Ἡ μάνα τοῦ λόχου

ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ἀπό τήν ἴδια τήν ἧττα εἶναι ὁ τρόπος πού ὁ ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίζεται τήν ἧττα!

Σέ αὐτό τό συμπέρασμα καταλήγουμε παρατηρώντας τίς δημόσιες ἐπιθέσεις πού δέχονται ἐπιτελεῖς τοῦ Πρωθυπουργοῦ ἀπό κομματικά στελέχη τῆς Ἀριστερᾶς γιά τό ἀπροσδόκητο ἀποτέλεσμα. Ὑποτίθεται –κατ’ αὐτούς– πώς ἡ Ἀριστερά ἔχασε τίς ἐκλογές ἐπειδή δέν εἶχε καλή ἐπικοινωνιακή στρατηγική, ἐπειδή μία ὁμάδα συνεργατῶν τοῦ Πρωθυπουργοῦ στό Μαξίμου τόν ἱδρυματοποίησε καί τόν ἀπέκοψε ἀπό τήν ζῶσα πολιτική πραγματικότητα, ἐπειδή ἐξέφραζαν τόν ΣΥΡΙΖΑ «κίτρινα ἔντυπα» ξένα μέ τό ἦθος του, ἐπειδή ὁ κόσμος δέν ἔμαθε τά… θετικά τῶν Πρεσπῶν, ἐπειδή ὑπουργοί ἀρέσκονταν σέ ψευτοπαλληκαρισμούς κ.λπ. Ἐάν διαβάσεις τήν «Αὐγή» καί τήν «Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν» αὐτές τίς μέρες, διακρίνεις καί τά πρόσωπα πού φωτογραφίζονται ὡς κατ’ ἐξοχήν ὑπεύθυνοι γιά τήν ἧττα: Τζανακόπουλος, Παππᾶς, Βερναρδάκης, Πολάκης.

Ἀσφαλῶς, δέν μᾶς πέφτει λόγος γιά τά ἐσωτερικά τοῦ ΣΥΡΙΖΑ οὔτε μᾶς ἐνδιαφέρουν τά κυβερνητικά ἄπλυτά του. Μακράν ἡμῶν. Ἄς βγάλουν τά μάτια τους μόνοι τους. Θεσπέσιον θέαμα. Ὡστόσο, ἔχει ἀξία γιά μᾶς νά παρατηροῦμε καί νά ἀξιολογοῦμε τήν πολιτική κουλτούρα ἑνός ἄλλου χώρου σέ μιά δύσκολη στιγμή του. Δέν ὑπάρχει κατ’ ἀρχάς ἀμφιβολία πώς πολλά ἀπό ὅσα καταλογίζονται στά συγκεκριμένα πρόσωπα εἶναι ἀπολύτως ἀκριβῆ. Παρά ταῦτα, ἐμεῖς ἀνήκουμε σέ μιά δημοσιογραφική, πολιτική καί ἰδεολογική σχολή πού ἔχει ὡς προμετωπίδα της τήν ἀτομική εὐθύνη. Οἱ σύμβουλοι εἶναι ὁ καθρέφτης τῶν ἐπιλογῶν κάθε ἡγέτη. Οἱ σύμβουλοι συμβουλεύουν, δέν ἀποφασίζουν. Ὁ ἡγέτης ἀποφασίζει. Ὁ ἡγέτης ἐπίσης –στήν δική μας σχολή ἀντίληψης γιά τά δημόσια πράγματα– κατανέμει εὐθύνες γιά λανθασμένες ἐπιλογές ἐσωτερικά, ἀλλά δημοσίως τήν εὐθύνη τήν ἀναλαμβάνει πάντα ὁ ἴδιος, προστατεύοντας τούς συνεργάτες του. Καί ὅταν περάσει καιρός, διακοποῦν τά τηλεδικεῖα καί ἐξασθενίσει ἡ δημόσια πίεση, τότε, ναί, τούς ἀπομακρύνει βελούδινα. Μέ ἄλλα λόγια: ὁ ἡγέτης εἶναι ἡ μάνα τοῦ λόχου. Ὁ ἡγέτης εἶναι ἡ ἀσπίδα γιά τούς συνεργάτες, οἱ ὁποῖοι στά δύσκολα ἦταν καί αὐτοί ἀσπίδα γιά τόν ἡγέτη. Δέν πετᾶς «σαβούρα» στήν θάλασσα ἀνθρώπους πού ἐκτέθηκαν καί ἔπαιξαν ξύλο γιά χάρη σου, ἀκόμη καί ἄν ἔκαναν ὅλα τά λάθη τοῦ κόσμου. Στήν περίπτωση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ παρατηροῦμε τά ἑξῆς: ἀντί νά δοθεῖ στήν δημοσιότητα ἡ λίστα μέ τίς τηλεοπτικές ἐμφανίσεις ἑνός ἑκάστου ὑπουργοῦ πολυτελείας γιά νά φανεῖ ποιές ἀπό τίς ἐκτός Μαξίμου πριμαντόνες μπῆκαν στήν μάχη καί ποιές ἔκαναν κοπάνα καί δημόσιες σχέσεις, ἡ συζήτηση ἐπικεντρώθηκε στόν στενό πυρῆνα τοῦ Τσίπρα. Τόν ὁποῖο βεβαίως κανείς, πλήν Φίλη, δέν εἶχε τό θάρρος νά ἐπικρίνει τόν καιρό πού γίνονταν τά λάθη. Θά τό γράψω εὐθύτατα: εἶναι πολύ χαμηλῆς ποιότητας ὁ τρόπος πού ὁ ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίζεται τήν ἧττα του καί τούς ἀνθρώπους του. Εἶναι, ἐπίσης, πολύ χαμηλῆς ποιότητας διότι οἱ ἐκλογές κρίθηκαν (καί οἱ ἐπερχόμενες ἐξελίξεις θά κριθοῦν) πάνω σε στρατηγικά λάθη πού διέπραξε ὁ ἴδιος ὁ Πρωθυπουργός, ὁ ὁποῖος βολικά σήμερα κρύβεται πίσω ἀπό τόν Τζανακόπουλο, τόν Βερναρδάκη, τόν Παππᾶ, τόν Πολάκη, ἀκόμη καί τόν Κώστα Βαξεβάνη. Τό βασικό λάθος τοῦ κ. Τσίπρα τό ἐπισημάναμε χθές: οἰκοδόμησε ὅλο τό πολιτικό του σχέδιο στήν «ἀδυναμία» τοῦ ἄλλου. Ἡ στρατηγική τῆς ὑποτίμησης τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη, ἡ σκέψη ὅτι ὁ ἀρχηγός τῆς ΝΔ καί υἱός τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ θά ἦταν ἕνα «εὐκολάκι» γιά ἕναν καταληψία τῶν ἀμφιθεάτρων, παρέσυρε τόν κ. Πρωθυπουργό. Ὁποία πλάνη. Ἔχει καμμιά φορά καί τό Harvard ἀνακλαστικά! Πάνω σέ αὐτό τό βασικό λάθος ὁ κ. Τσίπρας προσέθεσε ἄλλα τρία λάθη:

Πρῶτο λάθος ἡ ὑπόθεση Novartis. Δέν στοχοποιεῖς δύο πρώην πρωθυπουργούς, τόν διοικητή τῆς Κεντρικῆς Τράπεζας καί τόν Ἐπίτροπο στήν ΕΕ μαζί μέ ἄλλους, ἄν δέν ἔχεις στοιχεῖα. Πολύ δέ περισσότερο δέν πολιτικοποιεῖς τό θέμα μέ δηλώσεις ὑπουργῶν.

Δεύτερο καί κρισιμώτατο λάθος Τσίπρα εἶναι ὅτι δέν προκήρυξε ἐθνικές ἐκλογές μαζί μέ τίς εὐρωεκλογές. Ἡ ἧττα του δέν θά ξεπερνοῦσε τίς ἕξι μονάδες. Ὁ Τσίπρας ὑποτιμοῦσε, ὅμως, τόσο τόν Μητσοτάκη ὥστε πίστευε πώς θά τοῦ πάρει ἰσοπαλία στίς εὐρωεκλογές, θά τόν βάλει σέ κρίση καί μετά θά τόν νικήσει σέ ἐκλογές. Αὐτή ἦταν ἡ ἀντίληψή του. Οἱ στενοί συνεργάτες του ἔλεγαν ἁπλῶς αὐτά πού ἤθελε νά ἀκούει. Δύο μονάδες ἡ διαφορά; Δύο! Ὁ πελάτης ἔχει πάντα δίκιο.

Τό τρίτο στρατηγικό σφάλμα του ὁ κ. Τσίπρας θά τό βρεῖ μπροστά του τόν Φεβρουάριο, ὅταν θά ἐκλεγεῖ Πρόεδρος Δημοκρατίας μέ 151 ψήφους μέ βάση τό νέο Σύνταγμα. Τότε, ὡς ἀρχηγός τῆς ἀντιπολίτευσης θά ἀνακαλύψει πώς δέν κράτησε στά χέρια του κανέναν μοχλό γιά τήν πολιτική ἐπιβίωσή του.

Ὅλα τά παραπάνω εἶναι κεντρικές πολιτικές ἀποφάσεις μέ βαρειά ἐπιρροή στήν ἧττα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, καί τήν παροῦσα καί τήν ἐπερχόμενη. Ἐάν ὁ «ἀγροῖκος» Πολάκης δέν μποροῦσε νά μαζέψει τό στόμα του, ἄν ὁ Τζανακόπουλος κατηγορεῖται γιά «ἐπικοινωνιακή ἀνετίλα» καί ἄν ὁ Βερναρδάκης δέν ἀνέλυε σωστά μετρήσεις, εἶναι θέμα. Μά, γιά νά συζητήσουμε σοβαρά, αὐτά δέν εἶναι αἰτίες ἥττας ἀλλά αἰτίες φθορᾶς. Ἡ ἧττα ἔχει ὀνοματεπώνυμο. Καί οἱ Ἕλληνες ἀγαποῦν, λατρεύουν τούς ἡγέτες ἐκείνους πού κάνοντας αὐτοκριτική πέφτουν στά πατώματα γιά τούς ἴδιους. Ἡ ἀνάλατη κριτική γιά τά πρόσωπα καί τήν ἐπικοινωνία, πού ὑποτίθεται ὅτι δέν κατάφερε νά μεταδώσει τήν καταπληκτική πολιτική τῆς Κυβέρνησης στά λαϊκά στρώματα, νά μέ συγχωρεῖτε, εἶναι ἐπαρχιωτική ἀντίληψη προσέγγισης τῆς πολιτικῆς. Δέν μᾶς ταιριάζει. Εἶναι πολύ χθές. Ὅπως πολύ χθές θά εἶναι ἄν ζήσουμε ἀντιπαράθεση μέ βάση τό σχῆμα «ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί οἱ λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» ἀπό τήν μία καί «ἡ ΝΔ τῆς ἀκροδεξιᾶς» ἀπό τήν ἄλλη. Τρέ Μπανάλ. Σκεφτεῖτε κάτι νέο, ἐπιτέλους.