Ἀπό τά «Συναξάρια» στό «Πίσω ἀπ’ τήν βιτρίνα»…

Ἀποφεύγω τά ριάλιτυ στήν τηλεόραση. Δηλαδή τί τά ἀποφεύγω;

Οὔτε νά ἀκούω γι’ αὐτά δέν θέλω. Πιστεύω ὅτι οἱ συγκεκριμένες παραγωγές ἔχουν συμβάλει τά μέγιστα στήν δημιουργία τοῦ «πολίτη τοῦ καναπέ», στό κυνήγι τοῦ χρήματος μέσῳ τῆς ὅποιας δημοσιότητος, στήν δημιουργία «προτύπων» πού δέν ὁδηγοῦν πουθενά.

Ἐκεῖνα δέ τά «ριάλτυ» πού θεωρῶ ἰδιαίτερα βλαβερά εἶναι τά ἀσχολούμενα μέ τήν μουσική καί τό τραγούδι. Ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἐκμεταλλεύονται τήν δίψα κάποιων νέων ἀνθρώπων «νά βγοῦν στό πάλκο» (εἶναι γνωστό ὅτι οἱ μισοί Ἕλληνες πιστεύουν ὅτι εἶναι οἱ καλύτερες φωνές καί οἱ ἄλλοι μισοί ὅτι εἶναι οἱ καλύτεροι ἠθοποιοί) καί, μαζί μέ τούς «παραγωγούς», ὀργανώνουν «διαγωνισμούς ταλέντων».

Καί φυσικά, ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι πού θά κρίνουν τό «ποιός εἶναι καλός καί ποιός ὄχι.» Δέν θέλω νά σχολιάσω ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγονται ὡς «κριτές». Προτιμῶ νά σχολιάσω ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τούς ἐπιλέγουν. Ἄν μπορῶ νά χρησιμοποιήσω μιά λαϊκή ἔκφραση, οἱ ἐν λόγῳ παραγωγές, συνολικά, δηλαδή παραγωγοί, κριτές, διαγωνιζόμενοι καί …κοινό, εἶναι «γιά τά μπάζα»!

Βεβαίως, μέ τό χάλι στό ὁποῖο ἔχει ὁδηγηθεῖ σήμερα τό ἑλληνικό τραγούδι, εἶναι φυσικό νά ἐπιπλέουν «κριτές» καί παρατρεχάμενοι, φάλτσοι καί σουλατσαδόροι.

Μπορεῖ νά «ἦταν ὅ,τι ἦταν» οἱ δισκογραφικές ἑταιρεῖες, ἀλλά τοὐλάχιστον ἐπέλεγαν κάποιους παραγωγούς, οἱ ὁποῖοι καί αἰσθητήριο εἶχαν καί γνώσεις. Ὑπῆρξαν προσωπικότητες ἔντονες, ὁ Λαμπρόπουλος, ὁ Πατσιφᾶς, ὁ Μάτσας, ὁ Ἀντύπας, οἱ ὁποῖοι ἐπέλεγαν μέ προσοχή ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θά ἔμπαιναν στό στούντιο καί εἶχαν συναίσθηση καί ἀγάπη γιά τό ἑλληνικό τραγούδι, προφανῶς ἐπειδή εἶχαν συναντηθεῖ, εἶχαν ζήσει, εἶχαν συνεργασθεῖ μέ τούς γίγαντές του.

Τόν Μᾶνο Χατζιδάκι, τόν Μίκη Θεοδωράκη, τόν Σταῦρο Ξαρχάκο, τόν Γιάννη Μαρκόπουλο, τόν Χρῆστο Λεοντῆ, τόν Σταῦρο Κουγιουμτζῆ, τόν Γιάννη Γλέζο, τόν Γιάννη Σπανό, τόν Λῖνο Κόκοτο, τόν Γιῶργο Ζαμπέτα, τόν Γιῶργο Χατζηνάσιο, τόν Θᾶνο Μικρούτσικο, τόν Μίμη Πλέσσα. Δέν μποροῦσες νά «πασσάρεις» σέ ἐκείνους τούς ἀνθρώπους «σκάρτο πρᾶγμα». Ποιόν μπορεῖς σήμερα νά βάλεις στό πλάι αὐτῶν τῶν δημιουργῶν; Πῆγα τό καλοκαίρι καί εἶδα στό Ἡρώδειο μιά συναυλία ἑνός μουσικοῦ, ὁ ὁποῖος φέρει μεγάλο καί βαρύ ὄνομα.

Μιά συναυλία πολυδιαφημισμένη, μέ τό θέατρο κατάμεστο. Φεύγοντας, ἀφοῦ εἶχα ἀκούσει ὡς «πρωτότυπα» κάποια πράγματα πού τά ἔκαναν οἱ παλαιότεροι στήν δεκαετία τοῦ ’60 καί τοῦ ’70, ὅταν ἐρωτήθηκα ἀπό φίλους «πῶς μοῦ φάνηκε ἡ βραδυά», ἀπάντησα πολύ ἁπλά: «Ἔ, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει ὁ Χατζιδάκις γιά νά διαμαρτυρηθεῖ, τί νά σᾶς πῶ…»

Βεβαίως, ὁ κόσμος προχωρᾶ, ἐμεῖς φεύγουμε, ἡ ζωή συνεχίζεται. Ἀλλά μέ κόπο ψάχνω νά βρῶ κάτι ἐφάμιλλο τῶν μεγάλων κλασσικῶν δημιουργιῶν, πού παίζονται παντοῦ καί σήμερα καί γεμίζουν ἀσφυκτικά ὅλους τούς χώρους. Ὅσο κι ἄν προσπαθῶ, δέν ἔχω ἀκούσει κάτι καλύτερο, στόν ἑλληνικό χῶρο, ἀπό ἐκεῖνα τά δημιουργήματα τῶν μεγάλων ἀπόντων. Προχθές, ἤθελα νά ἀπολαύσω ἕνα μπουκάλι καλό κρασί, πού μοῦ ἔστειλε ὁ Γιῶργος Παλυβός ἀπό τήν Νεμέα. Κι ἔβαλα στό πίκ-ἄπ (ἔχω καί ἐπιμένω στό πίκ-ἄπ) τά «Συναξάρια» καί τό «Πίσω ἀπ’ τήν βιτρίνα» τοῦ Χατζηνάσιου. Καί γλύκανε ἡ ψυχή μου.

Καλό Σαββατοκύριακο, ἀγαπητοί…

Απόψεις

Ἐπιστροφή στίς ρίζες!

Εφημερίς Εστία
Ἰδεολογικό μανιφέστο τοῦ ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Νίκου Δένδια ἀπό τόν ἱστορικό νομό Καστοριᾶς – «Πατρίδα, γλῶσσα, θρησκεία, παράδοση εἶναι τά ταυτοτικά θεμέλια τοῦ Ἑλληνισμοῦ σέ καιρούς παγκοσμιοποίησης» – «Ἡ λέξη “Συντήρηση” ἔχει θεσμικό πρόσημο, ἀλλοίμονο ἄν ὑποκύψουμε στήν σήψη» – «Νά μήν γίνουμε ἄπατρις πολιτισμικός χυλός»

Οἱ «γλάστρες», οἱ «μασέλες» καί ὁ κ. Θόδωρος Λιβάνιος

Μανώλης Κοττάκης
Ρῆγμα στίς σχέσεις τῶν φιλελεύθερων δημάρχων καί ΝΔ

Μίλησαν χθές στό τηλέφωνο Μητσοτάκης καί Τράμπ

Εφημερίς Εστία
Ο Πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος Κυριάκος Μητσοτάκης εἶχε τελικῶς χθές τηλεφωνική ἐπικοινωνία μέ τόν νεοεκλεγέντα Πρόεδρο τῶν ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ, τόν ὁποῖο καί συνεχάρη γιά τήν ἐκλογική νίκη του.

Ἕνα πρωινό, στίς παρυφές τῆς Βουκουρεστίου

Δημήτρης Καπράνος
«Μά, εἶναι δυνατόν; Ἀποστασία στά χρόνια μας;»

Πέμπτη, 12 Νοεμβρίου 1964

Πρό 60 ἐτῶν
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΔΥΝΑΤΟΣ Η ΕΒΔΟΜΑΣ