Ποιός Πρόεδρος μᾶς συμφέρει

Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειονότης τῶν ἑλληνικῶν ΜΜΕ ἀλλά καί ὅλων τῶν συστημικῶν μέσων ἐνημερώσεως τῆς Δύσεως ἀνέδειξε μέ ἀναλύσεις καρμπόν ὡς νικήτρια τῆς τηλεμαχίας, μεταξύ τῶν ὑποψηφίων Προέδρων τῆς Ἀμερικῆς, τήν ὑποψήφια τῶν «Δημοκρατικῶν» Κάμαλα Χάρρις.

Ἡ προφητεία τοῦ Ντόναλντ Τράμπ πώς «ὅ,τι καί νά κάνω, ὅλοι θά ποῦν ὅτι γνώρισα ταπεινωτική ἧττα» ἐπιβεβαιώθηκε πλήρως. Τό «ρουλεμάν» ὡς εἴθισται νά λέγεται στήν δημοσιογραφική γλῶσσα, ἡ ἀναπαραγωγή ἑνός ἰσχυρισμοῦ, δούλεψε ἀποτελεσματικά. Ἡ μετριότης θριάμβευσε. Παγκοσμίως ἀλλά καί ἐσωτερικῶς, ἡ μάχη μεταξύ τοῦ Τράμπ καί τῆς Χάρρις προσεγγίζεται ἀξιακῶς.

Μεταξύ δύο ὑποψηφίων Προέδρων πού ὑποστηρίζουν δύο διακριτές ἰδεολογικές ἀτζέντες: Πιό δεξιόστροφη καί πιό συντηρητική ἡ ἀτζέντα τοῦ Τράμπ, πιό φιλελεύθερη καί πιό ἀριστερή ἡ ἀτζέντα τῆς Χάρρις. Εἶναι δέ βέβαιον ὅτι ἡ νίκη τοῦ ἑνός ἤ τοῦ ἄλλου θά ἀξιοποιηθεῖ στίς ἐπερχόμενες ἐκλογικές ἀναμετρήσεις τῆς Εὐρώπης γιά νά «χειραγωγήσει» τά πλήθη. Εἴτε γιά νά δώσει περαιτέρω ὤθηση στίς ὑπερσυντηρητικές δυνάμεις πού προελαύνουν στήν Γαλλία, στήν Γερμανία, τήν Ἰταλία καί ὁρισμένες Βαλτικές Χῶρες εἴτε γιά νά συγκρατήσει τήν περαιτέρω πτώση τῆς συστημικῆς κεντροδεξιᾶς καί τῆς συστημικῆς κεντροαριστερᾶς.

Ἤδη ὅμως αὐτές οἱ ἐκλογές στήν Ἀμερική, ὅπως ἐξελίσσονται, ἔχουν ἕναν κερδισμένο. Τόν Ρῶσσο Πρόεδρο Πούτιν. Οἱ μονομάχοι συγκρούονται στήν Νέα Ὑόρκη, ἀλλά μονίμως κοιτοῦν πρός τήν Μόσχα. Ὅταν ὁ ἕνας ἐκ τῶν δύο ὑποψηφίων χρησιμοποιεῖ τό ὄνομα τοῦ Ρώσσου Προέδρου καί τόν ἐμφανίζει ἱκανό νά καταβροχθίζει τόν ἀντίπαλό του ὅπως ἔκανε ἡ Χάρρις στόν Τράμπ γιά τόν ὁποῖον προέβλεψε ὅτι «θά σέ φάει γιά μεσημεριανό ὁ Πούτιν», στήν πραγματικότητα ἀποδίδει ὑπερφυσικές ἡγετικές ἱκανότητες στόν ἱστορικό ἀντίπαλο τῆς Ἀμερικῆς. Τόν ψηλώνει. Καί ὅταν προεκλογικῶς ἐπαναφέρεται ἡ θεωρία τῆς ρωσσικῆς ἀναμείξεως στίς ἀμερικανικές ἐκλογές ἀπό τό FBI, στήν οὐσία ἡ ὑπερδύναμη Ἀμερική ὁμολογεῖ ὅτι εἶναι ἀθωράκιστη ἀπέναντι σέ μιά χώρα πού τήν ἱκέτευε γιά δανεικά τό 1989 μόλις 35 χρόνια πρίν, ὅταν ἔπεφτε ὁ ὑπαρκτός σοσιαλισμός.Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐμπλέκεται τό ὄνομα τοῦ Πούτιν στόν ἀμερικανικό ἐμφύλιο, ὡς ὁ ἀόρατος δαίμων πού ἀναμειγνύεται γιά νά διχάσει τίς ΗΠΑ καί νά καθορίσει τίς ἐξελίξεις στό ἐσωτερικό τους, στήν πραγματικότητα ἀνεβάζει τό κῦρος του καί αὐξάνει τήν ἐπιρροή τῆς χώρας του. Ἀντί νά κάνουν ἐκλογές γιά τήν Κίνα οἱ Ἀμερικανοί, διαπνεόμενοι ἀπό κεκτημένο ἀντικομμουνισμό, κάνουν ἐδῶ καί δέκα χρόνια ἐκλογές μέ θέμα τήν …Ρωσσία.

Εἰς ὅ,τι μᾶς ἀφορᾶ, εἶναι προφανές ὅτι τό ἡμέτερο ἑλληνικό κοινό θά διχαστεῖ μεταξύ Τράμπ – Χάρρις μέ βάση τά ἰδεολογικά χαρακτηριστικά τοῦ πολιτικοῦ τους λόγου. Ἡ ὑπερδεξιά ταυτίζεται μέ τόν Τράμπ καί τόν ἀντιμεταναστευτικό λόγο, ἡ ἀριστερά μέ τήν Χάρρις καί τά ἐπιχειρήματά της γιά τίς ἀμβλώσεις, τό κέντρο μέ τήν Χάρρις ἐπειδή τά οἰκονομικά συμφέροντα τῶν ἡγεσιῶν του εἶναι πλήρως ταυτισμένα μέ τούς «Δημοκρατικούς».

Στήν πολιτική παίζουν ἀναμφίβολα ρόλο καί τά συναισθήματα καί οἱ θέσεις πού διατυπώνουν οἱ πρωταγωνιστές. Θά μᾶς ἐπηρεάσουν ὅλους χωρίς ἀμφιβολία. Ἀλλά γιά τίς χῶρες πρωτίστως ἔχει σημασία τό ἐθνικό συμφέρον. Ἄν γυρίσουμε πίσω τό ρολόι τῆς ἱστορίας, θά θυμηθοῦμε ὅτι ἀναμφίβολα οἱ «Δημοκρατικοί» πρίν ἀπό τόν Κλίντον ἦταν περισσότερο ὑποστηρικτικοί μέ δημόσιες παρεμβάσεις γιά τά ἐθνικά μας συμφέροντα. Ἄς θυμηθοῦμε πῶς στάθηκαν ἀπέναντι στήν Δικτατορία καί στό Κυπριακό οἱ Ρεπουμπλικανοί. Ἦταν φιλότουρκοι ἀνεκτικοί καί ἀδιάφοροι γιά ἐμᾶς.

Ἕως καί ἀναίσθητοι (βλέπε Κίσσινγκερ). Ὡστόσο, σταδιακά μετά τό 1996, στήν ἴδια σχολή σκέψεως μέ τούς Ρεπουμπλικανούς ἐντάχθηκαν καί οἱ «Δημοκρατικοί».

Στήν περίπτωσή μας: Ἄν καί «ἀρχή ἄνδρα δείκνυσι» εἶναι βέβαιον ὅτι ἄν κερδίσει ὁ Τράμπ, ἡ ἡγεσία του θά καθοδηγηθεῖ ὡς πρός τό ἐσωτερικό τῆς Ἀμερικῆς ἀπό τό γινάτι πού τόν κατακυριεύει ἐναντίον ὅλων ὅσοι θεωρεῖ ὅτι τόν ἔβλαψαν. Ἡ πολιτική του θά ἔχει ἰσχυρά στοιχεῖα αὐταρχισμοῦ. Ἐάν κερδίσει ἡ Κάμαλα, ἡ ἡγεσία της θά εἶναι πιθανότατα ἀσθενής. Τά ἐσωτερικά προβλήματα πού ἔχουν οἱ «Δημοκρατικοί» αὐτήν τήν στιγμή καί κρύβονται ἐπιμελῶς κάτω ἀπό τό χαλί, θά ἀποκαλυφθοῦν στό φῶς τῆς ἡμέρας. Ἐνῷ καί ἡ ἴδια δέν εἶναι αὐτό πού μᾶς ἐμφανίζουν τώρα μέ τό νέο «ἀμπαλάζ».

Γιά τήν πατρίδα μας καί γιά τήν Εὐρώπη μεγάλη σημασία ἔχει τί στάση θά τηρήσει ὁ νέος Πρόεδρος στόν πόλεμο τῆς Οὐκρανίας. Γιά λόγους ἐνεργειακούς ἀλλά καί γιά λόγους προστασίας τῆς ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητας. Εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ἐνέργεια, ἀρκεῖ νά δοῦμε τήν στροφή 180ο πού ἔκανε ἡ πανικόβλητος κυβέρνηση Σόλτς λίγες μέρες μετά τήν βαρειά ἧττα της στά κρατίδια τῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας. Ζήτησε εὐθέως ἀπό τήν Οὐκρανία νά συνθηκολογήσει, νά παραχωρήσει ἐδάφη στόν Πούτιν καί νά δώσει τέλος στόν πόλεμο. Σέ λίγο τό ἴδιο θά κάνουμε καί ἐμεῖς. Οἱ ἡγεσίες μας, εἰδικῶς ἄν ὁ χειμῶνας εἶναι βαρύς, θά ἐκλιπαροῦν τόν συμβιβασμό γιά νά μήν τίς πάρουν μέ τίς λεμονόκουπες. Τό ἐνεργειακό κόστος λόγῳ καί τοῦ πολέμου εἶναι τόσο ἀκριβό, ὥστε ἐξεγέρθηκαν ἀκόμη καί οἱ βιομήχανοι, ὁ ΣΕΒ.

Ἄν ἐκλεγεῖ λοιπόν μιά Χάρρις πού κάνει ὅ,τι τῆς ποῦν τά γεράκια τῆς ἀμυντικῆς της βιομηχανίας καί συνεχίσει τόν πόλεμο, ἡ οἰκονομία μας θά πληγεῖ βαριά. Ἤδη πλήττεται. Ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη πού ἀφορᾶ τήν ἐδαφική μας ἀκεραιότητα. Ὅσο περνᾶ ὁ καιρός, οἱ Τοῦρκοι παίρνουν θάρρος, ἀγνοοῦν τούς συμμάχους καί διεκδικοῦν εὐθέως ἐδάφη μας. Ἄν θυμηθοῦμε ποιά χώρα τούς σταμάτησε στό παρελθόν ὅσες φορές κατελαμβάνοντο ἀπό αὐτές τίς διαθέσεις στόν 19ο καί στόν 20ό αἰῶνα, ἄν δοῦμε ποιά χώρα φοβοῦνται ἰστορικῶς περισσότερο ἀπό ὅλες οἱ Τοῦρκοι, τότε ξέρουμε ποιά ἔκβαση ἐπιθυμοῦμε στόν πόλεμο τῆς Οὐκρανίας. Καί κατ’ ἐπέκτασιν ποιός ἀπό τούς δύο ὑποψηφίους, ὁ κύριος Τράμπ ἤ ἡ κυρία Χάρρις, εἶναι συμβατός γιά τά ἐθνικά μας συμφέροντα στό Αἰγαῖο καί τήν Ἀνατολική Μεσόγειο.

Ἐπαναλαμβάνω: Δέν εἶναι θέμα συναισθηματισμοῦ, δέν εἶναι θέμα ἰδεολογικό, δέν εἶναι θέμα προσωπικῆς συμπάθειας, εἶναι ζήτημα ψυχροῦ ὑπολογισμοῦ γιά τό ἐθνικό μας συμφέρον. Ἡ προσέγγιση τοῦ τύπου «Ὀλυμπιακός-Παναθηναϊκός» πού ἀκολουθοῦν ὁρισμένοι στήν πατρίδα μας γιά τίς διεθνεῖς σχέσεις εἶναι ἐπιπόλαια, παιδική καί ἐπικίνδυνη. Τά ἑπόμενα χρόνια πρέπει νά ἔχουμε τόν νοῦ μας στίς συμμαχίες πού μᾶς συμφέρουν. Οἱ ἰδέες ἕπονται.