Φυσικά καί πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ τό τί συμβαίνει στήν γειτονική μας Τουρκία.
Πρῶτα, ὅμως ἀπ’ ὅλα, θά πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ τό τί συμβαίνει στήν δική μας πατρίδα. Δυστυχῶς, τά τελευταῖα χρόνια, περισσότερο ἀσχολούμεθα μέ τά Ἑλληνοτουρκικά, παρά μέ τά Ἑλληνικά. Οἱ εἰδήσεις πού ἀφοροῦν σέ ἐξοπλισμούς, σέ ἐκκρεμεῖς (κατά τούς Τούρκους) διαφορές μέ τούς γείτονες, ἀκόμη καί σέ ὅ,τι λέει, ἀκατασχέτως καί κάθε στιγμή, ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος, ἔχουν τήν πρωτοκαθεδρία, ἐνῷ ἡ σκληρή καθημερινότητα τήν ὁποία ἀντιμετωπίζει ὁ μέσος Ἕλληνας πολίτης περιορίζεται σέ δεύτερο ἤ τρίτο πλάνο.
Φυσικά καί θά πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ Συρία, τό μέλλον της, ἡ πρώην τρομοκρατική καί νῦν …μετριοπαθής ἡγεσία της. Ἀλλά μήπως εἶναι πιό σοβαρό τό θέμα τῆς ἀθρόας εἰσβολῆς λαθραίων στήν χώρα; Μήπως εἶναι τεράστιο θέμα ἡ μετατροπή μεγάλων καί ἱστορικῶν συνοικιῶν τῆς Ἀθήνας σέ μουσουλμανικά «γκέττο»; Μήπως εἶναι πιό σοβαρό θέμα ἡ εἰσβολή τῆς κάθε καρυδιᾶς μαφίας στήν χώρα; Μήπως εἶναι πιό σοβαρό θέμα ἡ ἀσυδοσία τῶν «εὐαίσθητων κοινωνικῶν ὁμάδων», πού μᾶς ἔρχονται πλέον καραβάνια, μέ ρουμανικά ἤ ἄλλα βαλκανικά διαβατήρια καί μᾶς κάθονται στόν σβέρκο;
Μήπως εἶναι πιό σοβαρό θέμα τό ὅτι στόν Πειραιᾶ, στήν περιοχή πέριξ τοῦ Σταδίου Εἰρήνης καί Φιλίας, στήνονται κάθε τόσο τσαντήρια καί ἀνήλικα τέκνα «εὐαισθήτων ὁμάδων», πού μπουκάρουν μέρα-μεσημέρι σέ σπίτια γιά νά κλέψουν;
Φυσικά καί πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ ὁ μεγαλο-ιδεατισμός τοῦ Τούρκου Προέδρου, ἀλλά μήπως, παραλλήλως, ἀποκτᾶμε ἕναν ἰδιαίτερο ἑλληνικό μικρο-ιδεατισμό, καθώς δέν κοιτάζουμε τί γίνεται ἐντός μας, ἀλλά κοπτόμεθα γιά ὅσα συμβαίνουν ἐκτός;
Ἄς τό ἐλαφρύνουμε λίγο. Εἶδα προχθές τήν ὑπουργό μας τοῦ Πολιτισμοῦ νά παραδίδει στόν Τοῦρκο ὁμόλογό της μιά μεγάλη σειρά ἀργυρῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν νομισμάτων τά ὁποῖα κάποιος εἶχε κλέψει ἀπό Μουσεῖο τῆς Τουρκίας, ἀλλά συνελήφθη μέ τήν προίκα του στόν Ἕβρο. Πολύ σωστά τά ἐπιστρέψαμε, ἀλλά ἰδού ἕνα ἀκόμη ὅπλο στήν φαρέτρα τῶν δικῶν μας ἡγετῶν. Ὅταν μιλᾶ ὁ γείτονας γιά τήν Ἱστορία καί τόν Πολιτισμό τῆς Τουρκίας, ἄς τοῦ δείχνουμε τά ἀρχαῖα τῆς χώρας του, πού εἶναι ὅλα, μά ὅλα, ἑλληνικά!
Φυσικά καί ἀπασχολεῖ καί ἐμᾶς ἡ συμπεριφορά τῆς τουρκικῆς ἡγεσίας. Φυσικά καί ἀνησυχοῦμε –σέ κάποιο βαθμό– μέ τούς φανφαρονισμούς της. Ἀλλά γνωρίζουμε ἐπίσης πολύ καλά ὅτι καί τό 1940 ἕνας ἄλλος φανφαρόνος ἐρχόταν «γιά καφέ στήν Ἀθήνα σέ μιά ἑβδομάδα» κι ἔφαγε τά μοῦτρα του, ἐπειδή βρῆκε ἕναν Στρατό καί ἕνα κράτος ὀργανωμένο καί τόν λαό ἑνωμένο.
Γνωστό εἶναι τό δόγμα «ἐάν θέλεις τήν εἰρήνη ἄς ἑτοιμάζεσαι γιά πόλεμο», ἀλλά ἄν ἑτοιμάζεσαι μόνο γιά πόλεμο, χάνεις ὅλα τά ἄλλα!
Πρωταρχικό, λοιπόν, κατά τήν ἄποψή μας, θέμα, εἶναι ἡ ἐσωτερική εἰρήνη, ἡ ἀντιμετώπιση τῆς σκληρῆς καθημερινότητας τῶν πολιτῶν, ἡ συνεννόηση τῶν πολιτικῶν κομμάτων –στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ– καί ὄχι τά «μαλλιοτραβήγματα» καί οἱ «κοκκορομαχίες» στό Κοινοβούλιο ἤ στά κανάλια.
Καί, ἀντιστρέφοντας τήν σοφία τῶν Λατίνων, ἄς ποῦμε ὅτι «ἐάν θέλεις νά εἶσαι ἑτοιμοπόλεμος, φρόντισε πρῶτα τά τοῦ οἴκου σου.»