Ὁ στρατός τοῦ καθήκοντος

ΕΠΑΙNEΤΕΑ ἡ πρωτοβουλία πολιτῶν νά βγοῦν προχθές τό βράδυ στά μπαλκόνια τους καί νά χειροκροτήσουν τούς ἰατρούς τοῦ ΕΣΥ…

… οἱ ὁποῖοι δίδουν μέ σθένος καί αὐταπάρνηση τήν μάχη κατά τοῦ κορωνοϊοῦ. Θά ἦταν ὡστόσο πλήρης ἄν οἱ ἐπευφημίες τους ἀφιερώνονταν ἐπίσης στούς νοσηλευτές καί στούς φαρμακοποιούς (σωστά τό ἐπισήμανε ὁ βουλευτής τῆς ΝΔ Στράτος Σιμόπουλος), οἱ ὁποῖοι βρίσκονται στήν πρώτη γραμμή τῆς μάχης ἀπό τήν ἀρχή. Αὐτή εἶναι ὅμως ἡ διαφορά τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ ἀπό τόν κοινωνικό φιλελευθερισμό. Ὁ πρῶτος χειροκροτεῖ μόνον ὅσους συναναστρέφεται. Ὁ δεύτερος δέν ξεχνᾶ, δέν ἀφήνει κανέναν πίσω του, ἐπευφημεῖ χωρίς διακρίσεις τόν κόσμο τῆς ἐπιστήμης καί τόν κόσμο τῆς ἐργασίας. Λαμβανομένου ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ διαδικτυακή προτροπή ὑπέρ τῆς ἐπευφημίας τῶν ἰατρῶν ἄρχισε ἀπό τόν γκουρού τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ στήν πατρίδα μας, ἀντιλαμβάνομαι πλήρως σέ τί ὀφείλεται ἡ παράλειψη. Ἀλλά ἔστω καί ἔτσι –γιά νά εἶμαι δίκαιος– ἡ πρωτοβουλία αὐτή ἔχει ἱστορικό χαρακτῆρα. Ἕνας νεοφιλελεύθερος προέτρεψε τούς πολῖτες νά χειροκροτήσουν τούς ἰατρούς τοῦ δημοσίου συστήματος ὑγείας. Τοῦ κατασυκοφαντημένου δημόσιου συστήματος ὑγείας.

Προσωπικά ἐδῶ καί καιρό, τά ἔφερε ἔτσι ἡ ζωή, παρατηρῶ ἀπό κοντά τή λειτουργία τοῦ δημοσίου συστήματος ὑγείας, ἐν στενῇ καί ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ. Καί δέν σταματῶ νά ἀναθεωρῶ. Χωρίς νά ὑποτιμῶ καθόλου τήν συμβολή τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέα στόν τομέα τῆς παροχῆς ὑπηρεσιῶν ὑγείας –τό ἀντίθετο– δέν παύω νά θαυμάζω τήν αὐταπάρνηση μέ τήν ὁποία ἐκτελοῦν τό καθῆκον τους οἱ ἰατροί καί οἱ νοσηλευτές τοῦ δημοσίου συστήματος ὑγείας. Σέ κτίρια πού δέν ἐπέλεξαν οἱ ἴδιοι, μέ ὑποδομές συχνά ἀπαρχαιωμένες, μέ μισθούς κάθε ἄλλο ἀντιπροσωπευτικούς γιά τό ἔργο πού παράγουν, μέ τίς μονάδες τους ὑποστελεχωμένες. Καί ὅμως, αὐτοί οἱ ἰατροί καί αὐτοί οἱ νοσηλευτές καί αὐτό τό προσωπικό τοῦ ΕΚΑΒ στέκονται στό πλευρό τῶν ἀσθενῶν λές καί εἶναι συγγενεῖς πρώτου βαθμοῦ. Γνώρισα τό 2014, γιά 13 μέρες, τό προσωπικό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ λόγω τῆς νοσηλείας τοῦ πατρός μου. Ἀπό τόν θυρωρό ἕως τόν τελευταῖο νοσηλευτή. Ἀπό τόν Διοικητή του Ἀναστάσιο Γρηγορόπουλο (ἀπό τούς πρώτους μάνατζερ ὑγείας πού τοποθέτησε ὁ Ἀλέκος Παπαδόπουλος στό ΕΣΥ) ἕως τόν καρδιολόγο, μέλος τοῦ ΚΚΕ καί Πρόεδρο τῶν Νοσοκομειακῶν ἰατρῶν Ἠλία Σιώρα καί τόν καρδιολόγο Ἀντώνη Σιδέρη –ἐξάδελφο τοῦ Γιώργου. Ἄξιοι θαυμασμοῦ ὅλοι. Τό νοσοκομεῖο αὐτό σέ συνθῆκες ἐφημερίας δίδει τήν ἐντύπωση ὅτι ἡ χώρα βρίσκεται σέ ἐμπόλεμη κατάσταση καί τό προσωπικό του εἶναι μαχητές πρώτης γραμμῆς.

Γνώρισα τό 2016 τό προσωπικό τοῦ Ἀρεταίειου Νοσοκομείου, ἐντός τοῦ ὁποίου βρίσκεται καί ἡ κλίνη ἐντός τῆς ὁποίας ἄφησαν τήν τελευταία τους πνοή ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Εἶδα ἀπό κοντά πόσο ἄρτια λειτουργεῖ ἡ μονάδα νεογνῶν, αὐτήν ἐπέλεξε ὁ ὑπουργός Κωστῆς Χατζηδάκης καί ἡ σύζυγός του Πόπη γιά νά φέρουν στήν ζωή τό πρῶτο τους παιδί. Τό ἔργο πού παράγεται ἐκεῖ ἀπό τήν καθηγήτρια νεογνολογίας Νικολέττα Ἰακωβίδου καί τήν ὁμάδα της εἶναι τεράστιο. Ἔχουν τόν σεβασμό μου. Μέ μισθούς οἱ ὁποῖοι δέν ἀνταποκρίνονται στό παραγόμενο κλινικό καί ἐρευνητικό ἔργο, μέ ταβάνια πού καμμιά φορά πέφτουν στά κεφάλια τους (συνέβη κάποτε), μέ ἀγῶνα διαρκῆ γιά τήν οἰκονομική στήριξη τῶν ὑπηρεσιῶν, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ἰατροί καί νοσηλευτές, προσφέρουν ἀσύλληπτες ὑπηρεσίες σέ ἀδύναμους συμπολῖτες μας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἀφιερώνουν ἕως καί τά Σαββατοκύριακά τους γιά νά παρέχουν σέ ἀμφιθέατρα τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν δωρεάν σεμινάρια ἀνάνηψης σέ μαῖες, ὥστε νά σώζουν ζωές νεογνῶν κατά τόν τοκετό. Respect.

Γνώρισα τό 2017 τό προσωπικό τοῦ Κωνσταντοπούλειου Νοσοκομείου «Ἁγία Ὄλγα». Ἡ πρώτη μου ἐπαφή ἔγινε στό «μικροσκοπικό» νοσοκομεῖο Πατησίων πού ἔκλεισαν ὁ Ἄδωνις καί ἡ τρόικα, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν αὐτό εἶχε κατασκευαστεῖ μέ δωρεά τοῦ γνωστοῦ ἐφοπλιστῆ Λαιμοῦ. Ἀδυνατοῦσα νά πιστέψω ὅτι μέσα σέ αὐτό τόν μικρό χῶρο ὅπου στοιβάζονταν ἄνθρωποι καί γραφεῖα, ἰατροί καί νοσηλευτές, ἔσωζαν ζωές καί ταυτόχρονα παρήγαγαν ἐρευνητικό ἔργο πού προάγει τήν ἐπιστήμη. Στό νοσοκομεῖο «Ἁγία Ὄλγα» γνώρισα τήν ἰατρό ὀφθαλμολογίας Dr Χρύσα Τερζίδου καί τό «μελίσσι» της. Νέους ἐπιστήμονες ἰατρούς εἰδικευόμενους πού ἔρχονται ἀπό πανεπιστήμια τοῦ ἐξωτερικοῦ ἀλλά καί δικά μας, νοσηλεύτριες ὅπως ἡ Ἠπειρώτισσα Ἀλεξάνδρα πού ἀγαποῦν τόν ἄνθρωπο καί δέν σταματοῦν νά τρέχουν ἀπό ὄροφο σέ ὄροφο γιά νά βοηθήσουν ὅποιον ἔχει ἀνάγκη. Συγκλονιστική ἐμπειρία νά βλέπεις τό διδακτορικό τοῦ Λονδίνου καί τό ἑλληνικό πτυχίο ΤΕΙ Νοσηλευτικῆς νά στέκονται δίπλα στόν ἄνθρωπο μέ τό ἴδιο πάθος. Σέ γνωστές συνθῆκες.

Στό νοσοκομεῖο Αἴγινας «Ἅγιος Διονύσιος» τό ὁποῖο εἶναι φιλανθρωπικό Ἵδρυμα ΝΠΙΔ πού λειτουργεῖ μέ τήν εὐθύνη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ὕδρας, γνώρισα πρόσφατα τήν Διευθύντρια Παθολογικῆς Φανή Ἀξιώτη καί τόν ἐπίσης παθολόγο Γρηγόρη Γαλάνη, τοῦ ὁποίου ὁ παπποῦς ἦταν ἰατρός στό ἴδιο νοσοκομεῖο. Διέκρινα μέ πόση αὐταπάρνηση καί πάθος ἐκτελοῦσαν τά καθήκοντά τους αὐτοί οἱ νέοι ἐπιστήμονες μαζί μέ τούς νοσηλευτές τοῦ νοσοκομείου.

Ὡς συλλέκτης ἐμπειριῶν ἀπό τό δημόσιο σύστημα ὑγείας καί ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν βεβαίως καί τίς ἀρνητικές του ὄψεις –δέν εἶναι ὅλα ρόδινα– κάθε φορά πού βλέπω ἕνα νοσηλευτή καί ἕναν ἰατρό σέ ἔνταση, σέ ἐγρήγορση, σέ συναγερμό νά τρέχει στούς διαδρόμους, στούς θαλάμους, στά χειρουργεῖα, σκέπτομαι τό ἑξῆς: Νομίζουμε καί ἐμεῖς οἱ δημοσιογράφοι ὅτι εἴμαστε «κάτι». Ὅτι κάνουμε «κάτι». Ὅτι εἴμαστε «κάποιοι». Πόσο λάθος κάνουμε. Ἄν δέν δεῖς ἰατρό νά πέφτει πάνω σέ ἀσθενῆ νά τόν σώσει, νά τόν ἀνακουφίσει, νά τόν ἠρεμήσει, δέν ἔχεις δεῖ τίποτε καί δέν ἔχεις καταλάβει τίποτε. Αὐτοί ἐκπληρώνουν ἀποστολή. Ναί. Ὄχι ἐμεῖς. Θεωρῶ λοιπόν ὅτι πρέπει νά σεβόμαστε αὐτό τόν στρατό. Τόν στρατό τῆς ἀνθρωπιᾶς καί τῆς ἀλληλεγγύης. Τόν στρατό τοῦ καθήκοντος καί τοῦ ἐπαγγελματισμοῦ, ὁ ὁποῖος τίς περισσότερες φορές πληρώνεται ἀπό τά χαμόγελα καί τά εὐχαριστῶ τῶν ἀσθενῶν του.

Ὡστόσο καταληκτικῶς δέν μπορῶ παρά νά παρατηρήσω τό ἑξῆς: τά περισσότερα νοσοκομεῖα πού ἀνήκουν στό δημόσιο σύστημα ὑγείας ἀποτελοῦν δωρεές εὐεργετῶν. Τοῦ Κωνσταντόπουλου στή Νέα Ἰωνία, οἰκείου τῆς Ἀλίκης Περρωτῆ. Τοῦ Ἀρεταίου, στήν Βασιλίσσης Σοφίας. Τοῦ Σισμάνογλου. Τοῦ Μητροπολίτη Παντελεήμονος Φωστίνης στό νησί μου. Τώρα, πού τό δημόσιο σύστημα ὑγείας καί οἱ ἄνθρωποί του κερδίζουν καί πάλι τήν προσοχή μας, καλό εἶναι νά περάσουμε στήν ἑπόμενη γενιά εὐεργετῶν. Τό Ἵδρυμα Νιάρχου, μέ τίς δωρεές στό ΕΚΑΒ καί τήν ἀνάληψη τῆς εὐθύνης κατασκευῆς νέων νοσοκομείων, τό Ἵδρυμα τοῦ καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου (δωρεές στό «Ἅγιος Διονύσιος») εἶναι οἱ πρῶτοι, ἴσως ὄχι οἱ μόνοι, πού δίνουν τόν τόνο. Ἄς ἀκολουθήσουν καί ἄλλοι. Ἡ ἐπένδυση στό ἀνθρώπινο δυναμικό τῶν νοσοκομείων μας εἶναι ἐπένδυση στήν ζωή μας.