ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ὁ ἐθνικισμός εἶναι ἀπαγορευμένη λέξη
Ὅποιος τολμᾶ νά τήν προφέρει κινδυνεύει μέ πολιτικές περιπέτειες. Στήν Εὐρώπη ὁ ἐθνικισμός δέν εἶναι λέξη πλέον. Εἶναι πολιτική. Ἐφαρμοσμένη πολιτική. Τό ἔναυσμα ἔδωσαν πρῶτες οἱ χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης (Βίζεγκραντ) μέ ἐπί κεφαλῆς τήν Οὑγγαρία ἀρνούμενες νά δεχθοῦν πρόσφυγες καί μετανάστες στό ἔδαφός τους. Τώρα ἀκολουθοῦν ἡ Γερμανία καί ἡ Μεγάλη Βρεταννία, ἡ ὁποία πολιτισμικά εἶναι μέρος τῆς Εὐρώπης (ἄν καί ἐκτός ΕΕ πλέον). Μέ ἀφορμή τό ἐμβόλιο βεβαίως.
Οἱ Γερμανοί ὅταν εἶδαν τούς Ἄγγλους νά ἀγοράζουν πρῶτοι ἐμβόλιο καί νά τό δοκιμάζουν κατά προτεραιότητα δέν δίστασαν νά χρησιμοποιήσουν καί τήν λέξη. Γιά «βρεταννικό ἐθνικισμό τοῦ φαρμάκου» μίλησε ὁ πρέσβης τους στό Λονδῖνο. Ἕνα θαῦμα τρεῖς μέρες, τό μεγάλο τέσσερεις ὅμως πού λέει καί ὁ λαός μας. Μέχρι πού τούς ἀκολούθησαν καί οἱ ἴδιοι στόν ἐθνικισμό. Ἔγραψαν χθές στά παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων τους τήν ἀπόφαση τῆς Κομμισσιόν γιά κεντρική διανομή τοῦ ἐμβολίου στά κράτη μέλη καί προχώρησαν μονομερῶς σέ διμερῆ συμφωνία μέ τήν Pfizer γιά ἐπί πλέον προμήθεια 30 ἑκατομμυρίων ἐμβολίων. Τά ὁποῖα ἐπειδή θά λάβουν προνομιακά γιά τόν λαό τους θά τά στερήσουν ἀπό τούς λαούς τῆς Εὐρώπης πού θά περιμένουν στήν οὐρά!
Τό ἐρώτημά μου (τό ὁποῖο τίθεται ὑπό τόν τύπο γενικώτερου προβληματισμοῦ μετά τίς γερμανικές ἐμπειρίες μας μέ τό ἐμπάργκο ὅπλων / ὑποβρύχια καί μέ τό ἐμβόλιο τώρα) εἶναι τό ἑξῆς: «Τί δέν καταλαβαίνουμε;». Δέν ὑπάρχει Ἕνωση πιά. Μόνο παρέες κρατῶν. Τό ἔθνος κράτος ἐπιστρέφει. Εὐρώπη, ὅπως μᾶς λέει ἡ ἡγεσία τῆς Εὐρώπης, οἱ Γερμανοί, εἶναι ἡ «πάρτη» μας. Τό ἐθνικό μας συμφέρον. Κανέναν δέν δεσμεύουν πλέον οἱ ἱδρυτικές συνθῆκες. Κουρέλι τίς ἔκαναν. Τό νόμισμα, τὁ ὕψος τῶν ἐλλειμμάτων καί τοῦ χρέους, τό μεταναστευτικό, ἡ συνθήκη Σένγκεν, ἡ ἑνιαία ἄμυνα (Εὐρωστρατός), τό φάρμακο, τό ἐμβόλιο, τό Ταμεῖο Ἀνάκαμψης, οἱ γεωπολιτικές προκλήσεις στήν Μεσόγειο, ἡ Τουρκία ὡς χώρα, ὅλα τά παραπάνω εἶναι αἰτίες διαίρεσης γιά τήν ΕΕ. Ὄχι ἑνότητας. Διαίρεσης σέ δύο καί τρεῖς ταχύτητες.
Θέλουμε πολύ νά παραμείνουμε εὐρωπαϊστές ὅπως ἤμασταν στά νιάτα μας. Στή σχολή μου κερδίσαμε μόνοι ἐναντίον ὅλων –ὡς ΔΑΠ– ψηφοφορία γιά τήν ἐφαρμογή τοῦ Erasmus στήν Νομική Θράκης. Μέ ψήφους 82-75. Οἱ ἄλλοι μιλοῦσαν γιά ἐλίτ πτυχιούχων δύο ταχυτήτων. Τρομάρα τους.
Ἀλλά αὐτή ἡ Εὐρώπη, πού ζοῦμε σήμερα, δέν εἶναι ἡ Εὐρώπη γιά τήν ὁποία δώσαμε μάχες. Ἀπέχει ἀπό τά ὄνειρά μας. Κανείς λαός δέν βλέπει τόν ἑαυτό του στό μεγάλο κάδρο πλέον. Στά κέρδη –ὅταν ὅλα πήγαιναν καλά– ἤμασταν μαζί. Ἀλλά τώρα στόν κίνδυνο καί στήν χασούρα «πᾶμε» χώρια. Ἀκόμη καί ἄν παίζονται ζωές.
Τό βάθος μιᾶς συμμαχίας ὅμως φαίνεται στά δύσκολα. Ὄχι στά εὔκολα. Καί στά δύσκολα, μολονότι ἡ Μέρκελ χάρη καί στήν πίεση τοῦ Πεκίνου κράτησε ἑνωμένη τήν Εὐρωζώνη τό 2012-2015, ἡ Ἕνωσή μας μοιάζει μέ «τεχνικό ἐθνικιστικό μόρφωμα μέ ἡμερομηνία λήξεως», γιά νά χρησιμοποιήσω ὁρολογία τῆς ἐγχώριας Ἀριστερᾶς.
Μετά τήν ἀποχώρηση τῆς Μέρκελ καί τοῦ Σώυμπλε ἀπό τό προσκήνιο, πού παρά τά κουσούρια τους εἶχαν ἰδεολόγημα καί κράτησαν ἑνωμένη τήν Ἕνωση (γιά νά μήν χρεωθεῖ στήν βάρδια τους ἡ διάσπαση τῆς Εὐρωζώνης) στό μέλλον ἡ Ἕνωση δέν θά ἔχει οὔτε κἄν ἡγεσία γιά νά ἐγγυᾶται τήν ἑνότητά της. Τώρα μᾶς διχάζουν οἱ πολιτικές, αὔριο θά μᾶς διασποῦν οἱ ἀνίκανες καί χλωμές ἡγεσίες.
Ἤδη ὑπάρχει κενό στήν ἀπρόσωπη Κομμισσιόν πού παρακολουθεῖ ἀμήχανη τίς ἐξελίξεις στήν πανδημία ὡς οὐραγός τῆς Γερμανίας. Θά τολμοῦσαν νά κάνουν τά ἴδια μέ τό ἐμβόλιο οἱ Γερμανοί ἄν Πρόεδρος τῆς Κομμισσιόν ἦταν ἡ προσωπικότης Γιοῦνκερ; (Τώρα φαίνεται ἡ καταλυτική του ἐπιρροή στό ἐσωτερικό παιχνίδι ἰσχύος τῆς ΕΕ ὡς παράγων ἰσορροπίας.)
Ἡ χθεσινή γερμανική ἀτιμία μέ τό ἐμβόλιο μᾶς δείχνει ἕναν νέο δρόμο, τακτικό καί στρατηγικό. Τόν δρόμο τοῦ (καλῶς νοούμενου) ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ. Τοῦ ρομαντικοῦ ἐθνικισμοῦ.
Παρακαλῶ νά μήν φοβόμαστε τίς λέξεις πλέον. Οἱ ἑταῖροι μας ἔκαμαν αὐτές τίς λέξεις πολιτική. Βάζουν τόν λαό τους πάνω ἀπό τόν λαό μας καί πάνω ἀπό ὅλους τούς Ἔυρωπαίους λαούς. Καί τό Βερολῖνο καί τό Λονδῖνο. Αὐτοί, ὅπως ἀποκαλύπτει ὁ Ὀμπάμα στό βιβλίο του, ἔλεγαν στίς τουαλέττες τῶν Συνόδων Κορυφῆς τοῦ ΝΑΤΟ εἰς ἐπήκοον τοῦ ἰδίου ρατσιστικά τσιτάτα γιά τήν Ἑλλάδα τοῦ τύπου «αὐτοί δέν εἶναι σάν καί ἐμᾶς.» (Πράγματι δέν εἴμαστε σάν τά μοῦτρα τους, πήραμε τήν Εὐρώπη στήν πλάτη μας καί στό προσφυγικό καί στήν κρίση χρέους.)
Προφανῶς ἐδῶ δέν ἐννοοῦμε τόν ἐθνικισμό ὡς πράξη μίσους, βίας, ριζοσπαστισμοῦ ἤ ἐπίδειξης φυλετικῆς ἀνωτερότητας. Τόν ἐννοοῦμε ἀποκλειστικῶς ὡς πρόταξη τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος. Ἀρκετά μέ τό εὐρωπαϊκό συμφέρον.
Ἐάν ὁ Γερμανός καί ὁ Ἄγγλος κρατᾶ τά ἐμβόλια γιά «πάρτη» του, ἄν ὁ Ἰταλός καί ὁ Μαλτέζος στηρίζει τόν Τοῦρκο καί ὄχι τόν Ἕλληνα γιά νά κερδίζουν οἱ τράπεζές του, ἄν ὁ Οὗγγρος στέλνει πίσω στόν Ἕλληνα «πακέτο» τόν πρόσφυγα καί τόν μετανάστη γιά νά κρατήσει ὑγιῆ καί συμπαγῆ τήν κοινωνία του, ποιοί εἴμαστε ἄραγε ἐμεῖς οἱ ἀνόητοι πού θά προσποιούμαστε τά καλά παιδιά τῆς Ἑνώσεως καί θά κρατᾶμε ψηλά τήν σημαία τοῦ Σουμάν καί τοῦ Μονέ; Καί ἄν δέν ἀρέσει ἡ λέξη «ἐθνικισμός», ἡ ὁποία ἔχει ὡς ρίζα της τήν λέξη «ἔθνος» πάντως, ἄς ἐπιλέξουμε τήν λέξη «πατριωτισμός».
Πατριωτισμός ἐντός τῆς Ἕνωσης ἀλλά καί ἐκτός τῆς Ἕνωσης. Πατριωτισμός μέ νέες τολμηρές συμμαχίες, ἄς σκεφτοῦμε καί ὀλίγον ἔξω ἀπό τό κουτί. Προφανῶς καί δέν εἰσηγοῦμαι τήν πολιτική τοῦ ΚΚΕ νά φύγουμε ἀπό τήν ΕΕ, ἄλλως τε καί αὐτό στήν κρίσιμη στιγμή τάχθηκε μέ τό εὐρώ.
Ἀσφαλῶς καί δέ λέω ἐμεῖς, σαράντα χρόνια μέλος τῆς ΕΕ, νά σηκωθοῦμε ἀπό τό τραπέζι καί νά ἀφήσουμε τήν κερέκλα μας στήν Σύνοδο Κορυφῆς. Ξέρουμε ἄριστα ὅτι καιροφυλακτοῦν κοράκια γιά νά τήν ἁρπάξουν καί νά στρογγυλοκαθίσουν πάνω σέ αὐτήν. Ζητῶ ὅμως –ἔχουμε ὅλα τά δίκαια μέ τό μέρος μας– νά ἀποκτήσουμε ἀνάστημα Ἔθνους μέσα στήν Ἕνωση.
Ὅπως τό ἔθεσα καί στόν Πρωθυπουργό στήν ΔΕΘ –ἀπάντησε ἐξαιρετικά– «μήπως πρέπει νά γίνουμε λιγώτερο προβλέψιμος σύμμαχος;». Καί ὅποιος ἔχει ἀμφιβολία, δέν ἔχει παρά νά κοιτάξει πρός τήν Τουρκία. Οἰκονομικά καί γεωπολιτικά εἶναι μέ τό ἕνα πόδι πρός τήν Δύση καί μέ τό ἄλλο πρός τήν νέα Ἀσία πού ἤδη ἀνατέλλει. Νά συνεχίσουμε ὅπως εἴμαστε πάντως, ἀποκλείεται. Θά τό πληρώσουμε ἀκριβά.
Μ.Η.Τ. 232122