Πολιτική: Ὑπόθεση ποινικοῦ δικαίου

ΧΘΕΣ ὁ Ὑπουργός Προστασίας τοῦ Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκος ἐπισκέφθηκε τόν Ἄρειο Πάγο καί «κατέθεσε» μήνυση κατά ἀνώτατου ἀξιωματικοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας, μόλις ἀποστρατευθέντος, ἐπειδή αὐτός κατήγγειλε ὅτι πιέστηκε νά θάψει ὑπόθεση ναρκωτικῶν μέ πρωταγωνιστή τόν υἱό του.

(Μᾶλλον μηνυτήρια ἀναφορά κατέθεσε, μήνυση κατατίθεται μόνο στόν εἰσαγγελέα Πλημμελειοδικῶν καί στά κατά τόπους ἀστυνομικά τμήματα κατά τό ἄρθρο 42 τοῦ Κώδικα Ποινικῆς Δικονομίας, μοῦ λένε.)

Πρίν ἀπό μερικές ἑβδομάδες, ἐπισκέφθηκε τόν Ἄρειο Πάγο ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης Ἀλέξης Τσίπρας καί κάλεσε τόν εἰσαγγελέα Ἰσίδωρο Ντογιάκο νά πράξει πᾶν ὅ,τι εἶναι δυνατόν στό πλαίσιο τῶν ἁρμοδιοτήτων του γιά τήν διαλεύκανση τοῦ σκανδάλου τῶν ὑποκλοπῶν. Πρίν ἀπό τόν κύριο Τσίπρα, τό ἴδιο δρομολόγιο πρός τό Θέμιδος Μέλαθρον, στήν Λεωφόρο Ἀλεξάνδρας, εἶχαν ἀκολουθήσει ὁ Πρόεδρος τοῦ ΠΑΣΟΚ Νῖκος Ἀνδρουλάκης καί ὁ βουλευτής καί τομεάρχης τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Χρῆστος Σπίρτζης, μέ ἀφορμή τίς παρακολουθήσεις τῶν κινητῶν τους.

Ἐνδιαμέσως, πρῶτα ἡ Ντόρα Μπακογιάννη, καί ἔπειτα ὁ εἰσαγγελέας τοῦ Ἀρείου Πάγου, ἀπείλησαν μέ δεκαετῆ κάθειρξη τόν Πρόεδρο τῆς Ἀρχῆς Ἀπορρήτου Ἐπικοινωνιῶν καί κάθε μάρτυρα στήν Ἐξεταστική Ἐπιτροπή, σέ περίπτωση πού παραβίαζε τό περίφημο ἀπόρρητο τῆς ΕΥΠ. Τήν ἴδια στιγμή, συνεδριάζουν δύο εἰδικά δικαστήρια μέ κατηγορουμένους γιά πλημμελήματα Ὑπουργούς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἀλλά καί τήν Εἰσαγγελέα Διαφθορᾶς πού ἐπιχείρησε νά ἀποκαλύψει τό σκάνδαλο Novartis.

Σέ ὅλους ἐμᾶς τούς, ἄς ποῦμε, μυημένους, ἡ ἐντύπωση πού σχηματίζεται εἶναι ἡ χειρίστη, γιατί ξέρουμε ὅτι σέ ὁρισμένες ὑποθέσεις ζητοῦν τόν λόγο καί μετατρέπονται σέ κατηγόρους οἱ κατ’ ἐξοχήν κατηγορούμενοι. Καί τό καταφέρνουν αὐτό, γιατί τό Κράτος, ὅπως ἔχουμε γράψει σέ πρόσφατα σημειώματά μας, εἶναι ΔΙΑ-ΤΡΗ-ΤΟ. Ἀντί νά προστατεύει τίς ἀποδείξεις, καταστρέφει τίς ἀποδείξεις. Ἄν δέν τίς κακομεταχειρίζεται καί ἄν δέν τίς ἀφήνει ἀναξιοποίητες, ὅπως συνέβη στήν δίκη γιά τήν Greek Mafia, στήν ὁποία ἀθωώθηκαν χθές 17 ἀπόστρατοι ἀστυνομικοί (καθώς ἡ ΕΛ.ΑΣ. στάθηκε ἀνίκανη νά μετατρέψει σέ ἀποδεικτικό ὑλικό τά στοιχεῖα ἀπό τίς ἐπισυνδέσεις τῆς ΕΥΠ.)

Καί ἄν δέν μποροῦν νά καταστραφοῦν οἱ ἀποδείξεις, ὑπάρχει μία ἀκόμη δοκιμασμένη μέθοδος: Παθαίνουν …ἀμνησία ἐνώπιον τοῦ δικαστηρίου τά ὄργανα πού ἔκαναν τίς συλλήψεις. Εἶναι πράγματι λοιπόν ἐνοχλητικό νά παρακολουθεῖς πολιτικά μειράκια νά κουνᾶνε τό δάκτυλο στήν κοινωνία ζητῶντας τήν ἀποκατάσταση τῆς τιμῆς τους ἀντί νά σκύβουν τό κεφάλι, νά κρύβονται σέ καμμιά σπηλιά καί νά ξεκουμπίζονται ἀπό τόν δημόσιο βίο. Αὐτά βλέπουμε, ἐμεῖς. Οἱ, ἄς ποῦμε, μυημένοι. Ὁ πολύς κόσμος ὅμως, πού δίνει καθημερινῶς τήν μάχη γιά τόν ἄρτον τόν ἐπιούσιον, καί δέν ἔχει χρόνο γιά ἐμβριθεῖς ἀναλύσεις εἰς βάθος, σκέφτεται ἀλλιῶς.

Ἀθροίζοντας ὅλες τίς εἰκόνες πού σᾶς περιέγραψα ἀνωτέρω μέ τούς πολιτικούς νά διεκδικοῦν τήν ἀποκατάσταση τῆς τρωθείσας τιμῆς τους στά δικαστήρια, ἄγεται ἀνέτως καί ἀκόπως σέ ἕνα ἁπλό, ἁπλούστατο συμπέρασμα: ἡ πολιτική στόν αἰῶνα μας, ἀπό ἀποστολή ἐκπλήρωσης τοῦ δημοσίου συμφέροντος, διολίσθησε σέ κάτι ἐντελῶς ἄλλο: σέ ὑπόθεση τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου. Ἡ πολιτική εἶναι πλέον κατά βάση ὑπόθεση τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου. Ἡ πολιτική ποινικοποιεῖται ἀφ’ ἑαυτῆς. Καί τό χειρότερο. Βάζει τήν Δικαιοσύνη στήν μέση γιά νά τήν καθαρίσει ἀπό τίς βρωμιές της καί νά τήν παραδώσει ἄσπιλο καί ἀμόλυντο στήν κοινωνία. Ἐνῷ δουλειά τῆς Δικαιοσύνης δέν εἶναι νά ξεπλένει τήν πολιτική, ἀλλά νά ἐφαρμόζει τόν νόμο.

Τό ἀκόμη πιό ἐνδιαφέρον συμπέρασμα εἶναι ὅτι ἡ ἁλυσίδα τοῦ συστήματος τό ὁποῖο ἔχει ὡς ἀποστολή τόν δεκασμό τῶν διεφθαρμένων σέ περίπτωση παραβίασης τοῦ νόμου, ἔχει διαβρωθεῖ πλήρως. Καί στά τρία στάδιά του. Καί στήν Διοίκηση (ἀνακριτικά ὄργανα) καί στό Κοινοβούλιο καί στήν Δικαιοσύνη. Οἱ δικαστές μας, ἔντιμοι στήν συντριπτική πλειονότητά τους, συνήθως ἀδυνατοῦν νά στείλουν τούς ἐνόχους στήν φυλακή, ἄν καί θά τό ἤθελαν. Εἴτε γιατί ἡ (σέ ἀνοικτή γραμμή μέ τήν νύχτα ἀλλά καί μέ τόν πολιτικό κόσμο) ΕΛ.ΑΣ. δέν προσκομίζει ἰσχυρά ἀποδεικτικά στοιχεῖα γιά νά καταδικάσουν ἐπίορκους καί λαμόγια εἴτε γιατί τό Κοινοβούλιο συλλογικά νομοθετεῖ ἀμνηστεύσεις ἐγκλημάτων καί ἐγκληματιῶν. Ἡ ὑπόθεση τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα εἶναι μία τέτοια. Συνέπραξαν στήν ψήφιση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ καί ΝΔ. Ἡ τελευταία διά τῆς ἀποχῆς. Εἴτε γιατί ἡ Δικαιοσύνη θέλει καμμιά φορά νά εὐχαριστεῖ τούς προαγωγούς της (στίς προαγωγές γιά τίς ἀνώτατες θέσεις.)

Ὅταν λοιπόν ὅλοι οἱ δρόμοι γιά τήν καταδίκη τῶν διεφθαρμένων εἶναι κλειστοί, ἐνῷ οἱ δρόμοι γιά τήν καταδίκη τῶν ἀδιάφθορων εἶναι ἀνοικτοί, καί ὅταν ὁ κόσμος νοιώθει ὅτι δέν ἔχει ποῦ νά ἀκουμπήσει, οὔτε στήν ΕΛ.ΑΣ., οὔτε στήν Δικαιοσύνη, οὔτε στό Κοινοβούλιο, τότε θά ἔρθει ὁ καιρός πού ὁ κόσμος θά πάει ἕνα βῆμα παρακάτω. Ἀπό ἐκεῖ πού προσεγγίζει τήν πολιτική ὡς μία βρώμικη ὑπόθεση τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου, στό μέτρο πού ἡ διαφθορά ἐμποδίζει τήν ἀνάκτηση τῶν εἰσοδημάτων του, θά ἀλλάξει πίστα καί θά κάνει νέα πράγματα. Χθές ἐπέκρινα τήν ἀντιπολίτευση γιά τήν ἀποχή της ἀπό τίς ψηφοφορίες τῆς Βουλῆς ὡς προσβολή στόν κοινοβουλευτισμό καί διατύπωσα τήν ἐκτίμηση, ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ θά χάσει ψήφους στό Κέντρο. Ἡ δέ, μονίμως στόν κόσμο της, ΝΔ κατηγόρησε ἀνοήτως τόν κύριο Τσίπρα γιά «Τραμπισμό», ἀγνοῶντας πόσο δημοφιλής εἶναι στούς ἐν Ἑλλάδι ἀντισυστημικούς ψηφοφόρους ὁ Τράμπ.

Σήμερα, μέ ἀφορμή ὅσα συνέβησαν καί χθές, κάνω δεύτερες σκέψεις. Ἐμεῖς οἱ ἔξυπνοι «ἀστοί» θεωροῦμε τήν ἀποχή τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀπό τίς ψηφοφορίες ὡς προσβολή στόν κοινοβουλευτισμό, ἔχοντας δεδομένο ὅτι ὁ κοινοβουλευτισμός εἶναι πολύ ψηλά στήν ἐκτίμηση τῶν πολιτῶν. Δέν εἴμαστε στό 1974 ὅμως, ζοῦμε στό 2023. Δεδομένης τῆς χαμηλότατης ἐκτίμησης πού ἔχει ὁ κοινοβουλευτισμός καί τά κόμματα στήν σκέψη τῶν Ἑλλήνων, κάτι πού ἀποτυπώνεται στό μηνιαῖο «Εὐρωβαρόμετρο» τῶν Βρυξελλῶν (τελευταῖος ἀπό τό τέλος), ἀνατριχιάζω μέ τήν ἰδέα τοῦ τί θά συμβεῖ ἄν ὁ Τσίπρας ἀποχωρήσει ὁλικῶς ἀπό τό Κοινοβούλιο ὄχι μόνο ἀπό τίς ψηφοφορίες του (ἀκόμη χειρότερα ἄν παραιτηθεῖ ὁμαδικῶς ἡ Κ.Ο. τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀπό τίς ἕδρες της) συσπειρώνοντας ὅλες τίς διάσπαρτες ἀντισυστημικές δυνάμεις τοῦ πολιτικοῦ φάσματος ἀπό τήν Ἀριστερά καί τήν ἄκρα Ἀριστερά ἕως καί τήν Ἀκροδεξιά. Πρέπει ὅλοι νά καταλάβουμε ὅτι ἡ σκέψη ἀλλάζει. Ἔπρεπε νά τό εἴχαμε καταλάβει ἀπό τήν στάση τῆς κοινῆς γνώμης ἀπέναντι στόν Βασιλέα. Ἀκόμη καί ἐμεῖς πού διεκδικοῦμε τήν διαφώτιση, χάνουμε «τεύχη».

Τά πράγματα δέν εἶναι ἁπλά λοιπόν. Ἡ πολιτική δέν πρέπει νά εἶναι οὔτε ὑπόθεση ποινικοῦ δικαίου οὔτε πρωθυπουργικές ἀσκήσεις ἐγωισμοῦ τοῦ τύπου «κρατᾶμε ἕναν ὑπουργό στήν θέση του γιά νά μήν περάσει ἡ ἀπαίτηση ἑνός ἐπιχειρηματία.» Εἶναι κάτι πολύ παραπάνω. Ἄπιαστο γιά τό τρέχον πολιτικό σύστημα σήμερα, ἀλλά καί γιά ἐμᾶς στά ΜΜΕ, ὑπό τίς περιστάσεις.