2020-2025: Προεδρία ἀπαιτήσεων

ΕΙΣΒΟΛΗ τῆς Τουρκίας στήν Συρία! Προσφυγικό!

Χιλιάδες μετανάστες στά σύνορά μας! Ἔνταση στήν Κυπριακή ΑΟΖ! Δίκαιο τῆς Θάλασσας! Καστελλόριζο! Ἔνοπλες Δυνάμεις! Ἑλληνοτουρκικός διάλογος! Ἐνταξιακές διαπραγματεύσεις γιά τά Δυτικά Βαλκάνια! Ἑλληνική μειονότητα στήν Ἀλβανία! Σκόπια! Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν! Ἐπιδείνωση ἑλληνορωσσικῶν σχέσεων! Ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος! Ἁπλή ἀναλογική! Ἰδιωτικοποίηση στρατηγικῶν ὑποδομῶν τῆς χώρας (ἐνέργεια, λιμένες)!

Αὐτό εἶναι τό στρατηγικό γεωπολιτικό πλαίσιο ἐντός τοῦ ὁποίου θά κινηθεῖ ἡ Ἑλλάς γιά τά πέντε ἑπόμενα χρόνια. Ἄκρως βεβαρημένο πλαίσιο, ἐξ οὗ καί τά θαυμαστικά. Αὐτοί εἶναι καί οἱ φάκελοι πού θά χειριστεῖ ὑποχρεωτικά ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας γιά τήν πενταετία 2020-2025. Πενταετία (ἄρα καί Προεδρία) ὑψηλῶν ἀπαιτήσεων. Ἐκ τῶν πραγμάτων. Πενταετία κατά τήν διάρκεια τῆς ὁποίας ἡ Εὐρώπη θά δοκιμαστεῖ ἀπό διάσπαση καί νέα οἰκονομική κρίση. Πενταετία κατά τήν ὁποία Κίνα καί Ρωσσία θά πιέσουν γιά νά ἀπειλήσουν τήν πρωτοκαθεδρία τῆς Ἀμερικῆς. Πενταετία κατά τήν ὁποία ὁ νέος Ψυχρός Πόλεμος θά ἐξελιχθεῖ στήν γειτονιά μας, στά σύνορά μας· ἤδη ἐξελίσσεται.

Κάθε φορά πού διαβάζω λοιπόν ὀνόματα τά ὁποῖα τυχόν θά προταθοῦν γιά τό ἀξίωμα τοῦ Προέδρου (καθώς στενοί συνεργάτες τοῦ Πρωθυπουργοῦ ἀποκλείουν ἀπερίσκεπτα κάθε πιθανότητα ἐπανεκλογῆς τοῦ Προκόπη Παυλόπουλου) καί κάθε φορά πού ἀκούω κάποιον κοντά στόν Πρωθυπουργό νά λέει ὅτι τά κριτήρια ἐκλογῆς τοῦ νέου Προέδρου πρέπει νά εἶναι ἀμιγῶς ἰδεολογικά (φιλελεύθερος – κεντρῶος), ἀναγκαστικά διερωτῶμαι: Συνειδητοποιεῖ κανείς τί εἴδους προκλήσεις θά κληθεῖ νά διαχειριστεῖ ὁ ἑπόμενος Πρόεδρος; Καταλαβαίνει κανείς ἀπό ὅσα εἶπε ὁ Ἀμερικανός ὑπουργός Ἐξωτερικῶν στήν Ἀθήνα πώς ἡ περιοχή μας εἶναι ἤδη τό ἐπίκεντρο τοῦ νέου Ψυχροῦ Πολέμου; Ἀντιλαμβάνεται κανείς ὅτι τό κρίσιμο γιά τά ἑπόμενα χρόνια δέν εἶναι ἄν ὁ Πρόεδρος θεωρεῖται ἐπαρκῶς φιλελεύθερος, ἀριστερός ἤ δεξιός, γυναίκα ἤ ἄνδρας, τεχνοκράτης ἤ πολιτικός, ὄμορφος ἤ ἄσχημος, ἀλλά ἄν εἶναι ἄριστος γνώστης τῶν θεσμῶν, τῆς πολιτικῆς καί τῆς συνταγματικῆς ἱστορίας, τῶν πολιτειακῶν ἰσορροπιῶν, καί βεβαίως ἄν εἶναι βαθύς γνώστης τοῦ γεωπολιτικοῦ περιβάλλοντος τῆς περιοχῆς;

Ἀπό τά ὀνόματα πού διαβάζω μέχρι σήμερα πώς διεκδικοῦν τήν καρέκλα τοῦ Καραμανλῆ, τοῦ Τσάτσου, τοῦ Στεφανόπουλου, ἀμφιβάλλω πολύ. Ἡ ἐκλογή τοῦ νέου Προέδρου δέν εἶναι ἅπαξ. Δέν ἀποτελεῖ ἔθιμο πού σέ ὑποχρεώνει νά διαλέξεις ἀπό τούς ἀπέναντι. Δέν ἀποτελεῖ στοιχεῖο εὐρύτερης στρατηγικῆς μέ στόχο τό ἰδεολογικό ἄνοιγμα τῆς ΝΔ στό κέντρο, μόνον. Αὐτό συμβαίνει, τό κερδίζεις σέ μιά στιγμή, καταγράφεται ἀπό τούς πολῖτες, χειροκροτεῖται, τελειώνει. Γιά τά ἑπόμενα πέντε χρόνια ὅμως; Τί κάνεις ἄν διαλέξεις λάθος; Κατά τήν γνώμη μου ὁ Πρωθυπουργός πρέπει νά ἐπιλέξει Πρόεδρο ὁ ὁποῖος νά τόν στηρίζει μέ σωστές συμβουλές σέ κρίσιμες στιγμές. Πρόεδρο-ἀσπίδα. Πρόεδρο πού νά λέει δημοσίως αὐτά πού δέν μπορεῖ νά πεῖ ὁ ἴδιος. Κοινῶς νά ταιριάζουν τά χνῶτα τους ὡς πρός τήν κατεύθυνση τῆς χώρας.

Τί νά τόν κάνω τόν φιλελεύθερο Πρόεδρο ἄν πρόκειται σέ μιά ἔξαρση συνταγματικοῦ ἐγωισμοῦ νά προκαλέσει πολιτειακή κρίση κορυφῆς; Ἐάν στήν ἔνταση προσθέσει ἔνταση; Θά μέ σώσει ὁ Ἄνταμ Σμίθ καί ἡ Ἄυν Ράντ πού διαβάζει; Τί νά τόν κάνω τόν Πρόεδρο ἄν ἐκεῖ πού πρέπει νά σαλπίσει προέλαση, σαλπίσει ἐθνική ὑποχώρηση; Ὁ Πρωθυπουργός πρέπει ἐπίσης νά ἐπιλέξει Πρόεδρο πού νά μπορεῖ νά εἶναι ὁ ρυθμιστής τοῦ Πολιτεύματος. Πού νά χαίρει σεβασμοῦ καί ἀπό τούς λοιπούς πολιτικούς ἀρχηγούς ὥστε νά λειτουργήσει ὡς παράγων ἑνότητας σέ μιά κρίσιμη στιγμή.

Λυποῦμαι νά πῶ ὅτι τινές ἀπό τούς ἐνδιαφερόμενους ἀδύνατον νά εἶναι καλοί Πρόεδροι Δημοκρατίας καί κατ’ ἐπέκταση ρυθμιστές τοῦ πολιτεύματος, διότι σέ ὅλη τους τήν διαδρομή στόν δημόσιο βίο λειτουργοῦσαν ὡς διαιρετικοί καί διχαστικοί παράγοντες γιά τό Ἔθνος, ποτέ ὡς ἑνωτικοί. Καί βεβαίως λυποῦμαι νά πῶ ὅτι ὁ Πρόεδρος-ἐπιχειρηματίας εἶναι ἐντελῶς ἀκατάλληλος γιά τό ἀξίωμα. Ἡ ἄγνοια τῆς λειτουργίας τῶν θεσμῶν, πολύ δέ περισσότερο ἡ μηχανική τοῦ Συντάγματος δέν εἶναι προσόν.

Γράφω αὐτό τό σημείωμα μέ τήν γνώση τοῦ παρασκηνίου τῆς πενταετίας πού φεύγει. Μέ τήν γνώση τοῦ ἀνθρώπου πού ξέρει ὅτι ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας βοήθησε τόν Πρωθυπουργό νά ἐπιβληθεῖ στό κόμμα του τό 2015 ἀπειλώντας τον μέ παραίτηση ἄν χρησιμοποιοῦσε τό δημοψήφισμα γιά τήν δραχμή. Μέ τήν γνώση τοῦ ἀνθρώπου πού ξέρει ὅτι ὁ Πρόεδρος ἐπέβαλε στόν ὑπουργό Ἐξωτερικῶν νά διεκδικήσει καί νά πετύχει τό ἀκατόρθωτο, τήν ἀλλαγή τοῦ Συντάγματος τῶν Σκοπίων. Μέ τήν γνώση τοῦ ἀνθρώπου πού ξέρει πώς ὁ Πρόεδρος ἀνάγκασε τόν Ἐρντογάν νά ἀναγνωρίσει τήν ἰσχύ τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης πού ἀρχικῶς ἀμφισβητοῦσε. Μέ τήν γνώση τοῦ ἀνθρώπου πού ξέρει πώς ὁ Πρόεδρος «πάγωσε» τίς προαγωγές τῶν ἀνωτάτων δικαστῶν χωρίς νά «τά σπάσει» μέ τόν Πρωθυπουργό.

Δέν γράφω γιά νά εἰσηγηθῶ τήν ἐπανεκλογή Παυλόπουλου. Μήν γελιέστε. Οὖτε κἄν τοῦ Κώστα Καραμανλῆ, ὁ ὁποῖος οὕτως ἤ ἄλλως δέν ἐνδιαφέρεται. Γράφω ὅμως γιά νά ἰσχυριστῶ ὅτι ἕναν τέτοιο Πρόεδρο χρειαζόμαστε. Μέ αὐτά τά χαρακτηριστικά, σέ αὐτό τό ρευστό ἐσωτερικό καί διεθνές περιβάλλον. Πρόεδρο-ἀσπίδα. Αὐτό ἐπιτάσσει τό συμφέρον τοῦ Ἔθνους. Ἡ ἐπιλογή τοῦ Προέδρου εἶναι ἀποκλειστικό προνόμιο τοῦ Πρωθυπουργοῦ, καί εἶμαι βέβαιος πώς θά βρεῖ τόν Πρόεδρο πού ἀξίζει στήν χώρα καί στίς περιστάσεις.