ΠΑΝΤΟΤΕ κρατοῦσα μιά ἀπόσταση ἀπό αὐτό πού ὀνομάζεται «Λέσχες τῶν Ἀθηνῶν». Μέ ἐξαίρεση κάποιες προσκλήσεις τοῦ Λάκωνος εὐπατρίδη Προέδρου τῆς «Ἀθηναϊκῆς Λέσχης» Κυριάκου Κουκκουλομάτη, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐπικεντρωμένη διαρκῶς τήν προσοχή του στίς Ἔνοπλες Δυνάμεις μας καί στά ἐθνικά θέματα, σπανίως ἀνταποκρίνομαι σέ ὀργανωμένες προσκλήσεις γιά πολιτικές συνωμοσίες. Γιατί; Διότι τά περισσότερα γεύματα καί δεῖπνα πού διοργανώνονται κατά καιρούς κυρίως στά Βόρεια Προάστια, μέ ἐξαίρεση τίς καθαρά κοινωνικές συναναστροφές, ὅλο καί κάποιο ἀπώτερο κίνητρο ἔχουν. Κίνητρο κατά βάση ἐπιχειρηματικό καί δευτερευόντως πολιτικό. Καί ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά προσκληθεῖς εἶναι νά …«ἐνσωματωθείς»! Νά «στρατολογηθεῖς» σύμφωνα μέ τό ἀγαπημένο ρῆμα ὁρισμένων πολιτικῶν μας ταγῶν. Νά «πυροβολεῖς» ὡς …πιστόλι. Ἡ Δημοκρατία ὅμως χρειάζεται τόν καθαρό ἀέρα καί τό φῶς τῆς ἡμέρας. Καί ὄχι τίς κλειστές κάμαρες, τά σκοτεινά δωμάτια, τίς ἴντριγκες καί τίς παρασκηνιακές συμφωνίες. Τίποτε καλό δέν ἔχει βγεῖ γιά τόν τόπο ἀπό τά πολιτικό-ἐπιχειρηματικά-δημοσιογραφικά δεῖπνα πού ἐγκαινιάστηκαν ὡς πρακτική τήν δεκαετία τοῦ 1990 μέ τά περίφημα κεντροδεξιά σενάρια, συνεχίστηκαν τήν δεκαετία τοῦ 2000 μέ τά ἐκσυγχρονιστικά δεῖπνα τῆς ἀπληστίας καί κορυφώνονται τήν τελευταία πενταετία. Ἅμα διαβάσετε καί τό ἐξαιρετικό βιβλίο πού ἔγραψε ἡ συνάδελφος Ἐλευθερία Κόλλια γιά τόν Χρῆστο Λαμπράκη θά διαπιστώσετε ὅτι ὅλα μιά ἀνώφελη ματαιοδοξία εἶναι. Τίποτε δέν μένει. … Συνεχίστε να διαβάζετε το Ἀκροπατῶντας στά σκοτάδια τῆς ἴντριγκας καί τῆς συνωμοσίας.