Λείπουν οἱ ὦμοι!

ΣΗΜΕΡΑ πού ἔχουμε «ἐπέτειο» θά σᾶς κάνω μιά ἐξομολόγηση, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες: Ἀρνοῦμαι νά «σπαταλῶ» καθημερινά τό πρωτοσέλιδο τῆς «Ἑστίας»…

… προκειμένου νά προβάλλω στήν βιτρίνα ἑνός τόσο ἱστορικοῦ ἐντύπου γελοίους καυγάδες, γελοίων προσώπων, στήν πιό γελοία Βουλή τῆς μεταπολίτευσης! Νιώθω τήν ἀνάγκη νά μοιραστῶ αὐτή τήν σκέψη μαζί σας, αὐτή εἰδικά τήν ἡμέρα –συμπληρώνονται δύο ἀκριβῶς χρόνια ἀπό τότε πού ὁ ἐκδότης μας Ἰωάννης Φιλιππάκης μοῦ ἔκανε τήν τιμή νά μοῦ ἀναθέσει τήν διεύθυνση αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς ἐφημερίδας! Δεσμεύομαι, δεσμευόμαστε: Τά μονόστηλα πού προορίζονται γιά τό περιθώριο τῆς ἱστορίας δέν πρόκειται νά γίνουν ὀκτάστηλα σέ αὐτή τήν «κιβωτό». Δέν θά ἐπιτρέψουμε στόν ἱστορικό τοῦ μέλλοντος νά γελᾶ μαζί μας ὅταν θά ψάχνει νά βρεῖ στίς πηγές τί συνέβη σέ αὐτήν τήν παντέρμη χώρα, στίς ἀρχές τοῦ αἰῶνα, μετά ἀπό δέκα χρόνια ἐπώδυνης οἰκονομικῆς κρίσης. Σκοπεύω/σκοπεύουμε νά σεβαστοῦμε ἑκατομμύρια Ἕλληνες πού ξενιτεύτηκαν, ἔμειναν χωρίς δουλειά, ἔχασαν τίς περιουσίες τους, εἶδαν τό ἔδαφος νά φεύγει κάτω ἀπό τά πόδια τους, ἀλλά ἐξακολουθοῦν νά πονοῦν τήν πατρίδα τους καί νά ἐλπίζουν σέ λίγη σοβαρότητα.

Ἀνήκω/ἀνήκουμε σέ ἐκείνη τήν κατηγορία τῶν «σιωπηλῶν» πού παρακολουθοῦν τήν πορεία τῶν ἐθνικῶν μας ὑποθέσεων, ὄχι μέ ὅρους ἐλαφρότητας, παραπολιτικῆς καί ἀτάκας ἀλλά μέ γνήσια ἀγωνία γιά τό τί θά ξημερώσει αὔριο γι’ αὐτή τήν ὄμορφη καί παράξενη πατρίδα. Ἀνήκω/ἀνήκουμε σέ μιά κατηγορία Ἑλλήνων πού αὐξάνεται συνεχῶς. Σέ ἐκείνους πού βλέπουν ξεκάθαρα τόν κίνδυνο νά διαλυθοῦμε ἀσύντακτα σέ καιρούς «ἀνάκαμψης», ἀφοῦ τήν γλυτώσαμε σέ ἐποχές χρεωκοπίας. Σέ ἐκείνους πού ἔχουν μονίμως ἀυπνίες καί βλέπουν διαρκῶς ἐφιάλτες, διότι πέρα ἀπό τήν ἐκτίμηση πού τρέφουν σέ πρόσωπα καί ἡγεσίες αἰσθάνονται πώς (ὅπως διαμορφώνεται τό τοπίο αὐτή τήν στιγμή) ἀκόμη καί αὐτοί δέν θά καταφέρουν νά σηκώσουν τό Ἔθνος στήν πλάτη τους, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τους. Λείπουν οἱ ὦμοι. Εἶναι φοβερό: Τήν στιγμή πού συγκλονιστικές προκλήσεις παγκόσμιες, περιφερειακές, τοπικές ζητοῦν ἐπιτακτικά ἀπάντηση ἀπό τό πολιτικό μας σύστημα, ἐκεῖνο πίνει ἀμέριμνο… γκαζόζα καί «σπάει» πλάκα στά «ὀρεινά» τῆς Βουλῆς. Ἡ πολιτική μας τάξη κάνει ὅ,τι περνᾶ ἀπό τό χέρι της γιά νά διαλύσει καί τό τελευταῖο ἴχνος ἐμπιστοσύνης πού τρέφουμε πρός αὐτήν. Λυποῦμαι πού θά τό πῶ, ἀλλά τά μικρά παιδιά εἶναι πιό σοβαρά ἀπό τούς μπούληδες, τούς βουτυράτους, τούς μαγκάκους, τούς ἀγροίκους καί τούς καραγκιοζάκους τοῦ Κοινοβουλίου μας. Ἐρωτῶ/ἐρωτᾶμε:

Εἶναι δυνατόν ὁ δημόσιος διάλογος νά διεξάγεται μέ ὅρους ἀναψυκτικῶν; Εἶναι δυνατόν ὁ δημόσιος διάλογος νά διεξάγεται μέ ὅρους παράνομων ἠχογραφήσεων πού γίνονται σέ γραφεῖα κοινοβουλευτικῶν κομμάτων;

Εἶναι δυνατόν ὁ δημόσιος διάλογος νά δομεῖται γύρω ἀπό πρωθυπουργικές ἀνοησίες τοῦ τύπου, ὅποιος Ἕλλην συμφωνεῖ μαζί μας εἶναι μυαλωμένος καί ὅποιος ὄχι ἀνεγκέφαλος; Τόσος ρατσισμός; Τόσος ἐλιτισμός;

Εἶναι δυνατόν ὁ δημόσιος διάλογος νά κυριαρχεῖται ἀπό τούς βρυχηθμούς ὑπουργικῶν κουτσαβακίων; Εἶναι δυνατόν νά γίνονται παράγοντες τιμητές καί νωματαῖοι τῶν πρωτοσέλιδων οἱ γυρολόγοι πού πηδοῦν ἀπό κομματική «κανάρα» σέ κομματική «κανάρα» καί οἱ βουλευτές πού καθυβρίζουν τό σπίτι τους, τήν Βουλή, σέ ὀπαδικές συγκεντρώσεις;

Εἶναι δυνατόν πρώην ἀνώτατα πολιτικά πρόσωπα νά ὀργανώνουν στημένες πολιτικές διαμαρτυρίες ἐναντίον τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας γιά τό γινάτι τους;

Ποῦ πᾶμε, ἀλήθεια; Ἔτσι θά πᾶμε; Μέ αὐτά τά μυαλά; Μέ ἄγνωστη λέξη τήν «ἐθνική ἑνότητα»; Μετά λόγου γνώσεως, φοβοῦμαι ὅτι δέν πᾶμε πουθενά. Στίς ἐκλογές θά κληθοῦμε νά ἀποφασίσουμε γιά τό μέλλον τοῦ τόπου χαμένοι σέ ἕνα ἄθροισμα σημαντικῶν καί ἀσήμαντων γεγονότων. Μέσα σέ κλῖμα ὀχλαβοῆς, τήν ὥρα πού πρέπει κάποια στιγμή νά ἐπικρατήσει ὀλίγος σκασμός στήν χώρα. Στίς ἐκλογές ὁ Ἕλλην πολίτης δέν θά μπορεῖ νά ξεχωρίσει τό σημαντικό ἀπό τό ἀσήμαντο. Τό γελοῖο ἀπό τό σοβαρό. Τό πρωτεῦον ἀπό τό δευτερεῦον.

Ὅσο εἶναι καιρός πρέπει νά προλάβουμε νά στρίψουμε τό καράβι. Μά γιά νά συμβεῖ αὐτό, πρέπει νά μιλήσουμε καθαρά, εὐθύτατα, μέ γωνίες, καί ἄν χρειαστεῖ μέ διευθύνσεις καί ὀνόματα. Ὄχι στρογγυλά, ὄχι μέ εὐγένειες, ὄχι μέ καλούς τρόπους. Ὄχι μέ οἰκειότητα. Ἡ οἰκειότητα ἀποθρασύνει, θρέφει τήν περιφρόνηση. Πλησιάζει ἡ ὥρα, θαρρῶ. Πράγματι! Χθές ἦταν νωρίς, αὔριο θά εἶναι πολύ ἀργά…