Τό ψευδοδίλημμα τῆς ἀπελπισίας

Η ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ τῆς Νέας Δημοκρατίας στίς ἐκλογές τῆς 7ης Ἰουλίου, ἡ ἐπίτευξη τῆς τόσο ἐπιθυμητῆς, ὑπό τίς κρατοῦσες συνθῆκες, αὐτοδυναμίας, καί ὁ…

… σχηματισμός τῆς κυβέρνησης τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη, ἔχουν θέσει ἐπί τάπητος ἕνα ἐρώτημα τό ὁποῖο ἐν πολλοῖς προκαλεῖται ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν βλέπουν μέ καλό μάτι τίς ἤδη διαμορφούμενες προϋποθέσεις πολιτικῆς κυριαρχίας τῆς παράταξης πού ἵδρυσε ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς.

Ἡ Νέα Δημοκρατία, ὑπό τήν ἡγεσία καί τήν πρωθυπουργία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη, θά ἀπεμπολήσει σταδιακά τά «δεξιά» χαρακτηριστικά της καί θά μετατραπεῖ σ’ ἕνα ἀμιγῶς κεντρῶο κόμμα μέ κυρίαρχες τίς φιλελεύθερες ἰδέες, ἤ θά παραμείνει «δέσμια» τῆς λεγόμενης λαϊκῆς δεξιᾶς, πού «ἐμποδίζει» τήν ἀνάπτυξη προοδευτικῶν ἰδεῶν καί κυριαρχεῖται ἀπό παρωχημένες ἐθνικιστικές, θρησκευτικές καί κοινωνικές ἀντιλήψεις;

Εἶναι προφανές ὅτι τό ὡς ἄνω ἐρώτημα, ἔτσι ὅπως τίθεται, εἶναι, κατά βάση προϊόν ἀριστερόστροφων ἰδεοληψιῶν καί μικροπολιτικῶν «εὐσεβῶν πόθων», οἱ φορεῖς τῶν ὁποίων, συνειδητά καί γιά λόγους σκοπιμότητας, ἐπιμένουν νά ἀντιμετωπίζουν τή Νέα Δημοκρατία (ὀρθῶς ἐν προκειμένω) ὡς τόν μοναδικό κίνδυνο γιά τήν ἐπικράτηση τῶν δικῶν τους ἀραχνιασμένων καί ἱστορικά πλήρως ἀποτυχημένων παλαιοσοσιαλιστικῶν ἰδεῶν. Ἀκριβῶς ἐπειδή ἀντιλαμβάνονται ὅτι τό ἰδεολογικό ὁπλοστάσιο τῆς Νέας Δημοκρατίας ἀλλά καί ἡ ἱστορική δικαίωση τῶν πολιτικῶν της ἐπιλογῶν (Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, Εὐρωατλαντική Συμμαχία, ἐλεύθερη ἀγορά, δυτικός τρόπος ζωῆς σέ ἀντίθεση μέ τίς πάλαι ποτέ σοβιετικοῦ τύπου στρατοπεδικές κοινωνίες) ἀποτελοῦν τήν καλύτερη ἀπάντηση, στήν πράξη, ἔναντι τῶν δικῶν τους ἀποτυχημένων ὁραματισμῶν καί φαντασιώσεων, ἐπιλέγουν τήν τακτική τῆς διάκρισης καί διαίρεσης τοῦ ἀνθρωπίνου δυναμικοῦ τῆς Νέας Δημοκρατίας, μέ τήνἐλπίδα ὅτι θά ἐπιφέρουν πλήγματα στήν ἑνότητά της καί θά ὁδηγήσουν στήν διάσπασή της.

Μέ αὐτή τήν «φτηνή» λογική οἱ ἀπελπισμένοι ἀπό τήν πρόσφατη ἐκλογική ἐπιτυχία τῆς Νέας Δημοκρατίας ἐπιχειροῦν νά ἀντιτάξουν τόν φιλελευθερισμό, τόν κοσμοπολιτισμό καί τήν τεχνοκρατική ἀντίληψη τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη στόν ὑποτιθέμενο συντηρητισμό, τόν δῆθεν λαϊκισμό καί τίς κατ’ αὐτούς «ξεπερασμένες» παραδοσιακές ἀξίες (ὀρθοδοξία, πατριωτισμός, δημόσια τάξη καί ἀσφάλεια) ἄλλων στελεχῶν τοῦ κόμματος, μέ τήν ἀγωνιώδη προσδοκία νά ἐπιφέρουν ρωγμές στό οἰκοδόμημα πού ἔχτισε ὁ ἑλληνικός λαός μέ τήν ξεκάθαρη ἐτυμηγορία του.

Ὅμως, αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ «ἀναλυτές», «σχολιαστές», «πολιτικολογοῦντες» ἤ «ἀμπελοφιλοσοφοῦντες», στήν προσπάθειά τους νά δώσουν ὑπόσταση στά ὄνειρά τους, παραβλέπουν δεδομένα καί πραγματικότητες πού ἡ ὕπαρξή τους καί μόνον ἀποτρέπει τίς καταχθόνιες βλέψεις τους.

Συγκεκριμένα:

Ὁ ἑλληνικός λαός μέ τήν ψῆφο του ἐπέλεξε τή Νέα Δημοκρατία γι’ αὐτό πού εἶναι καί κυρίως διότι ἐκφράζει, μέ πληρότητα καί σαφήνεια, τήν ἀπόλυτη ἀντίθεση πρός αὐτό πού ἐξέφραζε καί μᾶς ἀπέδειξε στήν πράξη ὅτι ἦταν ὁ ΣΥΡΙΖΑ, μέ τόν Τσίπρα καί τήν παρέα του. Ὁ ἑλληνικός λαός γνωρίζει ὅτι ἡ Νέα Δημοκρατία πιστεύει, ἀκράδαντα, στήν ἐλευθερία, στήν δημοκρατία καί στήν ἰδέα τοῦ Ἔθνους, καί ὅτι ὑπηρετεῖ τό συμφέρον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μακριά ἀπό «ἐτικέττες», ἰδεοληψίες καί πολιτικούς μύθους. Γνωρίζει ὅτι αὐτές οἱ ἰδεολογικές «ἁλυσίδες» εἶναι προϊόντα συμπλεγματικῶν βιωμάτων καί ἀνιστόρητων προκαταλήψεων πού κατατρύχουν σέ ὁλόκληρο σχεδόν τόν βίο της τήν ἑλληνική ἀριστερά, ὑπό ὁποιεσδήποτε μορφές της (μέ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις) καί ἐπηρεάζουν τόσο πολύ τήν συμπεριφορά της καί τίς ἐπιλογές της, ὥστε νά ὑποτάσσουν τίς προοπτικές της στόν ἀναχρονισμό καί τήν παρελθοντολαγνεία.

Ὁ λαϊκισμός ἀποτελεῖ κυρίαρχο γνώρισμα τῆς ἀριστερᾶς, διότι ἡ φύση τοῦ ἀριστεροῦ λόγου (μονίμως φαντασιακός, ἐλάχιστα ρεαλιστικός, ἀφόρητα ὑπερβατικός καί κατά κανόνα ἄσχετος μέ τήν κοινωνική πραγματικότητα καί τά ὑπαρκτά προβλήματα) ἐμπεριέχει τήν ἀδήριτη ἀνάγκη νά ἐμφανίσει τήν ἀριστερά περισσότερο ἑλκυστική, περισσότερο ἱκανή καί περισσότερο ἀποτελεσματική ἀπ’ ὅ,τι ἐπανειλημμένα ἔχει ἀποδείξει ἡ ἱστορική πραγματικότητα. Ἔτσι, ἕνα ἀπό τά κυρίαρχα χαρακτηριστικά της ἀπό τό ὁποῖο δέν μπορεῖ καί δέν θέλει νά ἀπαλλαγεῖ ἡ ἀριστερά, τό ἀποδίδει στούς ἀντιπάλους της κατά τήν συνήθη φασιστική-σταλινική πρακτική, πού τήν γοητεύει ἀθεράπευτα.

Ὁ πατριωτισμός, ἡ πίστη στήν ὀρθοδοξία καί ἡ ἀνάγκη γιά μία κοινωνία πού ζεῖ, ἐργάζεται καί ἀναπτύσσεται σέ συνθήκης ἀσφάλειας, εὐνομίας καί νομιμότητας προφανῶς καί δέν συγκρούονται μέ τήν φιλελεύθερη ἰδεολογία.

Ἡ ἀγάπη πρός τήν πατρίδα ἀποτελεῖ στοιχειώδη προϋπόθεση γιά τήν κατανόηση τῆς ἀγάπης πρός τήν πατρίδα καί τῶν ἄλλων λαῶν, καί συνεπῶς διακρίνεται πλήρως ἀπό τόν ἐθνικισμό, πού ἐμπεριέχει τό μῖσος ἤ, ἔστω, τήν ἐχθρότητα πρός ἄλλες χῶρες. Ἄν σκεφθοῦμε ὅτι ὁ ἀντιαμερικανισμός ἤ ὁ ἀντιευρωπαϊσμός, πού συστηματικά καί χωρίς μέτρο καί εὐθύνη καλλιεργεῖ μονίμως ἡ ἀριστερά, ἔχουν ἀποτελέσει τήν βάση γιά τήν διαμόρφωση τρομοκρατικῶν κινημάτων καί ἐγκληματικῶν πράξεων, πού πλήττουν τήν ὁμαλή καί εἰρηνική διαβίωση τῶν πολιτῶν, θά ἀντιληφθοῦμε ὅτι τό μῖσος, μέ τό ὁποῖο διαπαιδαγωγεῖ ἡ ἀριστερά τούς νέους ἔναντι ὑπαρκτῶν καί ἀνυπάρκτων «ἐχθρῶν» της, εἶναι ἡ ἀσφαλέστερη βάση γιά τήν ἐπικράτηση συνθηκῶν ἀπ’ ὅπου, ὡς ἀντίδραση, θά ξεπηδήσουν ὁ ἐθνικισμός καί ἡ φυλετική ἀντιπαλότητα.

Ἡ ὀρθοδοξία, μέ τήν ὁποία εἶναι ἄρρηκτα δεμένη ἡ ἑλληνική ἱστορία ἐδῶ καί αἰῶνες, δέν μπορεῖ νά ἀποτελεῖ ἰδεολογικό ἀντίπαλο τοῦ φιλελευθερισμοῦ, ὁ ὁποῖος προτάσσει τήν ἀνεκτικότητα καί τήν ἀνεξιθρησκία. Μόνον ψευδοφιλελεύθεροι, ὑποκείμενοι ἀλόγιστα στά μυθεύματα καί τίς προκαταλήψεις τῆς ἀριστερόστροφης παραμυθίας, εἶναι δυνατόν νά υἱοθετοῦν τά ἕωλα ψεδοδιανοήματα πού ἐμφανίζουν τήν ὀρθοδοξία ὡς «ἐχθρό» τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς ἀμέτοχο τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγῶνα τοῦ ’21 καί ὡς ἀντιμαχόμενο κάθε ἔννοια ἀνάπτυξης καί προόδου. Τόν κοινωνικό σκοταδισμό τόν ἐπέβαλαν τά σοβιετικοῦ τύπου καθεστῶτα, παρ’ ὅτι ἀκόμη καί ὁ σταλινισμός ἀνέστειλε προσωρινά τήν ἀπαγόρευση τῆς θρησκείας ὅταν ἡ σοβιετική πατρίδα κινδύνευσε ἀπό τόν ναζισμό. Σέ κάθε περίπτωση ἡ θρησκευτική πίστη ἀποτελεῖ ἐσωτερική ὑπόθεση τοῦ κάθε πολίτη, ἀλλά ἡ ἀναγνώριση τῆς προσφορᾶς τῆς Ὀρθοδοξίας στήν δημιουργία καί τήν πορεία τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας καί τῆς ἱστορικῆς μνήμης.

Τέλος, ἡ ἀσφάλεια τῆς δημόσιας καί ἰδιωτικῆς ζωῆς, ἡ κυριαρχία τοῦ νόμου καί ἡ ἀποτελεσματική καί δίκαιη ἀντιμετώπιση τῆς ἐγκληματικότητας ἀποτελοῦν στοιχειώδεις προϋποθέσεις γιά νά λειτουργήσουν οἱ δημοκρατικοί θεσμοί, νά προωθηθοῦν οἱ ἀναγκαῖες ἀναπτυξιακές διαδικασίες καί νά εἰσέλθει ἡ χώρα μας σέ τροχιά προόδου καί ἐθνικῆς προκοπῆς.

Μέ αὐτά τά δεδομένα, τά κρυφά ὄνειρα καί οἱ δόλιες σκοπιμότητες τῶν ἐνοχλημένων ἀπό τήν ἐκλογική νίκη τῆς Νέας Δημοκρατίας δέν ταιριάζουν σέ ἀληθινά φιλελεύθερους. Ἁπλῶς ὑποδηλώνουν τούς κινδύνους πού συνεπάγονται ἡ ἄκριτη ἀποδοχή ἰδεοληψιῶν, συμπλεγματικῶν βιωμάτων καί ψευδοδιλημμάτων ἀπό ἐκείνους πού σεμνύνονται νά θεωροῦν ἑαυτούς ὑπερμάχους τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δημοκρατίας.

*Δικηγόρος