Ἔθνος ἀπρόσωπον, χωρίς «σκληρό δίσκο»

ΠΡΟΤΕΙΝΩ νά κάνουμε ἕνα πείραμα σήμερα

Ὡς ἄσκηση. Ἐλᾶτε νά δοῦμε μαζί τί μᾶς «δίχασε» ἀπό τίς ἐκλογές καί μετά. Ἔχει ἐνδιαφέρον. Ἀπαριθμῶ: τό ἐσώρουχο ἑνός διαδηλωτῆ τό ὁποῖο ἀφαίρεσαν ἀνοήτως καί ἀπαραδέκτως ἄνδρες τῶν ΜΑΤ. Ὁ ἀπαράδεκτος χριστουγεννιάτικος στολισμός τῆς ὁδοῦ Βασιλίσσης Σοφίας ἀπό τό Ἵδρυμα Ὠνάση. Ἡ παράδοξος παρέλαση σέ βήματα «Μόντι Πάιθονς» ὀκτώ ἀνιστόρητων κορασίδων στίς 28 Ὀκτωβρίου στήν Νέα Φιλαδέλφεια. Τό ἐπεισόδιο σέ κινηματογράφο τῆς ὁδοῦ Πατησίων κατά τήν προβολή τῆς ταινίας «Τζόκερ» μέ πρωταγωνιστές ὑπαλλήλους τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ καί ἀνηλίκους πού παρακολουθοῦσαν παρά τόν νόμο την ἀκατάλληλη-«ἐξτρήμ» ταινία. Ἡ διαμάχη γιά τό ἄν ἕνας σταθμός τοῦ μετρό μπορεῖ νά φέρει τό ὄνομα πολιτικοῦ, πού δολοφονήθηκε ἀπό τρομοκρατική ὀργάνωση ἤ τό ὄνομα ἑνός νοσοκομείου.

Ἄς κάνουμε μιά λογική σκέψη: Τί θά βρεῖ ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος στίς ἐφημερίδες, στόν ἱστό τοῦ διαδικτύου, στό you tube, στά βίντεο τηλεοπτικῶν σταθμῶν ὅταν θά ἐπιχειρήσει νά διερευνήσει ἀπό ἀπόσταση τήν ἀτμόσφαιρα τῆς ἐποχῆς στήν Ἑλλάδα, σέ περίπτωση πού μέσα στό 2020 προκληθεῖ μεγάλη ἑλληνοτουρκική κρίση μέ –ὅ μή γένοιτο– ἀπώλειες ἤ ἐθνικές παραχωρήσεις χωρίς ἐδαφικές ἀπώλειες; Τί θά καταλάβει γιά τόν προσανατολισμό τοῦ Ἔθνους; Δέν ρωτῶ καθόλου τί θά ἀνακαλύψει ἄν ψάξει νά βρεῖ πῶς μᾶς «ἔβλεπαν» οἱ Τοῦρκοι. Περιττεύει. Ἡ ἁπλοϊκή σκέψη εἶναι ὅτι ὁ ἱστορικός θά μᾶς «βρεῖ» νά συζητᾶμε γιά τό ἐσώρουχο ἑνός ἀναρχικοῦ, τήν ὥρα πού ἄλλοι ἀπέναντι ἀπεργάζονταν σχέδια πῶς θά μᾶς κατεβάσουν τά ἐσώρουχα στό τραπέζι τοῦ «διαλόγου» ἤ στό θέατρο τῶν ἐπιχειρήσεων. Ἡ ἁπλοϊκή σκέψη εἶναι ὅτι θά μᾶς «βρεῖ» νά ἀντιπαρατιθέμεθα γιά ἐσώρουχα, λάμπες, κλόουν, ἠθοποιούς, σταθμούς τοῦ μετρό, παραγγέλματα καί βηματισμούς. Καί λογικά θά μᾶς «βρεῖ» ἀστείους, σέ σύγκριση μέ τά διακυβεύματα καί τούς κινδύνους πού διατρέχαμε ὡς χώρα. Ἄν «ξύσει» ὅμως λίγο τόν τοῖχο καί ψάξει κάτω ἀπό τήν πρώτη στρώση τῆς μπογιᾶς θά ἀνακαλύψει ἔντρομος ὅτι οἱ Ἕλληνες τσακωνόμασταν γιά ὅλα αὐτά ἀπολύτως στά σοβαρά, γιατί ἀντιμετωπίζαμε κρίση ταυτότητας.

Οἱ μειοψηφίες τῆς νεωτερικότητας πού εἶναι ὅμως πλειοψηφία στόν δημόσιο λόγο πάλευαν κάθε μέρα πρίν ἀπό τήν σύρραξη γιά νά ἀφαιρέσουν βασικά στοιχεῖα τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας. Νά μήν θυμόμαστε πρῶτα. Ἐκεῖ στόχευε ἡ διακωμώδηση τῆς παρέλασης. Νά συγχωροῦμε τά ἄκρα. Ἐκεῖ στόχευε ὁ χαμός γιά τόν σταθμό τοῦ μετρό «Παῦλος Μπακογιάννης». Νά ἀποχωριζόμαστε τήν παράδοση, γιατί «εἶναι κακή ἡ μανία μέ τό παλιό». Νά λησμονοῦμε σέ ποιόν Θεό πιστεύουμε καί πώς εἴμαστε ἕνα ἀπό τά πρωτοπόρα Ἔθνη τῆς Χριστιανικῆς Εὐρώπης. Γιά νά ὑποδεχόμαστε ἀνέτως τά στίφη τοῦ Ἰσλάμ. Νά δοξάζουμε τόν ἐχθρό στό ὄνομα τῆς φιλίας –γιατί ὄχι νά τόν καλοῦμε καί στίς ἐκδηλώσεις γιά τό 2021– γιά νά παραχωροῦμε εὐκολότερα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Νά ἡρωοποιοῦμε τούς ἀνηλίκους πού βλέπουν ταινίες βίας καί τούς διαδηλωτές πού τά σπᾶνε. Γιά νά ἀπαξιώνεται ὁ νόμος. Νά μήν ἑστιάσουμε στόν ἑορτασμό τοῦ 1821, στούς ἥρωες μέ τούς ὁποίους εἴμαστε δεμένοι, ἀλλά νά συζητήσουμε γενικόλογα γιά τήν προσφορά τῆς ἐπανάστασης στόν Εὐρωπαϊκό Διαφωτισμό. Γιά νά ξεχνᾶμε ἀπό ποῦ ἐρχόμαστε ἐν τέλει.Ἔχει νόημα, λοιπόν, ὁ καβγᾶς. Βάθος ἡ ἀντιπαράθεση. Αἰτία. Πρόκειται γιά προσπάθεια συστηματική πού συναντᾶ τεράστιες λαϊκές ἀντιστάσεις, ἀντιστάσεις ὅμως. Πρόκειται γιά μιά προσπάθεια κλωνοποίησης τῶν λαῶν. Ἀφοῦ μοιραζόμαστε τό ἴδιο νόμισμα, τό ἴδιο Champions League, τό ἴδιο trip advisor, τά ἴδια τάμπλετς καί τά ἴδια iphones, τά ἴδια τατουάζ, ἀκόμη καί τήν ἴδια Eurovision (ἐκ τῶν κορυφαίων ἀναζητήσεων στό google τό 2019), γιατί νά μήν σκεφτοῦμε νά ἔχουμε κοινά σύνορα, κοινή ἱστορία, κοινή σημαία, ἑνιαία ἀνάγνωση τῆς ἱστορίας; Γιατί νά μήν καταργήσουμε τήν ἔννοια τοῦ ἔθνους; Γιατί νά μήν δεχθοῦμε τήν ἐξαφάνιση τῆς ἰδιοπροσωπίας μας; Γιατί νά μήν ἀναδείξουμε σέ «νέο προορισμό» τά Ἀπρόσωπα Ἔθνη, χωρίς σκληρό δίσκο; Γιατί νά μήν φύγουμε ἀπό τά ἐθνικά σύνολα καί νά μήν πᾶμε στά εὐκόλως χειραγωγήσιμα ἄτομα; Καί βεβαίως γιατί νά μήν ἔχουμε καί τέτοιες ἡγεσίες ἀκόμη καί στήν Προεδρία τῆς Δημοκρατίας; «Παγκόσμιες», τῶν πριγκιπάτων, ὄχι τοπικές, ὄχι ἐθνικές.

Βεβαίως λησμονοῦμε ὅτι τήν ὥρα πού τά νεωτερικά συστήματα δίνουν αὐτήν τήν λυσσώδη μάχη κατά τοῦ Ἔθνους, ἀπέναντί μας οἱ Τοῦρκοι (ὅπως βεβαίως καί οἱ Κινέζοι καί οἱ Ρῶσσοι καί ἄλλοι) ἔχουν διαπαιδαγωγήσει ἕναν λαό-στρατό. Λαό συσπειρωμένο. Λαό μέ στόχο. Λαό πού ἀντέχει τά πλήγματα στά πεδία τῶν μαχῶν καί δέν κηρύσσει ἐθνικό πένθος στό ἄκουσμα τῆς πρώτης ἀπώλειας στό μέτωπο. Πού ξέρει ἀπό ποῦ ἔρχεται, ποῦ βρίσκεται καί ποῦ θέλει νά πάει. Ἡ διαβρωτική κρίση ἐθνικῆς ταυτότητας πού μᾶς ταλαιπωρεῖ ἔχει ὀλέθριες συνέπειες καί στό φρόνημα τῶν νέων ἀνθρώπων. Ὄχι ὅλων. Ἀρκετῶν ὅμως. Πού λένε στίς παρέες τους ὅτι «καί πόλεμος νά γίνει, ἐγώ δέν θά εἶμαι ἐκεῖ». Χωρίς νά σκέπτονται τό ἐνδεχόμενο ὅτι ἄν δέν εἶσαι ἐκεῖ, μπορεῖ καί νά μήν σοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νά πᾶς ποτέ! «Ἐκεῖ». Ὅσο εἶναι καιρός, πρέπει ἀφοῦ οἱ πολλοί κερδίσαμε αὐτές τίς μικρές πλήν συμβολικότατες μάχες, νά κερδίσουμε καί τήν μεγάλη. Τήν μάχη τοῦ φρονήματος καί τῆς ἑνότητος. Διότι ὅπως συνηθίζει νά λέει κορυφαῖος πολιτικός τῆς χώρας, πρώην Πρωθυπουργός στούς συνομιλητές του –ξέρετε ποιός– «αὐτή τήν πατρίδα δέν τήν γεννήσαμε ἐμεῖς. Ἀπό κάποιους τήν παραλάβαμε καί σέ κάποιους θά τήν παραδώσουμε!».