Ἡγεσίες εὐρέος πέλματος

Ο ΕΠΙΜΕΛΗΣ κατά τά λοιπά συνάδελφος δημοσιογράφος δέν εἶχε διαβάσει σωστά τίς κάρτες τῆς τελευταίας δημοσκόπησης τῆς ALCO

Ὅταν ἄρχισε λοιπόν ἡ ραδιοφωνική συνέντευξη μέ τόν διευθύνοντα τῆς ἑταιρείας Κώστα Παναγόπουλο, κατέθεσε τόν προβληματισμό του, γιατί ἐνῶ ἡ ΝΔ ἐμφανίζεται νά προηγεῖται μέ 8 μονάδες τοῦ ΣΥΡΙΖΑ στήν μέτρηση πού πραγματοποίησε γιά λογαριασμό τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ Open, ἡ ψαλίδα στήν καταλληλότητα γιά τήν πρωθυπουργία μεταξύ Μητσοτάκη – Τσίπρα ἔχει μειωθεῖ στίς 3 μονάδες: 34% γιά τόν Πρωθυπουργό καί 31% γιά τόν ἀρχηγό τῆς Ἀντιπολίτευσης. «Δέν καταλάβατε καλά! Τό 31% δέν ἀπαντᾶ ὅτι εἶναι κατάλληλος ὁ Τσίπρας. Ἀπαντᾶ ὅτι εἶναι κατάλληλος ὁ… κανένας!» τόν διόρθωσε μέ ἔμφαση ὁ γνωστός δημοσκόπος. Ἡ καταλληλότητα τοῦ Τσίπρα ὀλίγον μεγαλύτερη ἀπό τά ποσοστά τοῦ κόμματός του κινεῖται σήμερα στό 23,5%. Ὥστε ἔτσι λοιπόν! Τό 31% τῶν Ἑλλήνων δέν ἐγκρίνει κανένα πολιτικό ἀρχηγό γιά πρωθυπουργό του! Ἐξόχως προβληματικό.
Λίγο ἀργότερα, μέ ἄλλη ἀφορμή ἴδιο θέμα συζήτησης μέ ἀναγνώστρια τῆς ἐφημερίδας, πάντοτε βρίσκω χρόνο νά μιλῶ μέ ὅσους μᾶς διαβάζετε –δέν τά ξέρουμε ὅλα, μαθαίνουμε καί ἀπό ἐσᾶς.

«Τί κακό καί αὐτό! Ψηφίζουμε πλέον τόν καλύτερο μέτριο. Μή τυχόν καί ἐκλεγεῖ ὁ ἄλλος. Ὅπως στήν Γαλλία. Ἐνῶ στήν ἀρχή τό σύνθημα ἦταν “ὁποιονδήποτε ἄλλο ἀλλά ὄχι τόν Μακρόν”, στήν τελική εὐθεῖα μόλις εἶδαν τήν ἐναλλακτική τῆς Λέ Πέν, ἔσπευσαν στήν κάλπη κρατῶντας τήν μύτη τους καί ψήφισαν τόν ἀλαζόνα Ἐμμανυέλ» μοῦ σχολίασε ἡ ἀγαπητή. Ἄς μήν πανικοβαλλόμαστε. Οὔτε ἡ Γαλλία οὔτε ἡ Ἑλλάς εἶναι οἱ μοναδικές περιπτώσεις. Ὅλος ὁ κόσμος ἔτσι ψηφίζει. Ἄκεφα. Μέ κριτήριο τίς διαθέσιμες ἐπιλογές. Στήν Ἀμερική τό κατεστημένο τοῦ Δημοκρατικοῦ Κόμματος κινητοποίησε ἑκατομμύρια κόσμο γιά νά ἐκδιώξει τόν Τράμπ ἀπό τήν ἐξουσία (ἀκόμη καί ἀποκρύπτοντας σκάνδαλα τοῦ υἱοῦ τοῦ Μπάιντεν στήν Οὐκρανία), καί σήμερα οἱ Ἀμερικανοί κοιμοῦνται καί ὀνειρεύονται πῶς νά τιμωρήσουν τόν Μπάιντεν στίς ἐνδιάμεσες ἐκλογές γιά τόν ἀπίστευτο πληθωρισμό. Τόσο πολύ τούς ἐνθουσίασε.

Στήν Γερμανία ἐξελέγη καγκελλάριος κάποιος τοῦ ὁποίου τό κόμμα συγκέντρωσε τήν προτίμηση τοῦ 25% τοῦ λαοῦ. Μόλις. Στήν Ἀγγλία ὁ ἐλπιδοφόρος Πρωθυπουργός Τζόνσον κατέστη ὁ περίγελως τοῦ Κοινοβουλίου μετά τίς ἀποκαλύψεις γιά τά κορωνο-πάρτυ στήν «Ντάουνινγκ Στρήτ». Παντοῦ λοιπόν στόν κόσμο μέ τόν ἕναν ἤ μέ τόν ἄλλο τρόπο κυριαρχεῖ ὁ κανένας. Παντοῦ οἱ λαοί, ὅπου ὑπάρχει δημοκρατία, ὅπως ὑπάρχει, ψηφίζουν γιά νά μήν ἔρθει «ὁ ἄλλος». Βεβαίως ἐπειδή ἔξω ἀπό τόν χορό πολλά τραγούδια λέμε ἐμεῖς οἱ δημοσιογράφοι, ναί, ἀναγνωρίζω ὅτι ἡ διακυβέρνηση στόν ἀπαιτητικό αἰῶνα μας εἶναι περίπου ἐπιστήμη. Φράση πού μοῦ εἶχε ἐμπιστευτεῖ ἡ Μαριέττα Γιαννάκου κάποτε. Ναί, ἡ διακυβέρνηση ἀναλώνεται ἑκοῦσα ἄκουσα στήν διαχείριση σοβαρότατων κρίσεων πού ἐξαντλεῖ τίς ἡγεσίες –κάποιοι ὑποστηρίζουν ὅτι στό μέλλον οἱ πολιτικοί θά ἀξιολογοῦνται ἀποκλειστικῶς ἀπό τήν ἀνταπόκριση καί τά ἀνακλαστικά πού ἐπιδεικνύουν στήν διαχείριση κρίσεων. Θά πρέπει νά συμφωνήσουμε ὅμως καί σέ κάτι ἀκόμη: Καί ἄλλες φορές στό παρελθόν ὁ κόσμος ἦταν ἐξαιρετικά σύνθετος. Δύσκολος. Περίπλοκος. Γεμᾶτος κρίσεις. Καί ἄλλες φορές ὑπῆρχαν μεγάλες ἀπαιτήσεις ἀπό τήν πολιτική. Τά κατάφερε ὅμως. Ἔδωσε ἀπαντήσεις. Γέννησε ἡγέτες μέ ὅραμα καί καθολική ἀποδοχή πού ἐνέπνευσαν λαούς. Ἀπό τά λασπόνερα τῆς Πρώτης Σερρῶν –μόνο ὅποιος ἔχει πάει ἐκεῖ καταλαβαίνει τί λέω– ξεπήδησε ὁ Καραμανλῆς, νίκησε τήν φτώχεια καί ἐξασφάλισε μιά προνομιακή θέση γιά τήν πατρίδα μας στόν νέο κόσμο. Ἀπό τό Καλέντζι τῆς Ἀχαΐας προέκυψαν ὁ Γεώργιος καί ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου. Μέ ματιές πού ὑπερέβαιναν τήν μίζερη ἑλληνική καθημερινότητα. Κονιάκ πωλοῦσε ὁ Ζάν Μονέ, ὁ ἄνθρωπος πού ὁραματίστηκε τήν εὐρωπαϊκή ἰδέα. Κόρη μπακάλη ἦταν ἡ Θάτσερ πού εἶχε στήν καρδιά της τό ὅραμα νά κάνει τή Βρεταννία «Μεγάλη ξανά». Γίνεται λοιπόν νά ὑπερβοῦμε τόν «κανένα»! Ἀλλά γιά νά γίνει κανείς αὐτό πού εὔστοχα ὁ Πρόεδρος τῆς Ἕνωσης Κεντρώων Βασίλης Λεβέντης ὅριζε ἀπό τοῦ βήματος τῆς Βουλῆς ὡς «ἡγέτη εὐρέος πέλματος» (φράση τοῦ ἀγαπημένου του Γέρου τῆς Δημοκρατίας μᾶλλον), οἱ ἡγεσίες μας, παροῦσες καί μέλλουσες, ὀφείλουν νά μετεξελιχθοῦν. Νά βροῦν συντονισμό μέ τήν λαϊκή ψυχή –καί αὐτό δέν ἐπιτυγχάνεται μέ ἁπλές περιοδεῖες γνωριμίας στήν ἐπικράτεια ἀλλά μέ κέφι νά μάθεις τήν βαθειά Ἑλλάδα– καί νά τοποθετήσουν τήν πατρίδα μας, τήν γεννήτορα τῆς Δημοκρατίας καί τῆς Δύσεως, σέ ἐπίκαιρη θέση στό διεθνές στερέωμα.

Ἡγεσία χωρίς τίς ἰδέες δέν εἶναι ἡγεσία οὔτε ἐμπνέει τούς πολλούς. Ἄς κοιτάξουμε λοιπόν λίγο πέρα ἀπό τό προφανές καί ἄς ἀναζητήσουμε βαθιές φιλοσοφικές ἀπαντήσεις γιά τά προβλήματα τοῦ νέου κόσμου καί τῆς Ἑλλάδας μας. Ἄν τίς βροῦμε, εὔκολα αὐτές γίνονται πολιτική, εὔκολα ὅραμα, εὔκολα ἔμπνευση. Εὔκολα καί ἡγεσία.