Ἐπείγουσα προτεραιότητα ἡ ἔρευνα ἀξιῶν

ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΚΤΗ παριστάνει ἡ κοινωνία μας γιά τήν αὐτοκτονία τοῦ δεκατετράχρονου μαθητῆ…

…ὁ ὁποῖος ἔδωσε ἄδοξο τέλος στή ζωή του μέ μία ζωστῆρα πού ἔσφιξε στό λαιμό του. Κάνει πώς δέν καταλαβαίνει γιατί συνέβη αὐτό καί ψάχνει μέ ἀσύλληπτη ὑποκρισία νά βρεῖ τίς πραγματικές αἰτίες τοῦ τραγικοῦ γεγονότος, στό …τίκ τόκ. Ἀλλά οἱ αἰτίες εἶναι κάθε μέρα μπροστά μας. Καί ἀντί νά ἀναρωτιόμαστε γιατί δέ μιλάει κανείς, γιατί οἱ καθηγητές δέν προστατεύουν τά παιδιά ἀπό τό μπούλινγκ, γιατί οἱ ἀδύναμοι χαρακτῆρες δέν ἀντέχουν τούς προπηλακισμούς, καλό εἶναι νά σκύψουμε ὀργανωμένα πάνω ἀπό τά προβλήματα τῆς νεολαίας μας, νά κωδικοποιήσουμε γρήγορα τίς πασίγνωστες αἰτίες πού ὁδηγοῦν νέους νά χτυποῦν ἄλλους νέους, νά τούς μαχαιρώνουν, νά τούς βρίζουν, νά τούς συκοφαντοῦν καί νά τούς ὁδηγοῦν στό ἀπονενοημένο διάβημα.

Δέν εἶναι δύσκολο, θέληση νά ὑπάρχει. Ἄποψή μας εἶναι ὅτι μιά μεγάλη μεταρρύθμιση πού θά ἔπρεπε νά κάνει τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, καί εἰδικά ἡ ὑπουργός κυρία Κεραμέως –νά τήν δρομολογήσει ἀπό τώρα γιά τόν διάδοχό της ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν γίνουν ἤ δέν γίνουν ἐκλογές– εἶναι μιά μεγάλη ἔρευνα ἀξιῶν στούς μαθητές, στούς καθηγητές καί στούς γονεῖς. Διότι ἡ Πολιτεία μας δῆθεν σχεδιάζει πολιτικές χωρίς νά γνωρίζει τί ὑπάρχει μέσα στό μυαλό αὐτῶν τῶν τριῶν κρίσιμων συνιστωσῶν τῆς κοινωνίας μας. Δέ γνωρίζει κατ’ ἀρχάς πῶς νοιώθουν οἱ κατ’ ὄνομα ἡγεσίες τῶν σχολείων, οἱ δάσκαλοι καί οἱ καθηγητές. Τούς ζητᾶμε νά μήν εἶναι ἀδιάφοροι, νά παρεμβαίνουν ἀποφασιστικά καί νά καταστέλλουν περιστατικά ἐνδοσχολικῆς βίας, ἀλλά τήν ἴδια ὥρα ὅσες φορές στό παρελθόν κάποιος ἐξ αὐτῶν τόλμησε νά τό κάνει, γνώρισε τόν διασυρμό, τήν κατακραυγή, τήν καταγγελία ἀπό γονεῖς πού δέν ἀνέχονταν νά γίνονται παρατηρήσεις στόν κανακάρη τους καί, στό τέλος, ἀκόμη καί αὐτή τήν ἀπόλυση.

Ὁ ὑπερδικαιωματισμός κάνει καί στήν ἑλληνική ἐκπαίδευση τό θαῦμα του. Τά δικαιώματα τῶν νεανικῶν συμμοριῶν εἶναι ἰσχυρότερα στήν ψευτοφιλελεύθερη κοινωνία μας ἀπό τήν γαλήνη τῆς σχολικῆς κοινότητας. Ἀναζητῆστε στό διαδίκτυο τά βίντεο μέ καθηγητές κυρίως τῶν ΕΠΑΛ οἱ ὁποῖοι προπηλακίζονται ἀπό τούς μαθητές τους, δεῖτε τίς ἀντιδράσεις τους γιά νά διασώσουν τήν ἀξιοπρέπειά τους καί διαβάστε τί ὑπέστησαν ἀπό τήν ἐπίσημη Πολιτεία. Πειθαρχικές ἔρευνες καί διώξεις εἶναι ἡ ἀπάντηση. Οὐδείς γνωρίζει λοιπόν πῶς νοιώθουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι στούς ὁποίους ἀναθέτουμε τήν ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν μας. Ἔπειτα ὑπάρχουν οἱ πρωταγωνιστές, οἱ μαθητές. Δέν ξέρω ἄν κανείς ἀπό τήν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἔχει μπεῖ στόν κόπο νά μιλήσει μέ αὐτήν τήν γενιά ἡ ὁποία εἶναι δύσκολη, ἐπιθετική, κυνική, ἀπαιτητική. Δέ διστάζει νά σηκώσει χέρι καθώς αὐτό βλέπει παντοῦ κάθε μέρα στό διαδίκτυο, στήν τηλεόραση, στά γήπεδα, στό ἴδιο της τό σπίτι. Δοξάζει τό χρῆμα καί διακηρύσσει ὅτι γιά νά φτάσει στούς στόχους της εἶναι ἱκανή νά κάνει τά πάντα. Καί ὅταν λέμε τά πάντα, ἐννοοῦμε τά πάντα. Χωρίς κανέναν ἠθικό φραγμό. Τήν ἄποψή της γιά τόν θεσμό τῆς οἰκογένειας, ἀφῆστε την, ἄς μήν τήν συζητήσουμε. Τά κριτήριά της εἶναι ἀμιγῶς οἰκονομικά. Πῶς θά ἐκμεταλλευτοῦμε τόν πατέρα, τήν μητέρα, τόν θεῖο, τήν θεία, τόν παπποῦ, τήν γιαγιά. Ἡ γενιά αὐτή εἶναι θυμωμένη γιατί θεωρεῖ ὅτι δέν ἔζησε τό θαῦμα τῆς εὐημερίας τοῦ 2000 ὅπως οἱ προηγούμενες καί δέν ἔχει καμμία διάθεση νά ἀποκτήσει ἐμπειρίες ἀκόμα καί νά ἐργαστεῖ ὅπως ὅλες οἱ προηγούμενες μέ τόν δίσκο στό χέρι τό καλοκαίρι γιά νά κερδίσει αὐτά τά ὁποῖα ἐπιθυμεῖ. Τά θέλει ὅλα ἕτοιμα καί γρήγορα.

Ἡ γενιά αὐτή, ἐπίσης μέ εὐθύνη τῆς Πολιτείας, δέν μαθαίνει ἑλληνικά, δέν μαθαίνει ὀρθογραφία καί σκέφτεται μέ ἕναν περιορισμένο ἀριθμό λέξεων. Ἀλλά τά ὄνειρα δέ χτίζονται ἔτσι στή φτώχεια τῶν νοημάτων. Δέ σημαίνει βεβαίως ὅτι ὅλα τά νέα παιδιά εἶναι ἔτσι. Τό ἀντίθετο. Ὑπάρχουν χιλιάδες τά ὁποῖα πορεύονται μέ τούς ἠθικούς κώδικες τῆς οἰκογένειάς τους. Ἀλλά μᾶλλον εἶναι μειοψηφία. Καί αὐτά τά παιδιά ἡ Πολιτεία, δέν ξέρει στήν πραγματικότητα πῶς σκέφτονται.

Παρέλκει βεβαίως νά συζητήσουμε γιά τούς γονεῖς. Καί μέ ἄλλες ἀφορμές ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν στήλη ἔχουμε ἐπισημάνει μέ πόσα προβλήματα ψυχικά καί ἄλλα μεγαλώνουν τά νέα παιδιά λόγῳ τῆς κρίσης πού ὑπάρχει μέσα στήν παραδοσιακή πυρηνική, ὅπως λέγεται, ἑλληνική οἰκογένεια. Προβλήματα τά ὁποῖα μεταφέρονται στό σχολεῖο. Μέσα στήν τάξη καί ἔξω ἀπό τήν τάξη. Ὑπενθυμίζω μόνο ὅτι τά τελευταῖα 12 χρόνια ἔχουν ἐκδοθεῖ σύμφωνα μέ πρόσφατα στατιστικά στοιχεῖα περί τά 130.000 διαζύγια. Ἄς σκεφτοῦμε τί ἀτμόσφαιρα ἐπικρατεῖ μέσα σέ χιλιάδες ἑλληνικά σπίτια καί πῶς τήν βιώνουν νέα παιδιά τῶν ὁποίων ἡ ψυχούλα τραυματίζεται ἀπό τό ἄνθος τῆς ἡλικίας τους. Τίς περισσότερες φορές αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά γίνονται σκληρά, κυνικά, χωρίς συναίσθημα. Διότι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά γίνεις καλός ἄνθρωπος εἶναι νά μεγαλώσεις σέ ὡραῖο οἰκογενειακό περιβάλλον. Χωρίς περισπασμούς.

Ὅλα αὐτά τά ἀποσπασματικά πού σᾶς περιγράφω μπορεῖ κανείς νά τά μάθει πολύ εὔκολα ἄν ἁπλῶς ἔχει διάθεση νά ἀνοίξει συζήτηση μέ ὅλους τούς παῖκτες πού συνιστοῦν τήν ἐξίσωση τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου. Τούς καθηγητές, τούς μαθητές, τούς γονεῖς. Γιά νά γίνει αὐτό σωστά, ἀπαιτεῖται μία μεγάλης κλίμακας ἔρευνα ἀξιῶν ὑπό μορφή δημοσκοπήσεως-γίγας, προκειμένου νά εἶναι σαφές στήν πολιτική ἡγεσία τῆς χώρας ἀλλά καί τήν ἑκάστοτε ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ποιά εἶναι τά κυρίαρχα συναισθήματα μέσα στήν ἑλληνική ἐκπαίδευση. Εἶμαι ἀπολύτως βέβαιος πώς ἄν αὐτό συμβεῖ, τότε τραγικά περιστατικά σάν αὐτό πού συνέβη μέ τόν δεκατετράχρονο πού αὐτοκτόνησε ἤ μέ τούς νεαρούς πού δολοφόνησαν τόν Ἄλκη Καμπανό στήν Θεσσαλονίκη, θά μειωθοῦν δραστικά.

Ἡγεσία πού νά μιλάει στήν ψυχή της ἀναζητᾶ ἡ ἑλληνική νεολαία. Ὅσο δέ συμβαίνει αὐτό, θά ἐπικρατεῖ τό κενό, καί στό κενό μέσα χωρᾶ ὁ θυμός, χωράει ἡ ἴδια, χωράει ὁ προπηλακισμός, χωροῦν καί βαριά ποινικά ἀδικήματα. Δέν τήν θέλουμε αὐτήν τήν κοινωνία. Ἄς μήν παριστάνουμε λοιπόν τούς ἔκπληκτους γιά τό τί συμβαίνει. Ξέρουμε πολύ καλά τί συμβαίνει καί ποιές εἶναι οἱ εὐθῦνες ὅλων μας.