Ὁ φανατισμός τῶν νεοφώτιστων

ΤΑ ΡΑΝΤΑΡ μου «συλλαμβάνουν» εὐαίσθητες κινήσεις προετοιμασίας τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεών μας σέ διάφορες περιοχές τῆς χώρας…

… ἀλλά δέν σκοπεύω νά ὑπεισέλθω ἰδιαιτέρως. Ἐνημερώνω μόνο. Συνδυάζω ὅμως τήν σιωπηρή ἀναβάθμιση τοῦ ἐπιπέδου ἑτοιμότητος τοῦ Στρατοῦ μέ τήν ἔκρυθμη κατάσταση πού παρατηρεῖται στά νησιά τοῦ Αἰγαίου ἐξ αἰτίας τοῦ προσφυγικοῦ. Δέν εἶναι ἀμελητέα ὑπόθεση. Ἡ ἑνότης Λαοῦ – Στρατοῦ – Σωμάτων Ἀσφαλείας εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ προϋπόθεση γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τήν ἐπερχόμενη τουρκική πρόκληση. Οἱ ὅροι εἶναι οὕτως ἤ ἄλλως ἀντικειμενικά δυσμενεῖς γιά ἐμᾶς, ἄς μήν τούς κάνουμε καί ἄλλο.

Τί παρατηρῶ: Πρῶτον, διεύρυνση τοῦ ψυχικοῦ χάσματος, μήν πῶ σχίσματος μεταξύ κατοίκων τῶν ἀκριτικῶν περιοχῶν καί τῶν Ἀθηνῶν. Αὐτό ἄρχισε ἀπό τά βόρεια σύνορά μας δι’ ἀσήμαντον ποδοσφαιρικήν ἀφορμήν καί ἐκτείνεται τώρα καί στήν νησιωτική μεθόριο. Μετά τούς «Βούλγαρους» (ἔτσι φώναζαν τούς κατοίκους τῆς Μακεδονίας τά ἀθηναϊκά ΜΑΤ στό συλλαλητήριο τοῦ 2018 καί «φιλάθλους» στά γήπεδα ποδοσφαίρου τοῦ 2019), τώρα τό μενού τους γιά τούς κατοίκους τῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου περιεῖχε τόν χαρακτηρισμό «Γκασμάδες Τουρκόσποροι». Οἱ ἀντιδράσεις ἦταν εὔλογες μέν, ἀλλά ξεπέρασαν κάθε ὅριο δε, ἵνα ἐπιβεβαιωθῆ ἡ ἀπό πολλοῦ καιροῦ διατυπωθεῖσα ἐκτίμησή μας, ὅτι μέ τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων δέν παίζεις, τό αἴσθημα τῆς ἀποξένωσης τῆς περιφέρειας ἀπό τό κέντρο φουντώνει. Δέν ξανασυνέβη ποτέ πολῖτες νά «γαζώνουν» μέ καραμπίνες λεωφορεῖα τῶν ΜΑΤ. Αὐτό εἶναι «στάση», καί στήν Ἀθήνα μόνο τρομοκράτες στήν Χαριλάου Τρικούπη τό ἔκαναν. Δέν ξανασυνέβη ποτέ Ἐθνοφρουροί πού μετέχουν στήν Παλλαϊκή Ἄμυνα νά ἐπισκέπτονται τόν ταξίαρχο στήν Χίο γιά νά τοῦ παραδώσουν τά ὅπλα τους σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας. Δέν ξανασυνέβη ποτέ κάτοικοι νά εἰσβάλουν σέ ξενοδοχεῖα καί νά ξυλοκοποῦν ἀστυνομικούς ἄνδρες τῶν ΜΑΤ πού φέρουν στίς στολές τους τό ἐθνόσημο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Ὅποιος ἔχει ζήσει στά σύνορα γνωρίζει ἄριστα ὅτι ἐκεῖ τυγχάνει καθολικῆς ἀποδοχῆς ἕνας κανόνας: ὁ σεβασμός τοῦ πολίτη πρός τίς Ἀρχές. Γιά νά διαρραγεῖ καί νά «σπάσει» σέ τέτοιο σημεῖο κάποιοι πρέπει νά προσπάθησαν πάρα πολύ. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη μεγάλη πηγή ἀνησυχίας. Τό καταπεπτωκός ἠθικό τῶν πολιτῶν στά σύνορα.

Ἡ δεύτερη ἐξ ἴσου σημαντική πηγή ἀνησυχίας εἶναι ἡ εἰκόνα ἀστάθειας πού ἐξέπεμψε ἡ Κυβέρνηση στήν πρώτη ἀληθινή διαχείριση κρίσης. Μόλις βρέθηκε γιά πρώτη φορά ὑπό καθεστώς πίεσης, μακριά ἀπό τήν ἐπικοινωνιακή ἀσφάλεια τῶν Ἀθηνῶν. Δέν ξέρω ποιός ἀποφάσισε τήν ἐπίταξη, δέν ξέρω ποιός ἀποφάσισε τήν ἀναβολή στήν ἐπίταξη, δέν ξέρω ποιός ἀποφάσισε νά στείλει τά ΜΑΤ γιά νά περιφρουρήσουν τήν ἐπίταξη, δέν ξέρω ποιός γράφει τά non papers κατά τοῦ Περιφερειάρχη Μουτζούρη (ὁ ὁποῖος τό καλοκαίρι τοῦ 2018 ἐνθαρρύνθηκε ἀπό τόν τότε Γραμματέα τοῦ κόμματος καί ἀπό τόν τοπικό βουλευτή Λέσβου τῆς ΝΔ νά κατέλθει ἀντάρτης ὑποψήφιος –μήν κάνετε πώς δέν τόν ξέρετε), δέν ξέρω ποιός ἐνημερώνει τό Μαξίμου, ὅτι «ἀκραῖοι» πρωταγωνιστοῦν στά ἐπεισόδια, δέν ξέρω ποιός δέν ἐπιτρέπει σέ δημοσιογράφους δημοσίων ΜΜΕ νά μήν περιγράφουν τί γίνεται στόν τόπο τους. Ξέρω ὅμως ἕνα. Πώς στήν πρώτη ὀργανωμένη ἀντίσταση σέ σχέδιο τῆς Κυβέρνησης, τμήματα τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ ἀπάντησαν στούς πολῖτες μέ βία, ἐπιβολή, λογοκρισία, αὐταρχισμό.

Δέν πάει ἔτσι, ἀγαπητοί. Ἡ Δημοκρατία εἶναι ἕνα πολίτευμα σχεδιασμένο γιά τήν πειθώ. Ἀλλά ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού προέκυψε ἡ σκέψη νά περιοριστεῖ ἡ διαχείριση στά νησιά, οἱ τοπικοί ἄρχοντές τους καί ὁ κόσμος τους (πού ψήφισε φανατικά ΝΔ στίς ἐκλογές τοῦ 2019) ἀντιμετωπίστηκε ὡς… ἐνοχλητική «μῦγα». Χρειάστηκαν μεγάλες προσπάθειες στήν ἀρχή τῆς κρίσης γιά νά γίνουν δεκτοί στό Μέγαρο Μαξίμου ὁ Περιφερειάρχης καί οἱ Δήμαρχοι. Πρό μηνός περίπου. Τό αἴτημά τους νά ἀκουστοῦν ἀντιμετωπίζετο ἀπό τότε ὡς ἐπικοινωνιακό σώου καί οἱ ἴδιοι ὡς ἐχθροί. Ἀλλά τά πράγματα στήν πολιτική δέν λειτουργοῦν «γραμμικά», ὅπως εὐστόχως δήλωσε προχθές ὁ Εὐάγγελος Βενιζέλος. Ἡ αἴσθηση τῆς παντοδυναμίας πού προκύπτει ἀπό τίς δημοσκοπήσεις γρήγορα μεταλλάσσεται (ἔχει δείξει ἡ ἱστορία) σέ λανθασμένη ἀνάγνωση τῶν δεδομένων, σέ λανθασμένη ἐκτίμηση τῆς κατάστασης καί ἐν τέλει σέ καταστροφική ἀλαζονεία μανδαρίνων. Τό ζήτημα ἐν προκειμένω δέν εἶναι ἄν ἔχεις ἀποτελεσματική πολιτική, μπορεῖ καί νά ἔχεις πράγματι, ἔστω καί καθυστερημένα. Τό ζήτημα εἶναι πῶς «ἐπιβάλλεις» τήν πολιτική σου. Μέ πειθώ ἤ μέ ξύλο καί περιορισμό τῆς ἐνημέρωσης ὁ ὁποῖος, μάλιστα, στήν ἐποχή τῶν social media εἶναι μᾶλλον μάταιος. Τά πάντα γίνονται γνωστά! Ὁ δέ προβληματισμός πού ἀναπτύσσω δέν ἀφορᾶ αὐτήν καθ’ ἑαυτήν τήν κρίση τῆς Χίου. Μέ «λούζει» κρύος ἱδρώτας σκεπτόμενος ὅτι ἀνάλογη διαχείριση θά μποροῦσε νά γίνει σέ κρίση μεγαλυτέρων διαστάσεων, μείζονα κρίση. Ἀπό πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ἕως ἐπεισόδιο στό Αἰγαῖο.

Ἀπαιτεῖται ἐπανεκτίμηση τῆς κατάστασης, τώρα. Ὁ Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ἔδειξε καλά ἀνακλαστικά ἀποσύροντας τά ΜΑΤ, ἀλλά πρέπει νά δεῖ τί θά πράξει μέ τούς ἡρακλειδεῖς του. Ἡ ἐποχή ζητᾶ μετριοπάθεια καί ὄχι φανατισμό νεοφώτιστων, πού ὅταν δέν συμφωνεῖ ἡ πραγματικότητα μαζί τους τόσο τό χειρότερο γιά τήν πραγματικότητα. Πού βαπτίζουν ὑβριστικῶς τούς κατοίκους τοῦ Αἰγαίου «ἀγανακτισμένους». Πού προσβάλλουν παλαιούς νεοδημοκράτες ὡς «ἀκραίους». Πού ἀφαιροῦν τόν λόγο ἀπό αἱρετούς. Ἡ ἀντίληψη αὐτή πρέπει νά διαπεράσει συνολικῶς τήν Κυβέρνηση, τήν Κοινοβουλευτική Ὁμάδα, τό κόμμα καί τό ἐπιτελικό κράτος. Διότι μέ ἀνησυχία παρατηρῶ στά κανάλια νεοεκλεγέντες πασοκογενεῖς βουλευτές νά ἐπιτίθενται σέ φιλήσυχους συντηρητικούς πολῖτες πού ἔχουν δώσει τήν ζωή τους γιά τήν παράταξη (ὄχι βεβαίως γιά νά τά ἀκοῦνε ἀπό πολιτικά μειράκια καί νεοσσούς.) Διότι μέ ἀνησυχία πληροφοροῦμαι –ἄσχετο ἐκ πρώτης ὄψεως– ὅτι στήν τελευταία Κεντρική Ἐπιτροπή τῆς ΝΔ ἀπαγορεύτηκε σέ αἱρετικό μέλος νά ὁμιλήσει, ἐνῶ καί ἡ Ἐκτελεστική Γραμματεία τοῦ κόμματος ἐξελέγη χωρίς νά στηθοῦν κάλπες. Οἱ κρίσεις, ἀγαπητοί, ξεπερνιοῦνται μέ δημοκρατία καί συνεννόηση. Μέ σύνεση καί μετριοπάθεια. Κάθε ἄλλη σκέψη θά ἔχει ὀλέθριες συνέπειες.