Οἱ πατριάρχες τῆς Κεντροαριστερᾶς καί οἱ διεθνεῖς δουλεῖες τους

Η ΕΚΠΤΩΣΗ τοῦ Στέφανου Κασσελάκη ἀπό τήν θέση τοῦ Προέδρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ δέν εἶναι ἁπλή ὑπόθεση.

Δέν ἀφορᾶ μόνον τά ἐσωκομματικά τῆς παραπαίουσας Ἀριστερᾶς. Θά ἀποτελέσει ἀπαρχή ἐξελίξεων στόν χῶρο τῆς εὐρύτερης Κεντροαριστερᾶς, οἱ ὁποῖες ὑπό προϋποθέσεις μπορεῖ νά ἐπηρεάζουν τήν κεντροδεξιά παράταξη καί τά κόμματα πού κινοῦνται στά δεξιά της. Πρόκειται γιά ντόμινο, καί ἰδού γιατί. Μέχρι προχθές γνωρίζαμε ὅτι τό ΠΑΣΟΚ πάει σέ ἐκλογή νέου ἀρχηγοῦ, καί ὁ ΣΥΡΙΖΑ ὁδεύει σέ καταστατικό συνέδριο. Τά συμφέροντα τῶν κυρίων Ἀνδρουλάκη καί Κασσελάκη συνέπιπταν ἀντικειμενικά. Ἡ διατήρησή τους στήν ἀρχηγία τῶν κομμάτων τους διευκολυνόταν ἀπό τό πάγωμα τῶν ἐξελίξεων γιά κόμμα ὀμπρέλλα τῆς Κεντροαριστερᾶς μέ τήν συνένωση δυνάμεων ἀπό τόν ΣΥΡΙΖΑ, τό ΠΑΣΟΚ καί τήν Νέα Ἀριστερά.

Τά δεδομένα ὅμως τώρα ἀλλάζουν, καί εἶναι τά ἑξῆς: Τώρα θά ἔχουμε ἐκλογή ἀρχηγοῦ καί στά δύο κόμματα. Καί στό ΠΑΣΟΚ καί στόν ΣΥΡΙΖΑ. Θά προηγηθεῖ τό ΠΑΣΟΚ καί θά ἀκολουθήσει ὁ ΣΥΡΙΖΑ. Ἡ ἐκλογή νέου ἀρχηγοῦ τοῦ ΠΑΣΟΚ θά ἐπηρεάσει προφανῶς καί τήν ἐκλογή τοῦ νέου ἀρχηγοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Τό ἕνα κόμμα θά συμπαρασύρει τό ἄλλο. Ἡ δυναμική τοῦ ἑνός θά ἐπηρεάσει τήν δυναμική τοῦ ἄλλου. Ἄν δεχθοῦμε τήν ὑπόθεση ὅτι ὁ Ἀλέξης Τσίπρας καί ὁ Γιῶργος Παπανδρέου τά «λένε» καλά τίς κρύες νύχτες τοῦ χειμῶνα στό Στρασβοῦργο ὡς βουλευτές τῆς Κοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης καί εὐνοοῦν τήν ἐκλογή «παπανδρεϊκοῦ» καί «τσιπρικοῦ» ἀρχηγοῦ στά δύο κόμματα ἀντιστοίχως, μέ προοπτική τήν «συνένωσή» τους, τότε πρέπει νά διερευνήσουμε τίς πιθανότητες ἐπιτυχίας τοῦ σχεδίου πού ἐκπόνησαν οἱ δύο «Πατριάρχες» ἐκεῖ στά ξένα.

Ἄν οἱ ἐξελίξεις ἀποκτήσουν δυναμική, δεδομένου ὅτι ὁ Κυριάκος ἔδειξε ὅτι ἔμεινε ἀπό βενζίνη στήν ΔΕΘ (δέν εἶχε ἀφήγημα γιά πρώτη φορά ἀπό τό 2016) καί ὅτι τά ποσοστά τῆς ΝΔ ὑποχωροῦν στίς μετρήσεις, τότε ἄς μήν ἐκπλαγεῖ κανείς ἄν ἀρχίσουν νά ξεχωρίζουν οἱ «παπανδρεϊκοί» Γερουλᾶνος καί Δούκας στό ΠΑΣΟΚ (κυρίως ὁ πρῶτος) καί οἱ μεταβατικοί «Τσιπρικοί» Παππᾶς καί Φαραντούρης στόν ΣΥΡΙΖΑ. Ὁ κόσμος θά ἀναζητήσει τόν θεωρητικά ἱκανώτερο νά ἀντιπαρατεθεῖ μέ τόν κ. Μητσοτάκη. Γράφω «θεωρητικά», γιατί στό βάθος τοῦ τοῦννελ κρύβεται ὁ ἀνυπόμονος γιά «ἐκδίκηση» Ἀλέξης Τσίπρας, ὁ ὁποῖος σχεδιάζει νά ἐπανεμφανιστεῖ στόν «μπερντέ» τό 2025.

Ἄν βεβαίως νικήσει ὁ Νῖκος Ἀνδρουλάκης ὁ ὁποῖος ἔχει δείξει μέχρι τώρα στοιχεῖα ἰσχυρῆς ἀνθεκτικότητας, πολύ δέ περισσότερο ἡ Ἄννα Διαμαντοπούλου, τό σενάριο αὐτό ἀλλάζει. Στήν πολιτική καί στήν ζωή πρέπει ὅμως νά πορεύεσαι μέ τό καλύτερο καί μέ τό χειρότερο σενάριο. Ὄχι νά κάθεσαι πάνω σέ ρόζ συννεφάκι. Τό ὁποῖον σημαίνει ὅτι ἡ ΝΔ πρέπει νά εἶναι ἕτοιμη γιά τήν περίπτωση πού συνενωθοῦν τό ΠΑΣΟΚ μέ τόν ΣΥΡΙΖΑ. Ἀπίθανο σήμερα, ἀλλά ὅσα δέν φέρνει ὁ χρόνος τά φέρνει ἡ ὥρα. Ἡ ἀπόφαση τοῦ Κασσελάκη νά ἀφαιρέσει τόν προσδιορισμό «ριζοσπαστική» ἀπό τό ὄνομα τῆς Ἀριστερᾶς δέν ἦταν τυχαία. Οἱ σύμμαχοι ἀγαποῦν τά κεντρῶα κόμματα καί ὄχι τά radical. Μισοῦν τόν ριζοσπαστισμό τοῦ ἀπρόβλεπτου. Ἀγαποῦν τούς φρόνιμους. Καί μολονότι δέν «πέρασε» ἡ πρόταση Κασσελάκη λόγῳ συγκυρίας, κατ’ οὐσίαν ἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τῶν ἐξελίξεων γύρω ἀπό τήν Κεντροαριστερά.

Τό νέο σχεδιαζόμενο ἑνιαῖο κόμμα πρέπει νά εἶναι κεντρῶο, ὄχι ριζοσπαστικό, γιά νά μήν «τρομάζει» τά πλήθη ὅπως ὁ παλαιός ἀνερμάτιστος ΣΥΡΙΖΑ τῶν capital controls καί τῆς ὑποστηρίξεως τῶν τρομοκρατῶν. Θά πάρει αὐτό εὐλογία ἀπό τόν ξένο παράγοντα; Κατά τήν γνώμη μου, θά πάρει, γιατί ἔτσι μόνο θά ἔχει ἐλπίδες νά ἀναστηλωθεῖ ὁ παλαιός δικομματισμός καί θά διευκολυνθοῦν οἱ ἐπανασυσπειρώσεις ἑκατέρωθεν. Θά ἐπιτύχει ὅμως τό ἐγχείρημα γιά τήν ἀνάσταση τῆς παλαιᾶς ἀρχιτεκτονικῆς τῆς μεταπολίτευσης; Ἔχω πολλές ἀμφιβολίες. Ἀπό τήν μία θά ἔχουμε ἕναν Πρωθυπουργό χωρίς βενζίνη πού θά σκέφτεται ἄν πρέπει νά ἐπιμείνει «κεντρώα» ἤ νά πάρει καί ἐλαφρά δεξιά κλίση, καί ἀπό τήν ἄλλη θά ἔχουμε τούς Παπανδρέου καί Τσίπρα πού γιά μεγάλο μέρος τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος εἶναι «πατριάρχες» last year. Ξεπερασμένοι. Κυρίως ὁ πρῶτος.

Ἡ Ἑλλάδα χρειάζεται μία φρέσκα πολιτική πρόταση μέ ἀναθεωρητική γεωπολιτική ματιά, καί αὐτήν, ἐτούτη ἡ Κεντροαριστερά, σέ ὅποια συσκευασία (γιά νά μήν πῶ καί ἄλλοι ἀπό τήν ἀπό ἐδῶ πλευρά), δέν μπορεῖ νά τῆς τήν δώσει. Ἔχει μεγάλες δουλεῖες ἡ σκέψη της. Ὁπότε τό «καλύτερο» σενάριο γιά τήν τύχη τοῦ πολιτικοῦ μας συστήματος εἶναι ἡ «μεταμφίεσή» του σέ νέο, ἡ ἀναβολή τῆς «ἐκτελέσεώς» του καί ἡ παράταση τοῦ ἀδιεξόδου.