Σύνταγμα καί Ὀρθοδοξία

ΣΕ 28 περίπου μῆνες συμπληρώνονται 200 χρόνια ἀπό τήν ἐθνική μας παλιγγενεσία. Σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα, πού σέβεται τήν ἱστορία της, οἱ προετοιμασίες γιά μιά τέτοια ἐπέτειο θά εἶχαν ξεκινήσει πρό πολλοῦ.

Ὅμως ἐμεῖς ἔχουμε πρωθυπουργό τόν Τσίπρα, πού διδάχτηκε τίς καταλήψεις τοῦ σχολείου του, ἀντί γιά τήν κατάληψη τῆς Τριπολιτσᾶς καί ἐνδιαφερόταν περισσότερο γιά τήν Ὀκτωβριανή ἐπανάσταση τοῦ Λένιν καί τήν «διαρκῆ ἐπανάσταση» τοῦ Τσέ παρά γιά τήν ἐπανάσταση τοῦ ’21…

Μέ αὐτό τό ἰδεολογικό ὑπόβαθρο δέν πρέπει νά μᾶς ἐκπλήσσει ἡ πρόθεση τοῦ «πρώτη φορά» ἀριστεροῦ πρωθυπουργοῦ νά ὑποβαθμίσει τήν θέση πού ὅλα τά μέχρι σήμερα Ἑλληνικά Συντάγματα ἀναγνώριζαν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὁ δεδηλωμένος ἀθεϊσμός του δέν «κουκουλώνεται», ἁπλά καί μόνον ἐπειδή, γιά ἐπικοινωνιακούς λόγους, προχώρησε σέ μιά κατ’ ἀρχήν συμφωνία μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο γιά τόν «ἐξορθολογισμό τῶν σχέσεων Πολιτείας καί Ἐκκλησίας»…

Ἀνεξάρτητα ἀπό τό γεγονός ὅτι ἀκόμη καί ὁ Τσίπρας παραδέχεται σέ πεῖσμα τῆς περιρρέουσας ἀριστερόστροφης προπαγάνδας ὅτι «τό Ἑλληνικό Δημόσιο ἀπέκτησε ἐκκλησιαστική περιουσία ἔναντι ἀνταλλάγματος πού ὑπολείπεται τῆς ἀξίας της», οὔτε ἡ ἐκκλησιαστική περιουσία, οὔτε ἡ μισθοδοσία τῶν λειτουργῶν της Ἐκκλησίας εἶναι ζητήματα πού μποροῦν νά ἀντισταθμίσουν τήν ἱστορική, πολιτιστική, πνευματική καί ἠθική διάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς γενεσιουργοῦ δύναμης τῆς ἐθνικῆς μας ἀπελευθέρωσης. Διότι ἡ κατά τό ἰσχῦον Σύνταγμα καί σέ συνέχεια ὅλων τῶν προηγουμένων συνταγματικῶν μας κειμένων θέση τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὡς «ἐπικρατούσας Θρησκείας στήν Ἑλλάδα» εἶναι ἁπλῶς ἡ δίκαιη ἀναγνώριση τῆς θέσης πού κατέκτησε ἡ Ἐκκλησία στήν συνείδηση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ μέ τήν προσφορά της. «Ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρξε πρωταρχικός συντελεστής τῆς συντηρήσεως τοῦ Ἔθνους» τονίζει ὁ ἀείμνηστος καθηγητής Διονύσιος Ζακυνθηνός. Καί συμπληρώνει ὁ Γεώργιος Σεφέρης: «Γιά μᾶς ἦταν ἄλλο πρᾶγμα ὁ πόλεμος γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καθισμένη στά γόνατα τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, πού εἶχε στά μάτια ψηφιδωτό τόν καημό τῆς Ρωμιοσύνης» (Ἡμερολόγιο Καταστρώματος).

Τό Σύνταγμα κάθε χώρας δέν εἶναι ἁπλά ὁ καταστατικός χάρτης τῆς Πολιτείας, πού ρυθμίζει τήν ὀργάνωσή της καί τίς θεσμικές λειτουργίες της. Εἶναι καί ἡ ἔκφραση τῆς ἐθνικῆς συνείδησης τοῦ λαοῦ της, ἡ ἀποκρυστάλλωση τῆς ἱστορικῆς του πορείας, ἡ ἀποτύπωση τοῦ πνεύματος τῶν ἡρώων του καί τῶν ἰδεῶν γιά τίς ὁποῖες ἀγωνίστηκαν καί ἐπέζησαν στή συλλογική μνήμη ἡ συμπύκνωση τῶν παραδόσεών του καί τῶν ὁραμάτων του. Στίς προπαρασκευαστικές ἐργασίες γιά τό ἰσχῦον Σύνταγμα ὁ Εὐάγγελος Παπανοῦτσος κωδικοποιεῖ τόν ἀκατάλυτο δεσμό Ἑλληνικῆς Πολιτείας καί Ὀρθοδοξίας: «Ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ζυμωμένη μέ τήν καρδιά τοῦ Ἔθνους, εἶναι δεμένη μέ ἄρρηκτους δεσμούς μέ τήν ἱστορία τῶν ἀγώνων τοῦ Ἔθνους… Ἐπικρατοῦσα λοιπόν μέ τήν ἔννοιαν τήν συναισθηματικήν καί ὄχι μέ τό νόημα ὅτι τό “ἐπικρατοῦσα” δίνει εἰς τήν πολιτείαν τό δικαίωμα νά τῆς ἀναγνωρίζει προνομιακήν μεταχείρισιν συγκριτικά μέ ἄλλα δόγματα».

Τό πρόβλημα τοῦ Τσίπρα εἶναι ἀκριβῶς αὐτό: Ἡ θρησκευτικότητα τῶν Ἑλλήνων εἶναι προϊόν τῆς σταθερῆς συμπόρευσης τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν τιτάνια προσπάθεια τοῦ Ἔθνους νά ἀναγεννηθεῖ ἀπό τά ἐρείπια τῆς τουρκοκρατίας καί νά κατακτήσει τήν ἐλευθερία του. «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς Πατρίδας τήν Ἐλευθερία» ἀγωνίστηκαν οἱ Ἕλληνες. «Ὁρκίζομαι νά εὐλαβῶμαι τήν θρησκεία μου χωρίς νά καταφρονῶ τάς ἄλλας» συμπλήρωνε ὁ Φιλικός, καθώς ὁρκιζόταν νά ἀφιερώσει τήν ζωή του στήν «Ἱερά Πατρίδα». «Νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν, τόν Σταυρόν καί οὕτω νά ἐκδικήσωμεν τήν πατρίδα καί τήν ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν» βροντοφώναζε ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης… «Ὁ Θεός ἔβαλε τήν ὑπογραφή του γιά τή λευτεριά τῆς Ἑλλάδας καί δέν τήν παίρνει πίσω» ἐμψύχωνε τούς Ἕλληνες ὁ Κολοκοτρώνης. «Ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος, τό Ἑλληνικόν Ἔθνος… κηρύσσει… ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, τήν πολιτικήν αὐτοῦ ὕπαρξιν καί ἀνεξαρτησίαν» ἀναφέρει τό Προοίμιο τοῦ Συντάγματος τῆς Ἐπιδαύρου.
Αὐτόν τόν ἀκατάλυτο δεσμό τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέ τήν Ὀρθοδοξία θέλει νά κόψει ὁ Τσίπρας… Ἀλλά εἶναι πολύ μικρός γιά νά τό κατορθώσει…
*Δικηγόρος