Ἡ πολυδιάστατη παγίδα Τσίπρα

Πῶς προετοιμάζεται ἡ νέα «καμμένη γῆ»
γιά τήν προσεχῆ κυβέρνηση

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ τοῦ πρωθυπουργοῦ δέν εἶναι ἡ βέβαιη ἧττα του στίς προσεχεῖς ἐθνικές ἐκλογές. Τόν ἐνδιαφέρει ἄμεσα τό ποσοστό πού θά χωρίζει τά δύο κόμματα καί ὁ ἀριθμός τῶν βουλευτῶν πού τό καθένα ἀπό αὐτά θά πάρει.

Στόχος τοῦ κ. Ἀλέξη Τσίπρα εἶναι νά καταστήσει τή ΝΔ σύντομη σχετικά παρένθεση, μέ ἐπαναφορά τοῦ ἴδιου στόν πρωθυπουργικό θῶκο μετά τόν Ἰούνιο 2020. Δεύτερος καί ἐπίσης σημαντικός στόχος τοῦ πρωθυπουργοῦ εἶναι νά βρεθεῖ ἐπικεφαλῆς τοῦ κεντροαριστεροῦ πόλου στή χώρα μας, ἐκτοπίζοντας ἀπό αὐτόν ἀκραῖα στοιχεῖα πού μόνον ζημίες γνωρίζουν νά προκαλοῦν.

Μέ πιό ἁπλά λόγια ὁ κ. Ἀλ. Τσίπρας θέλει νά μετατρέψει τό κόμμα τῶν …συνιστωσῶν καί τοῦ βαθέος ΠΑΣΟΚ πού τόν ἀνέβασε στήν ἐξουσία σέ πολιτικό φορέα σοσιαλδημοκρατικοῦ προσανατολισμοῦ.

Γιά νά πετύχει τόν στόχο του αὐτόν εἶναι ἀνάγκη νά δημιουργήσει ἕναν πολιτικό φορέα ἐξουσίας, πού νά ὑπόσχεται ἀπασχόληση καί ὀφίτσια σ’ ἕναν κόσμο τῆς ἀνανεωτικῆς ἀριστερᾶς καί τοῦ σιμιτικοῦ ΠΑΣΟΚ, πού γιά τήν ὥρα βρίσκεται μεταξύ φθορᾶς καί ἀφθαρσίας.

Στό πλαίσιο λοιπόν τῆς τακτικῆς αὐτῆς, τήν ὁποίαν ὁ κ. πρωθυπουργός ἐμπλουτίζει καί μέ κάποια ἰδεολογικά ἀπορρίμματα, ὁ ἀπαλλαγμένος ἀπό τόν κ. Πάνο Καμμένο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει σ’ ἕναν ἄξονα ἔχοντας κατά νοῦ δύο σενάρια.

Τό πρῶτο σενάριο ἔχει ἄμεσο καί ζωτικό στόχο τήν ὁλοκλήρωση τῆς κατάληψης τοῦ κράτους. Κατ’ ἐπέκταση ὁ ἄξονας εἶναι παροχές χωρίς αὔριο –πού μεταφράζεται σέ ἀθρόες προσλήψεις, αὐξήσεις ἐργατικῶν ἀμοιβῶν (πού θά ἀποκτήσουν νέα δυναμική μέ τίς συλλογικές συμβάσεις), φορολογικές καί ἀσφαλιστικές διευθετήσεις πού θά φέρουν ἀνάσα σέ ἑκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά καί νέο νόμο Κατσέλη. Ταυτόχρονα, διογκώνει τά χρέη τῶν δημοσίων ἐπιχειρήσεων, ἀποστερεῖ πόρους ἀπό τά ἀσφαλιστικά ταμεῖα, λιμοκτονεῖ τό σύστημα ὑγείας, κρύβει ἐλλείμματα, λεηλατεῖ τό πολιτικό κέντρο, ρίχνει λάσπη σέ κάθε κατεύθυνση καί, στό τέλος-τέλος, δέν θά διστάσει νά ἔρθει ἐνδεχομένως σέ σύγκρουση μέ τήν ΕΕ προκειμένου νά ἐξασφαλίσει εἴτε τήν νίκη ἤ τήν μία ἀπόλυτα ἀξιοπρεπῆ ἧττα σής ἐπερχόμενες ἐκλογές.

Ἡ πολιτική αὐτή σέ συνδυασμό μέ τήν σχεδόν πλήρη ἀδιαφορία γιά τήν κατάσταση στήν δικαιοσύνη (ὅπου κυριαρχοῦν οἱ λίγοι «δικοί του») καί τήν ἅλωση τῶν ἀνεξαρτήτων ἀρχῶν ὁδηγεῖ νομοτελειακά σέ δημοσιονομική κρίση μέ κράτος ἀπαξιωμένο καί κοινωνία τόσο ἐξουθενωμένη ἠθικά καί οἰκονομικά πού νά διακατέχεται εἴτε ἀπό ἀδιαφορία εἴτε ἀπό ἀπόλυτο κυνισμό. Στίς ἡλιακά νεότερες ὁμάδες κυριαρχοῦν ἡ βία καί ὁ ἀπολυταρχισμός.

«…Ἡ συμπεριφορά αὐτή ὁριοθετεῖ τόν ΣΥΡΙΖΑ ὡς ἕνα συστημικό πλέον κόμμα, πού ἀποδεικνύει πώς ξέρει καλά νά παίζει τό παιγνίδι τῶν πελατειακῶν σχέσεων. Αὐτό ἦταν, ὅμως, ἀναμενόμενο, διότι ἡ Σοβιετική ἀριστερά ἀπό τήν ὁποία κατάγεται ὁ Τσίπρας, αὐτό ἀκριβῶς γνωρίζει: τήν αἰχμαλωσία τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος, τήν ἀπαξίωση τῶν θεσμῶν, τήν ἅλωση τοῦ κράτους καί τῆς ἐγκατάστασής του στήν ἐξουσία…» γράφει ὁ ἐκλεκτός συνάδελφος Ἀντ. Κεφαλᾶς στόν ἱστότοπο EBR. Καί βέβαια μᾶς παραπέμπει στή γνωστή δήλωση τῆς συντρόφου τοῦ πρωθυπουργοῦ, πού εἶχε πεῖ: «…ἔχουμε τήν κυβέρνηση, δέν ἔχουν τήν ἐξουσία». Αὐτή ἡ τελευταία ἔτσι, γιά ἕνα κομμουνικογενές κόμμα, εἶναι ὕπατος στόχος, πρός ἐπίτευξη δέ τοῦ ὁποίου ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα. Ἄν λοιπόν ὁ σημερινός πασοκοτραφής ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τίς ἐκλογές θά συνεχιστεῖ ὁ δρόμος πρός ἕνα τέταρτο μνημόνιο, μέ τήν κοινωνία ὅμηρο, τήν ἐργοδοσία διασπασμένη καί τά μέσα μαζικῆς ἐπικοινωνίας χειραγωγημένα. Ἀργά ἀλλά σταθερά ἡ Ἑλλάδα θά μετατρέπεται σέ Βενεζουέλα τῆς Εὐρώπης καί ὅ,τι ἤθελε προκύψει…

Ἄν ὅμως ὁ κ. Τσίπρας καί τό βαθύ ΠΑΣΟΚ πού τόν πλαισιώνει χάσουν τίς ἐθνικές ἐκλογές –πού εἶναι καί τό πιθανότερο, τότε θά ἀφήσουν στή Νέα Δημοκρατία κυριολεκτικά Καμμένη Γῆ, προσβλέποντας σέ μία «δεξιά παρένθεση». Γιά νά τήν ἀντιμετωπίσει ἡ Νέα Δημοκρατία θά πρέπει νά ἔχει βρεῖ μία λύση στό θέμα τῆς ἐκλογῆς τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας καί νά ὑπάρξουν ἀρκετοί βουλευτές νά στηρίξουν τήν κατάργηση τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς. Πέρα ἀπό αὐτές τίς δύο προϋποθέσεις πού συνεπάγονται μακρόβια κυβέρνηση καί πολιτική σταθερότητα ἡ ΝΔ θά πρέπει νά δώσει λύσεις στά χρονίζοντα διαρθρωτικά προβλήματα. Καί ἐπειδή αὐτά τά προβλήματα δέν λύνονται σέ περιβάλλον φτώχειας καί κοινωνικῆς ἀπελπισίας, τό πρῶτο μέλημα τῆς νέας κυβέρνησης ὀφείλει νά εἶναι ἡ οἰκονομία.

Καί στό ἐπίπεδο αὐτό πέραν ἀπό τήν ρητορική δέν γνωρίζουμε σέ ποιό βαθμό ἡ ἀξιωματική ἀντιπολίτευση προετοιμάζεται νά ἀντιμετωπίσει μία ὄντως ἐκρηκτική κατάσταση. Τράπεζες, ἐπενδύσεις καί ἀσφαλιστικά εἶναι τρεῖς ὡρολογιακές βόμβες τίς ὁποῖες ἡ προσεχής κυβέρνησης θά πρέπει ἐκ τῶν προτέρων νά γνωρίζει πῶς θά τίς ἀπασφαλίσει.

Δυστυχῶς δέ ἡ ἀπασφάλισις αὐτή ἀπαιτεῖ ριζοσπαστικές λύσεις, τίς ὁποῖες ἡ ΝΔ ἀπό… χθές θά πρέπει νά κάνει γνωστές στόν ἑλληνικό λαό. Ὅποιο καί ἄν εἶναι τό πολιτικό κόστος. Ἄν βέβαια ἡ ἔννοια αὐτή ἔχει σήμερα κάποιο περιεχόμενο.

*Ἐπίτιμος Διεθνής Πρόεδρος
Ἕνωσης Εὐρωπαίων Δημοσιογράφων
[email protected]