Ἀγάπες ἐκ τοῦ πονηροῦ

ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ στό Παρίσι, μαζί μέ τήν οἰκογένειά του κατά τήν διάρκεια τῆς δικτατορίας, ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης, λίγα χρόνια μετά τήν ἀποστασία καί τόν ἐξοβελισμό του ἀπό τούς ὀπαδούς τῆς Ἑνώσεως Κέντρου, ἀντελήφθη ἐγκαίρως ὅτι ὁ μόνος δρόμος ἐπιστροφῆς του στήν πολιτική ζωή τῆς χώρας, ὅταν θά ἀποκαθίστατο ἡ Δημοκρατία, εἶχε ἕνα ὄνομα: Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς.

Ρεαλιστής ὅπως ἦταν ἔκανε πολύ γρήγορα τήν ἐπιλογή του, τήν ὁποία ἐπισφράγισε μέ τήν ἀξεπέραστη κρητική φιλοξενία: πολύ τακτικά ἡ Μαρίκα Μητσοτάκη καλοῦσε σέ δεῖπνο τόν μονήρη ἐθνάρχη στήν οἰκία τους γιά νά ζεσταθοῦν οἱ σχέσεις τους, ἐνῷ τά παιδιά τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ, καί ἰδιαίτερα ἡ Ντόρα, ἦταν οἱ κομιστές τῶν δηλώσεων, τῶν συνεντεύξεων καί τῶν μηνυμάτων τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ σέ διεθνῆ μέσα ἐνημερώσεως, ὅπως ἡ Deutsche Welle τοῦ Παύλου Μπακογιάννη.

Μηνυμάτων κατά τῆς δικτατορίας, ἐννοεῖται. Ὅταν ἐπανῆλθε ἡ δημοκρατία καί ὁ Καραμανλῆς κατέλυσε τίς πρῶτες μέρες αὐτῆς στό ξενοδοχεῖο «Μεγάλη Βρεταννία» ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης ἦταν ἀπό τούς πρώτους πού τοῦ ζήτησε ραντεβού μέ στόχο νά περιληφθεῖ στήν κυβέρνηση ἐθνικῆς ἑνότητας. Περίμενε ὑπομονετικά ὅπως μοῦ ἔχει διηγηθεῖ ἡ πιστή του Γραμματέας Λένα Τριανταφύλλη στό σαλόνι τοῦ ἱστορικοῦ ξενοδοχείου, ἀναμένοντας τό νεῦμα συμμετοχῆς του στήν κυβέρνηση ἐθνικῆς ἑνότητας, πού δέν ἦρθε ποτέ.

Ὁ Μητσοτάκης, μαθημένος, ἀπέδωσε αὐτήν τήν ἀπόφαση τοῦ Καραμανλῆ ὄχι στίς ἀντιρρήσεις τῆς Ἑνώσεως Κέντρου, ἀλλά στό γεγονός ὅτι ἐκεῖνος ποτέ δέν τοῦ συγχώρησε τήν συμμετοχή του στόν ἀνένδοτο ἀλλά καί στήν ἐκστρατεία πού ἔχει ἐξαπολύσει τό κέντρο κατά τοῦ ἡγέτου τῆς κυβερνήσεως τῆς ΕΡΕ γιά ἕνα δῆθεν σκάνδαλο τῆς ΔΕΗ.

Μαχητής ὅπως ἦταν ὁ Ἐπίτιμος, ἔλαβε τήν ἀπόφαση νά συμμετάσχει στίς πρῶτες ἐλεύθερες ἐκλογές τοῦ 1974 ὡς ἀνεξάρτητος καί τοῦ 1977 μέ τό Κόμμα Νεοφιλελεύθερων, καί μέσα σέ πολύ δύσκολες καί ἀντίξοες πολιτικές συνθῆκες γι’ αὐτόν –τό πούλμαν τοῦ κομματάρχη τοῦ ἀείμνηστου Τουλουπάκη, πατέρα τῆς εἰσαγγελέως, ἐπέστρεφε ἀπό περιοδεῖες μέ σπασμένα τζάμια καί μέ αἵματα στό παρμπρίζ ἀπό τήν «ὑποδοχή» στά χωριά τῶν Χανίων– κατάφερε τελικῶς νά ἐκλέξει δύο ἕδρες στήν Κρήτη γιά τήν νέα Βουλή, τήν δική του καί τοῦ Παύλου Βαρδινογιάννη, οἱ ὁποῖες ἔμελλε νά εἶναι ἀπολύτως καθοριστικές γιά τήν ἐκλογή τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ στήν Προεδρία τῆς Δημοκρατίας (μαζί μέ τοῦ μετριοπαθῆ μουσουλμάνου Ἰμάμογλου).

Ἀλλά καθοριστικές καί γιά τήν μετεγγραφή τοῦ ἴδιου στό κόμμα τῆς Νέας Δημοκρατίας, μέ τήν περίφημη διεύρυνση τοῦ 1978. Ἡ ἱστορική ἀλήθεια εἶναι λοιπόν ὅτι ὁ Μητσοτάκης πράγματι ἔτρεξε στό Παρίσι γιά τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ, πράγματι βοήθησε καταλυτικά στήν ἀνάρρησή του στήν προεδρία τῆς Δημοκρατίας τό 1980 μέ τήν ψῆφο του, ἀλλά ὡστόσο ὁ ἐθνάρχης ἦταν ὁ μόνος δρόμος πού εἶχε γιά νά ἐπιστρέψει στήν κεντρική πολιτική σκηνή μετά τήν ἀποστασία.

Παρά ταῦτα, ἀπό τίς διηγήσεις καί τίς ἀναμνήσεις τῶν Παρισίων, αὐτό πού ἔμεινε στά παιδιά του, στήν Ντόρα καί κυρίως στόν Κυριάκο, ἦταν ὅτι ὁ Καραμανλῆς …«πούλησε» τόν Μητσοτάκη ἐνῷ δέν ἦταν ἀλήθεια.

Στήν βάση αὐτῆς τῆς κατασκευασμένης ἀλήθειας ἀναπτύχθηκε μέσα στήν οἰκογένεια ἕνα μῖσος γιά τόν ἐθνάρχη. Τό μυστικό μῖσος. Ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης ὡς ρεαλιστής πού ἦταν ἐπανέφερε τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ στήν προεδρία τῆς Δημοκρατίας καί κατάφερε νά κρατήσει ἑνωμένο τό κόμμα, σέ πολύ δύσκολες συνθῆκες, κάνοντας ἀνοίγματα σέ ὅλες του τίς πτέρυγες. Παρέδωσε μάλιστα τά κλειδιά τοῦ κόμματος καί ἔκανε δικούς του ἀνθρώπους τά ἱστορικά στελέχη τῆς ΕΡΕ, Ἀντώνη Σγαρδέλη, Κυριάκο Γριβέα, Κυριάκο Στεφανάκο, πού μαζί μέ τόν Γιάννη Δημητροκάλλη ἔφτιαξαν τήν ἐκπληκτική κομματική ὀργάνωση σέ ὅλη τήν χώρα, πού ἀνέτρεψε τήν κυριαρχία τοῦ ΠΑΣΟΚ καί τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου.

Ὡστόσο, ὁ ἀντικαραμανλισμός εἶναι κυρίαρχος μέσα στήν οἰκογένεια τοῦ νῦν ἀρχηγοῦ τῆς Νέας Δημοκρατίας. Καί ἐνδεικτικό αὐτοῦ εἶναι ὅτι ὅταν ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης ἐξελέγη ἀρχηγός τῆς Νέας Δημοκρατίας καί Πρωθυπουργός σέ μία ἀπό τίς πρῶτες ἐπετείους ἀποκαταστάσεως τῆς Δημοκρατίας, ἐπί τῶν ἡμερῶν του ἐξέδωσε τό ἀνεπανάληπτο καί ἀνεκδιήγητο μήνυμα, ὅτι ἡ Δημοκρατία τό 1974 …ἦρθε στήν πατρίδα μας …μέσῳ ἀεροπλάνου. Καμμία ἀναφορά στόν ἱδρυτή καί ἱστορικό ἡγέτη τῆς παρατάξεως.

Κάνω αὐτήν τήν μακρά ἱστορική ἀναδρομή γιά ἕναν καί μόνο λόγο: γιά νά τεκμηριώσω τό πόσο ὑποκριτικές εἶναι οἱ ἀναφορές πού κάνουν τόσο ὁ κύριος Μητσοτάκης ὅσο καί ἡ κυρία Ντόρα Μπακογιάννη στόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ, προκειμένου νά καθησυχάζουν τήν παλαιά ἐκλογική βάση τῆς Νέας Δημοκρατίας ὅτι καί ἡ νέα ἡγεσία βρίσκεται στίς ρᾶγες τοῦ ἱδρυτῆ τοῦ κόμματος.

Μία ἀπό πρῶτες διαστρεβλώσεις τῆς κληρονομιᾶς τοῦ Καραμανλῆ εἶναι ὁ τρόπος πού διαβάζεται ἡ ἱστορική διακήρυξη τῆς 4ης Ὀκτωβρίου τῆς Νέας Δημοκρατίας. Ἑστιάζουν σέ μία παράγραφο γιά τίς παραπλανητικές ἐτικέττες τῆς Ἀριστερᾶς καί τῆς Δεξιᾶς, ἀλλά δέν ἀναφέρουν τίποτε γιά τήν ἀντίληψη τοῦ Καραμανλῆ γιά τήν ἰδιωτική ἀσυδοσία καί γιά τήν ἀνάγκη τό κράτος μας νά πορεύεται μέσα στίς συμμαχίες χωρίς προστάτες.

Μία δεύτερη διαστρέβλωση εἶναι αὐτό πού κάνει τελευταῖα ἡ κυρία Μπακογιάννη, νά χρησιμοποιεῖ ἐπιλεκτικά μία φράση τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ γιά τό Αἰγαῖο, ὅτι δέν εἶναι ἑλληνική λίμνη, γιά νά προετοιμάσει τό ἔδαφος, ὅτι ἡ λύση πού ἔρχεται στά ἑλληνοτουρκικά ἔχει καί …καραμανλική εὐλογία ἀπό τόν οὐρανό! Οὔτε αὐτό ἰσχύει.

Ἡ κυρία Μπακογιάννη μολονότι προειδοποιήθηκε δημοσίως ἀπό τόν Κώστα Καραμανλῆ ὅτι εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ αὐτές οἱ ἀναφορές, προσέφυγε προχθές στό Mega στήν θεωρία τῆς λίμνης, χωρίς νά ἀναφέρει τό ὑπόλοιπο τῆς θέσης τοῦ ἐθνάρχη, ὅτι τυχόν ἀπόκτηση ὑφαλοκρηπίδας ἀπό τούς Τούρκους στά δυτικά τῶν ἑλληνικῶν νησιῶν θά διασπάσει τήν ἐθνική ἑνότητα καί θά διχοτομήσει τήν ἑλληνική ἐπικράτεια. Αὐτά δέν τά λέει ἡ ἀγαπητή Ντόρα, μόνο μέ τίς λιμνοῦλες καί μέ τά βοτσαλάκια ἀσχολεῖται.

Καί ἡ τρίτη διαστρέβλωση ἀφορᾶ τήν ἀξιοποίηση μιᾶς παλιᾶς θέσεως τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ γιά τό πῶς ἐπιλύονται οἱ ἑλληνοτουρκικές διαφορές, μέ διάλογο, μέ προσφυγή στήν Χάγη, μέ πόλεμο. Γιά νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ὁ ἐθνάρχης δέν ἤθελε τόν πόλεμο. Πράγματι ὁ Καραμανλῆς δέν τόν ἤθελε, ἀλλά καί ἐδῶ ἀποκρύπτεται ἡ ἄποψή του στό σύνολό της: ὅτι ἕνας πόλεμος θά πάει τήν Ἑλλάδα 50 χρόνια πίσω καί τήν Τουρκία 70 χρόνια πίσω! Ἄρα, ὅσο θεωρητικά τόν φοβόμαστε ἐμεῖς, ἄλλο τόσο τόν φοβοῦνται καί ἐκεῖνοι. Τί ἄλλως τε ἀπό ἔκφραση φόβου γιά τίς πολεμικές δυνατότητες τῆς Ἑλλάδας εἶναι τό ἐπίμονο αἴτημα τῆς Τουρκίας γιά τήν ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νησιῶν τό ὁποῖο ἔχει μπεῖ στό τραπέζι τῶν τρεχουσῶν διαπραγματεύσεων.

Οἱ γείτονες γνωρίζουν ἄριστα ὅτι μπορεῖ νά κάνουν ζημιά στήν ἑλληνική ἐπικράτεια, ἐκμεταλλευόμενοι τήν μακρά ἀκτογραμμή μας, γνωρίζουν ὅμως καί τί μπορεῖ νά συμβεῖ ἐάν τυχόν ἕνας ἑλληνικός πύραυλος πλήξει τίς ὑποδομές τους στά διυλιστήρια τῆς Σμύρνης, γιά παράδειγμα. Αὐτό σημαίνει ἀποτροπή. Ὁ φόβος φυλάει τά ἔρημα. Τό νά ἐμφανίζεται λοιπόν κάθε τρεῖς καί λίγο ἕνα μέλος τῆς οἰκογένειας Μητσοτάκη καί νά ἐπικαλεῖται τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ ὅταν ἀφήνει τίς τράπεζες ἀσύδοτες καί πετᾶ ἕνα ξεροκόμματο στούς πολῖτες μέ τήν δωρεάν –ὑποτίθεται– κατάργηση τῶν προμηθειῶν, νά ἐπικαλεῖται τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ γιά νά δικαιολογήσει τήν ἀπόπειρα ἑνός ἀδιανόητου ἐθνικοῦ συμβιβασμοῦ γιά τό Αἰγαῖο, δέν εἶναι σοφό. Εἶναι ἄστοχο.

Ὑπάρχουν ἐν ζωῇ ἀκόμη ἄνθρωποι πού εὐτυχῶς θυμοῦνται.