Διπολισμός ἤ τριπολισμός;

ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ βουλευτῶν ἀπό τό ἕνα κόμμα στό ἄλλο, λίγο πρίν ἀπό τήν ψηφοφορία γιά τήν κύρωση τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν, προκαλοῦν ἰλαρότητα στό ἐκλογικό σῶμα. Γέλωτες. Καγχασμούς.

Παρατηρεῖ τό ἐκλογικό σῶμα τίς διαδρομές ἀνδρῶν «ἐπιφανῶν» ἀπό τόν ΣΥΡΙΖΑ στήν ΔΗΜΑΡ, στό Ποτάμι, στήν ΝΔ ἤ ἀπό τήν ΝΔ πρός τόν ΣΥΡΙΖΑ, μέ ἐνδιάμεση στάση τούς ἀνεξάρτητους βουλευτές καί διερωτᾶται: Ποιά θά εἶναι ἡ ἑπόμενη στάση; Ποιός ὁ τερματικός σταθμός τῶν ἀμοραλιστῶν πατέρων τοῦ Ἔθνους; «Πανεπιστήμιο», «Ἐθνική Ἄμυνα», «Σύνταγμα»; –γιά νά ἀντιγράψω τήν ὁρολογία πού χρησιμοποιοῦν οἱ ἐκφωνητές τοῦ Μετρό σέ κάθε ἀποβίβαση-μετεπιβίβαση. Στήν πραγματικότητα, ὑπάρχει κενό μεταξύ συρμοῦ καί ἀποβάθρας, γιά νά δανειστῶ μιά παροιμιώδη φράση τῶν καιρῶν μας, ἰδιαίτερα δημοφιλῆ στή νεολαία. Οἱ «ταγοί» μας δέν ἀντιλαμβάνονται πώς κάνουν πράγματα τά ὁποῖα μεγαλώνουν ἀκόμη περισσότερο τήν ἀπόσταση πού χωρίζει τήν πολιτική ἀπό τήν κοινωνία.

Ὡστόσο, ἄν κάνουμε τόν κόπο νά ἐξετάσουμε τί πραγματικά «τρέχει» κατά βάθος, μέ ψυχραιμία, θά διαπιστώσουμε ὅτι μέ ἐξαίρεση τίς φαιδρότητες πού ἀκοῦμε, αὐτό πού συμβαίνει εἶναι κάτι ἐντελῶς φυσιολογικό. Μέ τήν τυπική λήξη τῶν μνημονίων ὁλοκληρώνεται ἕνας πολιτικός κύκλος. Κόμματα πού ἱδρύθηκαν γιά νά ἀποτελέσουν τό ἀμορτισέρ τοῦ συστήματος ὡς κυβερνητικοί ἑταῖροι, πραγματικοί ἤ δυνητικοί (Ποτάμι, Δημοκρατική Ἀριστερά) ἤ κόμματα πού ἱδρύθηκαν γιά νά ἀπορροφήσουν τήν κοινωνική διαμαρτυρία καί νά διαδραματίσουν ρόλο σέ μία συγκεκριμένη περίοδο (ὅπως οἱ ΑΝΕΛ –ὁ Λεβέντης ἴσως ἀντέξει), ὁδεύουν πρός τό χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας. Τέκνα τῆς συγκυρίας ἦταν καί, ἀφοῦ τελειώνει ἡ συγκυρία, τελειώνουν καί αὐτά. Δέν ἔχουν κάτι νά ἐκφράσουν. Καί μαζί μέ αὐτά κινδυνεύει νά ἐξαφανιστεῖ ἀπό τόν χάρτη καί τό ΚΙΝΑΛ, τό ὁποῖο προχωρεῖ σέ ἔκτακτο συνέδριο τόν Μάρτιο, προκειμένου νά ὀνομαστεῖ ἐκ νέου ΠΑΣΟΚ. Ἄπελπις προσπάθεια ἐπιβίωσης μέ μοιρασμένες πιθανότητες ἐπιτυχίας ὀνομάζεται ἐτούτη ἡ ἐξέλιξη. Ὡς πρός αὐτό, ναί, ἔχουν βάση οἱ ἀπόψεις πού ἀκούγονται: Κατ’ ἀρχήν πᾶμε σέ ἕναν νέο διπολισμό. ΝΔ καί ΣΥΡΙΖΑ θά ἀποτελέσουν τόν νέο δικομματισμό, ὁ ὁποῖος δέν θά εἶναι ὅμως τόσο θηριώδης ὅσο στό παρελθόν. Ἄν τά δύο μεγάλα κόμματα δέν προσέξουν, ὑπάρχουν προϋποθέσεις νά πᾶμε σέ νέο τριπολισμό, ὁ ὁποῖος τήν τελευταία στιγμή ἀπεφεύχθη τό 2013 μέ τήν φυλάκιση βουλευτῶν τῆς ὑπερδιψήφιας τότε σέ ποσοστά –στίς κρυφές μετρήσεις– Χρυσῆς Αὐγῆς. Γιατί τά «λέω» αὐτά; Ἐξηγοῦμαι!

Εἶδα ποιός κόσμος πῆγε στό συλλαλητήριο τῆς Κυριακῆς στό Σύνταγμα, τόν συνέκρινα μέ τά πρόσωπα πού εἶχαν κατέβει στό ἀντίστοιχο συλλαλητήριο τοῦ Φεβρουαρίου καί διέκρινα διαφορές. Ἡ βασικότερη ὅλων εἶναι ἡ ἑξῆς: Στό συλλαλητήριο τοῦ Φεβρουαρίου ἔδωσε βροντερό «παρών» καί ὁ ἀστικός κόσμος. Καί τήν Κυριακή πῆγαν ἀστοί στό Σύνταγμα, χιλιάδες ἀστοί, ἀλλά ἦταν ὀλιγώτεροι ἀπό πέρυσι. Μεγάλο τμῆμα τῶν ἀστῶν ψηφοφόρων, ἡ μεσαία τάξη, αὐτοί πού ψήφισαν «Ναί» στό δημοψήφισμα, προτίμησε νά δεῖ Τσιτσιπᾶ καί καμάρωσε γι’ αὐτήν τήν «σημαία» μας. Ἄφησε τά λαϊκά στρώματα στό πόδι της νά σηκώσουν τήν σημαία τῆς Μακεδονίας. Τά λαϊκά στρώματα πού ἔδωσαν τό «παρών» στό Σύνταγμα ἀποτελοῦνται ἀπό πενηντάρηδες καί ἄνω, οἱ ὁποῖοι στό παρελθόν ἀνῆκαν στό ἀντιμνημονιακό μπλόκ καί ψηφίζουν στήν περιφέρεια.

Καί τώρα, μέ τήν «κατάργηση» τῶν μνημονίων καί τήν ἐγκατάλειψη τῶν κομμάτων πού ψήφιζαν, ἔχουν μείνει «ἀνεκπροσώπητοι». Σίγουρα δέν ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπουν μέ σκεπτικισμό τήν ΝΔ, δέν θέλουν νά πᾶνε στά ἄκρα, ἀλλά ξέρουν καλά ὅτι τό νέο ἀντιμνημόνιο γι’ αὐτούς εἶναι τά θέματα ταυτότητας. Προσοχή! Ὄχι μόνο τό Μακεδονικό, τά θέματα ταυτότητας. Ὁτιδήποτε ἀκουμπᾶ ἡ παροῦσα Κυβέρνηση καί ἀφορᾶ σέ ἐθνικά θέματα (Βόρειο Ἤπειρο, Θράκη, ἑλληνοτουρκικά), τήν θρησκεία (ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος – Ἐκκλησία-ἱερεῖς), θέματα οἰκογένειας (κατάργηση πολυτεκνικῶν ἐπιδομάτων, σύμφωνο συμβίωσης, δημογραφικό), τήν παράδοση (ἀπαγόρευση τραγουδιοῦ «Μακεδονία Ξακουστή», προστασία ἑλληνικῆς γλώσσας). Γι’ αὐτή τήν ὁμάδα συμπολιτῶν μας κυρίαρχο δόγμα εἶναι τό ἑξῆς: «Χωρίς ταυτότητα στόν νέο κόσμο εἶσαι ἀσήμαντος».

Αὐτό τό μπλόκ πού ἐγώ ὀνομάζω ἀφανῆ τρίτο πόλο, αἰωρεῖται αὐτήν τήν στιγμή. Δέν θέλει νά ἀκούει γιά τήν Ἀριστερά ἐνῶ κοιτώντας πρός τήν ΝΔ διαπιστώνει πώς ἡ κεντροδεξιά παράταξη ἄλλοτε τόν ἐκπροσωπεῖ μέ μεγάλη ἐπάρκεια καί ἄλλοτε ὄχι. Καί ὅταν τό κάνει μερικές φορές δείχνει, ὄχι πάντα, σά νά τό κάνει ἐπειδή ἔτσι πρέπει, καί ὄχι ἐπειδή τό πιστεύει ἀπόλυτα. (Ἐνδεικτικές οἱ πρῶτες ἀντιδράσεις τῆς ΝΔ γιά Ἐκκλησία – Σκόπια, καμμία σχέση μέ τίς σημερινές.) Θεωρῶ ὅτι ὁ ὑποτιμητικός τρόπος πού διαβάζει τούς ἀνεκπροσώπητους τό μηντιακό μας σύστημα («εἶναι λοῦμπεν»), ὁ ξεπερασμένος τρόπος πού τούς ἐπιτίθεται ἡ Ἀριστερά («εἶστε ἐθνικιστές, ἀκροδεξιοί, φασίστες») καί ὁ ἀμήχανος τρόπος πού εἶναι κοντά τους ἡ ΝΔ (πλήν Σαμαρᾶ καί δύο-τριῶν βουλευτῶν τό κόμμα ἀπουσίασε ἀπό τό συλλαλητήριο) γεννοῦν τόν κίνδυνο γέννησης ἑνός ἀσυμβίβαστου τρίτου πόλου. Τόσο τελικῶς ἀντισυστημικοῦ, ὥστε ἄν ὑπάρξει νά ὑποχρεώσει τούς δύο συστημικούς (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) νά συνεργαστοῦν γιά νά καταστεῖ ἀξιωματική ἀντιπολίτευση. Σενάρια χειμερινῆς νυκτός; Σέ αὐτήν τήν φάση ναί, προφανῶς, δέν ὑπάρχει πρόσωπο γιά νά ἡγηθεῖ αὐτοῦ. Ὄχι καί τόσο μακρινά ὅμως, ἄν δέν προσέξουν κεντροδεξιά καί κεντροαριστερά.