Τετάρτη, 4 Μαρτίου 1959

ΕΠΕΙΔΗ γνωρίζω ἄριστα σέ ποιά χώρα ζῶ –ὁ παράδεισος ἀπό τήν κόλαση, ὁ θρίαμβος ἀπό τήν ἧττα καί ὁ ἐνθουσιασμός ἀπό τήν ἀπογοήτευση ἀπέχουν πάρα πολύ λίγο– ἔσπευσα νά γράψω τήν ἄποψή μου…

Μιά ἀκόμη συμφωνία μέ τήν κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος ὑπέγραψαν οἱ συμπατριῶτες μας ἐφοπλιστές, βάσει τῆς ὁποίας θά καταβάλλουν ἕνα σταθερό ποσοστό ἀπό τά μερίσματα τῶν ἐπιχειρήσεών τους κάθε χρόνο.

Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 2 Μαρτίου 1919

Δευτέρα, 2 Μαρτίου 1959

Τό ’χουμε ἔθιμο κάθε Τσικνοπέμπτη τό μεσημέρι νά στήνουμε στήν αὐλή τήν ψησταριά καί νά τό «τσικνίζουμε».

Σάββατον, 28 Φεβρουαρίου 1959

ΜETA τήν «πλατιά ἀπεύθυνση» τοῦ πρωθυπουργοῦ –τοῦ ὁποίου ἡ γλωσσική ἐπάρκεια τείνει νά μοιάσει στήν «μακεδονική» πού μιλᾶ ὁ Ζάεφ– ὁ «θησαυρός» ἀποδείχθηκε πολύ λιγότερος ἀπό ἄνθρακες…

Δύο ρεπορτάζ μέ ἐντυπωσίασαν τόν τελευταῖο καιρό. Τό πρῶτο ἀφορᾶ στήν ὑποδοχή τῆς ὁποίας ἔτυχε ἀπό τό κοινό ἡ σειρά τοῦ Τάσου Ψαρρᾶ «Ἡ ζωή ἐν τάφω»…

Σάββατον 28 Φεβρουαρίου 1959

ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ διευθυντή τοῦ Φεστιβάλ Ἀθηνῶν Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο δέν τόν γνωρίζω προσωπικά.

Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ὁ φίλος μου δέν ξενύχτησε γιά νά παρακολουθήσει τήν ἀπονομή τῶν βραβείων «Ὄσκαρ».