«Ἀποχώρησα ἀπό τό ΝΑΤΟ γιά νά κρατήσω τήν Ἑλλάδα στήν Δύση!»

Ἡ συγκλονιστική ἐξομολόγησις τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ στόν Νῖκο Μέρτζο

ΖΟΥΜΕ σέ ἐποχές κρίσεως. Κρίσεως, πού μέ ἀνάλογα χαρακτηριστικά ἔχει ζήσει ὁ Ἑλληνισμός στό πρόσφατο παρελθόν του. Ὁ τρόπος πού συμπεριεφέρθη ἡ Δύσις στήν τραγωδία τῆς Κύπρου παρουσιάζει πολλές ὁμοιότητες μέ τήν σημερινή ἐποχή. Ἡ ἡγεσία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως διεκήρυξε κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψή της στόν ἀκριτικό Ἕβρο ὅτι τά ἑλληνικά σύνορα εἶναι καί εὐρωπαϊκά σύνορα, ὡστόσο προσεκτική ἀνάγνωσις τῶν δηλώσεών της δείχνει ὅτι ἀπέφυγε κάθε ἀναφορά πού θά μποροῦσε νά δυσαρεστήσει τήν Τουρκία. Τήν αὐτή διάθεση δείχνουν οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες Ἀμερικῆς καί οἱ ἐπηρεαζόμενοι ἀπό αὐτές διεθνεῖς ὀργανισμοί. Οἱ δηλώσεις τοῦ Προέδρου Τράμπ γιά τόν Ἐρντογάν εἶναι ἤπιες, οἱ ἀνακοινώσεις τοῦ State Department κρατοῦν ἴσες ἀποστάσεις, ἐνῶ καί ὁ ΟΗΕ μέ τήν Διεθνῆ Ἀμνηστία κάνουν πώς δέν βλέπουν πόσο πειρατικά συμπεριφέρεται ἡ Τουρκία καί κάνουν ἔκκληση στήν αὐτοσυγκράτηση.

Ἡ κρίσις ὡς φαίνεται θά κλιμακωθεῖ μέσα στόν Μάρτιο. Θά κλιμακωθεῖ καί θά κληθοῦμε ὡς ἀνάδελφο Ἔθνος, ὅπως εὐστόχως εἶχε χαρακτηρίσει τήν Ἑλλάδα ὁ Πρόεδρος Σαρτζετάκης, νά λάβουμε ἀποφάσεις ὑπό τό κράτος συναισθηματικῆς φορτίσεως. Ὑπ’ αὐτή τήν ἔννοια εἶναι ἐθνικῶς χρήσιμα ὅσα ἀποκαλύπτει ὁ κορυφαῖος Ἕλλην καί Μακεδών δημοσιογράφος Νῖκος Μέρτζος στό βιβλίο του Ὁ Ἀναμορφωτής πού ἐπανακυκλοφορεῖ αὐτές τίς ἡμέρες ἀπό τίς ἐκδόσεις «Μίλητος». Ἡ ἀξία του δέν συνίσταται μόνο στίς ἀποκαλύψεις πρός τόν συγγραφέα, ὅτι εἶχε δεῖ ἀπό τό 1963 ὅτι ἡ Ἕνωσις Κέντρου θά διασπασθεῖ καί πώς ἡ κατάληξις παρά τίς προειδοποιήσεις του θά ἦταν ἡ ἐπέμβασις τοῦ Στρατοῦ. Τό εἶχε πεῖ πολύ ὡραῖα ἄλλωστε, σέ μιά συνέντευξή του στόν ξένο Τύπο, ἡ ὁποία φιλοξενεῖται σέ βιβλίο πού ἐξέδωσε τό 2014 ὁ νῦν βουλευτής τῆς ΝΔ Δημήτρης Καιρίδης: «Ἡ δημοκρατία στήν Ἑλλάδα δολοφονήθηκε σέ συνθῆκες ἐλευθερίας». Ἡ ἀξία του συνίσταται στά κριτήρια πού ὁδήγησαν τόν Καραμανλῆ νά πάρει τήν ἀπόφαση γιά τήν ἀποχώρηση τῆς Ἑλλάδος ἀπό τό στρατιωτικό σκέλος τοῦ ΝΑΤΟ. Ἦταν μία ἀπόφασις πού ἔμοιαζε ἀντιδυτική. Ὅπως ὅμως ἐξήγησε ὁ Καραμανλῆς στόν διαφωνοῦντα Μέρτζο, αὐτή ἦταν μία ἀπόφασις γιά νά παραμείνει ἡ Ἑλλάς στήν Δύση. Καί πώς ἄν δέν τήν εἶχε λάβει ἐναρμονιζόμενος μέ τό λαϊκό αἴσθημα, ἡ Ἑλλάς θά ἔκανε παρέα στήν Γιουγκοσλαβία μαζί μέ ἄλλες χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου καί τῶν ἀδεσμεύτων. Ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς γνωρίζων τήν Ἑλλάδα μέ τά προτερήματά της καί τά ἐλαττώματά της, λές καί ἦταν κόρη του, μᾶς ἀπέδειξε ὅτι γιά νά εἶσαι μεγάλος Δυτικός πρέπει νά ἀμφισβητεῖς τήν Δύση ὅταν χρειάζεται. Μόνον ἔτσι εἶσαι χρήσιμος καί στήν χώρα σου καί στήν Δύση. Στήν ἴδια ρότα ἐκινήθη ἄλλωστε καί ὁ ἀνεψιός του Κώστας Καραμανλῆς. Ἀκολουθεῖ ἡ συγκλονιστική διήγησις Μέρτζου, τόν ὁποῖο παρά τά ὅλα ὅσα, ἡ «Ἑστία» μας θεωρεῖ εὐπατρίδη, καί ἡ ἐξομολόγησις Καραμανλῆ γιά τό ΝΑΤΟ.

«“Ὅταν, συνεπείᾳ τῆς κυπριακῆς καταστροφῆς, ὁ Κ. Γ. Καραμανλῆς ἀπεφάσισε τήν ἔξοδο τῆς χώρας ἀπό τό στρατιωτικό σκέλος τοῦ ΝΑΤΟ τό 1974, τόλμησα νά διαφωνήσω ἀνοικτά. Ἐπεσήμανα ὅτι ἡ ἀπόφασή του ἀκυρώνει τήν προσήλωσή του στή Δύση καί εἶχε σοβαρό κόστος: ἡ Ἑλλάδα ἔχασε ἔτσι τό ἕως τότε δικαίωμά της νά διοικεῖ ὅλες τίς συμμαχικές δυνάμεις στό Αἰγαῖο. Δύο μῆνες δέν μοῦ μιλοῦσε. Μέ ἀπέκλεισε ἀπό ὅλα τά πολιτικά του ταξίδια στό ἐξωτερικό”. Τόν Μάϊο 1975 ταξιδεύει στίς Βρυξέλλες γιά νά μετάσχει στήν Σύνοδο Κορυφῆς τῆς Ἀτλαντικῆς Συμμαχίας, ὅπου ἡ Ἑλλάδα παρέμενε πολιτικό μέλος. Ἀμέσως μετά εἶχε προγραμματισθεῖ συνάντησή του μέ τόν Πρωθυπουργό τῆς Τουρκίας Σουλεϋμάν Ντεμιρέλ. Ἔπρεπε νά εἶμαι ἐκεῖ ἀλλά δέν μέ ἤθελε. Ἤμασταν “κακιωμένοι”. Ἀλλά κι ἐγώ τζαναμπέτης. Μέ ἔξοδα τοῦ “Ἑλληνικοῦ Βορρᾶ” φτάνω στίς Βρυξέλλες καί μένω μακριά του σέ ἕνα μεγάλο ξενοδοχεῖο. Ἔβραζα καί ἤθελα νά μοῦ τό πληρώσει. Ἔτσι κι ἔγινε. Στή Θεσσαλονίκη εἴχαμε συνδεθεῖ στενά μέ τόν Γενικό Πρόξενο τῆς Τουρκίας Ὀσμάν Σιρμάν, ἕναν ἄρχοντα μπέη, πού τό καλοκαίρι τοῦ 1973 εἶχε μετατεθεῖ σέ ὑψηλή θέση τῆς τουρκικῆς ἀντιπροσωπείας στίς Βρυξέλλες. Διατηρούσαμε ἐπαφή καί τοῦ τηλεφωνῶ. “Ἀμάν, τζάνεμ, σέ ψάχνω. Πάρε ταξί καί ἔλα ἀμέσως”. Πῆγα καί ἔμεινα ἄναυδος. Στόν κῆπο τοῦ Ὀσμάν εἶναι ὁ Ντεμιρέλ καί πέντε-ἕξη Τοῦρκοι δημοσιογράφοι. Ὁ Ὀσμάν δίπλα μου μεταφράζει στά ἑλληνικά. Καί τί ἀκούω! Ὁ Ντεμιρέλ ἐξηγοῦσε στά φερέφωνά του ὅσα ἐπρόκειτο νά προτείνει τήν ἑπομένη στόν Καραμανλῆ: ἀνάθεση τῶν ὑδρογονανθράκων τοῦ Αἰγαίου σέ διεθνεῖς κολοσσούς καί συμφωνία Ἑλλάδος – Τουρκίας γιά τόν μεταξύ τους καταμερισμό τῶν κερδῶν. Φιλῶ τόν Ὀσμάν καί τρέχω σφεντόνα στό ξενοδοχεῖο τοῦ Καραμανλῆ. Μοῦ ἀπαγορεύουν σκαιά, μέ δριμύτερο τόν Τάκη Λαμπρία, ὑφυπουργό Τύπου τότε, πού μέ θεωροῦσε ἀνταγωνιστή του. Ἐγώ φωνάζω δυνατά. Ἀκούει ὁ Καραμανλῆς καί μέ καλεῖ. Οὔτε χειραψία. Τί φωνάζεις, ρέ; Δέν θέλω νά σέ διῶ στά μάτια μου. Μέ μαύρισες τήν ψυχή. Καλά μέ μαλώνετε, Κύριε Πρόεδρε. Ἀκοῦστε, ὅμως. Ἦλθα νά σᾶς ἀναφέρω ὅλα ὅσα θά σᾶς προτείνει αὔριον ὁ Ντεμιρέλ. Μουρλάθηκες ντίπ κατά ντίπ. Μοῦ ἔγινες τώρα καί μάντης; Ἀκούω. Τοῦ ἀνέφερα λέξη πρός λέξη ὅλα ὅσα θά τοῦ πρότεινε τήν ἑπομένη ὁ Ντεμιρέλ στήν συνάντησή τους στό Παλαί Ὀγκμόν. Τήν ἑπόμενη μέρα δημοσιεύθηκαν ἀποκλειστικά στόν “Ἑλληνικό Βορρᾶ”. Κατά τήν κοινή συνέντευξη Τύπου ὁ Καραμανλῆς μοῦ κάνει νόημα ὅτι μέ εὐχαριστεῖ καί θέλει νά μέ δεῖ στό ξενοδοχεῖο του. Πηγαίνω. Ὅλοι τώρα σούζα μπροστά μου. Μοῦτρα ὁ Λαμπρίας. Ὁ Πρόεδρος μέ εὐχαριστεῖ καί μοῦ ἐξηγεῖ τήν ἀπόφασή του γιά τήν ἀποχώρηση ἀπό τό στρατιωτικό σκέλος τοῦ ΝΑΤΟ. Ὡς φαίνεται, τόν βασάνιζε ἡ ἀντίρρηση ἑνός πιστοῦ του. Ἴσως καί τό “κάκιωμά” μας. Ἐξηγεῖ: “Ἄκου με δῶ, βρέ τζαναμπέτη! Ἡ πολιτική δέν εἶναι στατική οὔτε γραμμένη στίς Δέκα Ἐντολές. Κάποτε παρίσταται ἀνάγκη νά ἐπιλέξεις μιά ἐνέργεια βλαπτική, ὅπως ἡ τωρινή, γιά νά ἀποτρέψεις μιά καταστροφή. Μετά τήν δικτατορία, τήν ἐθνική προδοσία καί τήν συμμαχική ἀδράνεια, τό πολιτικό ἐκκρεμές κινεῖται πρός τό ἄλλο ἄκρο ἀριστερά. Ἄν δέν ἱκανοποιήσω τώρα τή λαϊκή ὀργή, πᾶμε ντίπ ἀριστερά καί τελεσίδικα ἐκτός ΝΑΤΟ. Στήν καλύτερη περίπτωση τότε θά γίνουμε Γιουγκοσλαβία καί δέν θά μείνει τίποτε ὄρθιο. Δέν χάνουμε μόνον τή μισή Κύπρο. Ἀπειλεῖται ἡ Μακεδονία μας καί ἡ ἐθνική κυριαρχία στό Αἰγαῖο. Πάψε καί κολύμπα. Δῶσε μάχη”».

Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Ν. Μέρτζος, ὁ Καραμανλῆς «δίδαξε ἔμπρακτα ὅτι ἡ σύγχρονη Μεγάλη Ἰδέα τοῦ Ἔθνους εἶναι ὁ ἐκσυγχρονισμός, ἡ ἀνάπτυξη καί ἡ κοινωνική συνοχή τῆς Ἑλλάδος μέσα στά ὑφιστάμενα ὅριά της. Ἀπέκρουσε τήν ἐπέκταση ἀλλά καί τήν ἀμφισβήτηση τῶν συνόρων της. Στούς καιρούς μας ὁ Κωνσταντῖνος Γ. Καραμανλῆς εἶναι πιό ἐπίκαιρος παρά ποτέ».