Ἡ δόξα τοῦ περιθωρίου

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ εἶναι εὐλογημένος τόπος. Ὄμορφος τόπος. Ἁγιασμένος τόπος.

Κοιτᾶς ψηλά καί βλέπεις τούς ἀγγέλους νά σοῦ χαμογελοῦν στόν γαλανό οὐρανό. Κοιτᾶς χαμηλά καί ἀντικρίζεις στήν γῆ τά θαύματα τῆς μητέρας φύσης. Τήν ὁποία προστατεύουμε καί σεβόμαστε σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀνθρώπινη φύση. Κοιτᾶς γύρω σου καί ἀπολαμβάνεις τά πολύ ἔντονα χρώματα καί τίς τραγουδιστές ἑλληνικές φωνές. Αὐτή τήν πατρίδα ὅμως πού κατάφερε νά μείνει ὄρθια μετά ἀπό μία χρεοκοπία καί νά περισώσει τήν ἀξιοπρέπειά της χάρη στήν αὐτοσυγκράτηση καί τήν καρτερία τοῦ σοφοῦ λαοῦ της, κατά βάθος δέν τήν ἀγαπᾶμε.

Μόλις βγήκαμε στό ξέφωτο συμπεριφερόμαστε σάν νά θέλουμε νά τήν καταστρέψουμε. Φλερτάρουμε καί πάλι ὅλοι μέ τήν ὕβριν. Ἀδιακρίτως. Τό πρόβλημα τῆς νέας Ἑλλάδος πού ξεπήδησε μέσα ἀπό τήν παλαιά δέν εἶναι οἰκονομικό. Μέχρι τό 2032 πού λήγει ἡ ρύθμιση τοῦ χρέους ἔχουμε καιρό. Λείπει καί ὁ Σώυμπλε πλέον. Τό πρόβλημά της δέν εἶναι μόνον ἠθικό καί ἀξιακό, ὅπως ὑποστηρίζω καιρό τώρα, παρατηρῶντας τό σάπισμά μας ἀπό τήν κορυφή ἕως τήν βάση. Τό πρόβλημά της εἶναι κυρίως αἰσθητικό. Ἐγκαθιδρύσαμε τήν ἀσχήμια καί τό κίτς πάλι. Ἀναγορεύουμε τήν ἀσχήμια σέ mainstream γιά νά τήν ἐπιβάλλουμε μέ τό ζόρι. Καί τό χειρότερο: Ἀφαιροῦμε ἀπό τήν ἀσχήμια αὐτή κάθε τί τό ἐθνικό γιά νά τήν βαπτίσουμε παγκόσμια τάση καί νά τήν ἀπενεχοποιήσουμε.

Τό περιθώριο ζεῖ μεγάλες δόξες. Ὁ νέος βασιλιᾶς εἶναι ἡ ὑποκουλτούρα καί ὁ ἐκφυλισμός τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο πιό πολύ ἐκφυλίζεται ὁ ἄνθρωπος τόσο περισσότερο ἀποθεώνεται. Ὅσο πιό πολύ ἀπέχει ἀπό τόν πολιτισμό τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες ἔχει νά ἀνέβει στό βάθρο. Παραδείγματα ἄπειρα.

Τό πρῶτο: Ἡ ὑποκουλτούρα πού ὀνομάστηκε ἑλληνικό τραγούδι καί θά μᾶς ἐκπροσωπήσει στήν Eurovision. Τήν ὁποία πληρώνουμε ἁδρά ἀπό τούς φόρους μας. Ἵδρωνε, κορόιδο Ἕλληνα! Τό πρόβλημά του δέν εἶναι ὅτι τό ἑρμηνεύει μιά Ἑλληνοσουδανή πού ὅταν ἐμφανίστηκε στό ἑλληνικό στερέωμα μᾶς συγκίνησε μέ τήν διασκευή δημοτικῶν τραγουδιῶν πού ἔκανε. Τό πρόβλημά του δέν εἶναι ὅτι θυμίζει ἰνδικό Μπόλλυγουντ καί οὔτε κἄν Δύση –δέν μιλᾶμε γιά Ἑλλάδα. Τό πρόβλημά του δέν εἶναι ὅτι τό χορογράφησε ἕνας ἀθίγγανος μέ καταγωγή ἀπό τόν συνοικισμό Ἥφαιστος τῆς Κομοτηνῆς ὁ ὁποῖος δηλώνει «Ὀθωμανός παλαιότουρκος». Ἑλληνικό τραγούδι σέ ρυθμούς «παλαιότουρκου», προσέξτε! Τό πρόβλημά του, ἐν συνόλῳ, εἰκόνα, ἦχος καί στίχος εἶναι ἡ ἀσχήμια. Τό πρόβλημά του εἶναι ὅτι ἀντί νά ἔχει ἑλληνικό φῶς ἔχει βαθύ ἀνατολικό («συμπεριληπτικό-πολυπολιτισμικό») σκοτάδι. Τό πρόβλημά του δέν εἶναι πώς δέν εἶναι οὔτε κἄν γνησίως Ἀνατολή ἀλλά ἕνα μπάσταρδο τῆς Ἀνατολῆς. Καί ὅμως κάτω ἀπό αὐτό τό κατασκεύασμα θά μπεῖ ἡ ἑλληνική σημαία. Τήν ὁποία θά ἀνεμίζει ἡ Σάττι τό βράδυ τοῦ ἡμιτελικοῦ-τελικοῦ. Ἄ, ρέ Κολοκοτρώνη! Νά ἤξερες ὅτι θά βάψει τήν σημαία ρόζ ὁ κατά τύχη Δήμαρχος Δούκας καί ὅτι θά ἐπιμεληθεῖ ἑλληνικό τραγούδι «Ὀθωμανός παλαιότουρκος», νά δῶ ἄν θά τά ἔδινες ὅλα γιά ἐμᾶς!

Παράδειγμα δεύτερο: Ὁ τράνς πού προπηλακίστηκε στήν Θεσσαλονίκκη. Κανείς δέν εἶναι ὑπέρ τῆς βίας. Κανείς ὑπέρ τοῦ χλευασμοῦ καί τῆς ἀποδοκιμασίας. Ὅποιος καί ἄν εἶναι, ὅ,τι θέλει νά εἶναι. Μέ δέκα χαλκᾶδες στήν μύτη, μέ ξεπλυμένο μαλλί, ὅ,τι! Ὅποιος ἔχει τήν ἐλευθερία ἔχει καί τήν εὐθύνη. Τά εἶπε πολύ ὡραῖα στό μήνυμά του ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος. Κανείς δέν εἶναι ὅμως καί ὑπέρ τῆς πρόκλησης. Τό ζήτημα μέ τόν νεαρό αὐτό «πολυτραυματία» πού εἶναι μετά βεβαιότητος δημιούργημα κάποιας οἰκογένειας σέ κρίση, δέν εἶναι ἡ σεξουαλική ταυτότητά του ἀλλά ἡ ἔλλειψη αὐτοεκτίμησης. Στό διαδίκτυο ἤδη κυκλοφοροῦν εἰκόνες του στά «τέσσερα» ἀπό σελίδες γνωριμιῶν μέ τό κινητό του, στίς ὁποῖες συστήνεται ὡς «ἐνεργοπαθητικός» πού ἀναζητᾶ πελάτες. Ἡ συμπαράσταση σέ κάποιον πού προπηλακίζεται εἶναι αὐτονόητη. Ἡ ἀποθέωση σέ κάποιον πού ἐκφυλίζεται καί θέλει καί ISO, ὅμως, ὄχι. Δέν μπορεῖ νά εἶναι πρότυπο πού ἀγκαλιάζεται ἀπό τίς πολιτικές δυνάμεις τό δικαίωμα στόν ἐκφυλισμό.

Παράδειγμα τρίτο. Προσέξτε καλά τό «λούκ» πού λανσάρεται ἀπό τά κοσμικά στέκια καί τά μπάρ μέχρι τούς μπράβους στίς πόρτες, τούς συνοδούς καί τούς ὁδηγούς τῆς νεόπλουτης ἐλίτ τῆς ὕβρεως: Κουρεμένο κεφάλι γουλί, κοντό γενάκι, μαῦρο «πουκαμισέ», ἀμφίεση ἔξω ἀπό τό παντελόνι, μπόττα. «Λούκ» Ἰσλάμ. «Λούκ» Ταλιμπάν. «Λούκ» Μπίν Λάντεν. Τί σχέση ἔχει ὁ Ἕλληνας μέ ὅλα αὐτά; Καί ὅμως! Τοῦ πέρασαν τήν ἀσχήμια μέσα ἀπό τό Λούκ πού λανσάρουν οἱ μουσουλμᾶνοι ποδοσφαιριστές στήν Ἀγγλία καί στήν Ἑλλάδα.

Ἡ χειρότερη ἀσχήμια ἀπό ὅλες εἶναι ὅμως εἶναι ἡ γλῶσσα μας. Τά «Μπρό», τά «μπός» , τά «ἔχουμε μπίφ» , τά «τσάλεντζ». καί οἱ λοιπές συντομογραφίες-ἀηδίες. Οἱ Ἕλληνες μιλᾶνε μέ κομμένες ξένες λέξεις, λές καί ἔχουν πάθει λόξυγκα. Οἱ Ἕλληνες σπανίως βαπτίζουν τά καταστήματά τους μέ ἑλληνικά ὀνόματα. Οἱ Ἕλληνες γράφουν σάν βλάχοι μέ greeklish στά κινητά λέξεις πού τούς ἔρχονται στά χείλη ἀπό αἰῶνες πίσω ὡς κληρονομιά ἀπό τούς προγόνους μας. Πρωταγωνιστής τῆς ἀσχήμιας εἶναι τό κράτος μέ τά pass καί τά βαρβαρικά gov –καί ἕπονται οἱ ἄλλοι. Οἱ Ἕλληνες «ἐπαναστατοῦν» καί νομίζουν ὅτι …εἶναι «καθυστερημένοι» ὅταν ἡ πολιτεία τούς συστήνει νά μεταδίδουν ὀλίγο περισσότερο ἑλληνική μουσική στά καταστήματά τους. Παράδειγμα τελικό τῆς νέας ἑλληνικῆς ἀσχημίας, ἡ δειλία. Αὐτοί πού βάλλουν ὡς ἀγέλη δέκα ἐναντίον ἑνός (συμμαθητῆ τους) καί τόν λιανίζουν στό ξύλο, καί ὄχι ἕνας ἐναντίον ἑνός, ὅπως ἴσως κάναμε κάποτε στίς ἀλάνες, δέν εἶναι ἁπλῶς βίαιοι ἄνθρωποι. Εἶναι ἄνθρωποι χωρίς μπέσα, μέ ἀσχήμια. Πού θέλουν νά ἐπικρατήσουν χωρίς κανόνες. Αὐτοί πού χρησιμοποιοῦν τήν σωματική ρώμη τους γιά νά βλάψουν τήν γυναῖκα τους ἐπειδή δέν ἀντέχουν τήν ἀπόρριψή της, εἶναι ἐπίσης τό ἴδιο ἄσχημοι ἄνθρωποι. Αὐτοί πού ἀκροπατῶντας στό σκοτάδι βάζουν βόμβες καί ἀνατινάζουν βενζινάδικα καί κάβες δέν δημιουργοῦν ἁπλῶς αἴσθηση ἀνομίας στήν πατρίδα μας. Διαχέουν τήν ἀσχήμια καί τήν δειλία τους. Μέ ξέρετε χρόνια!

Εἶναι στιγμές πού ἀναθαρρῶ καί πιστεύω ὅτι θά καταφέρουμε νά τήν ἀποφύγουμε τήν ὕβριν. Καί ἄς φλερτάρουμε καί πάλι μέ αὐτήν ὡς δοῦλοι τῆς ὕλης. Ἔρχονται ὅμως καί στιγμές πού κοιτάζω πρόσωπα, πρότυπα, αἰσθητικές, καί διακρίνω παντοῦ μιά Ἑλλάδα πού δέν ἀναγνωρίζω. Ἑλλάδα γεμάτη ἀσχήμια καί χυδαιότητα. Ἑλλάδα πού τῆς λείπουν οἱ ποιότητες. Καί τό ὡραιότερο: Αὐτή ἡ Ἑλλάς τοῦ περιθωρίου καί τῆς ἀσχημίας λανσάρεται ὡς πρότυπο. Καί κάθε φορά πού τολμᾶ κανείς νά πεῖ ὅτι «δέν εἶναι Ἑλλάδα αὐτό» προπηλακίζεται ἀπό τόν στημένο διαδικτυακό ὄχλο ὡς «σκοταδιστής», «ὁμοφοβικός», «ἀκροδεξιός», «σεξιστής», «μή συμπεριληπτικός», ξέρετε τώρα οἱ λέξεις μέ τίς ὁποῖες σέ «βάφουν» ὅταν δέν προσαρμόζεσαι στάς γραφάς. Καί ἄν τυχόν ἐπιμένεις καί πάλι ὅτι δέν εἶναι Ἑλλάς αὐτή ἡ ἀσχήμια, τότε τό νέο σύστημα ἀρχίζει τό κλάμα τό γοερό: «Τί μᾶς βρῆκε! Τί πάθαμε! Τί θά κάνουμε τώρα! Ἀκροδεξιά!». Σπρώχνει ἡ ἀσχήμια τόν κόσμο στό ἄκρα καί ἡ ὑγιής ἀντίδραση «ἐττικετάρεται» ὡς ἀκροδεξιά. Ἐνῷ τό μεγαλύτερο ἄκρο εἶναι ἡ ἐπιβολή τοῦ τίποτα. Δέν ξέρω ποῦ θά «καθίσει» αὐτό τό ἐκκρεμές. Ἀλλά ὅταν τό «περιθώριο» βαπτίζεται «ὑγιές κέντρο» καί τό «ὑγιές κέντρο» βαπτίζεται, καταδιώκεται καί τό κυριώτερο καταπιέζεται ὡς «περιθώριο», μόνον καλές ἡμέρες δέν θά ἔρθουν. Ἡ ἀσχήμια θά διαρκέσει.

Υ.Γ.: Πρός τόν Δήμαρχο τῆς ἀσχημίας κύριο Δούκα: Ἀφοῦ σᾶς ἀρέσει τόσο πολύ τό ρόζ χρῶμα καί «βάψατε» τό Δημαρχεῖο μέ τήν ρόζ σημαία τῆς Λαλέ, μία πρόταση: Βάψατε καί τό ὑπηρεσιακό σας αὐτοκίνητο ρόζ νά κυκλοφορεῖτε στήν Ἀθήνα, νά σᾶς καμαρώνουμε «πίνκ»…