Ἀβύθιστα σκάφη, μόνο στό «πλαίυ μoμπίλ»…

«Ὅλα ὅσα ἔχουν γίνει, ἀποκαλύπτουν ἕναν πολύ μακρύ κατάλογο λαθῶν.

Οἱ ἄνθρωποι δέν ἔπρεπε νά βρίσκονται στίς καμπίνες, τό σκάφος δέν ἔπρεπε νά εἶναι ἀγκυροβολημένο. Καί γιατί τό πλήρωμα δέν γνώριζε γιά τήν κατάσταση ἀναταραχῆς; Οἱ ἐπιβάτες ἀνέφεραν ὅτι ἡ καταιγίδα ἔφτασε ἀπροσδόκητα, ἀπό τό πουθενά. Αὐτό δέν εἶναι ἀλήθεια. Ὅλα ἦταν προβλέψιμα. Ἔχω τούς μετεωρολογικούς χάρτες ἐδῶ μπροστά μου. Τίποτα δέν ἦρθε ξαφνικά» εἶπε ὁ ἐκπρόσωπος τῶν κατασκευαστῶν…

Ὅσο κι ἄν οἱ ἑταιρεῖες κατασκευάζουν ἀβύθιστα σκάφη, ὅσο κι ἄν οἱ σχεδιαστές ἐμπνέονται τά καλύτερα, ὅσο κι ἄν οἱ μεγιστᾶνες τοῦ πλούτου δέν ρωτοῦν πιά τί δουλειές κάνει ὁποιοσδήποτε ἀνταγωνιστής, ἀλλά τί σκάφος ἔχει καί πόσα μέτρα εἶναι, ἡ θάλασσα θά συνεχίσει νά ἀποτελεῖ τόν μεγαλύτερο κίνδυνο, ἕτοιμη ἀνά πᾶσα στιγμή νά τιμωρήσει τό «ἀνθρώπινο λάθος».

Ὅποιον ρωτοῦσες, μέχρι τήν προηγουμένη τοῦ ναυαγίου τοῦ «ἀβύθιστου» σκάφους «Bayesian», θά σοῦ ἔλεγε ὅτι εἶναι «τό ἀπαύγασμα τῆς τεχνολογίας», ὅτι ἀποτελεῖ τό «μοναδικό σκάφος πού δέν μπορεῖ νά βυθισθεῖ» καί οἱ ἰδιοκτῆτες του θά ἔλεγαν, μιλῶντας μέ τούς φίλους των, ὅτι ἀγόρασαν «τό ἀσφαλέστερο γιώτ στόν κόσμο.»

Κι ὅμως, τό σκάφος βυθίσθηκε, ἔγινε ὑγρός τάφος γιά τόσους ἀνθρώπους καί μιά ὁμάδα ἀπό «ἄρχοντες τοῦ πλούτου» ἔχασε ἄδοξα τήν ζωή της, ἀπό λάθος χειρισμούς ἑνός –ἔμπειρου κατά γενικήν ὁμολογίαν– κυβερνήτη.

Μήπως δέν ἦταν ἀβύθιστος, τέλειος, ἀπαράμιλλος, μοναδικός στήν ἀσφάλεια καί πλωτό ἀνάκτορο ὁ περίφημος «Τιτανικός»; Κι ὅμως, χάθηκε στά παγωμένα νερά τοῦ ὠκεανοῦ, δίπλα στά παγόβουνα, πάλι ἀπό κακό χειρισμό, πάλι ἀπό «ἀνθρώπινο λάθος».

Δέν ὑπάρχουν, δυστυχῶς, «ἀβύθιστα» πλοῖα, δέν ὑπάρχουν ἄτρωτα αὐτοκίνητα, δέν ὑπάρχουν ἀεροπλάνα πού ἀποκλείεται νά πέσουν, οὔτε τραῖνα ἑκατό τοῖς ἑκατό ἀσφαλῆ. Παντοῦ, πάντοτε, ἐλλοχεύει τό ἕνα, τό μοναδικό, τό μικρό, ἀλλά ἀρκετό νά φέρει τήν καταστροφή, ἀνθρώπινο λάθος.

Καί τέτοια φαίνεται ἦταν τά λάθη πού διέπραξε ὁ μοιραῖος «σκίπερ» τοῦ πολυτελοῦς, πανάκριβου καί (δυστυχῶς, ὄχι) «ἀβύθιστου» σκάφους.

Κι ὅπως ὅλα δείχνουν, τό σημανικώτερο εἶναι τό ὅτι ἀγνόησε «τά σημάδια». Ἀγνόησε –κατά πως φαίνεται– τά στοιχεῖα τῆς φύσεως.

Ἐκεῖνα πού ἔστειλαν τόσες φορές στό χεῖλος τοῦ Ἅδη τόν Ὀδυσσέα, ἐκεῖνα πού βύθισαν τόσα καί τόσα βαπόρια τά ὁποῖα ἔκαναν τό λάθος νά ἀψηφήσουν τίς προειδοποιήσεις τοῦ Αἰόλου.

Τά ἔχει πεῖ ὁ Ὅμηρος, τά ἔχουν πεῖ οἱ ποιητές, πού τραγούδησαν τήν θάλασσα, τά ἔχουν πεῖ οἱ μεγάλοι συγγραφεῖς, πού ἔγραψαν γιά τόσα καί τόσα ταξίδια πού δέν τελείωσαν ποτέ…

Ἡ θάλασσα δέν εἶναι κακή. Ἀλλά ἀπαιτεῖ σεβασμό. Ἀπαιτεῖ ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ταξιδεύουν ἐπάνω της, νά τήν σέβονται καί νά τήν ὑπολογίζουν.

Θυμᾶμαι ἀκόμη ἕνα πρωινό, μέρες Χριστουγέννων τοῦ 1996, πού ξύπνησα καί εἶδα στήν τηλεόραση τό τσιμεντάδικο βαπόρι «Δύστος» νά ἐπιπλέει, ἀνοιχτά τῆς Κύμης, ἀναποδογυρισμένο! Εἴκοσι ἄνθρωποι χάθηκαν σέ ἐκεῖνο τό ναυάγιο. Σώθηκε μόνον ἕνας. Κι ὅταν τόν ρώτησαν «πῶς ἀνετράπη τό πλοῖο» δέν εἶχε κάτι νά πεῖ, ἀφοῦ ἔγιναν ὅλα «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ».

Κάπως ἔτσι πρέπει νά χάθηκε καί τό μοιραῖο γιώτ. Ἕνας λάθος χειρισμός, ἕνας ἄγριος καιρός, ἕνα ναυάγιο! «Ἀβύθιστα» σκάφη ὑπάρχουν μόνο στό «πλαίυ μομπίλ».