Ὁ κ. Σημίτης θέτει ὑποψηφιότητα γιά Πρόεδρος

Ὁμιλία στό Κορακοχώρι τήν ἡμέρα τῆς συνεντεύξεως Μητσοτάκη στήν ΔΕΘ

ΒΗΜΑ-ΒΗΜΑ ξεδιπλώνει τό πολιτικό σχέδιό του ὁ πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ὥστε ἐάν οἱ γενικώτερες πολιτικές ἐξελίξεις τό ἐπιτρέψουν νά θέσει ὑποψηφιότητα γιά Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας στίς ἀρχές τοῦ 2020. Ὁ 84χρονος πολιτικός προφανῶς ἀναθαρρήσας ἀπό τίς πρόσφατες ἀναφορές περί ριζικοῦ καί φιλελευθέρου ἐκσυγχρονισμοῦ στίς προγραμματικές δηλώσεις τῆς Κυβερνήσεως, πυκνώνει ἐσχάτως τίς δημόσιες ἐμφανίσεις του. Ἡ ἡλικία ἄλλωστε δέν εἶναι πρόβλημα. Ὁ Πρόεδρος τῆς Ἰταλικῆς Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματταρέλλα ἀγγίζει τά 80, ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ Σημίτης φροντίζει νά εἶναι σέ ἀρίστη κατάσταση κολυμπώντας ἐπί ὧρες μαζί μέ τόν φίλο του Τάκη Θωμόπουλο στόν Κορινθιακό. Ἔτσι μετά τό ἄρθρο του στήν «Καθημερινή» τόν Ἰούνιο, μέ τό ὁποῖο προθύμως μᾶς ἐνημέρωνε –καί τούς συμμάχους βεβαίως– ὅτι «δέν ὑπάρχουν εὐχάριστες λύσεις γιά τήν ΑΟΖ», σήμερα, ἀρχές Σεπτεμβρίου, ἐπανέρχεται μέ ἕνα τριπλό κτύπημα.

Πρῶτον, μέ ἄρθρο του σέ σαββατιάτικη ἐφημερίδα ζητεῖ Πρέσπες Νο 2 γιά τό Αἰγαῖο καί τήν Μεσόγειο, ἀρκεῖ νά μήν εἶναι «μονόπλευρες». Νουθετεῖ ἐπίσης «προεδρικά» τήν ἀντιπολίτευση νά συνεργασθεῖ μέ τήν Κυβέρνηση, προφανῶς γνωρίζοντας τίς γενικώτερες διαθέσεις τοῦ ἀρχηγοῦ της κ. Τσίπρα.

Δεύτερον, προγραμματίζει μαζί μέ τόν Εὐάγγελο Βενιζέλο καί τόν συνταγματολόγο Γιῶργο Ἀλιβιζᾶτο δημοσία παρέμβαση στό Κορακοχώρι, τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας, πού θά δώσει συνέντευξη τύπου στήν ΔΕΘ ὁ Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Προφανῶς γιά νά δημιουργηθοῦν οἱ ἀπαραίτητοι συνειρμοί μέ τίς ταυτόχρονες ἐμφανίσεις σέ Θεσσαλονίκη καί Ἠλεία.

Τρίτον, ἀνήρτησε στήν ἱστοσελίδα του ἀπόσπασμα ἀπό παλαιότερο βιβλίο του, μέ τό ὁποῖο ἐπιχειρηματολογεῖ γιά τήν ἀνάγκη νά ἔχει ἡ Ἑλλάς «στενότερα χωρικά ὕδατα» καί νά ἐγκαταλείψει τήν πολιτική τῆς ἐπεκτάσεως τῶν 12 μιλίων στό Αἰγαῖο. Στήν πραγματικότητα, ἡ προσεκτική ἀνακίνησις τῆς ὑποψηφιότητος τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ γιά τήν Προεδρία τῆς Δημοκρατίας πλασσάρεται ὡς ἡ ἰδεολογική ἀσπίς πρός τήν νέα Κυβέρνηση, γιά τήν περίπτωση πού ὁ νέος Πρωθυπουργός ἐδέχετο τίς ὑποχωρήσεις πού προτείνει ὁ κ. Σημίτης, πρᾶγμα ὅμως ἐξαιρετικά ἀμφίβολο. Ἀναλυτικῶς:

Μέ τό ἄρθρο του σέ σαββατιάτικη ἐφημερίδα ὁ κ. Σημίτης προτείνει σέ ρόλο ἐθνικοῦ σοφοῦ «Ὄχι ἄλλες “μονόπλευρες Πρέσπες” σέ καίρια ζητήματα» καί τονίζει ταυτόχρονα τήν ἀνάγκη γιά εὐρύτερη συνεργασία. Μέ ἀφορμή τό παράδειγμα τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν καθώς καί τήν ἀδυναμία τῆς τότε κυβερνήσεως νά ἐντάξει τήν ἀντιπολίτευση σέ μία κοινή προσπάθεια λύσεως, ὁ κ. Σημίτης ἀναφέρει: «Ἡ συνεννόηση ὅμως θά διευκόλυνε ὄχι μόνο τήν εὐρύτερη ἀποδοχή τῆς λύσης ἀλλά καί τήν ἀπρόσκοπτη ἀνάπτυξη τῆς συνεργασίας τῶν δύο κρατῶν. Ἡ ἀναζήτηση μιᾶς κοινῆς στάσης ἐπιβάλλεται σέ ὁρισμένα σημαντικά προβλήματα πού θά ἀντιμετωπίσει ἡ χώρα». «Ἡ ἀναζήτηση μιᾶς κοινῆς στάσης ἐπιβάλλεται σέ ὁρισμένα σημαντικά προβλήματα πού θά ἀντιμετωπίσει ἡ χώρα. Ἔντονη ἀντιπαράθεση θά ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν κληρονόμηση προβλημάτων πού θά ταλανίζουν τή χώρα. Ὄχι ἄλλες “μονόπλευρες Πρέσπες” σέ καίρια ζητήματα» ἐπισημαίνει πρός Kυβέρνηση καί Ἀντιπολίτευση. Ὁ Κώστας Σημίτης προσθέτει ἀκόμη ὅτι: «Ἡ νέα ἑλληνική κυβέρνηση θά πρέπει νά ἀντιμετωπίσει τά προβλήματα τῆς χώρας σέ ἕνα περιβάλλον πού δέν εὐνοεῖ θετικές καί σαφεῖς ἀπαντήσεις τῶν ἑταίρων τῆς Ἕνωσης. Εἶναι ἀνάγκη γι’ αὐτό νά διαμορφώσει ἕνα κλῖμα ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων καί προσπάθεια εὐρύτερης ἀποδοχῆς τῶν ἀναγκαίων πολιτικῶν». Σχολιάζοντας, μάλιστα, τόν ρόλο τῆς Ἀντιπολιτεύσεως ὑποστηρίζει: «Ἔχει καί αὐτή εὐθύνη νά συμβάλλει στή λύση τῶν καίριων προβλημάτων τῆς χώρας. Ὁ ρόλος της δέν μπορεῖ νά εἶναι μόνο ἀρνητικός. Ἔντονες ἀντιπαραθέσεις ἐπιδροῦν ἀρνητικά στήν προσπάθεια νά κατακτήσουμε ἕνα ὑψηλότερο ἐπίπεδο ἀνάπτυξης, ὥστε νά ἀνταποκρινόμαστε ἀποτελεσματικά στά θέματα πού προκύπτουν ἀπό τή συνεχῆ ἀλλαγή στό παγκόσμιο καί εὐρωπαϊκό περιβάλλον».

Ὑπενθυμίζεται ὅτι ὁ κ. Σημίτης μέ ἄρθρο του τόν Ἰούνιο εἶχε ταχθεῖ ὑπέρ τῆς «τακτοποίησης ἐκκρεμοτήτων μετά τίς ἐκλογές» καί εἶχε προειδοποιήσει ὅτι «οἱ λύσεις δέν θά εἶναι πάντα εὐχάριστες, ἀλλά θά κατοχυρώνουν τήν εἰρήνη στήν περιοχή». Προεξοφλοῦσε μάλιστα πώς ἐάν ἡ Ἑλλάς κάνει ὑποχωρήσεις καί συμβιβασμούς «θά ἔχει τήν στήριξη τῶν ΗΠΑ καί τῆς ΕΕ». Ταυτοχρόνως ὅμως μέ τό σαββατιάτικο ἄρθρο του ὁ πρώην Πρωθυπουργός ἔχει ἀναρτήσει στόν ἱστότοπό του ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο του γιά μιά δημιουργική Ἑλλάδα (στήν κατηγορία «ἐπιλεγμένα ἄρθρα»), μέ τό ὁποῖο ὑπενθυμίζει τήν παγία ἄποψή του γιά «στενότερα χωρικά ὕδατα κατά περιοχές» καί προτείνει ἀπ’ εὐθείας διαπραγμάτευση μέ τόν Ἐρντογάν. Ἀναλυτικῶς ὑποστηρίζει:

«Λύσεις δέν θά ὑπάρξουν, ἄν ἀπό πλευρᾶς τῆς Ἑλλάδας δέν ἀντιμετωπιστοῦν μέ θάρρος ὁρισμένα θέματα. Παράδειγμα ἀποτελεῖ τό ζήτημα τοῦ εὔρους τῶν χωρικῶν ὑδάτων τῆς χώρας, πού συναρτᾶται ἄμεσα μέ τήν ἔκταση τῆς ὑφαλοκρηπίδας. Κατά μία διαδεδομένη ἄποψη, τό Αἰγαῖο εἶναι κλειστή ἑλληνική θάλασσα, καί γιά νά ἐπιτύχουμε “τό κλείσιμό” του ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά ἐπεκτείνει ὁπωσδήποτε τήν αἰγιαλίτιδα ζώνη της στά 12 μίλια. Ὅμως ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά ἀποφύγει τό “κλείσιμο” τῶν θαλασσῶν καί νά ἐπιδιώξει τή διαφύλαξη τῆς ἐλευθερίας τῆς ναυσιπλοΐας τῶν πλοίων ὅλων τῶν κρατῶν. Τότε θά ἔχει ὡς συμμάχους στήν προσπάθειά της γιά τή ρύθμιση τῆς ὑφαλοκρηπίδας τόσο τίς χῶρες μέ ἄμεσο ἐνδιαφέρον γιά τήν ἐλεύθερη πρόσβαση ἀπό καί πρός τά Δαρδανέλια, ὅπως ἡ Ρωσία καί ἡ Οὐκρανία, ὅσο καί τίς ναυτικές χῶρες, ὅπως οἱ ΗΠΑ καί ἡ Μεγάλη Βρετανία. Τό γενικό δίκαιο τῆς θάλασσας ἐξασφαλίζει βέβαια τήν ἐλευθερία τῆς ναυσιπλοΐας προβλέποντας τό δικαίωμα “ἀβλαβοῦς διέλευσης” μέσα ἀπό τήν αἰγιαλίτιδα ζώνη τῶν παράκτιων χωρῶν. (…) Ἡ ὕπαρξη μιᾶς ἔκτασης ἀνοιχτῆς θάλασσας, πού ἐπιτυγχάνεται μέ στενότερα χωρικά ὕδατα σέ ὁρισμένες περιοχές, ἐξασφαλίζει τή διέλευση πλοίων κάθε σημαίας ἀπό τήν περιοχή, ἀκόμη καί ὅταν ὑπάρχει περιφερειακή κρίση. Ἡ ἑλληνική θέση θά πρέπει, ὡς ἐκ τούτου, νά προσανατολιστεῖ σέ μιά μερική καί ἐπιλεκτική ἐπέκταση ἔτσι ὥστε σέ ὁρισμένες γεωγραφικές τοποθεσίες τό νέο εὖρος νά εἶναι τό μέγιστο δυνατό σύμφωνα μέ τό διεθνές δίκαιo τῶν 12 ναυτικῶν μιλίων καί σέ ἄλλες νά εἶναι λιγότερο (π.χ. 6, 8 ἤ 10 ν.μ.) μέ στόχο τή δημιουργία ἑνός ἐλεύθερου διαύλου. Ὁ ὁρισμός τῆς αἰγιαλίτιδας ζώνης ἀποτελεῖ βέβαια μονομερῆ ἐνέργεια τοῦ κάθε κράτους. Ἀλλά στήν περίπτωση τοῦ Αἰγαίου ἡ λογική ἐπιβάλλει προηγουμένως πολιτική ἐπαφή μέ τίς ἄλλες ἐνδιαφερόμενες χῶρες καί διερεύνηση.».