά νά τόν ρωτήσει: «Τί ἄλλο θέλεις, ἐπιτέλους;».

Τά ἤξεραν αὐτά οἱ κάτοικοι τῆς Βισαλτίας καί τῆς κάθε Βισαλτίας πού τίς προηγούμενες μέρες τήν μία ζητοῦσαν ἀπό τόν Πρόεδρο νά παραβεῖ τό Σύνταγμα καί νά μήν ὑπογράψει τήν συμφωνία, τήν ἄλλη νά τήν ἀναπέμψει, νά παραιτηθεῖ καί ὅ,τι ἄλλο ἀντιθεσμικό μπορεῖ νά βάλει ὁ νοῦς; Ὄχι, βέβαια. Καί ἐπειδή μαντεύω τόν ἀντίλογο –αὐτά πού ἔκανε δέν φθάνουν– ἄς ἔχουμε τό θάρρος νά τό ποῦμε εὐθέως. Ἡ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν βιώνεται ὡς ἐθνική ἧττα. Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας δέν ἀπέτρεψε τήν ἧττα. Δέν διαπραγματεύτηκε ἐκεῖνος μέ τόν Ζάεφ, ἡ κυβέρνηση Τσίπρα διαπραγματεύτηκε. Αὐτό πού γνωρίζουμε ὅμως εἶναι ὅτι περιόρισε δραματικά τό εὖρος τῆς ἥττας. Τήν μίκρυνε πολύ. Θά ἦταν πολύ μεγαλύτερη ἄν δέν εἶχε ἀναθεωρηθεῖ τό Σύνταγμα τῶν Σκοπίων καί ἄν δέν εἶχαν ὑποχρεωθεῖ στήν ρηματική διακοίνωση οἱ Σκοπιανοί. Καί νά μήν εἶχε ἀσχοληθεῖ, δέν θά τοῦ ζητοῦσε κανείς τόν λόγο.

Δέν εἶναι συνταγματικό του καθῆκον νά ἀντιδικεῖ μέ τόν ὑπουργό Ἐξωτερικῶν ἤ νά διαλέγεται μέ τόν Πρόεδρο τῆς Κομμισσιόν. Λάθος, λοιπόν, νά μπαίνει στόν ἴδιο τορβᾶ μέ τήν Κυβέρνηση.

Καί τούς μέν καλοπροαίρετους κατοίκους τῆς Βισαλτίας τούς κατανοῶ. Τούς μηντιάρχες παράγοντες τῆς Μακεδονίας (μέ τίς γνωστές κουμπαριές ὅμως καί τούς συνεταιρισμούς μέ τά κατά Δένδια «ἐθνικιστικά γκρουπούσκουλα τῶν Ἀθηνῶν»), οἱ ὁποῖοι ἔστειλαν πούλμαν μέ στημένους ἀγανακτισμένους ἀπό τήν Βέροια γιά νά ἀποδοκιμάσουν τόν Πρόεδρο στήν Θεσσαλονίκη, πῶς νά τούς κατανοήσω.

Ἄν ἀντιλαμβάνονταν τί ἔκαναν, θά συνειδητοποιοῦσαν πώς ἡ δημιουργία ἀντιπολιτικοῦ κλίματος μέ τήν στοχοποίηση τοῦ Προέδρου στήν οὐσία στρέφεται κατά τοῦ συνόλου τοῦ πολιτικοῦ συστήματος, κατανέμει τίς εὐθύνες ἰσομερῶς γιά τήν ἧττα σέ ὅλα τά κόμματα καί ἐξυπηρετεῖ πλήρως τόν ΣΥΡΙΖΑ.

Ἀπό τήν ὥρα πού ἄνοιξε ἡ συζήτηση ἄν τάχα ὁ Πρόεδρος ἔχει εὐθύνες, ἀκολούθησε ἡ συζήτηση γιά τό τί ἔκανε τό Ποτάμι στήν ψηφοφορία (στό Συνέδριο τοῦ ὁποίου παρέστη ἡ ἡγεσία τῆς ΝΔ.) Μήν ἐντυπωσιαστοῦμε ἄν αὔριο ἀνοίξει ἡ συζήτηση γιατί ἡ ΝΔ δέν ὑπέβαλε πρόταση μομφῆς. Ποιόν ἐξυπηρετεῖ ὅλο αὐτό τό παιχνίδι τό γνωρίζουμε ἄριστα: τόν φυσικό αὐτουργό ΣΥΡΙΖΑ. Αὐτό καί ἄν ἀποτελεῖ τά μυστήρια τῆς Βισαλτίας, ἀγαπητά γκρουπούσκουλα.