Ὅπως αὐτοκτονοῦσαν ὁμαδικά στήν Ἀμερική

Ὁ πατέρας τοῦ κληρωτοῦ Καραμήτρου ἔχει ἀποβιώσει ἀπό τόν κορωνοϊό

Ἡ μητέρα του, στό χωριό, γιά νά μήν στενοχωρήσει τόν γυιό, δέν τόν ἔχει ἐνημερώσει γιά τήν συμφορά. Ἐνημερώνει, ὅμως, τόν διοικητή τοῦ στρατοπέδου. «Σέ παρακαλῶ, κύριε διοικητή μου, εἶμαι ἡ μάνα τοῦ κληρωτοῦ Καραμήτρου καί πρίν μίαν ὥρα μᾶς ἄφηκε ὁ πατέρας του. Μπορεῖς νά τόν εἰδοποιήσεις; Ἀλλά νά τοῦ τό φέρ’ς μέ τρόπο μήν πάθει τίποτις τό π’δί, γιατ’ ἔχει ἀδυναμία στόν πατέρα του»…

Ὁ διοικητής, πιστός εἰς τό καθῆκον, ὑποβάλλει τήν ἐρώτηση τοῦ ἑνός ἑκατομμυρίου. «Ἦτο ὁ σύζυγός σας ἐμβολιασθείς τίποτα ἀξιότιμος κυρία;». Ἡ γυναικούλα, χωρική, ἀκούει τό «ἐμβολιασθείς», ἀκούει καί τό «ἀξιότιμος» καί μπερδεύεται. «Ὄχι, κύρ διοικητή μου, ἐμπολιασμένος δύο φορές ἤτουνε, ὄχι ἐμπολιαστής!»… Ὁ διοικητής ἀκολουθεῖ τήν κλασσική μέθοδο καί βγάζει τούς νεοσυλλέκτους στήν ἀναφορά. «Ἠμιανά’ς! Ὅποιος ἔχει πατέρα ἀνεμβολίαστο νά κάνει ἕνα βῆμα μπροστά!» Καμμιά δεκαριά φαντάροι, κάνουν τό μετέωρο βῆμα τοῦ στραβαδιοῦ. Ὁ Καραμῆτρος  στέκεται κλαρῖνο. «Ὅποιος ἔχει πατέρα ἐμβολιασμένο δύο φορές καί πάει γιά τήν τρίτη, νά κάνει ἕνα βῆμα πίσω!»

Κάνουν ἕνα βῆμα πίσω περισσότεροι φαντάροι, ἀνάμεσά τους καί ὁ Καραμῆτρος.

«Ποῦ πᾶς, ρέ χαμένο! Δέν τά ἔμαθες; Ὁ πατέρας σου εἶναι δισ. ἐμβολιασθείς ἀλλά τήν τρίτη δόση θά τοῦ τήν κάνει ὁ Ἅγιος Πέτρος!» λέει ὁ διοικητής, πού «τοῦ τό φέρνει» μαλακά…

Τό ἀνέκδοτο κυκλοφόρησε καί τό ἔμαθα κι ἐγώ χθές, ἀπό συνάδελφο στήν ἐφημερίδα.

Καταλαβαίνετε ποῦ ἔχουμε φθάσει; Ἀπό τήν στιγμή πού ζυγώνουμε τά 7.500 κρούσματα ἡμερησίως καί κάθε μέρα, κατά μέσον ὅρο, ταξιδεύει στόν ἄλλο κόσμο ἕνα πούλμαν μέ –κατά μέσον ὅρο– πενῆντα καί κάτι ἐπιβάτες, καί ἐμεῖς ἔχουμε κάνει τήν κατάσταση αὐτή «ἀνέκδοτο», μᾶλλον δέν ὑπάρχει σωτηρία! Κι ἄς λέει ὁ πρωθυπουργός ὅτι «ἡ κοινωνία δέν ξανακλείνει». Τί νά τήν κάνεις μιά ἀνοιχτή κοινωνία χωρίς ἀνθρώπους; Ὅπως πᾶμε, στό τέλος ὁ ἕνας θά «κολλάει» τόν ἄλλον καί ἡ ὀρχήστρα τοῦ «Τιτανικοῦ» θά συνεχίσει νά παίζει. Φυσικά, ἄν ἡ κυβέρνηση θά καταστήσει ὑποχρεωτικό τόν ἐμβολιασμό, ἐκεῖνοι πού σήμερα φωνάζουν γιά «ὀλιγωρία», θά φωνάζουν γιά «ἀντισυνταγματικότητα». Δηλαδή τό ρεζιλίκι τῶν ρεζιλικίων!

Δέν νομίζω νά ὑπάρχει ἄλλη πολιτισμένη χώρα στήν ὁποία μιά θανατηφόρος νόσος ἔχει γίνει ἀντικείμενο πολιτικῆς διαμάχης. Σέ ἕνα σοβαρό κράτος, τά κόμματα ὄχι μόνο θά εἶχαν ὁμονοήσει, ἀλλά θά εἶχαν ἀπό τήν πρώτη στιγμή ἀποφασίσει νά πείσουν, ὅλοι μαζί, τούς πολῖτες νά ἐμβολιασθοῦν. Ἐδῶ, δυστυχῶς, ὑπάρχουν κοινοβουλευτικά κόμματα πού ψαρεύουν στήν θολούρα τοῦ «ἀντιεμβολιαστικοῦ κινήματος», ἑνός κινήματος δηλαδή πού ἐν πολλοῖς κηρύσσει τήν προσφυγή σέ οἰκειοθελῆ ἔκθεση στόν θάνατο. Ὅπως κάτι παλαβοί στήν Ἀμερική, μέχρι πρίν ἀπό λίγα χρόνια, πού ἔπειθαν τούς «πιστούς» τους νά αὐτοκτονήσουν ὁμαδικά καί ἐκεῖνοι τό ἔπρατταν! Τί θά γίνει, λοιπόν; Θά στέκεται ἡ Πολιτεία καί θά μετρᾶ τούς νεκρούς πού προστίθενται καθημερινά στόν κατάλογο καί θά ἀνέχεται ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγουν νά μεταβληθοῦν σέ «κινούμενο ἀναμεταδότη» τῆς νόσου;

Πῶς θά προστατευθεῖ ὁ πληθυσμός τῆς χώρας; Μήπως σήμανε ἡ ὥρα τῶν σκληρῶν ἀλλά ἀποτελεσματικῶν ἀποφάσεων; Καί ἄν σήμανε, γιατί αὐτή ἡ συνεχής ἀναβλητικότητα;