Οἱ τουρκικοί χάρτες-πρόκλησις χωρίς τό Καστελλόριζο

Ἡ «Ἑστία» ἀποκαλύπτει τό σχέδιο νά γίνουν «γκρίζα ζώνη» οἱ ΑΟΖ Ἑλλάδος καί Κύπρου

Η ΤΟΥΡΚΙΑ προχωρεῖ σέ κλιμάκωση τῶν προκλητικῶν διεκδικήσεών της εἰς βάρος κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τῆς Ἑλλάδος, καταθέτοντας στήν Κοινοβουλευτική Συνέλευση τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης χάρτες διά τῶν ὁποίων ὁρίζει τήν ΑΟΖ καί τήν ὑφαλοκρηπῖδα της ἀγνοώντας τήν ὕπαρξη τοῦ νησιωτικοῦ συμπλέγματος τοῦ Καστελλορίζου (πού ἀριθμεῖ 14 νησιά καί νησῖδες), ἀλλά καί διεκδικώντας ὁλόκληρες θαλάσσιες περιοχές πού ἀνήκουν στήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρο. Νά σημειωθεῖ ὅτι μέ ἀνάλογα σχέδια εἶχε συνομολογηθεῖ διμερής συμφωνία ὁριοθετήσεως ΑΟΖ μέ τήν Αἴγυπτο, ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ ἰσλαμιστοῦ Προέδρου Μόρσι, τήν ὁποία ἀκύρωσε ἀμέσως μόλις ἀνῆλθε στήν ἐξουσία ὁ σημερινός Αἰγύπτιος Πρόεδρος Σίσι. Ἡ «Ἑστία» φέρνει σήμερα στό φῶς τῆς δημοσιότητος τούς χάρτες-πρόκληση ἀπό τήν μελέτη τῶν ὁποίων προκύπτει ὅτι ἡ γείτων ἀμφισβητεῖ τά οἰκόπεδα 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 12 καί 13 τῆς κυπριακῆς ΑΟΖ ἀλλά καί τήν θαλασσία περιοχή στήν γραμμή Κρήτη-Καστελλόριζο-Κύπρος. Ἡ τουρκική ἐνέργεια εἶναι πολλαπλῶς ἔκνομη, ἀφ’ ἑνός διότι ἡ ὁριοθέτησις εἶναι αὐθαίρετος καί δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν τό διεθνές νομικό πλαίσιο, ἀφ’ ἑτέρου δέ διότι εἴτε ὁμιλοῦμε γιά ΑΟΖ εἴτε γιά ὑφαλοκρηπῖδα ἡ ὁριοθέτησις οὐδέποτε γίνεται μονομερῶς, ἀλλά καθορίζεται μέ διμερῆ συμφωνία τῶν ἐμπλεκομένων μερῶν.

Στήν ἀποκάλυψη τῆς τουρκικῆς ἐνεργείας προέβη ὁ εὐρωβουλευτής τῆς Νέας Δημοκρατίας καί πρόεδρος τῆς Μεικτῆς Κοινοβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως – Τουρκίας Μανώλης Κεφαλογιάννης, ὁ ὁποῖος ἔδωσε ἠχηρή ἀπάντηση στούς τουρκικούς ἰσχυρισμούς ὅσο καί στούς ἀπαραδέκτους χάρτες πού τούς συνοδεύουν, ἐπικαλούμενος τό Διεθνές Δίκαιο.

Οἱ τουρκικές διεκδικήσεις ἀνατρέπονται βάσει τόσο τῶν συνθηκῶν παραχωρήσεως τῶν Δωδεκανήσων τοῦ 1932 καί τοῦ 1947 ὅσο καί τῆς Συμβάσεως τοῦ Μοντέγκο Μπαίη τοῦ 1982 γιά τό δίκαιο τῆς θαλάσσης, ἡ ὁποία μπορεῖ νά μήν ἔχει ὑπογραφεῖ ἀπό τήν Τουρκία, ἀλλά οἱ βασικές ἀρχές του ἔχουν ἀποκτήσει ἰσχύ γενικῶς παραδεδεγμένων κανόνων διεθνοῦς δικαίου. Ἡ Σύμβασις αὐτή ὁρίζει σαφῶς ὅτι κάθε κατοικημένο νησί δικαιοῦται νά ἔχει ΑΟΖ (ἄρθρο 121). Μοναδικό θέμα εἶναι ὅτι ἡ ΑΟΖ δέν ὑφίσταται ἀφ’ ἑαυτῆς, ἀλλά πρέπει νά κηρυχθεῖ ἀπό τό κράτος καί ἐν συνεχεία νά ὁριοθετηθεῖ μέ διμερῆ συμφωνία. Παρά τό γεγονός ὅμως ὅτι ἡ Ἑλλάς δέν ἔχει κηρύξει ΑΟΖ, δέν τίθεται θέμα ἀμφισβητήσεως τῶν κυριαρχικῶν δικαιωμάτων της, ἀφοῦ ἡ ὑφαλοκρηπίς, ἡ ὁποία ἀφορᾶ στόν πλέον σημαντικό ὑποθαλάσσιο ὀρυκτό πλοῦτο, ὑφίσταται χωρίς νά ὑπάρχει ἀνάγκη ἰδιαιτέρας ρυθμίσεως γιά τήν κήρυξή της. Ἐπί τῆς οὐσίας ἡ ὁριοθέτησις τῆς ὑφαλοκρηπῖδος ἀποτελεῖ τήν βάση, ὥστε καί ἡ ΑΟΖ νά ἀκολουθήσει τίς ἴδιες ἀκριβῶς ρυθμίσεις. Τόσο ὅμως στήν περίπτωση τοῦ Καστελλορίζου ὅσο καί τοῦ Αἰγαίου, ὅπου ἐπίσης ἡ Ἄγκυρα παρουσιάζει προκλητικές διεκδικήσεις, ἀγνοεῖ τελείως τά ἄρθρα 56 καί 57 τοῦ δικαίου τῆς θαλάσσης τά ὁποῖα καθορίζουν τά δικαιώματα τῶν παρακτίων κρατῶν. Ἀπεναντίας, ἐπικαλεῖται μιά νεφελώδη ὅσο καί ἕωλη νομική προσέγγιση, ἑρμηνεύοντας κατά τό δοκοῦν τήν ἀρχή τῆς «εὐθυδικίας». Ἔτσι ὄχι μόνον ὑποστηρίζει ὅτι τά νησιά δέν δικαιοῦνται ΑΟΖ ἀλλά προβάλλει κατά τρόπο αὐθαίρετο τήν ὑφαλοκρηπῖδα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὡς ἐκτεινομένη σχεδόν μέχρι τό μέσον περίπου τῶν ἀποστάσεων πρός τήν Αἴγυπτο καί τήν ἠπειρωτική Ἑλλάδα. Νά σημειωθεῖ ὅτι τήν ὕπαρξη τοῦ συμπλέγματος τοῦ Καστελλορίζου ἔχει ἀναγνωρίσει ἡ Τουρκία μέ τήν διμερῆ συνθήκη μέ τήν Ἰταλία τοῦ 1932 ἀλλά καί μέ τήν ἀποδοχή τῆς Συνθήκης τῶν Παρισίων διά τῆς ὁποίας ἐξεχωρήθη στήν Ἑλλάδα ἡ πλήρης κυριαρχία τῆς Δωδεκανήσου συμπεριλαμβανομένου ρητῶς καί τοῦ Καστελλορίζου.

Ὁ κ. Κεφαλογιάννης, σχετικῶς πρός τίς σχέσεις ΕΕ – Τουρκίας, ὑπό τό πρῖσμα τῶν διεκδικήσεων τῆς τελευταίας, ὑπογραμμίζει ὅτι: «Δέν ὑπάρχει ἐνταξιακή πορεία, χωρίς ἀπόλυτο σεβασμό στό Διεθνές Δίκαιο». Ὑπογραμμίζει δέ περαιτέρω: «Ἡ Διεθνής Συνθήκη τῆς Λωζάννης διασφάλισε τήν εἰρήνη, τήν ἀσφάλεια καί τήν σταθερότητα στήν εὐρύτερη περιοχή γιά σχεδόν ἕναν αἰῶνα. Καί οἱ ὅποιες τάσεις ἀναθεωρητισμοῦ, ἀπό ὅπου κι ἄν ἐκφράζονται, δέν μποροῦν νά γίνουν δεκτές ἀπό κανέναν».