ΦΟΡΟΥΣΕ ἕνα φοῦτερ τοῦ ΠΑΟΚ μέ τόν δικέφαλο ἀετό. Καθόταν σέ ἕνα στενό πεζούλι, γωνία βασιλέως Ἡρακλείου καί πλατείας Ἀριστοτέλους, δίπλα σέ ἕνα πρακτορεῖο τοῦ ΟΠΑΠ, καί σέ ἕνα ὑποκατάστημα τῶν ΕΛΤΑ, πού ἐκτελεῖ καί τραπεζικές ἐργασίες γιά λογαριασμό τῆς Western Union (τό χρησιμοποιοῦν φανατικά οἱ μετανάστες γιά ἀποστολή ἐμβασμάτων σέ συγγενεῖς τους στήν Ἀνατολή.)
Τά μάτια του ἦταν πράσινα, ὑγρά, νοτισμένα, μελαγχολικά, καί ἐκεῖνος σκυφτός. Δέν ἀναζητοῦσε μέ τό βλέμμα του τόν κόσμο. Τό πλαστικό κυπελλάκι πού εἶχε μπροστά του περιεῖχε μερικά νομίσματα τῶν 50 cent καί τοῦ 1 εὐρώ. Λίγα πράγματα.
Ἡ ὄψη του δέν τόν βοηθοῦσε. Ἔμοιαζε καλά, ὄχι ταλαιπωρημένος. Δέν «πρότεινε» τό κυπελλάκι στούς περαστικούς, δέν ἔλεγε κάποιο «ποίημα» γιά τήν ζωή του καί δέν ζητιάνευε. Ἁπλῶς τό κρατοῦσε στά χέρια καί περίμενε μήπως κάποιος φιλοτιμηθεῖ. Ἔψαχνα νά ἀγοράσω κρατικό λαχεῖο γιά τό καλό στήν μνήμη τοῦ πατέρα μου, ἀλλά αὐτά εἶχαν ἐξαφανιστεῖ ἀπό προσώπου γῆς μαζί μέ τούς λαχειοπῶλες, τούς ὁποίους ἐπίσης τό κεντρικό κράτος ἄρχισε νά καταδιώκει φορολογικά. Δέν εἶναι τῆς ὥρας νά πῶ πῶς. Μετά τά μπουρμπουάρ στοχοποιοῦνται ὡς ὕποπτες φοροδιαφυγῆς καί …οἱ «τετράδες» μέ τόν λήγοντα!
Στόν δρόμο γιά τό πρακτορεῖο ὁ τύπος μοῦ κέντρισε τήν προσοχή. Σταμάτησα. Τοῦ εὐχήθηκα «καλή χρονιά» καί πιάσαμε τήν κουβέντα. «Ἀπόκληρος εἶμαι!» μοῦ εἶπε χωρίς καμμία συστολή. «Ἀπό Θεσσαλονίκη;» τόν ρώτησα. «Ὄχι, ἀπό ἕνα χωριό τῆς Καβάλας, τήν Γερακαρού», καί μοῦ διηγήθηκε μέσες ἄκρες τήν ἱστορία του.
Πῶς σέ ἡλικία 14 ἐτῶν ἐμπνεόμενος ἀπό τόν λόγο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου πρός τήν νεολαία («καί σκουλαρίκι νά φορᾶτε σᾶς πάω!») πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος. Γιά πόσα χρόνια ἔμεινε ἐκεῖ καί τό «τρύγησε» πνευματικῶς. Πῶς καί ὑπό ποῖες συνθῆκες ἔφυγε ἀπό τό περιβόλι τῆς Παναγίας. Πῶς ἐργάστηκε γιά πολλά χρόνια ἰδιωτικός ὑπάλληλος σέ βενζινάδικα, σέ ἑστιατόρια, σέ κουρεῖα, ὅ,τι δουλειά βρισκόταν. Πῶς ἔπαιξε ποδόσφαιρο καί μετά ἔμαθε kick boxing. Πῶς ἡ ζωή τά ἔφερε ἔτσι ὥστε ἐπί 13 ὁλόκληρα χρόνια νά εἶναι κανονικός ἄστεγος καί νά κοιμᾶται τά βράδια στά πεζούλια τῆς Θεσσαλονίκης. Πῶς μέσα στόν ὕπνο του κλέφτες τοῦ πατοῦσαν ὁ ἕνας τό κεφάλι μέ τήν μπόττα γιά νά τόν ἀκινητοποιήσουν, καί ὁ ἄλλος τοῦ ἀφαιροῦσε τόν σταυρό πού φοροῦσε, τό παντελόνι, μέχρι καί τό …ἐσώρουχο. Πῶς ἐν τέλει κατάφερε νά ξαναβρεῖ δουλειά μέ μισθό 700€ καί νά ἀποκτήσει γιά δύο χρόνια σπίτι ἀπό τήν Πρόνοια.
«Ὁ ἐργοδότης μοῦ ἔδινε μισθό 700€. Ἀλλά στήν τράπεζα μοῦ ἔβαζε 1.200 καί μετά μοῦ ζήταγε τά 500 πίσω! Ἐγώ δέν καταλάβαινα τί συνέβαινε. Μέχρι πού ἡ ΜΚΟ “Πρᾶξις” μέ εἰδοποίησε ὅτι θά πληρώσω μεγάλο φόρο γι’ αὐτό τό εἰσόδημα, ὅτι θά χάσω τό κοινωνικό τιμολόγιο, ὅτι θά χάσω τό σπίτι μέ βάση τό εἰσοδηματικό κριτήριο, ὅτι θά χάσω τά κοινωνικά ἐπιδόματα καί ὅτι γενικῶς θά μείνω ξανά στό δρόμο. Ὅταν ζήτησα ἀπό τόν ἐργοδότη νά μοῦ βάζει μόνο 700 ἀρνήθηκε (σ.σ. προφανῶς ξέπλενε χρῆμα μέσῳ τοῦ ἀνύποπτου ἄστεγου.) Καί ξαναβρέθηκα μέ πρόβλημα! Ἔχασα τήν στέγη μου» μοῦ διηγήθηκε.
«Καί τώρα ποῦ μένεις;» τόν ρώτησα. «Τώρα μένω στό ὑπνωτήριο ἀστέγων τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης. Μένουμε 63 μέσα σ’ αὐτό καί ἀποκαλούμαστε στή γλῶσσα τῶν ἀδύναμων ὡς… “οἱ ὠφελημένοι”. Ἐνῷ ὅλοι οἱ ἄλλοι πού εἶναι πάρα πολλοί σέ πληροφορῶ καί κοιμοῦνται στό δρόμο ὀνομάζονται “οἱ ἀδέσποτοι”. Τό κτήριο εἶναι στή στάση Μέγαρα στήν ἔξοδο τῆς πόλης καί πολύ κοντά μας εἶναι τά μπουζούκια, ἀλλά μή μέ ρωτᾶς ποιά μπουζούκια. Δέν θέλω νά ξέρω. Πάλι καλά πού ἔχω νά κοιμᾶμαι!».
Πράγματι, τό ὑπνωτήριο τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης πού λειτουργεῖ μόνο βράδυ βρίσκεται στήν ὁδό Γεωργίου Ἀνδρέου 13 στήν περιοχή τοῦ Μύλου Θεσσαλονίκης. Στεγάζεται σέ κτήριο τῆς «Φιλοπτώχου Ἀδελφότητας Θεσσαλονίκης», ἡ ὁποία ἔχει δράση ἄνω τῶν 150 ἐτῶν, καί στό Δ.Σ. τῆς ὁποίας μετέχουν καθηγητές Ἰατρικῆς, καθηγητές Νομικῆς, δικηγόροι, ἐπιχειρηματίες, ἀρχιμουσικοί. Χρηματοδοτεῖται ἀπό κονδύλια τοῦ ΕΣΠΑ γιά τήν προγραμματική περίοδο 2021-2027 μέ 2 ἑκατομμύρια εὐρώ.
Καί πράγματι, ὅπως ἀνακάλυψα, σέ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπό αὐτό στήν Γεωργίου Ἀνδρέου 9 εἶναι ἡ «Πύλη Ἀξιοῦ», ὅπου κάποτε μεσουρανοῦσε ἡ Μαρινέλλα καί σήμερα ὁ Κωνσταντῖνος Ἀργυρός. Δύο κόσμοι σέ ἀπόσταση ἀναπνοῆς. Ὁ λογαριασμός μιᾶς βραδιᾶς γιά τό μπουκάλι οὐίσκι, τά παρελκόμενα σύν καί τά λουλούδια, ἰσοῦνται περίπου μέ τήν ἀμοιβή ἑνός μηνός τοῦ Γιάννη, ἔτσι ὀνομάζεται ὁ ἄστεγος, ὅταν ἦταν ὑπάλληλος. Ἐπειδή ἡ χαρά γιά αὐτούς τούς ἀνθρώπους εἶναι δυσεύρετος, τό ἴδιο καί ὁ σεβασμός, διερωτῶμαι: Μήπως ὁ Κωνσταντῖνος Ἀργυρός, ὁ ἐπιχειρηματίας (νομίζω ὁ κύριος Μπερτάκης), σέ συνεργασία μέ τόν Δῆμο Θεσσαλονίκης, ἀφιέρωναν μιά βραδιά πού ἔχει ρεπό τό κατάστημα γιά νά περάσουν τήν πύλη τους οἱ ἄστεγοι τῆς Θεσσαλονίκης; Ἰδέα ρίχνω, Δήμαρχε, κύριε Ἀγγελούδη.
Ὁ διάλογός μας ὁλοκληρώθηκε. Ἄφησα ἕνα ἀξιοπρεπές χαρτονόμισμα στό κυπελλάκι τοῦ Γιάννη καί τοῦ εὐχήθηκα «καλή χρονιά» μέ ὑγεία. Μοῦ εἶπε τό πλῆρες ὄνομά του, τό ὁποῖο μοιάζει μέ τό ὄνομα διάσημου Ἕλληνα μουσικοσυνθέτη, πού δέν εἶναι πιά στήν ζωή, καί μοῦ εὐχήθηκε χαμογελαστός καί χαρούμενος «ὁ Θεός μαζί σου».
Πράγματι, ὁ Θεός περνᾶ κάθε μέρα μπροστά ἀπό τά μάτια μας. Ἀρκεῖ νά μποροῦμε νά τόν δοῦμε. Ἀρκεῖ νά θυμόμαστε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος πού ταπεινώνεται μπροστά στά μάτια μας καί ἐπιτρέπει στήν ἀξιοπρέπειά του νά πληγώνεται, σίγουρα κάποιο πρόβλημα ἔχει. Δέν ἐκτίθεται κανείς γιά ψύλλου πήδημα. Δέν παίζει θέατρο. Τμῆμα τῆς πολιτικῆς μας τάξεως εἶναι δυστυχῶς ἀναίσθητο καί θεωρεῖ τούς ἀστέγους «ἀποτυχημένους». Τμῆμα τῆς πολιτικῆς μας τάξεως δέν καταλαβαίνει τά προβλήματα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, γιατί ποτέ δέν ταπεινώθηκε. Ἀλλά ἡ ταπείνωση προϋποθέτει τήν πίστη.
Καί οἱ πιστοί πολιτικοί σήμερα μετριοῦνται στά δάχτυλα ἑνός χεριοῦ. Οἱ περισσότεροι εἶναι «ἄπιστοι» καί χρησιμοποιοῦν τούς ἄστεγους ὡς ἄλλοθι, ὡς ἀξεσουάρ, ὡς πύλη εὐαισθησίας…
Μ.Η.Τ. 232122